Η ηθοποιός Ελένη Ράντου, μιλά στην Κουλτουρόσουπα για όλα.
Ένα μουτράκι που συνδυάζει μοναδικά, παιδικότητα, τσαχπινιά, ζαβολιά, γλύκα, θηλυκότητα… Μια ηθοποιός, απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου με πορεία μακριά και δημιουργική, με επιτυχίες σε τηλεόραση και θέατρο, με ανήσυχο πνεύμα, κοινωνικές ευαισθησίες και στέρεες απόψεις.
Από τις πιο αγαπημένες του κοινού που τη γνώρισε πλατειά μέσα από τηλεοπτικούς ρόλους κατά βάση κωμικούς, με τη δική της ιδιαίτερη «μανιέρα». Και συχνά μέσα από δικά της κείμενα, ως επιτυχημένη σεναριογράφος – συγγραφέας θεατρικών έργων, σαν το τελευταίο «Κατάδικός μου», που παρουσιάζει (και) στη Θεσσαλονίκη, 3 και 4 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Δάσους, με την μεγάλη αποδοχή του κοινού επί 3 χρόνια και το βραβείο Ελληνικού έργου «Κάρολος Κουν».
Που παρότι κούκλα και γλυκύτατη δεν έχει διστάσει να τσαλακωθεί χωρίς ενδοιασμούς, αντίθετα με έναν τρόπο σαν να το «γουστάρει», ερμηνεύοντας εξαιρετικά τη «looser», με… τραγική κωμικότητα ή κωμική τραγικότητα, όπως προτιμάτε… Άλλωστε στο ταλέντο δεν μπορείς να βάλεις ταμπέλα, απλά το χαίρεσαι και το θαυμάζεις! Η αγαπημένη Ελένη Ράντου, αποκαλύπτεται στην Κουλτουρόσουπα…
Η «Ηθοποιός» σας βγήκε στην πορεία ή υπήρξατε το κοριτσάκι που «έπαιζε ρόλους» με τις γόβες της μαμάς μπροστά στον καθρέφτη;
Καμία σχέση. Aκόμα και τώρα έχω πρόβλημα να στέκομαι πάνω σε γόβες. Πόσο περισσότερο μικρή. Πολύ αργότερα, κάπου στα 17 μου αποφάσισα παράλληλα με το πανεπιστήμιο να σπουδάσω υποκριτική. Έτσι, περισσότερο από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Δεν είχα δει ποτέ τον εαυτό μου σαν ηθοποιό.
Υπήρξε κάποιο έναυσμα, κάποιο πρότυπο, κάτι ιδιαίτερο που σας έσπρωξε αρχικά στο δρόμο της υποκριτικής;
Μια σχολική παράσταση και τα κολακευτικά λόγια των γύρω. Αν δεν υπήρχε τόση προτροπή από το περιβάλλον μου δεν ξέρω καν αν θα είχα δώσει εξετάσεις στη σχολή του εθνικού θεάτρου.
Αλήθεια, τί σημαίνει για σάς «ηθοποιός», πέρα από… φως; Είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα, είναι ψυχοθεραπεία, είναι κάτι άλλο;
Είναι προσφορά.
Είναι μοίρασμα.
Είναι επικοινωνία.
Οφείλει όμως να είναι και επάγγελμα.
Σε μια δημιουργική πορεία 30 περίπου χρόνων, πέρα από επιτυχίες, γνωρίσατε ίσως και κάποιες αποτυχίες. Πώς διαχειρίζεστε τις τελευταίες, πόσο τις φοβάστε;
Οι αποτυχίες σου μαθαίνουν περισσότερα για σένα από τις επιτυχίες. Σου μαθαίνουν ότι σ’ αυτή τη δουλειά είσαι ικανός για όλα. Σε διδάσκουν . Άρα μάλλον διδακτικά τις αντιμετώπισα. Προσωπικά οι αποτυχίες μου με πεισμώσανε και με φοβίσανε πολύ λιγότερο από τις επιτυχίες μου. Τα λάθη μας είναι πολύ χρήσιμα. Αρκεί να μην κάνουμε τα ίδια λάθη πολλές φορές.
Μιλώντας για επιτυχία και αποτυχία… Ας πούμε, τί «πονάει» πιο πολύ, μια οικονομική ή μια καλλιτεχνική αποτυχία; Και το αντίστροφο, βέβαια…
Στο χώρο μας που είναι αθεράπευτα ναρκισσιστικός οι περισσότεροι πονάμε περισσότερο με μια καλλιτεχνική αποτυχία παρά με μια οικονομική. Εγώ από μικρή έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Αν αυτή η δουλειά δεν μπορεί να με συντηρήσει πρέπει να τη σταματήσω. Πάει να πει ότι δεν την κάνω καλά.
