ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΓΡΥΛΛΑΚΗ
Ίσως το επίθετο δραστήρια να μην είναι αρκετό για να περιγράψει μια γυναίκα αεικίνητη και παθιασμένη. Γνωστή στο ευρύ κοινό από τις συμμετοχές της σε τηλεοπτικές επιτυχίες όπως τα σήριαλ «Η ώρα η καλή», «Ένας μήνας και κάτι», «Οι Βασιλιάδες», «Μοντέρνα Οικογένεια», είναι μια ηθοποιός που έχει αγαπηθεί όσο λίγες για τις μυθοπλασίες στις οποίες συμμετείχε στο μεγάλο κανάλι. Με συνεχή παρουσία στο θέατρο από το ντεμπούτο της στην παράσταση «Shirley Valentine», έχει συμμετάσχει σε κωμωδίες, δράματα, μιούζικαλ ενώ λιγότερο γνωστό είναι ότι συμμετείχε σε μια ιδιαίτερη παράσταση του Robert Wilson στο Εθνικό Θέατρο βασισμένη στην Οδύσσεια του Ομήρου.
Από τη συζήτησή μας διαπιστώνω ότι είναι ένας άνθρωπος πράος και νηφάλιος μα ταυτόχρονα και μια γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της με υψηλή την αίσθηση του επαγγελματισμού αλλά και του πάθους για τη δουλειά της. Μια γυναίκα ευαίσθητη που έχει πλήρη συνείδηση των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω της και δεν θέλει να μένει αμέτοχη αλλά αντίθετα πράττει ό,τι περνάει από το χέρι της για να βοηθήσει. Η ίδρυση της οργάνωσης «Ανάσα» που στηρίζει άτομα με διατροφικές διαταραχές είναι η απόδειξη. Παράλληλα, ασχολείται με το σάιτ all4z.gr το οποίο δημιούργησε η ίδια ενώ σε προσωπικό επίπεδο μεγαλώνει και την κόρη της, τη Θάλεια. Η Θεσσαλονίκη θα έχει τη χαρά να φιλοξενήσει μια παράσταση της από τα παλιά που επιστρέφει στην πόλη για να συγκινήσει εκ νέου.
Με αφορμή το «Γράμμα σ’ ένα παιδί» που σκηνοθέτησε ο Μάνος Πετούσης και θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Αυλαία από τις 16 Νοεμβρίου η Ζέτα Δούκα μιλά στην Κουλτουρόσουπα.
.
Υγ: Μετά το τέλος της παράστασης την Παρασκευή 16/11 θα αποδοθούν ετεροχρονισμένα τα βραβεια Καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της χρονιάς στην Ζέτα Δούκα και 1ο Βραβείο Κοινού στον Μάνο Πετούση που η παράσταση κατέκτησε στα 2α θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2012 (τα ΘΒΘ έως και το 2014 απονέμονταν διαδικτυακά).
- Επιστρέφετε στη Θεσσαλονίκη κ. Δούκα με την παράσταση «Γράμμα σ’ ένα παιδί». Θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για αυτό που θα δούμε στο Θέατρο Αυλαία.
Είναι βασισμένη στο βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι «Γράμμα σ’ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» που γράφτηκε το 1975. Πρόκειται για μια ιστορία που διαπραγματεύεται μια δύσκολη εγκυμοσύνη μιας γυναίκας που δεν την ήθελε. Μια γυναίκα πολύ δραστήρια, δυναμική, δημοσιογράφο και πολεμική ανταποκρίτρια, η οποία για να γεννήσει το παιδί θα έπρεπε να καταργήσει πολλά κομμάτια του χαρακτήρα της που αφορούσαν την ελευθερία της ως άτομο. Να μείνει δηλαδή κλινήρης, πράγμα το οποίο δεν κατόρθωσε και έχασε το παιδί. Το ωραίο του βιβλίου είναι ότι βγαίνουν στην επιφάνεια προβληματισμοί που αφορούν τον σύγχρονο και ανήσυχο άνθρωπο. Προβληματισμοί που αφορούν σε πυλώνες της ζωής μας όπως την κοινωνία, τη θρησκεία και την οικογένεια. Βάζει στο μικροσκόπιο λέξεις όπως την αγάπη, την ισότητα, την αδικία, την αλληλεγγύη και καταλήγει να είναι ένα έργο που ρίχνει μια γερή γροθιά στο στομάχι. Νομίζω ότι μας αφορά περισσότερο από ποτέ γιατί έχουμε φτάσει στην κατάργηση οποιασδήποτε έννοιας ανθρωπισμού και ανθρώπινου δικαιώματος.
