Μια χαρά είναι η πιτσιρικαρία αν έχει τέτοια μουσική στο προσκήνιο. Για το παρασκήνιο ας κάτσουν να ψαχτούν μονάχοι τους.
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Το δεύτερο «Ετοιμάζω ταξίδι, μοναχά για πάρτη μου» ξεκινάει και το ίδιο το ταξίδι μας στην αυτοκρατορία Olivia Rordigo. Συγκεκριμένα θα επισκεπτούμε τη νεοανακαλυφθείσα μητρόπολη-άλμπουμ, Guts, η οποία αναδύθηκε στην επιφάνεια του μουσικού σύμπαντος, τον Σεπτέμβρη αυτής της χρονιάς.
Πάμε να τριπάρουμε στις ανεξερεύνητες περιοχές του καινούριου μέρους της ποπ σταρ από την Καλιφόρνια, το οποίο βρίσκεται βαθιά στην ήπειρο της Ποπ, σχετικά κοντά στα σύνορα με την Ποπ-Πανκ αλλά και την Φολκ.
Κατ’ αρχάς να υπενθυμίσουμε ότι η αυτοκρατορία της Olivia Rodrigo, αποτελείται από ακόμη μια υπερμεγαλούπολη-άλμπουμ, στον κόσμο της Ποπ, το Sour (2021). Αμφότερα βρίσκονται, επαναλαμβάνουμε, στην Ποπ ήπειρο, κάπου όπου η κοσμοσυρροή του πιασάρικου, ανταμώνει με τις λεωφόρους ταχείας κυκλοφορίας της τέχνης που απευθύνεται σε πολλούς (χωρίς αρνητικό πρόσημο) και κυρίως αυτούς που η ηλικία τους ξεκινάει ακόμα με το 1 (καθάρματα…).
Μπαίνοντας στη μεγαλούπολη
all American bitch. Υπέροχη, αντιπροσωπευτική υποδοχή στην Aυτοκρατορία της Olivia. Πνευματώδες, ποπ πανκ, στην πρίζα, κακοφτιαγμένη γέφυρα απ’ την εφηβεία στην ενηλικίωση (μόνο έτσι φτιάχνονται οι άτιμες). Αν και δεν είναι τα λημέρια μας, είναι ευχάριστο ν’ ακούς μια νεαρή καλλιτέχνιδα να μιλάει σαν άνθρωπος της ηλικίας της, σε πιο ροκ περιβάλλον. Η δύναμη των συγχορδιών που βασίλευαν την αρχή της χιλιετίας είναι ένα ευχάριστο καλωσόρισμα για εμάς που απολαμβάνουμε τους πιο παραμορφωμένους ήχους. Μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για περιπλάνηση σε τέτοιους ήχους και σε παιδιά που αν τα ρωτήσεις «τι είναι ροκ μουσική» θα σου πουν «κάτι που ακούει ο μπαμπάς μου».
Και φτάνουμε στο bad idea right? που είναι το διαμάντι του άλμπουμ και η προσωπική αφορμή να για την επίσκεψη στην νεοσυσταθείσα αυτοκρατορία. Σύγχρονο, νοσταλγικό, ειλικρινές, μελωδικό, PG-13 χαοτικό. Πιασάρικο και φουλ στο χιούμορ- της το δίνω φουλ, είναι μια εξομολόγηση για τον πρώην που δε μπορεί να μείνει στο κουτάκι του πρώην. Οπότε η εικοσάχρονη νεαρά καταλήγει στο κρεβάτι του. Μιλάει πολύ ωραία για τους χειροποίητους λαβύρινθους που κατασκευάζουν οι αγαπητοί εργολάβοι-νεαροί ενήλικες, ειδικά όταν πρόκειται για ερωτικά. Θα χαρώ αν το ακούσω σε κανένα χώρο, που αυτός που αποφασίζει για την playlist έχει πάνω από ένα εγκεφαλικό κύτταρο και ξέρει κάτι άλλο εκτός απ’ την τραπ.
