Από τον Μανώλη Ιωαννίδη
Σε δύο επίπεδα (συνειδητά τουλάχιστον) λειτουργούν βρίσκω μουσικές όπως των Θραξ Πανκc. Σ’ ένα πρώτο ως η έκφραση μιας μουσικής που παίρνει κάτι (το παραδοσιακό) και το αγγίζει μ’ έναν τρόπο που μάλλον αγγίζει/ταρακουνάει κόσμο. Και σ’ ένα δεύτερο, η γενική παρότρυνση του να εκφράζεσαι με τον τρόπο που πραγματικά το νιώθεις πέρα από τις καθορισμένες και βολικότατες ταυτότητες (και για τον πομπό και για τον δέκτη, ας μη γελιόμαστε). Δεν εννοώ, αντιθέσεις για τη χάρη των αντιθέσεων, και πάντρεμα για χάρη εντυπωσιασμού. Αργά ή γρήγορα θα καταλήξει κακόγουστο κάτι τέτοιο νομίζω. Αλλά για την κατανόηση ότι η παλέτα είναι μεγάλη και ο καλός ζωγράφος, σαν το παιδί, δεν απορρίπτει κανέναν συνδυασμό πριν τουλάχιστον τον δοκιμάσει.
(Εξώφυλλο EP “Πανκοπανηγυροψυχεδέλεια”)
Η «Εισαγωγή» βάζει κατευθείαν στο νόημα. Γκάιντα είναι παρεμπιπτόντως, που ακούγεται να σολάρει. «Κοίτα με», το προοίμιο της εμπειρίας ακούσματος του άλμπουμ. Αυτές είναι οι αρμονίες στις φωνές με τις οποίες θα γουστάρουμε για το υπόλοιπο του άλμπουμ κι είναι νομίζω εγγραμμένες κιόλας στο συλλογικό μας υποσυνείδητο. Ηλιθίως αγνοούμε τις προοπτικές κάποιων ειδών μουσικής ταυτίζοντάς τα με πράγματα που θεωρούμε ως τάδε ή δείνα.
Αργά-αργά βαδίζουμε προς την τρέλα και την εκτόνωση με το «Ελεύθερο συγκαθιστό» Αρχίζει λοιπόν ο «Αυγερινός» αρχίζουμε κι εμείς. Το head banging; Τα παραδοσιακά; Τους νευρικούς σπασμούς απ’ τ’ αγρίμι που καμουφλάρουμε μέσα μας; Ο καθένας όπως ευκαιρεί. Ένα κλικ πιο βαριά να ήταν η παραγωγή με πιο έντονες κιθάρες και ίσως πιο αρχετυπικού τύπου ροκ μπάντα (μπάσο και ντραμς) θα ήταν πιο κοντά στις προτιμήσεις μου. Μα αυτοί είναι οι Θραξ Πανκc και πρέπει να βγει κανείς από τη ζώνη βολικότητάς του και να χορέψει έξω απ’ αυτή χωρίς να ξέρει τον χορό. Φτάνει η ενέργεια και ο ηλεκτρισμός, η επιτακτικότητα της μελωδίας.
«Κουκουνούδα» και τη μαύρη την αλήθεια μου θα την πω -δυσκολεύομαι λίγο να ξεχωρίσω τα τραγούδια γιατί οι μελωδίες ακούγονται ίδιες για κάποιον αδαή στα παραδοσιακά ακούσματα. Που θέλει κιόλας να μείνει αδαής πάνω σ’ αυτά εκτός κι αν πρόκειται για αφήγησή τους από μπάντες a la Θραξ Πανκc. Αυτή η αγνή διοχέτευση ενέργειας μέσα από ακούσματα που πατάνε πίσω και μπροστά χωρίς να μπερδεύουν τα μπούτια τους, δύσκολα νομίζω να αφήσει ασυγκίνητο κάποιον. Ή και πολύ εύκολα, αν έχει βρει το λιμάνι του στην τυπική αντίληψη των πραγμάτων («ό,τι είναι έτσι, έτσι πρέπει και να είναι») και δε θέλει ξένες βαρκούλες σ’ αυτό.
