Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Το τρίτο «Ετοιμάζω ταξίδι, μοναχά για πάρτη μου» ξεκινάει και το ίδιο το ταξίδι μας στη (μεθυσμένη) πολιτεία των Måneskin. Συγκεκριμένα θα επισκεφτούμε τη φιλόδοξη πρωτεύουσα των Ιταλών ρόκερ, ονόματι Rush! που αναδύθηκε στην επιφάνεια του μουσικού σύμπαντος σχεδόν ακριβώς έναν χρόνο πριν.
Πάμε να τριπάρουμε λοιπόν στα νέα λημέρια της ροκ, που συνορεύει και εμπορεύεται στενά με την ποπ μουσική. Όλα αυτά υπό την επήρεια της ιταλικότητας των αρχιτεκτόνων τούτου του πρότζεκτ, με το οξυγόνο σ’ αυτό το μέρος να είναι το glam και η ανελέητη libido.
Στο λιμάνι
OWN MY MIND. Δυναμική υποδοχή, εμείς που έχουμε κόλλημα με την αρχή (είναι παραπάνω απ’ το ήμισυ), τη θεωρούμε επαρκή και συνεπή με τα ακόλουθα. Καθαρός ροκ προσανατολισμός και τον απολαμβάνουμε. Το προξενιό ροκ με ποπ δεν ξεκίνησε ακόμα. Παρόλα αυτά τραγούδι που μπορούμε να φανταστούμε ερμηνευμένο τόσο απ’ τη Britney Spears όσο και απ’ τους Arctic Monkeys. Και όχι, δε πάμε να μας κοιτάξει ψυχολόγος. Ή ωριλά.
Έπεται το παιχνιδιάρικο, ξεκάθαρα χορευτικό GOSSIP. Ευχάριστο και με ωραίο ρεφρέν, συμμετέχει και ο Τομ ο Μορέλλο απ’ τους Θυμωμένους Κατά του Μηχανήματος.
Φτάνουμε στο TIMEZONE και Radioheadίζουν τα παιδιά. Άλλωστε είπαν ότι επηρεάστηκαν απ’ τους Βρετανούς άρχοντες.
Κοντά είναι και το BLA BLA BLA. Ηχογράφησαν περί τα 50 τραγούδια για το άλμπουμ οι νεανίες, διαβάζουμε. Απορούμε λοιπόν πώς το συγκεκριμένο επέζησε του δημιουργικού purge. Μάλλον πρέπει να μπέρδεψαν τα αρχεία των ηχογραφήσεων αλλά στην όλη fanculo questo εσάνς του άλμπουμ είπαν να το αφήσουν. Η ακούσια κωμωδία των στίχων μπορεί να συναγωνιστεί λεβέντικα την ενοχλητικότητα της μελωδίας.
Προς τα περίχωρα
Φτάνουμε και στο άξιο ροκ αλλά κάπως προβλέψιμο BABY SAID. Όλοι μπορούν να πάνε απ’ το άλφα στο βήτα και μετά στο γάμμα. Και οι Måneskin το κάνουν με υπερβολικά γραμμικό τρόπο. Αλλά εμείς αντιτείνουμε: μπορούν να το κάνουν όλοι με τόσο πρόστυχο (με την καλή έννοια) τρόπο; Παρεμπιπτόντως στο γάμμα εστιάζουν και Måneskin – και αυτό το καταλογίζουμε στα υπέρ τους. Νέα παιδιά είναι, σώματα έχουν, λειτουργικά αναπαραγωγικά συστήματα θα υποθέσουμε πως επίσης έχουν, οπότε καλά κάνουν να ασχολούνται με τα λόγια του συμπρωταγωνιστή τους της μια νύχτας.
Και πολιτική δήλωση στα δερμάτινα, ημίγυμνα πλαίσια του glam ροκ. Με το GASOLINE μιλάνε για τον πόλεμο στην ευρύτερη γειτονιά μας. Ποιον απ’ όλους θα σκεφτείτε- εξαίρετη ερώτηση. Της Ουκρανίας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τα παιδιά δεν έχουν φτάσει καν στα μισά της πιο εκρηκτικής δεκαετίας της ζωής (τους) αλλά νοιάζονται και για το τι γίνεται γύρω τους. Δυνατό outro, αξιοπρεπές τραγούδι.
