Ένα σπουδαίο ταλέντο, μια γεννημένη θεατρίνα, μια χειμαρρώδης, αυθεντική προσωπικότητα, που πατώντας για πρώτη φορά το πόδι της σε θεατρικό σανίδι της γενέτειρας Θεσσαλονίκης, γεύτηκε άμεσα την επιτυχία στη Φαύστα του Μποστ, μια παράσταση που τη σημάδεψε… Για να ακολουθήσει στη συνέχεια μια μεγάλη καριέρα στην Αθήνα, συνεργαζόμενη με την αφρόκρεμα των σκηνοθετών και σε ένα ευρύτατο ρεπερτόριο- από αρχαίο δράμα και κλασικά έργα μέχρι επιθεώρηση και αντεργκράουντ θέατρο- μεταπηδώντας από την κωμωδία στο δράμα, χωρίς ωστόσο να περιορίζεται στην υποκριτική. Καθώς έχει ιδρύσει φοιτητική θεατρική ομάδα, σκηνοθετεί, γράφει και μεταφράζει, κάνει ραδιόφωνο ή παλιότερα τηλεόραση… Το σίγουρο είναι ότι το κοινό δύσκολα μπορεί να αντισταθεί στο πηγαίο ταλέντο και την κωμική φλέβα μιας ηθοποιού- ολοκληρωμένης καλλιτέχνιδας, από τις πιο προικισμένες της γενιάς της, η οποία επιπλέον διαθέτει προσωπική γοητεία με την αυθεντικότητα και το απολαυστικό της χιούμορ…
Με αφορμή την παράσταση «Α-πελ-πι-σι-το» του Λάκη Λαζόπουλου, που στις 25 Δεκεμβρίου ανεβαίνει στο θέατρο Αριστοτέλειον, η Σοφία Φιλιππίδου αποκαλύπτεται στην Κουλτουρόσουπα…
1. Είναι γνωστό ότι ξεκινήσατε από τη Θεσσαλονίκη… ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό που σας έμεινε από εκείνη την εποχή και θα κουβαλάτε ως σταθερή μνήμη;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που συνάντησα στην οδό Αγίας Σοφίας και Σχολείων εκεί κοντά στο Τέταρτο-Δεύτερο γυμνάσιο θήλεων Θεσσαλονίκης τον Βύρωνα Τσαμπούλα τότε μέλος του Θεατρικού Εργαστήριου της «Τέχνης» Θεσσαλονίκης που με σταμάτησε -με αναγνώρισε από τις εξετάσεις μου που παρακολούθησε- και μου είπε «θέλεις να παίξεις στην παράσταση που ανεβάζουμε στο θέατρο». Είπα χωρίς πολύ σκέψη ναι, κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Ήταν η παράσταση Φαύστα του Μποστ σε σκηνοθεσία Γιώργου Εμιρζα, μουσική Λουκιανού Κηλαιδόνη χορογραφίες Γιάννη Φλερύ και έγινε η μεγάλη επιτυχία της εποχής. Ήταν το 1972 και είχαμε ακόμη χούντα.
2. Τα πρώτα θεατρικά βήματα συνοδεύτηκαν από άμεση αποδοχή ή απαιτήθηκε χρόνος γι αυτό; Πώς εισπράξατε την πρώτη αντιμετώπιση από κοινό, συναδέλφους και κριτικούς
Έκανα αμέσως μεγάλη επιτυχία που δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Όλες οι εμφανίσεις μου στο θέατρο και οι συμμέτοχες μου κάνανε αίσθηση. Ήμουν γεννημένη θεατρίνα κι ας μη το ήξερα. Το έλεγε πάντως η γιαγιά μου η Ζαφειρούλα η μάνα του πατέρα μου από την Μ. Ασία όταν μ ανέβαζε στο τραπέζι για να χορέψω ενώ αυτή τραγουδούσε και χτυπούσε παλαμάκια… Από τον χορό πάνω στο τραπέζι ξεκίνησαν όλα…
3. Ποια ήταν η αφορμή για την κάθοδο στην Αθήνα και πόσο ομαλή υπήρξε η προσαρμογή, αντιμετωπίσατε πράγματα που αρχικά σας ξένισαν ή δυσκόλεψαν;
Μετά από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια πειραματικό θέατρο με τις ιστορικές πλέον ομάδες Θεατρικό εργαστήρι της «Τέχνης» και Πειραματική σκηνή της «Τέχνης» και μετά την επιτυχία της Βεγγέρας του Η. Καπετανάκη όπου ερμήνευσα την κυρία. Νερουλού, δημιουργήθηκε μια ανάγκη φυγής και καθόδου στην Αθήνα. Οι προτάσεις ήταν πολλές και συχνές και από το θεσσαλικό θέατρο Όλοι μου έλεγαν να κατέβω στην Λάρισα ή στην Αθήνα. Το 85 πήρα την απόφαση και μετά από μεγάλη σκέψη --την ημέρα της γιορτής μου 17 Σεπτέμβριου- έφυγα με μια βαλίτσα και με το αμάξι μου για την παράσταση «Σατιρικό Καμπαρέ» που ανέβηκε στο Ζουμ της Πλάκας. Στην μάνα μου είπα πως κατεβαίνω για ένα έργο… Δεν γύρισα ποτέ πίσω πάρα μόνο για να βλέπω την μάνα μου και τα αδέλφια μου.
