Καλλιτεχνικά τον πρωτογνώρισα κινηματογραφικά και από κοντά όταν τον είδα να παρουσιάζει το «No Budget Story» στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Μ΄ άρεσε σαν τύπος. Ήξερε τι ήθελε, τι έκανε και με σθένος το μοιραζόταν με τον κόσμο. Ευτυχώς για μας, η ταινία του είχε και ενδιαφέρον.
.
Το πανελλήνιο όμως, συνδέθηκε μαζί του στην «γκομενική» σειρά «Κάτι Τρέχει με τους Δίπλα» όταν δυο γειτονάκια μπέρδευαν αφελώς τα μπούτια τους προξενώντας ίντριγκα και γέλιο σε ένα έξυπνο, για την εποχή, σενάριο.
.
Από εκεί και πέρα μετρά πολλές τηλεοπτικές συμμετοχές, εντωμεταξύ το όνομα του το ξέρουν και οι πέτρες, στο σινεμά που προφανώς –και ορθώς- είναι η μεγάλη του αγάπη, σκηνοθετεί και παίζει στα «Φτηνά τσιγάρα» και στα «Τέσσερα Μαύρα Κουστούμια», τα οποία ακόμη αρέσουν όπου προβάλλονται, ενώ και η μουσική παίζει κομβικό ρόλο στη ζωή του.
Θεωρείται ανατρεπτικός, είναι σίγουρα πολυμήχανος και πολυτάλαντος και φέτος το καλοκαίρι κάνει ένα από τα όνειρά του πραγματικότητα. Σε περιοδεία ανά την Ελλάδα, θα παρουσιάσει το διασημότερο μουσικό παραμύθι όλων των εποχών «Ο Πέτρος και ο λύκος», του Σεργκέι Προκόφιεφ, σε απόδοση - σκηνοθεσία Χρήστου Τριπόδη, με πέντε μουσικούς επί σκηνής.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης μιλά στην «Κουλτουρόσουπα..
- Ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα που σας οδήγησε στην απόφαση να ασχοληθείτε με την τέχνη;
Σε αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να απαντήσω με σταθερότητα. Όσο μεγαλώνω και γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου αναγνωρίζω κρυφά κίνητρα. Λες και ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι της ύπαρξης μου βρίσκω μέσα μου κομμάτια που δε φανταζόμουν. Άρα το ερέθισμα που με οδήγησε να ασχοληθώ με την τέχνη δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω ακόμα.
- Ποια ήταν η πρώτη επαφή σας με το κοινό και με ποια συναισθήματα την έχετε συνδέσει;
Ήταν όταν ήμουν πρόσκοπος. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε κατασκήνωση στη Ραφήνα. Εκεί υπήρχε ένα αμφιθέατρο. Κάναμε εκδηλώσεις που την ονομάζαμε η «πυρά». Η πρώτη φορά λοιπόν που εμφανίστηκα στο κοινό ήταν σε μία «πυρά»… Παρουσιάζαμε θεατρικά έργα εμπνευσμένα από την προσωπική ζωή. Τότε πήρα στην πραγματικότητα το βάπτισμα του πυρός. Κάπου στην εφηβεία μου.
-Γενικά στο ξεκίνημα θεωρείτε ότι ευνοηθήκατε από την τύχη, σας εμπιστεύτηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι ή αντιμετωπίσατε δυσκολίες;
Η δουλειά του ηθοποιού έχει άμεση σχέση με την τύχη. Πρέπει να είναι το γραφτό σου για να προχωρήσεις. Έχω δει συναδέλφους να χάνονται απλά γιατί δεν τους ευνόησε η τύχη. Παράλληλα αν η τύχη δε συνδυαστεί με σκληρή δουλειά, ριψοκίνδυνες επιλογές, μελέτη, οργανωτικότητα και αυτοκυριαρχία τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.
Συνάντησα ανθρώπους που πραγματικά με εμπιστεύτηκαν. Από αυτούς ξεχώρισα δύο. Το Νίκο Περάκη που μου εμπιστεύτηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Προστάτη Οικογένειας» και τον Βασίλη Νεμέα που μου εμπιστεύτηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Κάτι τρέχει με τους δίπλα».
-Ποια είναι τα στοιχεία που περισσότερο εκτιμάτε σε μια συνεργασία ώστε να την απολαμβάνετε και ποια βρίσκετε απωθητικά ώστε να σας αποτρέπουν;
Σε μία συνεργασία το πιο σημαντικό είναι να ανήκουμε στο ίδιο καλλιτεχνικό σύμπαν. Δηλαδή να έρθουμε από την ίδια καλλιτεχνική μήτρα. Να έχουμε ένα κοινό κόσμο. Απλά δηλαδή να συνεννοούμαστε πέρα από τα προφανή. Αν όλο αυτό διανθιστεί με χιούμορ, αυτοεκτίμηση, εκτίμηση των συνεργατών, και σεβασμό των προσωπικών ορίων, τότε έχουμε μια ευνοϊκή συγκυρία σπάνια και πολύ δημιουργική.