Φτάνουμε στο vampire, όπου ορδές εφήβων-νεαρών ενηλίκων κατόχων χρωμοσωμάτων αποκλειστικά Χ, θα το κάνουν ύμνο. Είναι ένα ποπ τραγούδι που… υπάρχει. Αν δεν ήταν της Ολιβιανής Αυτοκρατορίας δεν ξέρω αν θα ακουγόταν σε ραδιόφωνο. Είναι απ’ τις ατραξιόν που θα τρέξουν οι πολλοί (ή… οι πάρα πολλοί στη συγκεκριμένη περίσταση) αλλά εμείς το θεωρούμε tourist trap.
Συνεχίζουμε την περιήγηση στις πιο ήσυχες folk, singer-songwriter περιοχές του (καλύτερα της) lacy. Λένε ότι έχει μια εσάνς από Jolene. Θα το δούμε τον επόμενο μισό αιώνα αυτό. Αλλά έτσι που την προμοτάρουν ανηλεώς την Olivia, ποιος ξέρει μπορεί το τραγούδι να μην ξεχαστεί μέχρι το επόμενο scroll. Δεν είναι τα προάστια γύρω απ’ το κέντρο που θα περίμενα για ένα άλμπουμ που θα το επισκεφτούν 870 τρισεκατομμύρια άνθρωποι μα δίνει την απαραίτητη δυναμική. Ένα έργο χρειάζεται να ανασαίνει ακόμη κι όταν πνίγεται στο θυμό του, όταν ασθμαίνει ή όταν λαγοκοιμάται, οπότε όλα καλά, συνεχίζουμε. Προσωπική προτίμηση και αγιάτρευτο βίτσιο: στην αρχή (είτε ταινία είναι, είτε άλμπουμ, είτε βιβλίο) των άλλον πρέπει να του σπας τα πόδια της ψυχής και να του γαζώνεις τους τοίχους του μυαλού του. Αν και καλά στρατηγικά τοποθετημένο το τραγούδι, ίσως αλλού να το εκτιμούσα καλύτερα.
Προς το κέντρο
Επισκεπτόμαστε το ballad of a homeschooled girl και αναλογιζόμαστε ότι είχαμε το revival των αγίων 80s’ με άλλους καλλιτέχνες και τώρα με την Ολίβια, πριζωνόμαστε στο ποπ πανκ των αρχών του Y2K. Ειλικρινής βουτιά στην ζάλη των ελικοειδών δρόμων εφηβείας προς ενηλικίωση. Ραδιοφιλική χιλιοειπωμένη νεανική επανάσταση, αλλά επειδή η Ολίβια είναι ταλαντούχα και μίνι-είδωλο, ας είναι. Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς σ’ όσα θέλουμε να μάθουμε, τότε δε θέλουμε απλά να βουτήξουμε αλλά να πνιγούμε και να ξαναγεννηθούμε απ’ αυτά. Το κατά πόσο το τραγούδι ή το άλμπουμ τα προσφέρει αυτά, άγνωστο. Αλλά, προσωπικά, δε συζητώ ότι είναι ένα περίφημο άλμπουμ για να φιγουράρει στην κορυφή της προσοχής του πλανήτη. Στο χωριό μας, το Ελλαδιστάν ίσως να είναι ψιλοάγνωστη η Ολίβια, δεν ξέρω σίγουρα. Αλλά, είμαι σίγουρος θα πέσει στην πρέζα που δεν την ξέρουμε…
Φτάνουμε στο κέντρο της μεγαλούπολης και συγκεκριμένα στο making the bed. Λάνα εσύ; Να, ας πούμε, εμένα μου άρεσε το τραγούδι γιατί μου θυμίζει Λιάνα Ντελρέη, σε μανιασμένο, ενδοσκοπικό νιάτο. Νεανική, πρώτη επίγνωση, δηλαδή η δεύτερη γέννηση του ανθρώπου. Απογοήτευση ενώ περνάς καλά, όλα είναι ανθηρά κι εσύ βλέπεις αγριάγκαθα. Και στο τέλος καταλαβαίνεις ότι εσύ τα ‘ριξες τα ζάρια, σ’ ένα παιχνίδι που νικάνε οι αθεράπευτα τρελοί και οι εξωπραγματικά τυχεροί.
