Γράφει ο μπασίστας Φώτης Τουμανίδης.
Είσαι σίγουρος ότι ακούς μουσική; Η ερώτηση μάλλον σου φαίνεται παράξενη αλλά, πριν βιαστείς να απαντήσεις σκέψου το λίγο.
Όταν πήγα φαντάρος, τα πράγματα στην αρχή μου φαίνονταν μαύρα κι άραχνα. Όχι για την εκπαίδευση που έπρεπε να κάνω ή τις αγγαρείες και τις σκοπιές, αυτά ήταν το εύκολο κομμάτι, αλλά επειδή άφηνα πίσω μου το σπίτι μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου και γενικά τον τρόπο ζωής μου. Μετά από μια εβδομάδα λοιπόν στο στράτευμα, ήρθε η πρώτη Κυριακή, ημέρα ξεκούρασης. Έφτιαξα ένα φραπεδάκι, πήρα το walkman, έβαλα μια κασσέτα Maiden και κάθισα σε μια άκρη να μην πολυφαίνομαι. Και ξαφνικά ήμουν και πάλι σπίτι μου. Καθόμουν απλά και άκουγα μουσική. Δεν διάβαζα, δεν έλυνα σταυρόλεξο, δεν έκανα απολύτως τίποτα άλλο. Απλά, άκουγα μουσική. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν πάντα ο κόσμος μου. Αυτό έκανα και στο δωμάτιό μου όταν έμενα μόνος. Έβαζα έναν δίσκο, μελετούσα σχεδόν σαν κριτικός τέχνης το εξώφυλλο, ύστερα έπαιρνα το εσώφυλλο και τον άκουγα ολόκληρο διαβάζοντας ταυτόχρονα τους στίχους την ώρα που τους έλεγε και ο τραγουδιστής.
.
΄΄
Ο χρόνος που πέρασε από τότε άλλαξε πολλά και στη ζωή μου αλλά και στα μέσα αναπαραγωγής της μουσικής. Τότε δανειζόμουν δίσκους σε βινύλιο από φίλους, τους άκουγα, κι αν μου άρεσε κάποιος πολύ, τον αγόραζα και τον “έλιωνα” στο πικάπ μου. Αν μου άρεζαν μόνο κάποια κομμάτια, έκανα μια επιλογή σε κασσέτα (mix tape). Σήμερα μουσική ακούμε στον υπολογιστή από το youtube, ή σε κινητά τηλέφωνα, κι MP3 players. Αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξε κάτι στην ουσία της ακρόασης. Την ώρα που παίζει ένα βίντεο κλιπ στον συνδεδεμένο με την τηλεόραση υπολογιστή μου, είμαστε μόνο εγώ και αυτό. Απολαμβάνω και τη μουσική αλλά και τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία των μουσικών. Φυσικά, αν έρθουν φίλοι στο σπίτι, θα βάλω μια λίστα κομματιών να ακούγετε, σαν μουσικό χαλί στην κουβέντα μας. Ή όταν δουλεύω καλό είναι να ακούγεται κάτι, αντί να δουλεύω “στα μουγκά”. Και φυσικά όταν βγαίνουμε να διασκεδάσουμε, σε ό, τι μαγαζί κι αν πάμε θα παίζει η ανάλογη μουσική, (εκτός κι αν πας σε Αγγλική pub που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν ακούγεται μουσική σε αυτές). Αλλά, άλλο ακούγεται μουσική στο χώρο που βρίσκομαι, και άλλο ακούω μουσική. You hear but you don’t listen που λένε και στο χωριό μου.
Ξέρω ότι, με τους ρυθμούς που ζούμε σήμερα, μικροί – μεγάλοι δεν υπάρχει και πολύς χρόνος στο φορτωμένο πρόγραμμά μας, για να αφιερώσουμε ένα μέρος του στην ακρόαση μουσικής. Πιστέψτε με όμως, πρόκειται για ένα πολύ καλό αγχολυτικό, έναν τρόπο να ξεμπλοκάρεις τον εγκέφαλό σου από όσα σε ταλαιπωρούν και κοντεύουν να γίνουν εμμονές. Είναι καλύτερο κι από τη γιόγκα, και δεν χρειάζεται να τρέχεις σε γυμναστήρια, ή σε βουνά και σε λαγκάδια. Φτιάξε ένα καφεδάκι, κάτσε μπροστά από τα ηχεία σου, και συνδέσου με τον κόσμο που μιλάει τη γλώσσα του σύμπαντος, τον κόσμο της μουσικής.
Φωτογραφικό υλικό