-Μεταξύ ενός κωμικού κι ενός δραματικού ρόλου, ποιος παρουσιάζει για εσάς τη μεγαλύτερη πρόκληση και βαθμό δυσκολίας;
Είναι κοινό μυστικό ότι η κωμικοί ρόλοι σε βάζουν σε μεγάλες δοκιμασίες. Δεν υπάρχει κωδικός το ποιός δεν παίξει καλά δραματικούς ρόλους. Και αυτό γιατί το να κάνεις κάποιον να γελάσει είναι ασφαλώς πολύ πιο πολύπλοκο από ότι να το να κλάψει. Και εννοώ το βαθύ γέλιο της ψυχής. Πολλές φορές αυτό το γέλιο εμπεριέχει δάκρυα. Και τότε ο κωμικός γίνεται καλλιτέχνης.
- Υπάρχουν συγκεκριμένοι «μεγάλοι» ρόλοι απαιτήσεων που ονειρεύεστε και αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;
Έχω μία εξαιρετική συγκινησιακή σχέση με το έργο του Σαίξπηρ. Άλλοτε το καταλαβαίνω άλλοτε όχι. Αλλά πάντα το νιώθω σαν έναν προσωπικό προορισμό. Αν και νέος ακόμα, θεωρώ ότι ο βασιλιάς Ληρ είναι ένας ρόλος που έχουμε ραντεβού. Πριν μερικά χρόνια στο θέατρο Τέχνης έπαιξα τον «Ιούλιο καίσαρα» έχοντας την τύχη την πρωτότυπη μουσική να γράψει ένας διεθνούς φήμης συνθέτης ο Λουντοβίκο Εϊνάπυντι. Από το σημείο αυτό και μετά η σχέση μου με το σαιξπηρικό ρεπερτόριο είναι ανοιχτή...
- Από τις κατά καιρούς συνεργασίες σας, ξεχωρίζετε κάποια ή κάποιες που σηματοδοτούν κάτι ιδιαίτερο για την καριέρα σας;
Από την τηλεόραση ξεχωρίζω την συνεργασία με τον Νεμέα και το «Κάτι τρέχει με τους δίπλα».
Από το θέατρο την συνεργασία με την Νατάσσα Τριανταφύλλη στον «Ιούλιο καίσαρα».
Σχετικά με το σινεμά τα κρατάω όλα στην καρδιά μου.
- Και αν υπήρξαν στιγμές σε συνεργασίες που νιώσατε «εγκλωβισμένος» ή ότι το αποτέλεσμα δεν σας εκπροσωπούσε πλήρως;
Πολλές φορές ένιωσα έτσι, όμως δεν υπάρχει λόγος να σας πω... Είμαι περήφανος όμως για το ότι δεν παραδόθηκα ούτε στην τεμπελιά ούτε στο θυμό. Θέλω να πιστεύω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.
- Για κάποιον που ασχολείται με την τέχνη, σε ποιο ποσοστό πιστεύετε ότι συμβάλλουν ο παράγων τεχνική – σπουδές και ο παράγων έμφυτο ταλέντο;
Αυτή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση και δεν πιστεύω ότι κανένας μπορεί να απαντήσει. Και αυτό γιατί ο χώρος της τέχνης είναι ένας χώρος πολύ συγγενικός με το χώρο της μεταφυσικής. Έχουμε δει να συμβαίνουν τα πάντα με λογική και χωρίς. Έχουμε δει να συμβαίνουν θαύματα και με πίστη και με άπιστους. Έχουμε δύο εξαιρετικά αποτελέσματα και με σκληρή δουλειά και με τεμπελιά. Όπως κι ανάποδα έχουμε δει η σκληρή δουλειά να μη φέρνει αποτέλεσμα. Οι σπουδές να μην παίζουν κανένα ρόλο. Το ταλέντο να είναι κάτι διφορούμενο.