Από τις πολλές δουλειές, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο, θα ξεχωρίζατε κάποια –ες, για έναν σημαντικό για σάς λόγο;
Στην τηλεόραση θα ξεχώριζα την Εργαζόμενη γυναίκα. Ίσως γιατί σταμάτησε προτού προλάβω να τη χορτάσω. Στο θέατρο θα ξεχώριζα το Μαγειρεύοντας με τον Έλβις γιατί ήταν η πρώτη μου δουλειά στο Διάνα- το στέκι μου πλέον- και γιατί ήταν η εποχή της μεγαλύτερης αγνότητάς μου.
Σε μια τηλεόραση που τελευταία ψάχνει με σπασμωδικές κινήσεις να βρει καινούργιο στίγμα, τί θα σας έκανε το «μαγικό κλικ» για να δουλέψετε;
Η πρόθεση. Αν η πρόθεση ήταν το γουστάρισμα και το μεράκι. Αν ήταν – αυτό που εγώ λέω- χειροποίητη. Έτοιμα, συσκευασμένα και τυποποιημένα concept δεν μου λένε εύκολα κάτι.
Όταν γράφετε κάποιο σενάριο ή θεατρικό, έχετε στο νου σας συγκεκριμένους ηθοποιούς για τους χαρακτήρες που δημιουργείτε;
Μέχρι να φτιαχτεί η σκαλέτα όχι αναγκαστικά. Με το που θα αρχίσουν οι ήρωες να μιλάνε είναι πολύ χρήσιμο να ξέρεις για ποιους γράφεις. Γίνεται πιο συγκεκριμένη η εικόνα σου.
Υπήρξε μέχρι στιγμής περίπτωση, το έργο σας να μην «ευτύχησε» από πλευράς σκηνοθεσίας, συναδέλφων ή συνθηκών παραγωγής; Έχετε δεχθεί «αναγκαστικές» εκπτώσεις;
Πάντα θα υπάρχουν κάποιες εκπτώσεις. Το όνειρο είναι άπιαστο. Κι το σπέρμα κάθε δουλειάς είναι το όνειρο. Τέτοιες εκπτώσεις όμως που να καθορίσουν το αποτέλεσμα έχω κάνει λίγες φορές. Κι αυτές οι φορές ήταν, όταν χωρίς τεράστια επιθυμία, αντί να κάτσω σπίτι μου προτίμησα να δουλέψω. Σ αυτές τις περιπτώσεις δεν κατάφερα τις υπερβάσεις που απαιτεί αυτή η δουλειά. Αυτό για μένα είναι συμβιβασμός.
Μετά τα χρόνια της φούσκας και της υπερβολής, δηλώνετε ότι «αυτή την εποχή η ουσία λάμπει». Λάμπει… αλλά πουλάει; Πώς εξηγείτε το «soldout» ευτελών παραστάσεων;
Όλα χωράνε. Και τα ευτελή και τα ακριβά. Αρκεί να υπάρχει ισορροπία και το ευτελές να μη γίνεται ολοκληρωτικό. Και εμείς οι ίδιοι έχουμε ευτελείς πλευρές. Αρκεί να μην πάψει να μας συγκινεί και η ουσία. Τα ουσιαστικά θα είναι πάντα λιγότερα. Αλλά θα κάνουν πάντα πολύ πιο σοβαρή δουλειά μέσα μας. Θα μας χαράζουν δια βίου.
Τι εμπιστεύεστε περισσότερο: ένα εκπαιδευμένο κοινό με παιδεία ή ένα θεατρικά απαίδευτο με ένστικτο;
Ένα κοινό χωρίς προκάτ. Χωρίς ταμπέλες. Που δεν πάει να δει αυτό που έχει φτιάξει στο μυαλό του. Ένα κοινό που αφήνεται στο αναπάντεχο. Αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο εκπαιδευμένο η όχι είναι. Έχει να κάνει με το πόσο ανοιχτό είναι στη σκέψη και στη ψυχή. Αυτό το κοινό είναι η ευχή του κάθε καλλιτέχνη. Και κάθε βράδυ , σε κάθε παράσταση αν νοιώσω έστω και έναν τέτοιο θεατή γίνομαι ευτυχισμένη.