4. Ξεκινώντας την καινούργια πορεία, συναντήσατε περισσότερες «ανοιχτές» ή «κλειστές» πόρτες» που απαιτούσαν κόπο να τις διαβεί μια νέα ηθοποιός;
Στην Αθήνα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Όταν κατέβηκε η παράσταση στο Ζουμ έμεινα χωρίς δουλειά είχα κάνει όμως μεγάλη εντύπωση. Κι έτσι μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν ο μεγάλος παράγωγος Βαγγέλης Λειβαδάς. Με πήρε αμέσως σαν πρωταγωνίστρια για 5 χρόνια χειμώνα καλοκαίρι σε όλες τις επιθεωρήσεις και στα έργα που ανέβηκαν τότε στα θέατρά του, Βέμπο, Σμαρούλα και Παρκ. Έγραφα πάντα τα νούμερα μου κι είχα τα σόλο μου.. Έτσι έγινα γνωστή στον κόσμο και πέρασα, μέσα από το θέατρο στην τηλεόραση…
5. Ακολουθούν σπουδαίες συνεργασίες με την αφρόκρεμα των σκηνοθετών… θα ξεχωρίζατε κάποιον που σας επηρέασε καθοριστικά στα μετέπειτα βήματα;
Όχι δεν ξεχωρίζω τίποτα. Ήταν πέντε δύσκολα χρόνια όπου έβαζα τις βάσεις μου στο Αθηναϊκό χώρο και προσπαθούσα μέσα από τη δουλειά μου να εδραιωθώ.
6. Ως ανήσυχο (προφανώς) πνεύμα έχετε εμπλακεί σε όλους σχεδόν τους χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης… Ποιος νιώθετε να σας γοητεύει ιδιαίτερα και γιατί;
Πέρασα με την σειρά από το πειραματικό θέατρο, μετά έκανα επιθεώρηση, τηλεόραση, πρόζα και κλασσικό θέατρο, αντεργκράουντ θέατρο -τα τελευταία δέκα χρόνια- θέατρο με φοιτητικές ομάδες (δεκαπέντε χρόνια)… αυτό που με γοητεύει είναι να φτιάχνω χειροποίητο θέατρο, και να σκηνοθετώ, όμως είναι αξέχαστες οι συμμετοχές μου σε Επιδαυρικές παραστάσεις. Άλλα μεγέθη…
7. Θεωρείστε εξαιρετική εκπρόσωπος της κωμωδίας, όπου οι γυναίκες ηθοποιοί του είδους είναι μετρημένες. Ποια είναι η γνώμη σας γι αυτό που αποκαλείται «δυσκολία της κωμωδίας»;
Κατά την γνώμη μου δύσκολο είναι να κάνεις καλό θέατρο δηλαδή να επικοινωνείς με το κοινό μέσα από «ξένα» λόγια και «ξένα» κοστούμια. Δεν έχει σημασία αν πάσχεις παίζοντας κωμωδία ώστε να κάνεις τον θεατή ανώτερο σου, ή αν παίζεις δράμα έτσι που να ταυτίζεται ο θεατής μαζί σου ή τραγωδία όπου ο θεατής νοιώθει «κατώτερος» ή μικρός μπροστά στα ηρωικά, τα θεϊκά, τα μοιραία και τα μεγάλα… Σε όλες τις περιπτώσεις το ζητούμενο είναι να παράγεις συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση, γέλιο, δάκρυα. Όλα είναι δύσκολα. Και προσωπικά δοκιμάζω τα εκφραστικά μου μέσα σε όλα τα είδη με την πίστη πως κάνω το πιο δύσκολο απ όλα: πηδάω δηλαδή από την κωμωδία στο δράμα σαν να λέμε προσπαθώ να κάνω ζωντανό αληθινό θέατρο που να είναι και μοντέρνο.
