Οι συνεντεύξεις μας
Ταλαντούχος, νέος και πολύ όμορφος ανήκει στους πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες, που είναι ισορροπημένοι και συνεπείς με τη δουλειά τους και ξέρουν να διαχωρίζουν τη σκηνή από τη ζωή.
.
Είναι απόφοιτος της Δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Επίσης, σπουδάζει στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. στο τμήμα Δ.Ε.Ο.Σ. Έκανε την παρθενική του εμφάνιση στην οθόνη το 2014, στη κωμική σειρά του Βασίλης Θωμόπουλου και Παναγιώτη Κούτρα “Οι Συμμαθητές” στον ΑΝΤ1 υποδύοντας τον Άρη Καββαθά και στη σειρά “Δέκα μικροί Μήτσοι”. Θεατρικά συμμετείχε στις παραστάσεις Ο κουρέας της Σεβίλλης, Ο κατά φαντασίαν ασθενής, Το πιο τρελό τριήμερο, “Ο συμβολαιογράφος, Αλέξης Ζορμπάς, Αυτή η νύχτα μένει, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ένα εξοχικό παρακαλώ, Συγγνώμη.
Στην Θεσσαλονίκη τον βλέπουμε στην παράσταση «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα» του Γιώργου Νανούρη, μια παράσταση που έχει ήδη ξεπεράσει τους 45.000 θεατές. Ενσαρκώνει τον Ροντόλφο, έναν ήρεμο, χαλαρό και αποφασιστικά αισιόδοξο νέο, που με περηφάνια διεκδικεί το δικαίωμά του στο Αμερικανικό όνειρο.
Ο Ρένος Ρώτας μιλά στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.
Ε.Π.: Να μιλήσουμε για το έργο;
Ρ.Ρ.: Είναι ένα έργο του σπουδαίου Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ. Ιταλοί μετανάστες έρχονται από τη Σικελία και γενικότερα από όλη την Ιταλία στην Αμερική, συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη, με σκοπό ένα καλύτερο μέλλον και να κυνηγήσουν το γνωστό «Αμερικάνικο Όνειρο». Στην πατρίδα τους οι συνθήκες είναι ιδιαίτερα άσχημες και έτσι έφευγαν οι άντρες για δουλέψουν στην Αμερική και να στείλουν χρήματα πίσω στις οικογένειές τους.
Ε.Π.: Ο δικό σας ρόλο, ο υπέροχος Ροντόλφο;
Ρ.Ρ.: Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν φτάνουμε και εμείς στην Αμερική, εγώ και ο αδερφός μου. Εκεί οι συγγενείς μας, οι οποίοι είναι λίγο καλύτερα, μας κρύβουν και μας βοηθούν. Εκεί ο Ροντόλφο ερωτεύεται την ανιψιά της οικοδέσποινας και έτσι ξεκινά το ουσιαστικό δράμα του έργου, το οποίο ξεφεύγει από τα όρια της επιβίωσης και μεταφέρεται στα ανθρώπινα πάθη και στη δυσκολία μας να τιθασεύσουμε τη βίαιη φύση μας ως άνθρωποι.
Ε.Π.: Πώς αποφασίσατε να συμμετέχετε σε αυτή την παραγωγή;
Ρ.Ρ.: Δεν ήμουν εξ αρχής στην ομάδα. Μου έγινε πρόταση μετά τον Φλεβάρη. Εγώ είχα τελειώσει με τον «Κουρέα της Σεβίλλης» και έτσι μπόρεσα να συμμετέχω. Η παράσταση έχει ξεκινήσει από τον Οκτώβριο με μεγάλη επιτυχία.
Ε.Π.: Ήταν εύκολη αυτή η αντικατάσταση;
Ρ.Ρ.: Θα παραδεχτώ ότι ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα μια και η παράσταση ήταν ήδη κουρδισμένη, όλοι οι συνάδελφοι ήταν στιβαροί στο ρόλο τους και με μια καλή επικοινωνία μεταξύ τους. Εγώ μπήκα ως εξωτερικό στοιχείο, το οποίο βέβαια ευνοεί γιατί ο συγκεκριμένος ρόλος, ο Ροντόλφος είναι σαν ένα τροπικό φρούτο μέσα σε όλη αυτή τη σύσταση της ομάδας. Είναι το διαφορετικό στοιχείο σε όλη αυτή τη νοοτροπία που υπάρχει, μια ευχάριστη νότα σε ένα θλιβερό requiem. Αυτό με βοήθησε.Έτσι και προσπάθησα να ακολουθήσω την προηγούμενη διαδρομή που είχε φτιάξει ο προηγούμενος συνάδελφος, που τον θαύμαζα, ο Μιχάλης Πανάδης.