Υπηρετείτε κατά βάση την κωμωδία, αλλά όχι μόνο. Τελικά τί είναι πιο δύσκολο: να κάνεις τον απέναντι να γελάσει ή να συγκινηθεί;
Το πιο δύσκολο είναι να κάνεις κάποιον να γελάσει. Αυτή είναι η αλήθεια. Κωμικός γεννιέσαι. Δεν γίνεσαι. Αντίθετα το δράμα μπορείς να το σπουδάσεις και η εμπειρία να στο διδάξει. Μ’ αρέσει που κάνω και τα δύο γιατί με το ένα μόνο θα έπληττα. Ξέρω όμως βαθιά ότι να κάνω τον άλλον να γελάσει είναι πολύ πιο δύσκολο.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση σας με τους θεατρικούς κριτικούς, σας έχουν «φερθεί καλά» ή…;
Η αλήθεια είναι ότι με τον τρόπο που κινήθηκα στη θεατρική ζωή μου ποτέ δεν τους είχα απέναντι. Εφηύρα ένα είδος κωμικοτραγικής προσέγγισης στα έργα που επέλεγα, που ίσως τους έκανε να νοιώθουν έξω απ τα νερά τους. Οπότε ποτέ δεν με περίλαβαν. Δεν έπαιξα πολλά έργα ρεπερτορίου, που είναι ο τομέας τους κι επίσης ποτέ δεν κάλεσα κριτικό σε δουλειά μου. Όσες κριτικές γράφτηκαν ήταν γιατί εκείνοι επέλεγαν να με τιμήσουν. Είχαμε –ας το πούμε- μια σχέση ισότιμη.
Περιμένατε την μεγάλη απήχηση της παράστασης «Κατάδικός μου» όταν γράφατε το έργο και πώς την εξηγείτε; Ποια στοιχεία κατά τη γνώμη σας είναι αυτά που κερδίζουν το κοινό.
Όταν ξεκινάς μια δουλειά είσαι έτοιμος για όλα τα σενάρια. Αυτό είναι και το μαγικό στη δουλειά μας. Ένοιωθα ότι είναι κάτι καλό αυτό που ετοιμάζαμε, αλλά 3 χρονιές sold out στην Αθήνα και όλη αυτή η ανταπόκριση στην περιοδεία, δεν ήταν κάτι που το είχα φανταστεί, ούτε στα πιο ματαιόδοξα όνειρά μου. Φοβόμουν πολύ την οικονομική περίσταση που ανέβηκε αυτό το έργο. Πίστευα ότι θα καθορίσει την τύχη του. Πράγμα που δεν έγινε. Τώρα ποια στοιχεία έπαιξαν ρόλο; Τι να σας πω... Ίσως το γεγονός της ταύτισης που νοιώθει ο θεατής με τους ήρωες. Ίσως ότι είναι γραμμένο από εμάς για εμάς. Ίσως ότι μιλάει για πράγματα που έχουμε νοιώσει όλοι. Ίσως……. Ποιος ξέρει;
Ως η μοναδική γυναίκα μέσα σε έναν… ανδροκρατούμενο θίασο, πόσο «προνομιούχα» νιώθετε; Τόσοι άνδρες τριγύρω, σας φροντίζουν ή.. σας δυσκολεύουν τη ζωή;
Όταν είσαι τύπος που έχεις μάθει να φροντίζεις, πολύ δύσκολα δέχεσαι τη φροντίδα. Μάλλον λοχαγός αισθάνομαι που κάνει στρατό, παρά προνομιούχα. Γιατί συμβαίνει να ‘μαι και λοχαγός και στρατιώτης. Δύσκολοι ρόλοι.
Επιχειρήσατε μια μεγάλη περιοδεία για πρώτη φορά και σίγουρα πρόκειται για μοναδική εμπειρία. Τί έχει να πει γι αυτό μια πρωτάρα;
Ότι είναι ό,τι πιο εξαντλητικό έχω κάνει στη ζωή μου.
Για έναν άνθρωπο τόσο τελειομανή και συγκεντρωτικό όπως εγώ, η συνθήκη μιας περιοδείας είναι τεράστιο μάθημα. Δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα. Πρέπει να αφεθείς . Να παίρνεις τα πράγματα όπως έρχονται. Γιατί κάθε μέρα η εμπειρία της παράστασης είναι τελείως διαφορετική.
Ακούγεται ότι το φετινό καλοκαίρι υπήρξε πολύ ζόρικο εισπρακτικά για πολλούς θιάσους και κάποιοι ακύρωσαν προγραμματισμένες παραστάσεις. Ποια είναι η δική σας αίσθηση;
Ότι το κοινό έχει κουραστεί από την τουριστική αντιμετώπιση του θεάτρου τα καλοκαίρια. Δεν σημαίνει ότι επειδή ζεσταίνεται, ντε και καλά, θα πάει θέατρο. Πρέπει να υπάρχει λόγος. Η κάθε παράσταση πρέπει να του δημιουργεί ένα Γεγονός. Αλλιώς δεν ξεκουνιέται . Αυτό στην Αθήνα λειτουργεί τα τελευταία χρόνια. Τώρα γίνεται έκδηλο και στις περιοδείες. Όσο τώρα για το οικονομικό σκέλος, πιστέψτε με ακόμα και για παραστάσεις που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον, το κόστος είναι τόσο μεγάλο και τα έσοδα συγκριτικά πάντα λιγότερα που βλέπω να έρχονται πολύ μεγάλες αλλαγές στα προσεχή χρόνια.