Παρεμπιπτόντως, πόσο υπέροχο που κανένα τραγούδι δεν είναι με κεφαλαία… Πόσο τέλειο είναι όταν αναπολογητικά νέοι άνθρωποι δε χρησιμοποιούν κεφαλαία γράμματα για τίποτα… Αν δε φτάσεις στο μηδέν των πραγμάτων, δε μπορείς να συνθέσεις τίποτα.
Εκεί γύρω στο κέντρο βρίσκεται και το εμπορικότατο logical. Ευφυέστατο. Γιατί θ’ αρχίσουν οι νεαροί ακροατές να κάνουν fan theories ή μάλλον conspiracies σε tumblr, reddit, tiktok, για ποιον μιλάει το τραγούδι. Έτσι, τρέφεται ο αλγόριθμος και μένουμε στην επιφάνεια του περιεχομένου. Όντως είναι ένα άλμπουμ ομπρέλα με αρκετά στιβαρό σκελετό την Ολίβια. Ατραξιόν τα εκφραστικότατα φωνητικά της. Ωμά και θεατράλε, τόσο όσο. Λίγο για μουσικό χαλί ρομ κομ κάνει το άσμα ή βίντεο-μοντάζ του ερωτικού διδύμου μιας καλτ, εναλλακτικής νέτφλιξ σειράς. Αντιπροσωπεύει μια περιοχή που εντάσσεται στο δίπολο μεταξύ της λατρείας και του οκ, υπάρχει κι αυτό, παρακάτω.
Πάμε στα όρια του εμπορικότατου κέντρου με το get him back. Αν όντως έγραψε τους στίχους η Ολίβια κι όχι ένα τάγμα αόρατων, απρόσωπων, κακοπληρωμένων στιχουργών, μπράβο. Όχι, γι’ αυτό που θέλει να περάσει, που αν τα έλεγε θηλαστικό του άλλου γένους, θα μετρούσε μέρες μέχρι να γίνει cancelled. Αλλά επειδή φέρνει στην ταιριαστή εφηβεία την οποία διήνυσε (διανύει;) η Ολίβια και εκφράζει άλλα πόσα άμυαλα, νεαρά, γεμάρα προοπτικές δίποδα. Αυτή η εφηβεία είναι και που έχω συνδυασμένη με την ποπ πανκ εσάνς της ατμόσφαιρας, οπότε ό,τι πρέπει για sing along σε οποιοδήποτε απ’ τα μεγαλύτερα φεστιβάλ που θα είναι πρώτο όνομα η Olivia.
Στα περίχωρα
Επιστροφή στο βαρύ ποπ πανκ (βαρύ και ποπ πανκ στην ίδια πρόταση, τουλάχιστον γαργαλιστικό) με το love is embarrassing. Το θαυμάσιο είναι ότι πολλοί πιο νέοι άνθρωποι θα εκτεθούν σε μια πιο ροκ προσανατολισμένη ποπ μουσική. Μετά θ’ αποφασίσουν αν αξίζει ή όχι αλλά τουλάχιστον υπάρχει και κάποιος που να τους ανοίγει μια πόρτα σε λημέρια πιο γνώριμα σε μας.