Ε.Π.: Τι σας συγκινεί σε αυτό τον ήρωα;
Ρ.Ρ.: Ο Ροντόλφ φέρνει ένα χαμένο ρομαντισμό, που δυστυχώς στην εποχή μας εκλείπει. Φέρει και μια αθωότητα, σαν να μην έχει επηρεαστεί από τα ανθρώπινα και τα καθημερινά. Το κυνήγι της επιβίωσης μοιάζει να μην τον έχει φθείρει ψυχολογικά και για αυτό αντέχει να φέρει το ρομαντισμό και την αθωότητα. Συνήθως μας σκληραίνει η ζωή, μας κάνει κακοτράχαλους και να στρεφόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας, ότι έγινε και με μας στην περίοδο του κορονοϊού, που απομονωθήκαμε και στραφήκαμε στον εαυτό μας. Αυτό ακριβώς με συγκινεί στο Ροντόλφο το ότι παρά τις δυσκολίες προσπαθεί να αντισταθεί σε όλα αυτά και να παραμείνει αθώος, πρόσχαρος και ρομαντικός.
Ε.Π.: Είναι ένα έργο που πραγματεύεται τα «πρέπει» και τα «θέλω» της ζωής μας, τις συγκρούσεις που αυτά τα δύο δημιουργούν…
Ρ.Ρ.: Ακριβώς! «θέλω» – «πρέπει» και πώς βρίσκουμε την ισορροπία μέσα στα απλά και καθημερινά.
Ε.Π.: Τελικά μέσα σε αυτή τη σύγκρουση δεν κινείται η ζωή μας καθημερινά;
Ρ.Ρ.: Ακριβώς και το πιο δύσκολο σε αυτή τη σύγκρουση είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Βλέπουμε ότι από εκεί πηγάζουν όλα μας τα προβλήματα. Από αυτό που δε θα πούμε, που θα το καταπιέσουμε και θα το εγκλωβίσουμε μέσα μας και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει και ίσως με το χειρότερο τρόπο έως σε κάτι που θα το εξομολογηθούμε πριν το σκεφτούμε καλά και θα λείπει η αυτοκριτική. Ακόμη και όταν θα βιαστούμε να στραφούμε εναντίον κάποιου άλλου και γενικά σε όλα αυτά που είναι στο όριο να συμβούν και σε μας τους ίδιους. Και βλέπουμε ένα έργο του Μίλερ που γράφτηκε περίπου το 1950 να μιλάει για όλα αυτά που και σήμερα είμαστε στο όριο να τα ξεπεράσουμε, να τα διαχειριστούμε.
Ε.Π.: Στην ουσία δηλαδή δεν διακρίνουμε και μεγάλες διαφορές με το τότε…
Ρ.Ρ.: Ακόμη και σήμερα παρατηρούμε τις ίδιες παθογένειες μέσα στην κοινωνία μας, ακραίες βιαιότητες που ξεπηδούν καθημερινά.
Ε.Π.: Τι θέλετε να εισπράξουν οι θεατές από την παράσταση;
Ρ.Ρ.:Ελπίζω, εάν υπάρχει κάποιος «Έντι Καρμπόνε»στο κοινό να τον αφυπνίσουμε και να μπορέσουμε να τον μετακινήσουμε. Αυτός είναι ο δικός μου στόχος και το όνειρό μου να πετύχω μέσα από αυτή την παράσταση.
Ε.Π.: Είναι όμως εύκολη αυτή «η μετακίνηση», η αφύπνιση;
Ρ.Ρ.: Η αλήθεια είναι ότι πολύ δύσκολα μετακινούμαστε αλλά έχω παρατηρήσει ότι έρχεται κάποια στιγμή που μια ταινία, ένα έργο ακόμη και ένα τραγούδι μας συγκλονίζει. Έστω και λίγο σε κάθε άνθρωπο, για μια έστω μικρή λεπτομέρεια της ζωής του, εάν καταφέρεις να προσφέρεις στην ψυχή του μια μικρή λύτρωση, θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι το όνειρο κάθε ηθοποιού.
