.
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
Facebook – Instagram
(2η χρονιά παρουσίας στην «K»)
.
Η Cari Elise Fletcher είναι μία Αμερικανίδα τραγουδοποιός, γνωστή απλώς ως Fletcher. Είναι 26 χρονών -βιολογικά μιλώντας- και έγραψε το μίνι άλμπουμ με τον συγκλό τίτλο TheS(ex) Tapes κατά την καραντίνα, την οποία αναγκάστηκε να περάσει με τη νυν πρώην της. Γυρίσανε και τα βίντεο που συνοδεύουν τα τραγούδια μαζί. Ενώ ήταν χωρισμένες. Και περνούσαν την καραντίνα μαζί. Κι αποδεικνύεται το πασιφανές- δε παν’ να είναι οι προϋποθέσεις τύπου ασίστ για highlight. Αν το μηχάνημα έχει κολλήσει στο αργό πλύσιμο, όχι το lay up δε βάζεις, αλλά κρατάς και τη μπάλα έτσι, απλά για να τη χάσεις μετά από δήθεν φαντεζί τρίπλες. Και χρησιμοποιώ όρους GNTM μιας και θεωρώ ότι μάλλον το κοινό που θα βρίσκει βαθυστόχαστο και βαθιά ψυχολογικό τούτο το άλμπουμ, είναι το ίδιο που παρακολουθεί δήθεν ειρωνικά αυτό το βαρύ πολιτισμικό φαινόμενο.
Ξεκινώντας τη βαθιά περιήγηση στην ουλή του χωρισμού με το Silence, έχουμε ένα ευχάριστο όσο και αναλώσιμο κατ’ εμέ, ποπ τραγούδι με λάγνες ματιές στο funky παρελθόν που ξεπουλάει σαν ζεστό ψωμάκι. Κι από λάγνες ματιές, η Fletcher είναι εξπέρ. Τα μουσικά της βίντεο ίσως να ντουμπλάρουν και ως διαφημίσεις για εσώρουχα Calvin Klein και με αυτή τους την υπόσταση, τότε θεωρώ ότι η μουσική είναι πραγματικά εξαιρετική. Όχι ότι δεν έχει τις στιγμές της που πραγματικά γίνονται τα τραγούδια mini bangers=τα σπάνε. Απλώς θεωρώ το άλμπουμ ραφιναρισμένο αλλά προς διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που υποθέτω ότι φιλοδοξούσε να τραβήξει η Fletcher. Πάθος και sexy αναβλύζουν από ένα μπουκαλάκι που απ’ όσο κατάλαβα σαν κάτι άλλο το πλάσαραν.
Το καλό/κακό είναι ότι η εκκίνησή της μια χαρούλα είναι. Απλά ίσως να μην αντέχει το μαραθώνιο της ενδοσκόπησης. Δεν καταλαβαίνω ποιος ο λόγος να χαϊδεύεται σε κάθε βίντεο κι αν παρερμηνεύω αρσενικά την αισθητική της. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι στα λάγνα βλέμματα μένει- εικόνα που θεωρώ αντιπροσωπευτική του άλμπουμ. Χαϊδεύεται και τσαλαβουτάει, προτιμάει να μένει με τα εσώρουχα μόνο όταν πρόκειται για το σώμα της. Η ακροβασία μεταξύ επώδυνα προσωπικού σε σημείου ηδονής μέσω της θεραπευτικής δημοσίευσης του πόνου και επιδειξιομανούς pre-millennial που ούτε το χωρισμό δε μπορεί να μην εμπορευτεί είναι για μένα και το κύριο ερώτημα που μου μένει αναπάντητο σ’ αυτό το άλμπουμ. Αλλά εγώ τις προθέσεις τις βρίσκω απονήρευτες, ακόμη και στο εύκολο ποπ IfIHatedYou.
Το πιο τραπ-προσανατολιζόμενο Bitter είναι πιο ενήλικο ή τουλάχιστον έχει μια ατμόσφαιρα που αγοράζω άνετα. Άνετα. Πιο λάγνο, πιο ακονισμένο και πιο προσωπικό ή απλώς πιο ευχάριστα βρώμικο στα δικά μου ώτα. Γιατί η αγαπητή Fletcher έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα ρεύμα στην εναλλακτική (;) σκηνή που την κάνουν μία αξιομνημόνευτη queen, yas! Πολύ όμορφη μελωδία, η συνεργασία με την παραγωγό-τραγουδοποιό Kito για μένα κρίνεται επιτυχέστατη. Χωρίς να πρόκειται για τ’ οτιδήποτε ρηξικέλευθο είναι τουλάχιστον ένα τραγούδι που παίζω ξανά και ξανά, γιατί έχει μια ευχάριστη μουσική και στιχουργική γεύση, that’s it. Όταν πρόκειται για ποπ, αυτό φτάνει και υπερπερισσεύει.