-Πόσο ελεύθερος δημιουργικά είναι ένας καλλιτέχνης που θέτει την τέχνη του στην υπηρεσία μιας ιδέας; Μήπως «εγκλωβίζεται» οικειοθελώς σε δεσμευτικά πλαίσια κι όταν επιχειρεί ανοίγματα επικρίνεται γι αυτό;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχόλησε τους καλλιτέχνες του 20ού κυρίως, αιώνα. Στον 21ο που διανύουμε όπου οι πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις έχουν αμβλυνθεί, η πολιτική τοποθέτηση του καλλιτέχνη είναι πιο ανάλαφρη. Ασφαλώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχει και μία έννοια «θυσίας» του καλλιτέχνη όταν παίρνει μία δημόσια θέση και κάνοντας ένα κομμάτι του κοινού του. να δυσαρεστηθεί. Αλλά ένας καλλιτέχνης που έχει κάτι να πει με το έργο του, σε βάθος χρόνου δεν πρόκειται να χάσει το κοινό του εξαιτίας ιδεολογικών συγκρούσεων.
-Τι σημαίνει για σας η ποίηση; Πιστεύετε ότι μπορεί να παίξει έναν ευρύ καταλυτικό ρόλο σήμερα, μέσα σε έναν αφόρητα υλικό κόσμο, απογυμνωμένο από πνεύμα; Ή θα απευθύνεται πάντα σε μια πνευματική ελίτ;
Ποτέ η ποίηση δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε μία πνευματική ελίτ. Ας σκεφτούμε τα δημοτικά τραγούδια που έχουν έντονη ποίηση μέσα τους. Απευθύνεται σε όλους. Είναι όπως η μεγάλη ζωγραφική. Δεν την βλέπεις με τα μάτια αλλά με την καρδιά. Η ποίηση είναι μία υπόθεση καρδιάς. Και όσο υπάρχουν καρδιές θα υπάρχουν και ποιητές. Και μην ξεχνάμε ότι ποιητής δε είναι μόνο αυτός που γράφει αλλά κι αυτός που διαβάζει και νιώθει. Το ποίημα για να υπάρξει χρειάζεται δύο. Τον αποστολέα και του παραλήπτη.
-Κάνοντας έναν απολογισμό, πώς θα ορίζατε σήμερα τον όρο «επιτυχία» με ό,τι αυτό σημαίνει για σας; Έχουν δικαιωθεί τα όνειρά σας ή παραμένουν κάποια ανεκπλήρωτα;
Στο καλλιτεχνικό μου ταξίδι κάθε φορά που ανεβαίνω ένα βουνό φροντίζω να έχω προετοιμάσει το επόμενο πιο ψηλό βουνό για ν’ ανέβω. Τα όνειρά μου έχουν δικαιωθεί αλλά κάνοντας ταξίδι προέκυψαν νέα όνειρα. Αυτά έχουν πάρει σειρά για να δικαιωθούν στο μέλλον. Και όταν λέω μέλλον, εννοώ μέχρι τα βαθιά γεράματα…
- «Η Τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο»… Πόσο αληθινό και πόσο εφικτό είναι τελικά;
Είναι κι αληθινό να είναι και ψέμα. Όπως αποστομωτικό το ότι στο Άουσβιτς οι ναζί άκουγαν κλασική μουσική. Αλλά αυτό δεν τους βοήθησε καθόλου να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Οπότε δεν μπορώ να πάρω μια ξεκάθαρη θέση καθώς το θέμα το ερευνώ.
- Γενικά μιλώντας, θεωρείτε ότι η στρατευμένη τέχνη στην υπηρεσία συγκεκριμένου σκοπού, λειτουργεί ως είδος δέσμευσης στην ελευθερία έκφρασης ή δικαιώνεται ηθικά;
Πλήττω με την στρατευμένη τέχνη. Είναι για αυτούς που πιστεύουν ότι έχουν βρει την απόλυτη αλήθεια. Και στη φύση δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Πόσο μάλλον στην ευμετάβλητη και αδύναμη ανθρώπινη φύση. Η στρατευμένη τέχνη άλλων εποχών καταδικάστηκε και στην λήθη και στην απαξίωση και σε ορισμένες περιπτώσεις και στην καζούρα.
-Ποια πιστεύετε ότι είναι τα στοιχεία εκείνα που εξασφαλίζουν σε έναν ηθοποιό συνεχή παρουσία στα θεατρικά δρώμενα;
Πολύ απλά το ενδιαφέρον για το επάγγελμα. Και όταν λέω ενδιαφέρον, εννοώ την ανάγκη του απλά να είναι μέρος αυτής της μεγάλης οικογένειας.
- Το να προστατεύει ένας γνωστός καλλιτέχνης την ιδιωτική του ζωή από τη δημοσιότητα, είναι κάτι εφικτό εφόσον το επιλέγει ή μάλλον ακατόρθωτο όπως ισχυρίζονται πολλοί;
Η προσωπική μου ζωή παρέμεινε μέχρι τώρα προσωπική μου ζωή. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Δεν ένιωσα ποτέ ότι ζωή μου κινδυνεύει από την δημοσιότητα. Ο καθένας ζει αυτό που θέλει να ζήσει...
