Η σκηνοθέτις Βαρβάρα Δουμανίδου απαντά σε 5 χρηστικές ερωτήσεις για τη παράσταση "Το σπίτι της Μπερνάρντα ‘Αλμπα".
Πρεμιέρα 29 Μαΐου στο Μπενσουσάν Χαν.
Τι πρόκειται να δούμε και γιατί να πάμε να το δούμε; H συνεντευξιακή «στήλη» της Κουλτουρόσουπας που αφορά το θέατρο και τις πρεμιέρες επανήλθε. Απλές, κατατοπιστικές και συγκριμένες ερωτήσεις ώστε να βοηθήσει το θεατή πριν δει την παράσταση.
5 χρηστικές ερωτήσεις θέσαμε στη σκηνοθέτρια της παράστασης ΒαρβάραΔουμανίδου που από την ερχόμενη Πέμπτη 29 Μαΐου 2014, το έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα Το σπίτι της Μπερνάρντα ‘Αλμπα θα παρουσιάζεται από το Θέατρο του ‘Αλλοτε στο Μπενσουσάν Χαν.
Περί τίνος πρόκειται;
Το θέατρο του ‘Αλλοτε ανεβάζει φέτος το αριστουργηματικό έργο του Federico Garcia Lorca Το σπίτι της Μπερνάρντα ‘Αλμπα στο Μπενσουσάν Χαν στο χώρο που ανέβηκε το 2012 η πρώτη παράσταση της ομάδας, ο Φόβος. Το σπίτι της Μπερνάρντα ‘Αλμπα είναι μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε την έννοια του φασισμού σαν ένα κομμάτι της ζωής μας. Της καθημερινότητας μας. Ο Λόρκα σκοτώθηκε από τους φασίστες του Φράνκο λίγο μετά αφότου έγραψε το έργο.
Η ιστορία είναι πραγματική και συνέβη κατά την παιδική ηλικία του Λόρκα όταν μια γειτόνισσα του που χήρεψε, αποφάσισε να κλείσει τις κόρες της μέσα στο σπίτι και να καρφώσει τα παράθυρα. Η αλληγορία του Λόρκα είναι ξεκάθαρη. Ο φασισμός και η καταπίεση σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Σε κάθε λέξη, σε κάθε βλέμμα. Σε κάθε ανάσα.
.
Δυο λόγια για την παράσταση…
Πέντε γυναίκες κάτω από το βαρύ πένθος που τους επιβάλλει η αυταρχική και τυραννική μητέρα τους προσπαθούν να ονειρευτούν να ξεφύγουν να ερωτευθούν να νιώσουν και να ζήσουν. Η έννοια της τυραννίας και του φασισμού με την επίφαση μιας μάνας που αγωνίζεται για το καλό της οικογένειας της ενώ στη πραγματικότητα τίποτα δεν διαπερνά την σκληρή και αδυσώπητη ανάγκη της για την αποφυγή της κοινωνικής κατακραυγής. Ναι είναι αλήθεια πως μας θυμίζει κάτι… Κορίτσια που βουλιάζουν μέσα στη σιωπή και τον έλεγχο. Η παράσταση είναι χτισμένη κυριολεκτικά στους τοίχους του σπιτιού. Στις πόρτες που κλείνουν, στα κλειστά στόματα και στη σιωπή. Στην οργή και στη θλίψη. Στη ζήλια και στο μίσος. Αλλά και στην επανάσταση, στον έρωτα και στην αλήθεια.
Αν σας ρωτούσαν, ποιο είναι το στίγμα της;
Τι θα απαντούσατε;
Το Θέατρο του ‘Αλλοτε βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Όχι σωστά ή λάθος αλλά διαφορετικά. Όταν ακούν πλέον το όνομα μας ξέρουν πως θα δουν κάτι παράξενο. Και το στίγμα αυτής της παράστασης είναι ένα. Πως βιώνουμε την καταπίεση και τον φασισμό στα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Καμία από αυτές τις γυναίκες δεν αντιλαμβάνεται τον έλεγχο και τη φυλακή. Αυτό είναι δουλειά του παρατηρητή δηλαδή των θεατών.
Οι ηρωίδες του έργου βιώνουν τη δική τους πραγματικότητα σαν μια παγιωμένη καθημερινότητα. Όπως δηλαδή συμβαίνει με όλους μας. Η καταπίεση έρχεται σιγά και αθόρυβα και μας πείθει πως μας είναι απαραίτητη, πως υπάρχουν κανόνες απαράβατοι, πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει γιατί κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Κι εδώ είναι που κάνουμε λάθος. Η παράσταση αυτή έρχεται ταπεινά να δείξει ένα δρόμο. Να ρίξει μια ιδέα, να φωτίσει με ένα κεράκι μια άλλη πραγματικότητα.
