In Tempo: Κάθε 20 του μηνός στην "Κ"
Παρουσίασε με επιτυχία την πρώτη του δουλειά με τίτλο «Σταγόνες Παραδείσου», ενώ ετοιμάζεται για την κυκλοφορία του δεύτερου προσωπικού του δίσκου. Πρόκειται για ένα νέο καλλιτέχνη από την Αθήνα, ο οποίος από το 2014 ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική ως συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής.
.
Ο λόγος για τον Αχιλλέα Μωραΐτη που μιλά στο In Tempo της Βένιας Αδαμάκου για την Κουλτουρόσουπα
-Πες μου λίγα λόγια για σένα. Τι σε χαρακτηρίζει ως καλλιτέχνη;
Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου θυμάμαι διαρκώς κάποια μελωδία να παίζει, είτε αυτή ήταν το "Riders on the storm" των Doors, είτε "Ο γκρεμός" - η πρώτη εκτέλεση, του Κρεούζη, της έχω μια αδυναμία - είτε οτιδήποτε ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα.Έτσι λοιπόν, δεν ήταν τόσο το ότι διάλεξα να ακολουθήσω τις καλλιτεχνικές μου τάσεις όσο το ότι δεν είχα την επιλογή να μην το κάνω. Πιστεύω ότι αν είχα επιλέξει οτιδήποτε άλλο πάντα κάτι θα έλειπε, θα ήταν λάθος.
Ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος λατρεύω τους πειραματισμούς, το να δοκιμάζω διαρκώς καινούργιες ιδέες, άσχετα με το αν θα είναι πετυχημένες ή όχι.
.jpg)
-Πώς αντιμετωπίζεις τον εγκλεισμό και γενικότερα αυτή τη νέα πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας του κορονοϊού;
Η αλήθεια είναι ότι αν ερχόταν κάποιος πριν ενάμιση χρόνο και μου περιέγραφε τι θα ζήσουμε θα τον αντιμετώπιζα ως γραφικό. Όλη αυτή η κατάσταση στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν θα φάνταζε σκηνικό από ταινία επιστημονικής φαντασίας και μάλιστα όχι ιδιαίτερα καλής.Είναι δύσκολος ο τελευταίος χρόνος, δύσκολος οικονομικά, ακόμη πιο δύσκολος ψυχολογικά, μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, μακριά από τις ζωντανές εμφανίσεις και τον κόσμο. Εγώ το αντιμετωπίζω μαγειρεύοντας, στην αρχή μελωδίες κι όταν είχα γράψει περισσότερες από όσες θα μπορούσα να αξιοποιήσω σε ένα ευλογο χρονικό διάστημα μπήκα στην κουζίνα κι άρχισα να μαγειρεύω και κυριολεκτικά. Νομίζω ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να κρατάει το μυαλό του σε εγρήγορση.
-Η ενασχόληση σου με το τραγούδι πώς προέκυψε; Υπήρχε κάποιος στο οικογενειακό σου περιβάλλον με καλλιτεχνική φλέβα;
Οι γονείς μου ήταν και είναι λάτρεις της καλής μουσικής, παρά το γεγονός ότι κανένας απ'τους δύο δεν παίζει κάποιο όργανο στο σπίτι υπήρχε πάντα μουσική. Της τηλεόρασης δεν ήμασταν πορέ αλλά το ραδιόφωνο πάντα έγραφε "χιλιόμετρα" στο σπίτι. Έτσι το κόλλησα κι εγώ το "μικρόβιο" της μουσικής. Ξεκίνησα να παίζω σε ηλικία πέντε ετών και μέχρι στιγμής δεν έχω σταματήσει.
-Συνθέτεις, γράφεις στίχους και ερμηνεύεις. Από πού αντλείς έμπνευση; Πόσο καιρό χρειάζεσαι για να ολοκληρώσεις ένα τραγούδι;
Από τα πάντα γύρω μου. Έμπνευση είναι το να πίνω καφέ στο μπαλκόνι μου χαζεύοντας τους περαστικούς, έμπνευση είναι μια βόλτα στην παραλία, έμπνευση είναι και μια ιστορία που, άθελά μου, κρυφάκουσα στο τραίνο. Όσο για το διάστημα που χρειάζομαι να ολοκληρώσω ένα τραγούδι είναι κάτι που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, πολλοί εκ των οποίων εξωτερικοί. Έχω τραγούδι που το ξεκίνησα και το ολοκλήρωσα σε δέκα λεπτά, έχω και τραγούδι που μου πήρε τρία χρόνια.
-Ένα τραγούδι σου που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου;
Δύσκολη ερώτηση, όλα παιδιά μου είναι. Αν, παρόλ' αυτά, πρέπει να διαλέξω ένα αυτό είναι "Το παραμύθι". Ήταν το πρώτο μου κομμάτι που έγραψα για να το ερμηνεύσω ο ίδιος και γεννήθηκε μέσα σε μία πολύ φορτισμένη, ψυχολογικά, περίοδο για μένα.