- Ακριβώς το ότι θίγει μια σειρά θεμάτων που απασχολούν την ανθρώπινη ύπαρξη είναι θεωρείτε αυτό που αγάπησε το κοινό στη συγκεκριμένη παράσταση;
Είναι ένα έργο πολύ αληθινό που φτάνει σε ακρότητες. Η ακραία σκέψη που μπορεί να έχει ένας μέσος άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα. Σαφώς τις γυναίκες τις αφορά περισσότερο γιατί θίγεται το θέμα της απόφασης της μητρότητας. Αφορά όμως και τους άντρες οι οποίοι είναι παρόντες σε όλο το έργο. Είναι σίγουρα μια παράσταση που προκαλεί έντονα συναισθήματα. Είναι φτιαγμένη, σκηνοθετημένη αλλά και παιγμένη από εμένα για να μην αφήνει το θεατή να εφησυχάζει αλλά να τον αφυπνίζει. Είναι σημαντικό ο άνθρωπος να μην εφησυχάζει.
- Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα που είναι και η ίδια μητέρα να ερμηνεύσει ένα τέτοιο κείμενο;
Είδα την ηρωίδα μου με τελείως διαφορετική ματιά. Η προηγούμενη ηρωίδα ήταν περισσότερο θύμα απ’ ότι η τωρινή. Ήταν έρμαιο των καταστάσεων και των θελήσεων των ανθρώπων του περιβάλλοντός της. Η τωρινή μου ηρωίδα είναι περισσότερο θύτης. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει τι της γίνεται, είναι πιο σκληρή και πιο δυναμική και οι αποφάσεις της της ανήκουν. Τολμώ να πω ότι έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη Μήδεια. Αυτό το κατάλαβα αφού έγινα μητέρα. Δεν σκέφτομαι καθόλου το παιδί μου, τη Θάλεια κατά τη διάρκεια της παράστασης. Και να προσπαθήσω επίτηδες να το κάνω δεν μπορώ. Κάτι μέσα μου, στο μυαλό μου, στην ψυχή μου την κρατάει μακριά από την κατάσταση που βιώνει η ηρωίδα.
.
.
- Πιστεύετε ότι είναι όντως υπεροψία των γονιών μας να μας φέρνουν στον κόσμο όπως λέει στο έργο;
Η γέννηση ενός παιδιού είναι μια απόλυτα εγωιστική πράξη. Είναι το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο, είναι ο προορισμός της φύσης μας αλλά παραμένει μια απόλυτα εγωιστική πράξη. Παρότι υπάρχει αυτή η μεταφυσική θεωρία ότι τα παιδιά διαλέγουν τους γονείς και πιστεύω πολύ στην ενέργεια των ανθρώπων και της φύσης, δεν μπορώ επίσης να μην πιστεύω ότι δεν είναι απόφαση που παίρνεται από κοινού. Η μια πλευρά δεν ερωτάται.
- Δεν πρέπει η γέννηση ενός παιδιού συνειρμικά να συνδέεται με κάτι αισιόδοξο;
Μα αλίμονο αν δεν αισιοδοξούμε. Διαφορετικά θα είναι σαν να καταδικάζουμε το παιδί σε θάνατο. Το μόνο που ξέρουμε όταν ερχόμαστε στη ζωή είναι ότι θα πεθάνουμε. Το ενδιάμεσο είναι μια πάρα πολύ ωραία συνθήκη που πρέπει να τη ζούμε στο παρόν, να είμαστε αισιόδοξοι και γεμάτοι ενέργεια, διάθεση για προσφορά. Εγώ προσωπικά είμαι αισιόδοξη αλλά δεν υπάρχουν και πολλά που να με κάνουν να αισιοδοξώ για ένα καλύτερο μέλλον. Είμαι και ρεαλίστρια, πραγματίστρια.