8. Γνωρίζοντας ότι πολλοί σπουδαίοι κωμικοί υπήρξαν ίσως και καταθλιπτικές προσωπικότητες, πιστεύετε ότι το έμφυτο χιούμορ είναι μια φυσική ευκολία στην απόδοση του κωμικού;
Πιστεύω πως το χιούμορ είναι χάρισμα αλλά και καλλιέργεια του νου και αγαπώ τους ανθρώπους που το έχουν. Δεν γνωρίζω αν οι κωμικοί μας ήταν καταθλιπτικές προσωπικότητες και πάντως εγώ ακόμη δεν είμαι. Ίσως που και που να μελαγχολώ ή να μην έχω κέφια αλλά είμαι ένας χαρούμενος και χαμογελαστός άνθρωπος και το δείχνω
9. Μιλώντας για χιούμορ που εμφανώς διαθέτετε και ως άνθρωπος, πέρα από ευλογημένο προσόν, θεωρείτε ότι μπορεί να λειτουργήσει ενίοτε και ως «δίκοπο μαχαίρι»;
Ναι καμιά φορά μπορεί να υπερβάλω κάνοντας χιούμορ όχι όμως στο σημείο να γίνω προσβλητική… λίγο κυνική ίσως, πάντως είμαι μάλλον ευγενής στις πιο πολλές περιπτώσεις και προσέχω να μην πειράζω τους ανθρώπους ακόμα κι αν με πειράζουν εκείνοι…
10. Έχετε υπηρετήσει με επιτυχία την πολυσυζητημένη σάτιρα… στη γνωστή φιλολογία περί των ορίων της ή μη, ποια είναι η προσωπική σας γνώμη;
Στην σάτιρα τα όρια έχουν μια τάση να ξεχειλώνουν όπως και στα κόμικς που οι φιγούρες ανοίγουν σαν λάστιχα ή που γίνονται λιώμα κάτω στο χώμα αν περάσει από πάνω τους ένα αμάξι.. Μετά ξαναβρίσκουν τη φόρμα τους. Αυτό είναι η σάτιρα να τραβάς τα πράγματα στα άκρα να τα παραμορφώνεις να τα στραπατσάρεις για να αναδείξεις την κωμικότητα της δραματικότητας τους ή το αντίθετο…
11. Από το πλούσιο θεατρικό σας ρεπερτόριο, υπάρχει κάποιο είδος έργων ή ρόλων ή συγγραφείς, που αγαπάτε ιδιαίτερα για κάποιον λόγο;
Αγαπώ την καλή κωμωδία, από τους Έλληνες λάτρεψα τον Μποστ και αγάπησα τον Άκη Δήμου που μου «χάρισε» το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», αγαπώ την ελευθερία της Επιθεώρησης, τον Αριστοφάνη, όλους τους αρχαίους μας συγγραφείς, λίγο πιο πολύ τον Ευριπίδη… αγαπώ το θέατρο του παραλόγου, το σουρεαλιστικό θέατρο, αγαπώ το κίνημα του Αντρέ Μπρετόν στην Γαλλία.. μου αρέσει το ρεαλιστικό ποιητικό χιούμορ του Τενεσσυ Ουιλιαμς, ο Τσέχωφ πολύ, εννοείται ο δύστροπος Μπέκετ… και πάρα πολύ ο Γερμανός Γιακομπ Μικαελ Λεντς σύγχρονος του Γκαίτε, που το έργο του «Η ιστορία του πρίγκιπα της Κούμπα Τάντι» μετέφρασα και θα ανεβάσω τον Μάϊο.
