Από τη στήλη “Τα νΕυΡΩΤΙΚΑ”
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Τραγούδια που σε προετοιμάζουν για τις εξετάσεις της ζωής (κι σε γυρνάς πάλι αδιάβαστος). Γι’ αυτά τα τραγούδια τα λόγια είναι περιττά. Οπότε, εγώ ως περισσευούμενος όπου κι αν σταθώ, θ’ αφιερώσω ένα μίνι κείμενο σ’ αυτά.
Κάθε τόσο σκέφτομαι κιόλας ότι κάτι τέτοια τραγούδια είναι που σε προετοιμάζουν για τις σημαντικότερες εξετάσεις, αυτές της ζωής. Αντί στα 18 να δίνουμε πανελλήνιες και να καθοριζόμαστε μέχρι τον ψόφο μας απ’ αυτές (οι περισσότεροι), θα μπορούσαμε να δίνουμε (παράλληλα) κάτι άλλο. Πανψυχικές ας πούμε- η ύλη θα ήταν τέτοια τραγούδια. Απ’ αυτές τις εξετάσεις να δούμε ποιος θα περνούσε και ποιος θα θεωρείτο ικανός να φοιτήσει στη ζωή.
Στο παρακάτω κειμενάκι παραλείπω επίτηδες Αν Σ’ αρνηθώ Αγάπη μου και Χίλιες Βραδιές. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ήδη ασχοληθεί διεξοδικά (δείτε εδώ) και στη δεύτερη θα το κάνουμε μελλοντικά.
Ποια νύχτα σ’ έκλεψε
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος – Φωνητικά: Γιάννης Πουλόπουλος
Άντε πες αντίο- κι άντε να το εννοείς.
Ψάχνω για τ’ όνειρό μου μα γύρω μου βουνά. ΤοMountRushmoreτωναποτυχιών μας. Τα Ιμαλάια των ματαιώσεων, το Έβερεστ των απογοητεύσεων. Κι αυτό το ξέρω δε θα γυρίσει μα θα την καρτερώ θα ‘πρεπε αυτομάτως να θέσει τον Παπαδόπουλο υποψήφιο για Νόμπελ Ψυχολογίας. Τι; Δεν υπάρχει Νόμπελ Ψυχολογίας; Ε, γι’ αυτό οι Σκανδιναβοί κάνετε πρωταθλητισμό στις καταθλίψεις.
Η Πρώτη μας νύχτα
Στίχοι: Κώστας Πρετεντέρης – Φωνητικά: Γιάννης Βογιατζής
Σου το ‘πα μια και δυο και.. Ωπ, σόρρυ, λάθος κασέτα.
Απόκοσμο τραγούδι. Δηλαδή όμορφο. Άλλο ένα τραγούδι που ενισχύει αυτό που ένας Άγιος έλεγε: μπορεί να ‘μαστε όλοι στον βούρκο, αλλά κάποιοι κοιτάμε στ’ αστέρια.
Καθένας μπορεί να βουλιάξει ή να ονειρευτεί. Κάποιοι τολμούν να διαλέξουν. Λιγότεροι να κάνουν τη σωστή επιλογή.
Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος – Φωνητικά: Ρένα Κουμιώτη
Υποθέτω πρόκειται για λαϊκό τραγούδι κι εγώ λαϊκά δεν ακούω. Αλλά το καλό ή το όμορφο δε γίνεται να μην τα εκτιμήσεις- δεν έχεις την ευκαιρία, γιατί δε θα τα δεις πολύ συχνά.
Η θεματική, γνωστή για τους εραστές: μια ευχή να παγιδευτούν στο «εμείς» τους ( υπάρχει «εμείς» στον έρωτα;) έξω απ’ τα χωροχρονικά σύνορα που ταιριάζουν στους υπόλοιπους θνητούς. Δίκαιο αίτημα. Ο χρόνος, ο σωστά νοούμενα χρόνος, αλλιώς μετράει γι’ αυτούς που έχουν βρει τον χρηστό τους. Κι ο χώρος το ίδιο.
Ποιος το ξέρει
Στίχοι: Κώστας Πρετεντέρης – Φωνητικά: Δημήτρης Χορν
Αυτά τα(ν)ε(υ)ρωτικά τραγούδια κάνουν ακριβώς αυτό που πρέπει- στοιχειώνουν. Αυτά τα τραγούδια, επιμένω, θα ‘πρεπε κάπου να διδάσκονται- ίσως από κάποιους που καήκανε και μπορούν μπαρουτοκαπνισμένοι και σμπαράλια να μας περιγράψουν τη φωτιά, ώστε να βουτήξουμε ακόμη πιο πρόθυμα.
Αυτήν τη φορά έχουμε την αδυσώπητη αβεβαιότητα του αβοήθητου απέναντι στη μοίρα εραστή. Επειδή τίποτα δεν κοστίζει πιο πολύ από τη γνώση της αδυναμίας απέναντι ακόμη και στο ίδιο σου το άλλο μισό.
Δραματικότητα κι ευαισθησία του Χορν στα συν.
Κορίτσι στάσου να σου πω
Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος – Φωνητικά: Δάκης
Ας το ελαφρύνουμε τώρα γιατί μετά θα βρέξει φωτιά στη στράτα μας.
Και στην ευθυμία παίρνει δέκα ο Πλέσσας.
Τώρα
Στίχοι: Κώστας Πρετεντέρης – Φωνητικά: Τζένη Βάνου
Πραγματικά τι να πρωτοπεί κανείς; Για τη θεϊκή σύνθεση του Πλέσσα, που στέκεται μόνη της σαν πραγματική, παλλόμενη, τραγική χολιγουντιανή ταινία της χρυσής εποχής του; Μήπως για τα λόγια που έγραψε ο Πρετεντέρης και βαράνε δίχως περιστροφές, γαρνιτούρες ή έλεος; Ή χρειάζεται να πει το οτιδήποτε ο οποιοσδήποτε για το θηριώδες ταλέντο της Βάνου, με μια εκφραστικότητα που σε φέρνει σε άβολη θέση.Η καλύτερη ερώτηση είναι τι να πρωτονιώσει κάνεις.
Η εισαγωγή του τραγουδιού είναι όπως φαντάζομαι τον παράδεισο.
Ντόμπρα και ανόθευτη απελπισία, τέλεια φινετσάτη, άπειρα διαπεραστική.
Ο παραθερισμός στη φυλακή του έρωτα κοστίζει και το εισιτήριο της επιστροφής το πληρώνεις με σάρκα (σου).
Μη μου πεις τίποτα
Στίχοι: Κώστας Πρετεντέρης – Φωνητικά: Τζένη Βάνου, Τρίο Μπελκάντο
Όλη την ερωτική λογοτεχνία του κόσμου, την ποίηση και την πεζογραφία, τα φιλμ, τους πίνακες, τα γλυπτά θα μπορούσε να την ανταλλάξει κάποιος, μόνο για ν’ ακούσει αυτό το τραγούδι. Και δε θα ‘βγαινε χαμένος.
(Άντε καλά, τη μισή)