- Νιώθετε ποτέ φοβισμένη ή ανασφαλής για την επόμενη μέρα;
Δεν είναι τόσο φόβος όσο περισσότερο ανησυχία. Ανησυχία για το αν το ανθρώπινο γένος θα μπορέσει να ζήσει καλύτερα σε αυτόν τον πλανήτη. Έχουμε πλαστεί για να ζήσουμε αρμονικά και είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια ενέργεια που είναι φτιαγμένο το κάθε φυτό, το κάθε δέντρο και το κάθε ζώο. Αυτό το ξεχνάμε. Νομίζουμε ότι είμαστε κάτι άλλο και συμβαίνουν του κόσμου τα δεινά, τα οποία είναι παρόντα και πολύ χειροπιαστά.
- Όταν μιλάει η τέχνη για τέτοιου είδους ανησυχίες είμαστε εκεί για να την ακούσουμε; Έχει η τέχνη τη δύναμη να αλλάξει έναν άνθρωπο ή μια σκέψη;
Μπορεί να τον ταρακουνήσει. Και αυτός είναι ο στόχος της τέχνης. Ο δικός μου στόχος κάνοντας θέατρο είναι να ταρακουνήσω τον άνθρωπο , τον θεατή. Να αφυπνίσω κάποια κομμάτια μέσα του για να τα ψάξει περισσότερο. Σαφώς μια παράσταση δεν μπορεί να αλλάξει κανέναν. Μπορεί όμως να είναι μια πολύ καλή αφετηρία. Το θέατρο είναι συμπυκνωμένη αλήθεια. Το θέατρο για να έχει ενδιαφέρον πιάνει μια κατάσταση ακραία. Πρέπει να έχει κάτι που σε βγάζει από την καθημερινότητα. Αυτό και μόνο είναι ένα σημείο αφύπνισης και ξεβολέματος.
- Υπήρξε κάτι που να ταρακούνησε εσάς προσωπικά και να σας έκανε την επόμενη μέρα διαφορετική;
Είναι πολλά πράγματα. Το πιο πρόσφατο είναι αυτό που έγινε τον Ιούλιο στην Αττική, στο Μάτι. Μια περιοχή που γνώριζα πολύ καλά γιατί μεγάλωσα εκεί μέχρι την εφηβεία μου. Αυτό το οποίο έγινε ήταν ασύλληπτο. Ήθελα να το ζήσω από κοντά και να είμαι από τους αυτόπτες μάρτυρες της καταστροφής και του θρήνου και γι’ αυτό η επόμενη μέρα μου ήταν διαφορετική. Υπάρχει ένας λόγος που ξανανεβάζω με τον Μάνο (Πετούση) αυτό το έργο. Είναι ένα κομμάτι από αυτά που στην προηγούμενη διασκευή δεν είχανε συμπεριληφθεί. Ένα από αυτά θα σας δώσω αυτούσιο: «Όταν θα έρθεις παιδί μου στον κόσμο θα μάθεις τι είναι ο φόβος. Πόσο φοβήθηκε άραγε ένα παιδί παλεύοντας με τον καπνό και τη φωτιά;». Δεν μπορώ να βρω φράση να έχει καλύτερη εφαρμογή σε αυτό που συνέβη. Δυστυχώς.
- Έχουν τα αντανακλαστικά οι άνθρωποι να βοηθήσουν σε τέτοια συμβάντα; Μας γεννιέται η ανάγκη να βοηθήσουμε;
Πιστεύω ότι την έχουμε αυτήν την ανάγκη. Δυστυχώς, δεν την έχουν όλοι οι άνθρωποι που θα έπρεπε να την έχουν. Ξέρετε, η βοήθεια πρέπει να παρέχεται από τους ανθρώπους που έχουν και μεγαλύτερη δύναμη. Όση διάθεση να έχω εγώ μπορεί και να μην φτάνει όχι απλώς για να αποτρέψει ένα κακό αλλά και για να το ανακουφίσει. Δεν μπορώ να βοηθήσω εγώ περισσότερο από τον πυροσβέστη ή τον δήμαρχο ή τον υπουργό. Μπορώ να βοηθήσω μόνο συνεπικουρικά. Μπορεί ο πυροσβέστης να έρθει να παίξει το ίδιο καλά το έργο μου στο θέατρο; Έχουμε διαφορετικές ιδιότητες. Σε στιγμές μεγάλης ανάγκης όπως είναι μια πυρκαγιά χρειάζεται διαφορετική βοήθεια.