Ε.Π.: Μέσα στο έργο βλέπουμε πώς τα ανομολόγητα πάθη μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο να υποφέρει και να τον οδηγήσουν σε άσχημες συμπεριφορές. Μήπως τελικά αυτά τα ανομολόγητα πάθη μας απελευθερώνουν συνειδησιακά και μας αποενοχοποιούν και από συνέπειες;
Ρ.Ρ.: Στην παράσταση ο Έντι δεν κατάφερε να πετάξει από πάνω του τις συνέπειες. Η αλήθεια είναι ότι πολύ εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι, αλλά μόνο για τον εαυτό σου και έτσι μόνο αυτόν ξεγελάς. Το θέμα είναι κατά πόσο θέλουμε να δουλέψουμε με τον εαυτό μας ή να τον ξεγελάσουμε.
Ε.Π.: Ανήκουν στα πάθη που προκαλούν δεινά, καταστροφή για τον άνθρωπο…
Ρ.Ρ.: Όταν το πάθος δεν γίνεται μάθημα, όταν δεν το χρησιμοποιείς προς όφελός σου δε θα μάθεις. Έχει αποδειχθεί άλλωστε ότι η ανθρωπότητα η ίδια επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, όπως οι ανούσιοι πόλεμοι ας πούμε. Κάθε φορά συζητάμε, αναλύουμε για «το πάθος μάθος», αλλά δυστυχώς επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια λάθη. Στην παράσταση διακρίνουμε τα αναμολόγητα πάθη όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε συλλογικό. Αναδεικνύονται οι σκοτεινές και βίαιες πλευρές του πάθους που όμως ως ένα βαθμό υπάρχουν μέσα μας. Και όπως διαφαίνεται μέσα στην παράσταση τα πάθη δεν αποτελούν πάντοτε καλή πυξίδα ζωής.
Ε.Π.: Ποια άλλα πλαίσια ακουμπά η παράσταση;
Ρ.Ρ.: Τη νότα χαράς που φέρνει ο Ροντόλφο με τον χαμένο ρομαντισμό και τον αυθορμητισμό του.
Ε.Π.: Πότε ο ηθοποιός νιώθει ότι πετυχαίνει το στόχο του; Πότε νιώθει ικανοποιημένος με το τέλος της παράστασης;
Ρ.Ρ.: Ένα μέρος είναι το τεχνικό κομμάτι. Όταν πέφτει η αυλαία σκέφτεσαι ποια ήταν η διαδρομή σου στη συγκεκριμένη παράσταση, γιατί κάθε παράσταση είναι ξεχωριστή, διαφορετική, ποτέ δεν είναι ίδια. Σκέφτεσαι λοιπόν όλα αυτά τα τεχνικά θέματα εάν πήγαν όπως θα ήθελες. Υπάρχει και το χειροκρότημα των θεατών που το βλέπεις, νιώθεις, εισπράττεις τις αντιδράσεις τους. Υπάρχουν βέβαια και τα σχόλια που λαμβάνεις. Εάν καταφέρουμε να συγκινήσουμε και να προβληματίσουμε το κοινό νομίζω ότι προσεγγίζουμε και τους δικούς μας στόχους.
Ε.Π.: Νέος, ταλαντούχος, όμορφος, πώς διαχειρίζεστε πλέον όλη αυτή την αναγνωρισιμότητα που υπάρχει γύρω σας; Υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί σε όλο αυτό;
Ρ.Ρ.: Ποιος είναι αυτός;; (γελάει..). Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφά σας λόγια. Το μόνο που μου προκαλεί η αναγνωρισιμότητα είναι μια πολύ θετική πρόσληψη αγάπης από τον κόσμο. Μοιάζει με ένα χειροκρότημα στο δρόμο για την δουλειά που έχεις κάνει. Γιατί για να φτάσεις στο σημείο αυτό έχεις ρίξει πολύ σκληρή δουλειά και φυσικά δεν υπάρχει κάτι να με ενοχλεί.
Ε.Π.: Πώς λειτούργησε η τηλεοπτική συμμετοχή στην καριέρα σας;
Ρ.Ρ.: Οι ευκαιρίες, οι πόρτες όπως λέμε, κάποιες φορές ανοίγουν απλόχερα και άλλες φορές κλείνουν. Η απόφαση για το αν θα τις περάσεις είναι στο χέρι σου. Πάντα η προσωπική προσπάθεια, η επιμονή και η υπομονή καθορίζουν όλη την πορεία μας. Ίσως και να μου άνοιξε κάποιες πόρτες η τηλεόραση, ειδικά στα πρώτα χρόνια αλλά δε θεώρησα ότι τις πέρασα ή θα τις περνούσα επειδή έκανα τηλεόραση. Οι δουλειές που έκανα δεν προέκυψαν επειδή ήμουν αναγνωρίσιμος. Όπως σας είπα δουλεύω σκληρά. Τον Γιώργο Νανούρη τον γνώρισα στην ακρόαση, δεν πήρα το ρόλο επειδή ήμουν γνωστός.