12. Σε σχέση με την «μανιέρα» ενός ηθοποιού ως αμφιλεγόμενη έννοια, συμμερίζεστε τη θετική άποψη ότι συνιστά το προσωπικό του στίγμα ή την αρνητική που μιλά για τυποποίηση;
Η μανιέρα είναι κάτι σαν την υπογραφή των καλών ζωγράφων. Θέλει κόπο και πολύ δουλειά για να σε αναγνωρίζουν από την υπογραφή ή την σφραγίδα σου στο θέατρο. Με αυτήν την έννοια δεν είναι κακό να έχεις μανιέρα. Κακό είναι κατά την γνώμη μου να είσαι ο εαυτός σου πάνω στην σκηνή σαν να λέμε να μη καταβάλεις κανένα κόπο για να υποκριθείς τον χαρακτήρα που υποδύεσαι.
13. Ως άτομο που το διακρίνει αυθεντικότητα και ειλικρίνεια, τολμάτε να μιλάτε ανοιχτά χωρίς να «μασάτε λόγια». Αυτό σας έχει στοιχίσει κάποιες φορές με οποιονδήποτε τρόπο;
Αυθεντική ναι, το δέχομαι – μου αρέσει- και ειλικρινής επίσης ναι είμαι. Δεν μιλάω ακριβώς ανοιχτά. Είμαι όμως αληθινή. Τα λόγια μου περνάνε από το μυαλό μου πρώτα κι από την καρδιά μου και φιλτράρονται, συχνά αυτολογοκρίνομαι. Όχι δεν λέω ό,τι να ‘ναι απερίσκεπτα και άναρχα. Προσπαθώ πάντα να ζυγιάζω τα λόγια μου, να τα μετράω, ώστε να είμαι δίκαια και να μη κάνω χοντρά λάθη. Δεν θέλω να κάνω λάθη γιατί υποφέρω πολύ το βράδυ αν κάνω λάθη κατά την διάρκεια της ημέρας.
14. Από τη μακριά διαδρομή σας, έχετε να θυμηθείτε κάτι ιδιαίτερα έντονο / ακραίο- θετικό ή αρνητικό ή ίσως ευτράπελο, που δεν θα ξεχάσετε;
Όχι δεν θυμάμαι κάτι ακραίο ή αρνητικό… Γενικά έχω μια ικανότητα να «ξεχνάω» τα αρνητικά για να μη με πονάνε…
15. Από την συνεργασία σας με φοιτητικές θεατρικές ομάδες που η ίδια δημιουργήσατε, ποιο είναι το σημαντικότερο που αποκομίσατε από την εμπειρία με τους νέους;
Από τους νέους θαύμασα την άγνοια τους, την αυθεντικότητα τους, το μη προσποιητό, σε πολλές περιπτώσεις το λοξό και το λάθος τους και επειδή δούλεψα με μη ηθοποιούς, μου άρεσε πολύ η αγνότητα τους, την οποία χάνουν κάποιες φορές οι νέοι στις σχολές..
16. Μεταξύ υποκριτικής, σκηνοθεσίας και συγγραφής ως τομείς ενασχόλησης, σε ποιο χώρο νιώθετε περισσότερο δημιουργός και ασφαλής για το αποτέλεσμα;
Νομίζω πως το πιο δύσκολο απ όλα είναι το γράψιμο- μιλάω πάντα για μένα- πολύ με βασανίζει το γράψιμο…. πιο «παιχνιδιάρικη» είναι η σκηνοθεσία και τέλος μεγάλη αγωνία έχει και η ερμηνεία ενός νέου ρόλου… πολλή δουλειά… Πιο ασφαλής αισθάνομαι πάνω στην σκηνή όταν παίζω, είμαι πιο καλά με τον εαυτό μου, ίσως γιατί είναι κάτι που το κατέχω κάπως καλύτερα αν και η διαδικασία της υποκριτικής δεν τελειώνει ποτέ. Με το γράψιμο δεν νοιώθω ακόμη ασφαλής γιατί υπάρχουν τεράστια συγγραφικά έργα και η σύγκριση με συνθλίβει… μεγάλη σιγουριά νοιώθω και όταν σκηνοθετώ, δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτό, αλλά νοιώθω ότι ήμουν από πάντα σκηνοθέτης – όχι επαγγελματίας πάντως.