- Αυτή η ανάγκη κοινωνικής προσφοράς φαντάζομαι ότι σας οδήγησε και στην ίδρυση της «Ανάσας».
Βεβαίως. Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος που δεν βοηθάει αυτή τη στιγμή με κάποιον τρόπο κάποιον οργανισμό σημαίνει ότι δεν το θέλει. Για μένα ο άνθρωπος που δεν θέλει να προσφέρει είναι άχρηστος άνθρωπος για την κοινωνία. Δεν με αφορά και δεν θέλω να τον συναντήσω ποτέ. Θέλω να έχω ανθρώπους γύρω μου που θέλουν και είναι σε θέση να βοηθούν.
- Καταλαβαίνω ότι είστε άνθρωπος που δεν θέλει να μένει παθητικός και παίρνετε τη ζωή στα χέρια σας.
Προσπαθώ να μην μένω παθητική γιατί το θεωρώ χάσιμο χρόνου. Οι άνθρωποι που μιλάνε πάρα πολύ και δεν πράττουν είναι άνθρωποι που τους λείπει ο μισός τους εαυτός.
- Οι υποχρεώσεις που έχετε αναλάβει δεν συγκρούονται ποτέ μεταξύ τους; Η «Ανάσα», το θέατρο, η μητρότητα;
Το εικοσιτετράωρό μου έχει μια κατανομή στις υποχρεώσεις μου η οποία είναι με βάση του τι μπορώ να κάνω εκείνη τη στιγμή. Τακτοποιώ πάρα πολύ τη ζωή μου και πολλές φορές δεν γίνεται. Πολλές φορές πρέπει να κάνω πολλά πράγματα μαζί. Νομίζω όμως ότι με σωστό προγραμματισμό όλα γίνονται.
.
.
- Δεν νιώσατε ποτέ ότι κάτι μένει πίσω;
Κάτι πρέπει να αφήσεις πίσω. Είμαστε οι επιλογές μας. Και οι επιλογές μιας εργαζόμενης γυναίκας είναι πιο αυστηρές. Και συνήθως κάτι αφήνει πίσω. Αν πρέπει να δουλέψει περισσότερο απ’ ότι θα ήθελε εκείνη αφήνει πίσω το παιδί της. Αν θέλει να περάσει περισσότερο χρόνο με το παιδί της θα αφήσει κάτι άλλο. Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη και συμφιλιωμένη με αυτό.
- Υπάρχει ωστόσο κάτι που θέλετε να κάνετε και ο χρόνος δεν το επιτρέπει;
Θα ήθελα να ταξιδεύω περισσότερο. Μου λείπει πάρα πολύ. Το έκανα πάρα πολύ και προσπαθούσα να το κάνω πολύ πριν αποκτήσω παιδί. Και να ταξιδεύω σε μακρινούς προορισμούς που δεν έχεις την ευκαιρία να επισκεφθείς συχνά. Τώρα δεν προλαβαίνω ούτε να προγραμματίσω ένα μεγάλο ταξίδι.
- Ποιο είναι αυτό που θα σας ξεκουράσει από πολύωρες πρόβες ή από μια εξοντωτική παράσταση;
Το να έχω καλή παρέα και ανθρώπους που με χαλαρώνουν. Μια έξοδος σε ένα ωραίο εστιατόριο με ένα ωραίο ποτήρι κρασί και χαλαρή κουβέντα με φίλους για πράγματα εκτός δουλειάς. Μου αρέσει όμως να κάτσω και στο σπίτι, να ακούσω μουσική και να διαβάσω ένα ωραίο βιβλίο.
- Ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που ζήσατε στην πορεία σας στο θέατρο;
Είναι σαν να πρέπει να ξεχωρίσω ποιο παιδί μου αγαπάω πιο πολύ. Στο πρώτο ανέβασμα του «Γράμμα σ’ ένα παιδί» θυμάμαι την αγωνία μου όταν ξεκινούσα στη Θεσσαλονίκη γιατί με τη Θεσσαλονίκη δεν είχα πολλά πάρε-δώσε. Τη Θεσσαλονίκη την αγάπησα και με αγάπησε με το «Γράμμα σ’ ένα παιδί». Ούτε καν φίλους δεν είχα στη Θεσσαλονίκη. Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις απ’ αυτήν την περίοδο. Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις από την «Οδύσσεια» του Bob Wilson τόσο από το Εθνικό όσο και από το Μιλάνο. Θυμάμαι επίσης ένα μονόλογο στα πρώτα μου θεατρικά βήματα, το «Not I», το «Στόμα» του Μπέκετ σ’ ένα φεστιβάλ που είχε κάνει η Άννα η Κοκκίνου και έτρεμα σαν το ψάρι. Ήταν εκεί θηρία θεατρικά που μπροστά τους αισθανόμουν τόσο μικρή, με έπιανε δέος. Θυμάμαι ότι όταν κατέβηκα στο σκοτάδι για να υποκλιθώ είχα τέτοια ένταση και αγωνία που όταν άνοιξαν τα φώτα συνειδητοποίησα ότι ήμουν με την πλάτη προς το κοινό. Είχα πάει να υποκλιθώ από την άλλη μεριά.
- Είχατε ονειρευτεί το να ανέβετε στο σανίδι από μικρή ή προέκυψε από την πορεία σας;
Το όνειρό μου ήταν να γίνω χορεύτρια. Η γιαγιά μου είχε σχολή χορού και πιάνου. Έκανα από μικρή χορό και πιάνο και ανέβηκα πρώτη φορά όταν ήμουν ούτε τριών για να χορέψω. Και έχω ακόμα αναμνήσεις από το πόσο ωραία αισθανόμουν χορεύοντας και με τον κόσμο από κάτω να με παρακολουθεί. Η αίσθηση της σκηνής και του σανιδιού που είναι κοινή στον χορευτή και τον ηθοποιό είναι και αυτό που ονειρεύτηκα να κάνω στη ζωή μου. Ως χορεύτρια δεν τα κατάφερα γιατί τραυμάτισα τα γόνατά μου και το αμέσως επόμενο πράγμα που σκέφτηκα για να καλύψω την ανάγκη μου ήταν να γίνω ηθοποιός.
- Η θέληση του να γίνετε πρωταγωνίστρια ήρθε ποτέ;
Κάθε άνθρωπος που ασχολείται με κάτι θέλει να φτάσει στο σημείο να θεωρείται επιτυχημένος. Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική η έννοια της επιτυχίας επομένως είναι διαφορετικός και ο στόχος. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι μετρημένα κουκιά. Δεν μιλάμε για μια επιτυχία εκατό τοις εκατό. Γιατί αυτή δεν μεταφράζεται πάντα σε καταξίωση που θα σου επιτρέψει να αναπνέεις μέσα σε αυτό. Για μένα αυτό είναι το βασικό. Επιτυχία για μένα είναι να μπορέσω να ζήσω από τη δουλειά ακόμα και αν δεν χρειάζεται να δουλεύω κατ’ ανάγκη. Δεν έχω φτάσει εκεί και δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνει ένας ηθοποιός στην Ελλάδα.
- Μια ηθοποιός που έχει κάνει και πολλές τηλεοπτικές επιτυχίες πώς αισθάνεται όταν βλέπει το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας να κλείνει με αυτόν τον τρόπο;
Είναι λυπηρό. Έτσι είναι όμως τα πράγματα. Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τις δουλειές τους, πολλές εταιρίες έχουν κλείσει, πολλά πράγματα που δεν περιμέναμε να γίνουν έγιναν. Έτσι όπως ήταν το Mega τα τελευταία χρόνια προς τα κει πήγαινε. Και θεωρώ ότι και πολύ κράτησε. Ήταν ένα ακυβέρνητο καράβι που τελικά έπεσε στην ξέρα. Από την άλλη όμως το να συντηρείς ένα κανάλι παίζοντας μόνο επαναλήψεις για τις οποίες δεν πληρώνονταν ούτε οι ηθοποιοί ούτε οι δημιουργοί, δεν είναι και πολύ σωστό. Το Mega απ’ τις επαναλήψεις μου χρωστάει τουλάχιστον 25.000€. Δεν βλέπω τον λόγο να κρατιέται ανοικτό. Οι άνθρωποι που διατηρήσαν το κανάλι ανοιχτό το έκαναν ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον αλλά στις πλάτες τις δικές μας. Είναι κρίμα που έκλεισε ένα τόσο σπουδαίο κανάλι αλλά ήταν και λάθος να κρατηθεί τόσο καιρό ανοιχτό.