Στο FEEL έχουμε ασφαλές κλασικό ροκ, καβουρδισμένο με την απαραίτητη χορευτικότητα της εποχής. Ο άτιμος ο Δαμιανός, ο τραγουδιστής, έχει τη φωνή και ξέρει νσ την χρησιμοποιεί. Έχει και το κορμί. Καλή και η φωνή, αλλά χωρίς το κορμί το αδωνικό, δεν ξέρουμε αν θα γινόταν αυτή η τρέλα με τους Μεσόγειους ροκάδες. Και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό. Τα τραγούδια δε φτάνουν καν τα τρία λεπτά και για την ΔΕΠΥ γενιά των προέφηβων, έφηβων και μετέφηβων που τους ακούν είναι ταμάμ. Συν του ότι, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, δεν ξέρουμε αν θα ‘χαν να πουν και κάτι παραπάνω αυτά τα τραγούδια, είτε μουσικά είτε στιχουργικά.
Το DON’T WANNA SLEEP κάτι θέλει να πει, κάπου θέλει να το πάει αλλά μάλλον εμείς χανόμαστε. Δεν εγκαταλείπεται καθόλου η ροκ φρασεολογία αλλά οκέι, ρε παιδιά, κι ένα ριφ με παραπάνω από 7 νότες, δε βλάπτει. Μπορεί να βγάλετε blisters on your fingers αλλά ίσως ν’ αξίζει.
Πιάνουμε κέντρο
Και φτάνουμε στο KOOL KIDS… Απ’ όλα τα τραγούδια που έχουν γραφτεί στην ιστορία, αυτό είναι… ένα από αυτά. Οι βιολογικοί μου γονείς μου έμαθαν αν δεν έχω να πω κάτι καλό για κάτι… να λέω το κακό anyway! Τι να πούμε, μπορούμε μόνο να ακούσουμε το τραγούδι σ’ ένα πιο ελαφρύ, κωμικό πλαίσιο. Όσοι ακούτε πανκ και σας αρέσει, ίσως καλύτερα να αποφεύγατε το εν λόγω τραγούδι. Μη σας στοιχειώσει…
Στα άκρα. Τι τραινάκι του τρόμου είναι αυτό, όχι μπράβο. Στο IF NOT FOR YOU έχουμε μια ανόθευτα υπέροχη στιγμή του άλμπουμ. Τραγούδι που στέκεται όχι μόνο σε «άμυαλους» ροκ σταθμούς, στέκεται και σε άμυαλους ποπ. Πέραν της πλάκας, αυτό το τραγούδι μπορεί να το βάλει ένα εφηβάκι στη μάνα του για να συμπαθήσει τους Måneskin. Αν το εφηβάκι μιλούσε με τη μάνα του. Άνετα μπορεί να ακουστεί σε γάμο στον πρώτο χορό των μελλοθάνατων… ε, τι λέμε, νεόνυμφων εννοούσαμε. Πολύ, πολύ όμορφη μπαλάντα, ίσως εκ των κορυφαίων περιοχών της πολιτείας αυτής.
Επισκεπτόμαστε το READ YOUR DIARY, μια απ’ τις πιο μουσικά ενδιαφέρουσες στιγμές του άλμπουμ. Μια χρήσιμη ανάσα γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν.
Οι ιταλόφωνες περιοχές
Συνεχίζουμε στο MARK CHAPMAN σε πιο up tempo, classic rock ρυθμούς. Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε είναι γοητευτικό και ωραίο. Εμείς τουλάχιστον δεν προτιμούμε να αφιερώσουμε μπόλικο χρόνο για να μάθουμε για τι μιλάει ο ποιητής. Για τους κρίπουλες, τους στόκερ μιλάει, χρησιμοποιώντας το όνομα ίσως του πιο γνωστού. Ευχάριστα ψυχωτικό για ποπ δεδομένα. Η μελωδία των φωνητικών ίσως να μπορούσε να είναι πιο ευφάνταστη.