Στο the grudge ηρεμούμε λίγο απ’ το ασταμάτητο νταμπαντούμπα αυτής της υπερμεγαλούπολης. Αυτή η mumble pop εκφορά δε μας ελκύει, παρόλα αυτά εκτιμούμε τον ρυθμό που έχει το άλμπουμ και που είναι σχεδιασμένο να μην τραβάει υπερβολικά ή ενοχλητικά σε οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Σαν να σβήνει σταδιακά το άλμπουμ (με την καλύτερη δυνατή έννοια) και pretty isn’t pretty. Μετεφηβικός κοινωνικός σχολιασμός, ντυμένος σε mid nineghties μουσικό χαλί ίντι ταινίας. Έχοντας φτάσει κοντά στο τέλος αυτής της ολοκαίνουριας αυτοκρατορίας, δε μπορούμε να παραπονεθούμε για κάτι. Δεν είναι ο προορισμός που απευθύνεται σε άτομα που είναι πιο κοντά στην κρίση μέσης ηλικίας παρά στην κρίση πρώτης ηλικίας (i.e. 18 και μετά). Επειδή δεν είμαστε μπετόστοκοι έχουμε προσαρμόσει τις προσδοκίες μας και πάνω απ’ όλα σεβόμαστε τον καλλιτέχνη κι αυτά που θέλει να πει σε όποιους θέλει να το κάνει.
Μένει το teenage dream.Η λευκή επιταγή της νιότης… με τους αστερίσκους γραμμένους με αόρατο μελάνι. Όμορφη, εξομολογητική μπαλάντα, εξαιρετικό τέλος στο άλμπουμ. Μάλλον θα ‘ναι απ’ τις περιοχές που θα επισκεπτόμαστε στο μέλλον, αν δεν μας τη χαλάσουν οι νεολαίοι. Μετά την όλη περιήγηση νιώθουμε μια μικρή συγκίνηση για την Olivia, είτε αυτή είναι η πραγματική Olivia, είτε το εμπόρευμα Olivia. Ποιος ξέρει που σταματάει τι, στην τέχνη.
Γενικά, είναι μια ποπ της σχολής Billy Joel, Barry Manilow και λοιπών crooners και αυτό εγώ το λατρεύω. Δεν έχει καμία σχέση με τους παραπάνω κυρίους το άλμπουμ (προς αποφυγή παρεξηγήσεων), συνειρμικά τους αναφέραμε ως προς το ότι σε μια μεταμοντέρνα εποχή που το να τραγουδάς ωραίες μελωδίες δεν είναι το παν, μας αρέσει βαθιά να ακούμε καλούς τραγουδιστές να ερμηνεύουν τραγούδια κι όχι να επιδεικνύουν εμπόρευμα.
Διαβάζοντας τις εντυπώσεις άλλων ταξιδιωτών (επαγγελματιών κριτικών) μένουμε με δύο σκέψεις. Πρώτη, ότι το άλμπουμ είναι το ίδιο συνταρακτικό και επιδραστικό όσο ο Χριστός, ας πούμε. Και δεύτερη σκέψη που προκύπτει απ’ τη πρώτη: να τι γίνεται όταν δε γίνεται μπούλινγκ στα σχολεία. Μερικά παιδάκια μεγαλώνουν και γίνονται μουσικοκριτικοί.
Δε νομίζω ότι θα επισκεφτούμε ξανά τη συγκεκριμένη μητρόπολη, που ανήκει στην Ολιβιανή Αυτοκρατορία. Σίγουρα κάποια μέρη της, αλλά ολόκληρη όχι. Παρόλα αυτά, μένουμε, πλήρως ικανοποιημένοι από το γεγονός ότι ένα τέτοιο άλμπουμ είναι ένα απ’ τα διασημότερα τούτη τη στιγμή σ’ αυτήν την τεράστια, καταραμένη πέτρα ονόματι γη.
Μια χαρά είναι η πιτσιρικαρία αν έχει τέτοια μουσική στο προσκήνιο. Για το παρασκήνιο ας κάτσουν να ψαχτούν μονάχοι τους.