- Υπάρχουν πράγματα που σας εξοργίζουν κ. Δούκα στους ανθρώπους;
Με εξοργίζει η αγένεια και το ψέμα. Με εξοργίζει να μην λέει ένας άνθρωπος τα πράγματα όπως είναι και να τα φέρνει γύρω γύρω. Επίσης με εξοργίζει η ακαλαισθησία.
- Έχετε συμβιβαστεί ποτέ σε σχέσεις επαγγελματικές ή προσωπικές σε σημείο να σας πνίγει αυτό;
Έχει συμβεί δύο φορές. Μία φορά με έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν ήθελα καθόλου να συνεργαστώ και πραγματικά υπέφερα μέχρι να τελειώσει η σεζόν και έχει συμβεί να υποφέρω μέχρι να τελειώσει το ίδιο το έργο και με κράτησε η καλή συνεργασία, το καλό καμαρίνι. Το καλό καμαρίνι μπορεί να σε γλιτώσει από πολύ μεγάλη δυστυχία. Μπορεί επίσης να ανεβάζεις το καλύτερο έργο στην καλύτερη συνθήκη αλλά να μην είναι οι άνθρωποι ωραίοι και τότε όλο πάει στράφι.
- Τι άλλο θα δούμε στο κοντινό μέλλον από εσάς;
Κάνω συζητήσεις για μια τηλεοπτική δουλειά και μια θεατρική, η οποία πιθανότατα θα ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη απ’ την καινούρια σεζόν αλλά και για μια ταινία μεγάλου μήκους που τα γυρίσματά της θα είναι τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω καθώς δεν έχουν κλείσει επισήμως. Όσον αφορά την θεατρική παράσταση μπορώ να πω ότι θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό, μια μουσική παράσταση.
- Θα σας δούμε λοιπόν στην πρεμιέρα της παράστασης «Γράμμα σ’ ένα παιδί» στις 16 Νοεμβρίου.
Χαίρομαι πάρα πολύ που θα έρθω στο Αυλαία γιατί αυτό το θέατρο το αγαπώ και χαίρομαι που το πήραν δύο φίλοι μου, ο Παναγιώτης ο Φανταγμάς και ο Πέτρος ο Παλάκας με τους οποίους γνωρίστηκα στην πρώτη φάση της παράστασης. Πρόκειται για καταπληκτικά παιδιά που γνωρίζουν βαθιά το θέατρο και πιστεύω ότι θα κάνουν υπέροχη δουλειά στο πιο ωραίο θέατρο της πόλης, ένα θέατρο θεατρένιο.
- Σας ευχαριστώ πολύ για τη συζήτησή μας.
Εγώ σας ευχαριστώ!
-k-
.
ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ
«ΓΡΑΜΜΑ Σ' ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ» βασισμένο στο βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι.
Πρεμιέρα: Παρασκευή 16 Νοεμβρίου στις 21.00
-ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΕΔΩ
Στα 2α θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2012, η παράσταση τιμήθηκε με δυο μεγάλα βραβεία: έπαινος Καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της χρονιάς στην Ζέτα Δούκα για την απόλυτα «προσεκτική» και ευαίσθητη ερμηνεία της και 1ο Βραβείο Κοινού. Σκηνοθεσία Μάνος Πετούσης, με τη Ζέτα Δούκα.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 16 Σάββατο 17 Νοεμβρίου: 21:00, Κυριακή 18 Νοεμβρίου: 20:00