LA FINE και πιο επιθετική προσέγγιση, πιο επιτακτικό ροκ. Ίσως να είναι ιδέα μας αλλά τα τραγούδια στη μητρική γλώσσα τους συγκροτήματος σαν να έχουν ένα μπρίο παραπάνω. Ή μπορεί τα Ιταλικά να είναι ωραία και όλα ν’ ακούγονται ωραία σ’ αυτά.
Μπορεί το τραγούδι να μιλάει για το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Μπορεί να μιλάει για τα κόκκινα δάνεια της Ζιμπάμπουε ή για την ανεξέλεγκτη μαφία αδέσποτων σκυλιών που ελέγχει τους δρόμους του Ριο Ντε Τζανέιρο. Το IL DONO DELLA VITA είναι τραγουδάρα. Πού φτάσαμε- να μας αρέσουν οι μπαλάντες πιο πολύ σε ροκ άλμπουμ… Γεράσαμε. Ή κάτι λέει αυτό για το άλμπουμ. Ή και τα δύο! Anyways, το τραγούδι θα μπορούσε να ακούγεται και σαν μουσικό χαλί σε κάνα φόνο στον Κόκκινο Κύκλο.
Προς την έξοδο
Το MAMMAMIA είναι το πρώτο single του άλμπουμ, δημοσιευμένο πριν 2 χρόνια και. Όταν ο Damiano δεν έμοιαζε ακόμα με τη Florence Pugh σε νοτιο-ευρωπαϊκό. Δεν ξεμένει από ενέργεια, παρόλα αυτά δε μπορούμε να πούμε ότι ξεχωρίζει σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ.
Πώς και πώς το περιμέναμε το συγκεκριμένο τραγούδι. Ήταν άλλωστε η αφορμή για να κάνουμε το συγκεκριμένο ταξίδι. SUPERMODEL λοιπόν και σπουδαίο ποπ ροκ- ανεβαστικό, μοντέρνο, όσο ελαφρύ πρέπει για να επιτρέψει στους Ιταλούς να κάνουν την πολιτεία τους διεθνή προορισμό. Όπως κι έχουν καταφέρει. Και δικαιότατα θα πούμε εμείς. Το τραγούδι που εμείς ξεχωρίζουμε απ’ το άλμπουμ και που πετυχαίνει αυτό που θεωρούμε ότι ήθελε- ξέφρενες ροκ νύχτες στα 20’s.
Στο THE LONELIEST έχουμε το ταιριαστά κλισέ το τέλος. Σύγχρονη ποπ πανκ δημιουργία σκηνή, σε σκηνή ταινίας μέσων 90’s, που ήταν εισπρακτική αποτυχία αλλά έχτισε cult following.
Θα υποθέσουμε ότι το άλμπουμ θέλει να είναι μια κολασμένη, ιδρωμένη και φιλήδονη νύχτα, αυτοκαταστροφής και εκτόνωσης. Εμείς, και το λέμε με κάθε συμπάθεια και σεβασμό στους νεότατους σουπερστάρ (και δικαίως), νομίζουμε ότι είναι μια απογευματινή περιήγηση στο παγωτατζίδικο της γειτονιάς, εφηβικής ποιότητας και (α)νοοτροπίας. Παρόλα αυτά χαιρόμαστε ειλικρινά την επιτυχία του συγκροτήματος και θεωρούμε το άλμπουμ αξιοπρεπή, ανέμελη ροκ, χωρίς υπέρμετρες αξιώσεις και αστερίσκους.
Δε νομίζουμε ότι θα ξανακούσουμε το άλμπουμ ολόκληρο και αρκετά κομμάτια θα τα λησμονήσουμε κάπως γρήγορα. Αλλά μένουμε ικανοποιημένοι απ’ το ότι μια ροκ μπάντα με 20χρονα κάνει άλλα 20χρονα να ανακαλύπτουν αυτό το είδος μουσικής.