17. Το ότι οι τηλεοπτικές εμφανίσεις σας υπήρξαν μετρημένες, οφείλεται σε δική σας επιλογή ή λόγω συγκυριών; Παρεμπιπτόντως, ποια είναι η γνώμη σας για το σημερινό τηλεοπτικό τοπίο;
Ήθελα πολύ να κάνω τηλεόραση, κυρίως να γράφω και να παίζω, είχα ωραίες ιδέες για σενάρια και νομίζω γράφω καλά. Προσπάθησα να μπω στον τηλεοπτικό χώρο δυναμικά αλλά δεν τα κατάφερα, έτσι έριξα όλη μου την προσοχή στο θέατρο και εξάντλησα εκεί τις δημιουργικές μου δυνάμεις… Η τηλεόραση μας δεν ξέρω πώς πάει, βλέπω μόνο σπάνια αργά το βράδυ καμιά αμερικανική ταινία εδώ κι εκεί και κάποια σόου που τραγουδάνε.. Με εκνευρίζουν οι φωνές και οι καυγάδες στις ειδήσεις και η μονοτονία στην εκφορά του λόγου… νομίζω πως από την τηλεόρασή μας λείπουν άνθρωποι με καλό γούστο που ξέρουν να μιλάνε, που έχουν χιούμορ και ωραίες ιδέες. Επίσης νομίζω πως είναι κάπως μπαγιάτικη και πως όλη την ώρα κάποιος πουλάει κάτι… Όμως άμα ψάχνεις όλο και κάπου θα σκαλώσεις να περάσεις την ώρα σου…
18. Αν σας δινόταν υποθετικά η δυνατότητα να αλλάξετε κάποια πράγματα στη χώρα σήμερα, από ποια θα ξεκινούσατε ως προτεραιότητες;
Δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα Είμαι ανίκανη να αλλάξω στο ελάχιστο την ανθρώπινη νοοτροπία που κινείται από το συμφέρον.
19. Θα μπορούσατε να κατονομάσετε τρία δημόσια πρόσωπα που θαυμάζετε και τρία που αποστρέφεστε, δικαιολογώντας την επιλογή σας;
Όχι έτσι δεν μπορώ με τον τρόπο που το θέτετε. Θαυμάζω τους μεγάλους ποιητές, τους καλούς επιστήμονες, τους τίμιους γιατρούς, τους ταλαντούχους λογοτέχνες, τους φιλοσόφους, τους φτωχούς ανθρώπους που περήφανα τα βγάζουν πέρα με την καθημερινότητα. Θαυμάζω και αγαπώ τους ταπεινούς και χαρισματικούς νέους και γέρους. Απεχθάνομαι τους ψεύτες τους κλέφτες τους απατεώνες κλπ
20. Αν γυρνούσατε το χρόνο πίσω, θα κάνατε κάτι διαφορετικά; Κι αν τον προεκτείνετε στο μέλλον, υπάρχουν συγκεκριμένα όνειρα που περιμένουν να υλοποιηθούν;
Αν ξεκινούσα από τη αρχή και είχα την γνώση αυτής της ζωής μου ίσως ναι, θα έκανα μερικές πιο έξυπνες κινήσεις για να φτάσω στους στόχους μου… μεγάλα όνειρα δεν υπάρχουν όχι, υπάρχει όμως το έργο «Η Ιστορία του Πρίγκιπα της Κούμπα Τάντι» του Γιάκομπ Μίκαελ Λεντς που θα σκηνοθετήσω όπως σας είπα (η παράσταση είναι επιχορηγουμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού) και η μετάφραση του «Γυάλινου κόσμου» του Τεννεσυ Ουίλιαμς σε εξέλιξη…
21. Δεν ξεχνάμε βέβαια την ξεχωριστή στιγμή της περσινής σας βράβευσης από την «Κ» και με αυτήν την αφορμή, πιστεύετε ότι οι άξιοι γενικά έχουν την τιμητική επιβράβευση που τους αναλογεί;
Πιστεύω πως με τα βραβεία πάντα υπάρχει μια ασάφεια, ένα μικρό μπέρδεμα… Όλο και κάποιον ξεχνάμε, κάποιος μας διαφεύγει, κάποιον αφήνουμε να τον τιμήσουμε για την προσφορά του, αόριστα, και πολλούς τους τιμάμε μετά θάνατον αλλά αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι… και δεν χάλασε κι ο κόσμος, που λέει ο λόγος, δεν πρέπει να τα παίρνουμε πολύ στα σοβαρά...