- Ζούμε σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη και περιορισμένη πραγματικότητα εξαιτίας μιας πανδημίας. Πόσο σας έχει επηρεάσει αυτή η κατάσταση;
Αναγνωρίζω στον εαυτό μου όλα τα συμπτώματα της μεγάλης καραντίνας. Αναγνωρίζω απώλειες αλλά και κέρδη. Ας αφήσουμε τις απώλειες για απολογισμούς στο μέλλον. Ας πάμε στα κέρδη.
Βρήκα το χρόνο λοιπόν, να γράψω, να ταξινομήσω το έργο μου, να σκεφτώ για τη ζωή μου και την πορεία μου στο χώρο της τέχνης. Να κάνω ξεσκαρταρίσματα στο μυαλό μου για ανθρώπινες σχέσεις και τελικά να βάλω το κεφάλι μου σε μια σειρά.
· Πόσο μπορεί κατά τη γνώμη σας να αντέξει ο χώρος του πολιτισμού με όλους αυτούς τους περιορισμούς αλλά και το κοινό χωρίς δια ζώσης επαφή με το θέαμα;
Η ουσία των τεχνών που υπηρετούμε είναι η επικοινωνία. Και εννοώ την άμεση επικοινωνία. Περνάμε μία εποχή που δεν την περιμέναμε. Κρατάω μία σιωπή γιατί έχω δει ότι οι «εποχές τρικυμίας» είναι καλό να μην κάνεις την Κασσάνδρα ή το τζάμπα μάγκα. Ο χώρος του πολιτισμού έχει αντέξει πολέμους και μεγάλες φτώχιες μέσα στον προηγούμενο αιώνα. Ασφαλώς και θα τα καταφέρουμε.
-Στη Θεσσαλονίκη σας απολαύσαμε στο παρελθόν σε κάποιες παραστάσεις. Μιλήστε μας για τις εντυπώσεις από την παρουσία σας στην πόλη μας;
Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι πάντα μια μεζούρα για το αν καταφέρνουμε αυτό που ζούμε στη σκηνή να περάσει κάτω. Είναι ένα έμπειρο κοινό που έρχεται με αγάπη, αλλά ξέρει και να απαιτεί, να επιπλήττει και πολλές φορές και να τιμωρεί... Έχω δει καλλιτέχνες που το κοινό της Θεσσαλονίκης τους γύρισε την πλάτη και δεν ανακάμψανε ποτέ...
- Σε προσωπικό επίπεδο, πώς θα χαρακτηρίζατε τον Ρένο, ποια είναι τα δυνατά και ποια τα αδύναμα στοιχεία του χαρακτήρα του και αντίστοιχα ποια θαυμάζει στους άλλους και ποια τον απωθούν;
Θα προτιμούσα να πω μόνο τα αδύνατα μου σημεία. Γιατί για τα δυνατά αλλάζω συνέχεια γνώμη. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Νομίζω ότι το πιο αδύνατο σημείο μου είναι ένας παιδικός ενθουσιασμός που συνήθως δε μου βγαίνει σε καλό αλλά κι ένα είδος επιπολαιότητας που με κάνει να μαλώνω με τον εαυτό μου.
- Κλείνοντας, θα θέλαμε λίγα λόγια για την τελευταία σας παράσταση που θα δούμε σε περιοδεία το καλοκαίρι.
Ο «Πέτρος και ο λύκος» είναι ένα καλλιτεχνικό ραντεβού που το περιμένω χρόνια. Νομίζω πια ότι έχω την καλλιτεχνική ωριμότητα να ανταπεξέλθω. Στο παρελθόν τόσο ο Χορν όσο και ο Σαββόπουλος έχουνε παίξει το ρόλο με πολύ μεγάλη διεισδυτικότητα στο κοινό.
Θα προσπαθήσω το μουσικό έργο του κλασικού σοβιετικού σύνθετη Προκόφιεφ να αγγίξει το συναίσθημα παιδιών και μεγάλων και να γίνουμε και λίγο πιο σοφοί.
Στην παράσταση συμπράττουν μία εξαιρετική ορχήστρα μουσικών, μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία και μια εξαιρετική χορογραφία με χορεύτριες υψηλού επιπέδου, αλλά πάνω από όλα μια παράσταση σπουδαίας μουσικής και ευαίσθητου κειμένου. Είναι τα υλικά που ευελπιστώ το καλοκαίρι αυτό να φτιάξουν μία παράσταση που θα μείνει χαραγμένη στις καρδιές.
«Ο Πέτρος και ο λύκος» με τον Ρένο Χαραλαμπίδη σε καλοκαιρινή περιοδεία
– Πρόγραμμα παραστάσεων. Πληροφορίες εδώ
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..