Τα πιο αργόστροφα άσματα τα βρίσκω και πιο επιδραστικά στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κάποια πράγματα λέγονται καλύτερα σε συγκεκριμένους ρυθμούς, όπως και να το κάνουμε. Και για να μην λέω ό,τι θέλω, απλώς εγώ μπορώ να συμβαδίσω με το όραμα της Fletcher στα πιο βαριά χορευτικά της άσματα, παράδειγμα το The One. Χωρίς δυσκολία επιβάλλεται στο κλαμπ. «Ευχάριστα, στενόχωρα τραγούδια ν’ ακούει κανείς στo κλαμπ». Χα, την κατάλληλη περίοδο κιόλας- μετά της δώδεκα γιοκ. Ε, έτσι ακριβώς λοιπόν και το άλμπουμ- αν είσαι 16 ίσως να θεωρείς ότι αφηγείται βαθιές αλήθειες μεταμεσονυκτίων, ενώ στέκεται λίγο μετά τις 9μιση και ποζάρει ψιλολάγνα, ψιλό-το-γελάω-το-στήσιμο-αλλά-το-θέλω-κιόλας. Παρόλα αυτά βρίσκω να με ρουφάει η ατμόσφαιρα του τραγουδιού ειδικά στο build up προς το ρεφραίν, καθαρά προσωπική προτίμηση. Όπως και να το κάνουμε η φωνή της μάλλον αψεγάδιαστη είναι, οπότε μπορεί κανείς να αναπαυτεί σ’ αυτήν.
Shh… Don’t Say It. Γιατί προφανώς έτσι μιλάνε οι άνθρωποι, με λέξεις. Συνεχίζει να χαϊδεύεται και μεταφορικά η Fletcher και η περιστασιακότητα ενός αιωνίου παρόντος είμαι βέβαιος ότι συνεισέφερε τα μέγιστα σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να προχωρήσουν πέρα από ένα ατέρμονο παρελθόν… Αντί να μάθεις τις καμπύλες του μυαλού της και τις ραβδώσεις που δημιουργεί το μαχαίρι της απογοήτευσης μάλλον καταλήγουμε να μαθαίνουμε τις καμπύλες του κορμιού. Τέτοιο υλικό, παγιδεύεται στην επιδερμίδα. Πώς να τρυπήσει;
Πάμε στο αργό ακουστικό τραγούδι, με τον πρωτότυπο τίτλο Feel. Επιδεικνύεται πιο τρανταχτά η εξαιρετική φωνή της Fletcher και η βλέπουσα προς εφηβεία γραφή της. Για εμένα, anyway. Όχι ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη μουσική ή στους στίχους.
Κι ο επίλογος έρχεται με το Sex (With My Ex). Όσα δείχνουν τα βίντεο φιλοδοξούσε, υποθέτω, να μας δείξει η Fletcher και χωρίς αυτά; Η θεραπεία της περνούσε μέσα από την ανάγκη να πει κάτι που πρέπει να ακουστεί, που έχει θέση στη ζωή των ανθρώπων; Αλλά δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο στυλ το όλο εγχείρημα. Η κυνικότητα είναι καλοζυγισμένη, το χιούμορ κάπου θα βόσκει στα συρτάρια με τα υπόλοιπα εσώρουχα υποθέτω, η απόγνωση χιλιοειπωμένη με αυτό τον τρόπο, κατά τη δική μου γνώμη.
Ομολογώ ότι ίσως να ξέχασα τον τίτλο. Αλλά υποτίθεται ότι είναι Sex Tapes πέρα απ’ την κυριολεκτική έννοια. Η διάρκεια του άλμπουμ είναι ξεκάθαρα ενθαρρυντική για όποιον απολαμβάνει λίγο δήθεν εναλλακτικές, λίγο ανερχόμενες καταστάσεις. Μα και πάλι δεν ξέρω αν έχουμε το κατάλληλο κλικ. Σίγουρα (μάλλον…) σε κάποιο σημείο στο άλμπουμ θα κουνηθείτε, αλλά μόνο τα άκρα σας και μάλλον μόνο για τη μουσική. Αλλά δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Όπως δεν το ‘κανε και η Fletcher με την έμπνευσή της, for me.
Φωτογραφικό υλικό