Τι θα έχει να δει και να ζήσει ο θεατής βλέποντας την παράσταση;
Όπως πολύ ωραία με ρωτάτε ο θεατής δεν θα δει μόνο, αλλά θα ζήσει σε αυτή τη παράσταση. Θα ζήσει όλη την απομόνωση, την απελπισία, την απόγνωση, τη σιωπή, την καταπίεση, τον ερωτισμό, τον θυμό, την ένταση και τον απόλυτο έλεγχο σε σώμα και σκέψη. Στο έργο οι θεατές παρακολουθούν όρθιοι και περιφέρονται από δωμάτιο σε δωμάτιο αναζητώντας την επόμενη σκηνή. Τώρα θα μου πείτε γιατί να τα υποστεί όλα αυτά ένας θεατής; Νομίζω πως η απάντηση πια είναι απλή.
Ως κοινό έχουμε κουραστεί να βλέπουμε αποστασιοποιημένα τη δράση που συμβαίνει σε μια παράσταση. Για να μας γίνει κάτι ενδιαφέρον πρέπει να εμπλακούμε, να νιώσουμε, να μυρίσουμε, να δούμε, να ακούσουμε, να αισθανθούμε τα πάντα σε απόσταση αναπνοής. Να νιώσουμε στο αίμα μας τον απόλυτο ρεαλισμό. Να γίνουμε ένα με τον ήρωα. Και φυσικά αυτό επιτυγχάνεται από τον ηθοποιό μόνο με την ειλικρινή προσέγγιση του ρόλου και τη επίμονη και επίπονη σπουδή του στα ανθρώπινα συναισθήματα.
.
Λόγοι που πρέπει να έρθει κανείς να δει την παράσταση...
Οι παραστάσεις του Θεάτρου του ‘Αλλοτε είναι εμπειρίες. Είναι παράξενες και διαφορετικές. Εχουν κατηγορηθεί για άκρατο ρεαλισμό και ωμότητα. Για σκηνές σκληρές και τρομαχτικές. Αν ρωτήσετε εμάς βέβαια θα σας πούμε πως αυτή είναι η ζωή. Πως μόνο αν πάρεις τη ζωή αυτούσια και την πειράξεις με ακραίες εικόνες περνάς το μήνυμα. Αλλά όχι μόνο εγκεφαλικά. Μας ενδιαφέρει να περνά και υποδόρια. Ενδοφλέβια. Να γυρνούν σπίτι οι θεατές και να μας σκέφτονται ακόμη. ‘Όμως αυτή η παράσταση δεν είναι τρομαχτική. Ούτε έχει σκληρές εικόνες.
Είναι μια καθημερινή ιστορία που συμβαίνει ακόμη σε σπίτια στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Μην έρθετε να δείτε αυτή τη συγκεκριμένη παράσταση γιατί είναι διαφορετική. Ελάτε να τη δείτε γιατί μιλάει για τον φασισμό. και ο φασισμός είναι στη φύση μας. Και γιατί δίνουμε ένα διαφορετικό τέλος. Δίνουμε τη μικρή δική μας επανάσταση.
Το Θέατρο του ‘Αλλοτε σε μια δύσκολη κοινωνική και πολιτική κατάσταση τόσο στη χώρα μας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αποφάσισε να εργαστεί πάνω στο αριστούργημα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, <<Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα>>
Σας ευχαριστούμε, καλή επιτυχία.
Χορηγός επικοινωνίας
Σκηνοθεσία: Δουμανίδου Βαρβάρα
Κείμενο τέλους: Μαρία Ράπτη
Μουσική: Δημήτρης Χαριζάνης
Φωτογραφία: Δημήτρης Συμεωνίδης
Κοστούμια: Κατερίνα Αμπρικίδου
Παίζουν:
Μπερνάρντα ‘Αλμπα: ‘Ολγα Καλαμάρα
Πόνθια: Ευρώπη Αργυροπούλου
Αγκούστιας: Μαρία Ράπτη
Μαρτύριο: Τζώρτζια Βογιατζόγλου
Μαγκνταλένα: Μαρία Σεμερτζίδου
Αμέλια: Ιωάννα Λιούτσια
Αντέλα: Σίσσυ Ιγνατίδου
Υπηρέτρια: Θεοδώρα Παππά
Κόρη της Λιμπράδα: Βαρβάρα Δουμανίδου
Φωνή Μαρίας – Χοσέφα: Ντίνα Τσολάκη
Παραστάσεις Πέμπτη 29, Παρασκευή 30, Σάββατο 31 Μαϊου
και Κυριακή 1, Πέμπτη 5, Παρασκευή 6, Σάββατο 7 Ιουνίου
Μπενσουσάν Χαν Εδέσσης 6 (‘Ανω λαδάδικα) στις 9μ.μ.
Αριθμός θεατών 30 (αυστηρά)
τηλέφωνο κρατήσεων: 6982031199
Δουμανίδου Βαρβάρα
Σκηνοθέτις