Ε.Π.: Πόσο εύκολο είναι για νέο παιδί να ακολουθήσει το όνειρό του και να βιοποριστεί από αυτό;
Ρ.Ρ.: Πολύ δύσκολο. Συχνά χρειάζεται να κάνουμε 2 και 3 δουλειές με κόπωση, σωματική, ψυχική αλλά και φωνητική, δηλαδή κόπωση πρακτική που δεν είναι πολλές φορές διαχειρίσιμη. Προσωπικά φέτος είχα καθημερινά γυρίσματα και δύο παραστάσεις. Να φανταστείτε τα Σαββατοκύριακα είχα 7 παραστάσεις. Γενικά όμως είναι πολύ δύσκολα σε όλες τις δουλειές.
Ε.Π.: Φέτος είδαμε πολλές τηλεοπτικές σειρές …..
Ρ.Ρ.: Ναι φέτος ήταν μια χρονιά με τεράστια επένδυση στη μυθοπλασία και ευχόμαστε να συνεχιστεί. Είδαμε ότι οι φετινές σειρές επικρατήσαν στις προτιμήσεις των τηλεθεατών και αυτό είναι ευχάριστο γιατί δίνει δουλειές αλλά και ο κλάδος μας ενισχύεται και εξελίσσεται και η μυθοπλασία. Κάποιες σειρές ήταν πάρα πολύ δυνατές.
Ε.Π.: Θα μπορούσε κάτι να αλλάξει σήμερα στο χώρο και τι;
Ρ.Ρ.: Ουσιαστικά θα έπρεπε να υπάρχει μια οικονομική εξασφάλιση ώστε να μπορείς να βιοπορίζεσαι από αυτή τη δουλειά αξιοπρεπώς. Να μην αγχώνεσαι κάθε τρίμηνο ή κάθε εξάμηνο ή κάθε χρόνο για το εάν θα μείνεις εκτός σεζόν, για το τι δουλειά θα βρεις. Να υπάρχει με κάποιο τρόπο μια εξασφάλιση που θα ηρεμίσει λίγο τους ηθοποιούς και θα μπορέσουν να επικεντρωθούν στην τέχνη τους απερίσπαστα από τέτοιες έννοιες. Ένα ταμείο ίσως, με τα δικαιώματα των τηλεοπτικών σειρών, με τις απλήρωτες πρόβες… θα μπορούσαν να ξεκινήσουν έστω μικρά βήματα.
Ε.Π.: Έχετε ήδη στο ενεργητικό σας υπάρχουν αξιόλογες συμμετοχές και συνεργασίες, θα ξεχωρίζατε κάποιες;
Ρ.Ρ.: Ότι έχω κάνει, όλες αυτές οι συνεργασίες έχουν συμβάλει σε αυτό που είμαι σήμερα. Πήρα πάρα πολλά πράγματα από τις συνεργασίες μου και γενικά έτσι λειτουργώ, προσπαθώ να μαθαίνω από τους άλλους. Ξεχωρίζω πλέον τους καλούς ανθρώπους και μαζί τους συμπορεύομαι.
Ε.Π.: Υπάρχουν ρόλοι ή συνεργασίες που ονειρεύεστε, που θα θέλατε πολύ να παίξετε;
Ρ.Ρ.: Πριν από δέκα χρόνια θα σας έλεγα ότι θέλω να παίξω Σαίξπηρ και μεγάλους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Πλέον η φιλοδοξία μου είναι μικρότερη. Με ενδιαφέρει να παίζω με καλούς ανθρώπους, να συνεργάζομαι με ανθρώπους συνεννοήσιμους και δημιουργικούς όπως ο Γιώργος Νανούρης.
Ε.Π.: Ποια είναι τα καλοκαιρινά σας σχέδια;
Ρ.Ρ.: Το καλοκαίρι θα κάνουμε περιοδεία με τον «Γυάλινο Κόσμο» του Γιώργου Νανούρη.
..
-k-
.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«Ψηλά απ’ τη Γέφυρα» του Άρθουρ Μίλερ.
Ζωντανεύει τον τραγικό ήρωα, που το ανομολόγητο πάθος του για την νεαρή ανηψιά της γυναίκας του, πυροδοτεί μια συγκλονιστική εσωτερική σύγκρουση, η οποία τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης. Ερμηνεύουν: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ιωάννα Παππά, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος, Ρένος Ρώτας, Ευγενία Ξυγκόρου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00 & 21:00. Κυριακή 18.00 & 21:00
.
.
Φωτογραφικό υλικό