-Πώς φαντάζεσαι την πρώτη σου εμφάνιση στη σκηνή μετά τον κορονοϊό;
"Αθηναίοι και Μανιάτες, αγκαλιά στήθια και πλάτες, βρε κάνουν έρωτα σαν πρώτα στην Πεντέλη, στον Ευρώτα" όπως λέει και το τραγούδι. Να γίνουμε μια παρέα με μια φωνή με τον κόσμο, να γελάμε και να αγκαλιαζόμαστε τόσο που να ξανακολλήσουν όσα μέσα μας έσπασαν τον τελευταίο χρόνο.
-Έχεις όνειρο να συνεργαστείς με κάποιον καλλιτέχνη; Ποιος θα έλεγες ότι είναι το πρότυπό σου;
Υπάρχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες τους οποίους εκτιμώ βαθύτατα και θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Μάλιστα νιώθω πολύ τυχερός που με ορισμένους από όσους θαυμάζω έχω ήδη συνεργαστεί. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω δύο με τους οποίους θα ήθελα να συνυπάρξω είτε ζωντανά είτε στο στούντιο θα έλεγα το Γιάννη Μαρκόπουλο και το Χρήστο Λεοντή.
-Το 2020 θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν η χρονιά σου. Βγήκε ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος «Σταγόνες Παραδείσου» και συμμετείχες σε αρκετές δουλειές. Την περίμενες αυτή την εξέλιξη;
Δε μπορώ να πω ότι το φανταζόμουν. Οι "Σταγόνες Παραδείσου", ως καθαρά προσωπική μου δουλειά ήταν κάτι το αναμενόμενο αλλά μέσα στη χρονιά που μας πέρασε είχα τη χαρά να ξεκινήσω κάποιες νέες συνεργασίες, ορισμένες από αυτές έχουν ήδη κυκλοφορήσει κιόλας. Αν θα ήθελα να σταθώ σε κάποιες συγκεκριμένες, αυτές είναι χωρίς ιδιαίτερη σειρά πέραν της χρονολογικής το κομμάτι "Κάβο Αμόρε" από τον ομότιτλο δίσκο σε στίχους Αγγελικής Καραπάνου και μουσική Χρήστου Παπανίκου, "Τα κύματα" σε στίχους και μουσική Στέλλας Πετρίδου από το βιβλίο/CD της με τίτλο "Έλα ξανά" και ο δίσκος του Στάθη Δημητρουλάκου με τίτλο "Ο τελευταίος σταθμός" στον οποίο υπογράφω τη μουσική, τις ενορχηστρώσεις, την παραγωγή και ένα τμήμα των στίχων.
.jpg)
-Έχεις αποδείξει μέσα από τα τραγούδια σου ότι είσαι ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τους γύρω του και δεν μένει αποκομμένος από τα προβλήματα της κοινωνίας. Θεωρείς ότι η μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο διαμαρτυρίας και κριτικής;
Δε θεωρώ ότι η μουσική απλώς μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο κριτικής. Θεωρώ ότι φέρει βαρύτατο χρέος να το κάνει. Κι όχι μόνο η μουσική, η κάθε μορφή τέχνης οφείλει να αφυπνίζει συνειδήσεις.
-Είσαι ένας νέος καλλιτέχνης.Έχεις συναντήσει εμπόδια στην πορεία σου; Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
Νομίζω οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουμε βρει εμπόδια κάποια στιγμή και ιδαίτερα στο ξεκίνημα, είτε εμπόδια του ίδιου του χώρου είτε από ανθρώπους που για δικούς τους λόγους θέλησαν να τα δημιουργήσουν. Το αντίδοτο σε όλα αυτά είναι η συσπέιρωση και η αλληλεγγύη, τόσο μέσα από τις διάφορες συλλογικότητες οι οποίες ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο έχουν καταβάλει αγώνα για να στηρίξουν τους καλλιτέχνες που εκπροσωπούν όσο και σε ατομικό επίπεδο, με τη μεταξύ μας αλληλοστήριξη.
Η σκέψη του να τα παρατήσω με επισκέπτεται από καιρού εις καιρόν αλλά ευτυχώς μετά θυμάμαι ότι η τέχνη μου είναι η μόνη μου ανάσα απέναντι σε μία γκρίζα καθημερινότητα και μου περνάει.
-Δέχεσαι την κριτική; Την ακούς;
Φυσικά, είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Άλλωστε συνήθως είμαι ο πλέον σκληρός κριτής του εαυτού μου.
-Ποια θα είναι τα επόμενα μουσικά σου βήματα; Πού στοχεύεις;
Αυτή την περίοδο ετοιμάζω το επόμενο προσωπικό μου άλμπουμ που θα τιτλοφορείται "Σκαρίφημα" και αν πάνε όλα όπως τα σχεδιάζω θα κυκλοφορήσει στα τέλη της χρονιάς ή τις αρχές της επόμενης. Ήδη τα πρώτα σινγκλ από τη συγκεκριμένη δουλειά έχουν κυκλοφορήσει.
-Κι ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας;
Όσες κι αν είναι οι δυσκολίες που ζούμε όλοι, μην ξεχνάτε να αγαπάτε. Ειναι πιο όμορφο το ν'αγαπάς κι από το ν' αγαπιέσαι.
Ευχαριστούμε!
/
.