(Δημήτρης Λαμπρόπουλος)
«Δέντρο» (γνωστό κι ως «Δεντρίτσι») κι αν δεν είστε όρθιοι ή δεν επιδίδεστε σε ανελέητο head banging (έστω σε ψυχεδελικά θρακιώτικα), δεν είστε άνθρωποι, σας το λέω. Τραγούδια που έχουν γραφτεί ούτε κι εγώ ξέρω πότε, ειπωμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να τα νιώθεις, αυτό είναι το σημαντικότερο. Να μη χάνονται, στο μίξερ του χρόνου αλλά να μπορείς να καταλαβαίνεις τη γλώσσα και τη χροιά τους. Επιπλέον, στο τέλος του συγκεκριμένου θα μπορούσε κανείς να αρχίσει να τραγουδάει “Fortysixandtwojustaheadofme”. Άνοιγμα όχι μόνο στη δική μας παράδοση…
«Βασιλικούδα» και τώρα ή θα ‘χουν φύγει σχεδόν όλοι που θα λένε «τι μαλακίες είναι αυτές» ή θα κουνιούνται σαν τα νευρόσπαστα αυτοί που ερωτεύτηκαν αυτή την προσέγγιση. Η ενέργεια στα τάρταρα, όπως ακριβώς και στα βίντεο απ’ τα live τους. Κι όλες αυτές οι ιστορίες απ’ την παράδοση, που κυρίως μας φέρνουν κοντά στο ιδίωμα που καλώς ή κακώς δεν ακούμε συχνά, μου φαίνονται αρκετά ενδιαφέρουσες. Οκ, δε θα ‘θελα ν’ ακούω Θρακιώτικα (ή μάλλον οποιαδήποτε διάλεκτο) για όλη μου τη ζωή αλλά σ’ αυτόν τον διάλογο, το ρούχο είναι ραμμένο όπως πρέπει.
«Κόνιαλι (Α’ και Β’ μέρος)» για να μας αφήσουν λίγο να ξεϊδρώσουμε Λειτουργούν τα δύο αυτά μέρη σαν την ανάσα του άλμπουμ. Δεν άκουσα ποτέ κανένα να λέει αχ, τι ενδιαφέρουσα που είναι σήμερα η αναπνοή σου αλλά όλα χρειάζονται. Σκέφτομαι τι ενδιαφέρουσα και ελκυστική είναι (μερικές φορές) αυτή η υβριδικότητα που στέκεται μισοκρυμμένη και ίσως περήφανη γιατί ακόμη δεν έχει περάσει στην ποπ κουλτούρα για να βιομηχανοποιηθεί. Το outro είναι «to die for» όπως θα λέγαμε και στο χωριό μου.
«Ψες είδια» και φτάσαμε σ’ ένα ακόμα σταθμό χορού και αλλοφροσύνης, τον αγαπημένο μου του άλμπουμ. Δηλαδή φαντάζομαι τι χάος θα επικρατεί στις συναυλίες τους, της εκδιδόμενης κοπέλας το κάγκελο. Απλώς βγάζεις το σκασμό, ακούς και ταξιδεύεις. Είτε σας αρέσει είτε όχι, σαν την έκφραση (Τέχνη θα μπορούσε να πει κανείς) δύσκολα βρίσκεις ερέθισμα κι έρεισμα. Σε παίρνει απ’ τα χέρι και απλά ξερνάς κίνηση, νεύρο, χωρίς σκοπό ή μάλλον με σκοπό το να χαθείς σε αυτή τη μανία του παρα-ροκ (παραδοσιακό+ροκ= παρα-ροκ, τα πνευματικά δικαιώματα στην αφεντιά μου).