Η Ράντου είναι πασίγνωστη, η Ελένη όμως, πώς θα περιέγραφε τον εαυτό της; Ποια είναι τα δυνατά και ποια τα αδύναμα σημεία της;
Η Ελένη αφορά μόνο λίγους ανθρώπους. Και προσπαθώ να τη διαφυλάττω με κάθε τρόπο γιατί η Ελένη είναι η πηγή μου. Αν χάσω την Ελένη , δεν αξίζει να έχω την άλλη. Άσε που η Ράντου με τόσες επαναλήψεις στην τηλεόραση μου έχει γίνει βραχνάς. Όπου ανοίγω τηλεόραση τη βλέπω μπροστά μου.
Έχοντας τσαλακωθεί πολλές φορές για χάρη ενός ρόλου, πόσο σας απασχολεί η γυναικεία φιλαρέσκεια ή σας φοβίζει η φθορά του χρόνου; Θα τη σταματούσατε με «δραστικά μέτρα»;
Τη λατρεύω τη φθορά. Σημαίνει ότι ζεις. Ότι αναπνέεις. Ότι πονάς. Ότι χαίρεσαι. Αν χάσω τις ρυτίδες μου είναι σαν να χάνω τη ζωή μου. Ίσως, τώρα που τα λέμε , να τα λέω αυτά γιατί έχω καλό δέρμα!!!!!!!!
Η συμβίωση με έναν επίσης καταξιωμένο καλλιτέχνη σαν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, έχει ιδιαιτερότητες, άγνωστες στα κοινά ζευγάρια;
Οι ζωές όλων μέσα στα σπίτια, πίσω από τις κλειστές πόρτες είναι ιδιωτικές και ξεχωριστές όσο και ίδιες. Το να έχεις δημιουργήσει μια οικογένεια για κανέναν δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα. Έχει πολύ δουλειά.
Στις παρούσες συνθήκες, αγωνιάτε για το μέλλον της κόρης σας ή θεωρείτε τις δυσκολίες ένα τρόπο «εκπαίδευσης» για την επερχόμενη γενιά;
Θεωρώ ότι είναι μια άτυχη γενιά. Γιατί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα η συνθήκη δεν ευνοεί ούτε την πρόοδο ούτε την καινοτομία. Οι δυσκολίες θα διώξουν πολύ σημαντικό δυναμικό έξω απ τη χώρα. Θυμάστε τί μας έλεγαν όταν ήμασταν εμείς στην ηλικία τους, οι μεγαλύτεροι; «Καλή πρόοδο!» Τώρα μόνο από συνήθεια το ξεστομίζεις.
Πώς χαλαρώνει η Ελένη τις ελεύθερες ώρες της και τί μπορεί να της φτιάξει τη διάθεση;
Χαλαρώνω όταν παύω να σκέφτομαι. Όταν περάσουν κάποια δευτερόλεπτα χωρίς έννοιες και σκέψεις εκεί νοιώθω να ξεκουράζομαι. Κι αυτό μόνο όταν η κόρη μου με κάνει και γελάω το πετυχαίνω.
Αν δεν διαλέγατε το δρόμο της ηθοποιού, ποιο άλλο επάγγελμα θα σας άρεσε να κάνετε;
Αυτό που ήθελα μικρή. Γλωσσολόγος. Το όνειρό μου ήταν να γίνω Μπαμπινιώτης στη θέση του Μπαμπινιώτη. Είναι συγκλονιστικό το σύμπαν που φτιάχνει μια γλώσσα.
Θα θέλαμε από σάς, τρείς από τις ηθικές αξίες στις οποίες πιστεύετε βαθιά και θεωρείτε κορυφαίες…
Ειλικρίνεια
Υπευθυνότητα
Αγνότητα.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ!
Σκηνoθεσία: Γιάννης Παλούμπας. Μαζί της, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ορφέας Αυγουστίδης, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος και Μπάμπης Γιωτόπουλος. Σκηνοθεσία Γιώργος Παλούμπης.
Μια Αιχμηρή Κωμωδία, Μια Παράσταση Βαθιά Ανθρώπινη!
.
-Πέμπτη 4 & Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης. Ώρα έναρξης: 9.00μμ
Τιμές Εισιτηρίων 18 € : Κανονικό. 15 € : Φοιτητικό, Μαθητικό (από 13 έως 17 ετών)& Πολυτέκνων -12 € : Παιδικό (από 6 έως 12 ετών) & Ανέργων (με την προσκόμιση στον έλεγχο κάρτα ανεργίας)