22. Με ποιες λέξεις θα περιγράφατε τη Σοφία ως προσωπικότητα στην καθημερινότητά σας και ποια θέση έχουν στη ζωή σας οι έννοιες έρωτας, οικογένεια, φιλία…
Νομίζω είμαι ένας καλός άνθρωπος, θετικός και χαρούμενος στην βάση μου, πρόθυμη και δουλευταρού, ευσυνείδητη και υπεύθυνη. Έδωσα μεγάλη σημασία στον έρωτα στην ζωή μου και στην συντροφικότητα. Στις φιλίες μου ζητώ εμπιστοσύνη και για την οικογένεια έχω κάνει υπομονή και δείχνω κατανόηση.
23. Με αφορμή την εκ νέου συνεργασία σας με τον Λ. Λαζόπουλο, πώς κρίνετε τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου που συνδέθηκαν αρνητικά με το όνομά του και πώς βιώνετε τη μεταξύ σας σχέση;
Τον Λάκη Λαζόπουλο τον «ξέρω» από πάντα όμως τώρα τον γνωρίζω λίγο καλύτερα Είμαστε από το καλοκαίρι πολύ συχνά - σχεδόν καθημερινά μαζί - δουλεύοντας για την επιθεώρηση «Α-πελ-πι-σι-το» που θα δείτε τα Χριστούγεννα στο Αριστοτέλειο. Είναι ένας υπερταλαντούχος καλλιτέχνης και το έχει αποδείξει με τις επιθεωρήσεις του στο θέατρο, με τους Δέκα μικρούς Μήτσους και το Αλ τσαντιρ. στην τηλεόραση. Τεράστιες επιτυχίες. Όσα αρνητικά λέγονται γι αυτόν ποτέ δεν θα σκιάσουν νομίζω, το μέγεθος του ιδιοφυούς ταλέντου του: να πιάνει τον παλμό της εποχής, να ερμηνεύει και να σατιρίζει την επικαιρότητα και να επικοινωνεί τόσο άμεσα -μέσα από τους χαρακτήρες που υποδύεται- με τον κόσμο. Όσο για την σχέση μας πάει πολύ καλά- δουλεύω γι αυτό τον σκοπό- δεν ξεχνιέμαι, προσπαθώ πολύ να κτίσω μια καλή σχέση - ίσως μια μελλοντική φιλία, (νομίζω και ο Λάκης το ίδιο)- και δεν θα αφήσω τίποτα αρνητικό να χαλάσει την συνεργασία μας, που αποδίδει καλούς καρπούς.
24. Μια γεύση από την παράσταση «Α-πελ-πι-σι-το» που ανεβαίνει τα Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη, καθώς και για τα ιδιαίτερα συναισθήματα παίζοντας στη γενέτειρα…
Είμαι πολύ περήφανη που ανεβαίνω με αυτήν την παράσταση στην Θεσσαλονίκη πρώτη φορά Χριστούγεννα. Είναι μια σατιρική επιθεώρηση φρέσκια και έξυπνη με την υπογραφή Λάκης Λαζόπουλος και προσφέρει πολύ χαρά και γέλιο… Η παράσταση με τον 11μελή θίασο μαζί με το κοινό δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που μοιάζει με τρελό πανηγύρι…
.
25. Κλείνοντας, θα θέλαμε τις ευχές σας για τα Χριστούγεννα.
Εύχομαι αγάπη που ειναι έτσι κι αλλιώς το μήνυμα των Χριστουγέννων. Καλές συνεργασίες, γιατί μόνος του δεν μπορεί κανένας και να ξανασκεφτούμε την έννοια της καλοσύνης!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ!
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Μασιάς.
Τoν περασμένο Ιούνιο τα 7α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης τίμησαν την ηθοποιό Σοφία Φιλιππίδου. Το παρακάτω βίντεο από την απονομή στην σπουδαία ερμηνεύτρια.