(Ζήσης Τσούμπος)
Στα θετικά, ότι τα λόγια είναι λόγια κι όχι στίχοι. Δε νομίζω όταν έγραφαν τέτοια τραγούδια πριν πόσες δεκαετίες, να ήθελαν οι δημιουργοί συμβόλαια με δισκογραφικές και πλούσια στούντια. Ιστοριούλες τραγουδούσαν, θα τολμήσω να υποθέσω ότι δεν είχαν manager κιόλας ή PR team. Και να μην ήταν τόσο ρομαντικούλικα και απλοϊκά όπως τα περιγράφω, εμένα αυτή την αίσθηση μου δίνουν αυτά τα τραγούδια. Του απενεχοποιημένου και του καθημερινού. Με την καλή την έννοια.
Με το «Μαργούδι» κατεβάζουμε λίγο ταχύτητα αλλά η τραχύτητα είναι εκεί. Δεν ξέρω αν φταίει ο εγκέφαλός μου αλλά κι εδώ να τελείωνε το άλμπουμ ικανοποιημένος θα ‘μουν. Εντάξει, μη πάμε κι από υπερβολική δόσης γκάιντας-νταουλιού. Βέβαια, κρίνοντας από την υποδοχή του άλμπουμ και γενικά των τραγουδιών μάλλον διπλό άλμπουμ θα ‘θελε το φιλοθεάμον κοινό.
«Γιούρια», «Μπαϊντούσκα» και οδεύουμε προς το τέλος του ταξιδιού/χορού, με τραγούδια χωρίς φωνή για να σε αρπάξουν απ’ το λαιμό με την ατμόσφαιρα και τον παλμό τους.
«Που ‘σουν εψές» ο τελευταίος χορός. Αν και τα περισσότερα τραγούδια τα’ άκουσα με περίσσια ικανοποίηση, κάπου κουράστηκα. Είναι γεγονός, όταν χορεύεις σαν τρελός, δε μπορείς να χορεύεις για πολύ. Ειδικά όμως το τελευταίο αυτό τραγούδι έχει σίγουρα (για μένα) λόγο ύπαρξης στο άλμπουμ. Που ξέρετε, κάποιος μπορεί να το ψαρέψει για καμιά ταινία, ό,τι πρέπει είναι.
(Ζήσης Τσούμπος)
Αυτή η υβριδικότητα λοιπόν, αυτή η τεράστια προοπτική του να μπορείς να φτιάξεις το κέικ από τα υλικά που εσύ γουστάρεις με χαροποιεί ιδιαιτέρως που αγκαλιάζεται. Απ’ όσους αγκαλιάζεται. Εντάξει, μερικών τα στομάχια θα εξεγερθούν και θα το αποβάλλουν γρήγορα. Και αυτό καλό είναι. Δεν έχουμε πανομοιότυπους γευστικούς κάλυκες κι ο καθένας έχει το δικό του αγαπημένο φαγητό.
Σκέφτομαι αν πρόκειται για έναν ήχο που μπορεί να υποστηρίξει έναν ολόκληρο δίσκο και μετά κι άλλους κι άλλους… Δηλαδή αν πρόκειται για μια αισθητική που μπορεί να επιβιώσει παραπάνω από κλικ σε δύο τρία βίντεο στο Youtube. Απαντώ πως μάλλον ναι. Μάλλον υπάρχει το κοινό κι ας είναι περιορισμένο που ούτε το ίδιο δεν γνώριζε ότι είχε ανάγκη από αυτή την έκφραση. Και είναι πιθανότατα κοινό με περίσσιο πάθος.
Δεν είναι το άλμπουμ που μ’ έκανε να εκλιπαρώ το Θεό να μου χαρίσει θάνατο γιατί βίωσα την απόλυτη ευτυχία αλλά αυτό που με έκανε να κουνηθώ απ’ την καρέκλα μου. Αυτό που σε φέρνει πιο κοντά στην άφατη έκφραση, την έξαψη-έκρηξη του χορού. Για όνομα δηλαδή, τι παραπάνω να ζητήσει κανείς;
Και να μην ξεχάσω ν’ αναφέρω πόσο μ’ άρεσε το εξώφυλλο του άλμπουμ. Ευχαριστώ.
(Φωτογραφία από diakopesstifysi.blogspot.com, με παρέμβαση του κειμενογράφου)
———————–
——————-
————-
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
