Οι συνεντεύξεις μας
Eίναι Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης και τραγουδιστής. Έχει συμμετάσχει σε σειρά παραστάσεων στην τηλεόραση και το θέατρο και επιπλέον, έχει πραγματοποιήσει και εννέα κινηματογραφικές εμφανίσεις. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς Έλληνες ηθοποιούς.
Εκείνος που τον ανακάλυψε πρώτος ήταν ο Θύμιος Καρακατσάνης, όταν ξεχώρισε το ταλέντο του κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης στο θέατρο “Σμαρούλα”. Αρχικά, στο θέατρο συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το όνομά του συνδέθηκε με σημαντικές τηλεοπτικές επιτυχίες όπως, «Οι Απαράδεκτοι», «Της Ελλάδος τα παιδιά», «Εκείνες κι εγώ», «Bίος Ανθόσπαρτος», «Άκρως οικογενειακόν», «Ευτυχισμένοι μαζί», «Ο γάμος της κόρης μου», «Κλινική Περίπτωση». Έχει συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Ανδρέα Μορφονιό, με τον οποίο είναι και στενοί φίλοι.
Στο θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις όπως οι «Βάτραχοι» και η «Λυσιστράτη», «Το κλουβί με τις τρελές», ένα διάσημο γαλλικό μιούζικαλ του Ζαν Πουαρέ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου και Σταμάτη Φασουλή, «Αινιγματικές παραλλαγές», «Οθέλλος», «Ράφτης κυριών», «Οι γαμπροί της ευτυχίας», «Υπάρχει και φιλότιμο», «Μονόγραμμα», «Αμερικάνικος βούβαλος», «Πλούτος», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Ο αρχοντοχωριάτης», «Εκκλησιάζουσες», «Παντρολογήματα», «Φιλάργυρος», «Νεφέλες», «Δον Ζουάν» και άλλα.
Επίσης, πραγματοποίησε μουσικές παραστάσεις, περιοδικές συνεργασίες και δισκογραφικές συμμετοχές σε δίσκους του Γιώργου Χατζηνάσιου, του Νότη Μαυρουδή και του Θάνου Μικρούτσικου.
.
Φέτος, συμμετέχει με πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση «Οικόπεδα με θέα» του Νικορέστη Χανιωτάκη μαζί με τους Άρη Λεμπεσόπουλο, ο Μάκη Παπαδημητρίου, ο Θανάση Κουρλαμπά, Γιάννη Δρακόπουλο, Γεράσιμο Σκαφίδα και Μάριο Μαριόλο. Το βραβευμένο με Pulitzer θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Μάμετ διασκευάστηκε από τον ίδιο για τον κινηματογράφο το 1992, απαρτιζόμενο από ένα καστ διάσημων ηθοποιών (Αλ Πατσίνο, Άλεκ Μπάλντουιν, Τζακ Λέμον, Εντ Χάρις, Κέβιν Σπέισι) και χάρισε στον Αλ Πατσίνο μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Συνέντευξη του κορυφαίου ηθοποιού Γιάννη Μπέζου στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.
«Πουλάω άρα υπάρχω», είναι η φιλοσοφία του έργου ….
Ένας αέναος αγώνας για να κατακτήσουμε
τα εφήμερα, το χρήμα…
Ε.Π.: Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα και πώς βρεθήκατε όλοι μαζί;
Γ.Μ.:Σαν σκέψη είχε ξεκινήσει πριν δύο χρόνια από τον Νικορέστη Χανιωτάκη. Όλο αυτό καιρό και οι συνθήκες ωρίμασαν και μπόρεσε να δημιουργηθεί ο ενδεδειγμένος θίασος προκειμένου να ζωντανέψει η σκέψη αυτή στη σκηνή. Έπιασε την περίοδο της πανδημίας, τον απόηχο της περιόδου αυτής και έτσι ξεκίνησε σιγά σιγά. Ήταν μια πολύ καλή σκέψη.Ο Μάμετ πάντοτε είναι ένας συγγραφέας, αν και γνήσιος Αμερικανός που έχει ένα αντίκρισμα στη χώρα μας διότι τα έργα του έχουν να κάνουν με συμπεριφορές που μας ενδιαφέρουν όλους πια, όπως ο φοβερός ανταγωνισμός, το κυνήγι του χρήματος της επιτυχίας της πρωτιάς…Αν και το έργο είναι γραμμένο πριν από 40 χρόνια, τώρα με το άνοιγμα του πλανήτη, τα θέματά του μας ενδιαφέρουν όλους.
Ε.Π.: “Πάση θυσία να κλείσει η συμφωνία”, φιλοσοφία του έργου ή μήπως και της σύγχρονης εποχής;
Γ.Μ.:Καταρχήν, δεν χρειάζεται να βάζουμε ηθικά πρόσημα.. Το θέμα είναι πώς αλλάζουν οι συμπεριφορές των ανθρώπων. Οι ήρωες του έργου χρησιμοποιούν ένα λεξιλόγιο πολύ τολμηρό όταν μιλούν μεταξύ τους, τολμηρό και τραχύ γιατί το έχουν συνηθίσει, είναι η κανονικότητά τους πλέον. Πράγμα το οποίο και εμείς το συνηθίζουμε στη ζωή μας απλώς δεν το αποκωδικοποιούμε εύκολα γιατί το έχουμε συνηθίσει. Αλλοιώνεται η ματιά των ανθρώπων, ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τη ζωή όταν υπερισχύει το χρήμα και η καταξίωση που φέρνει γιατί υποκαθιστά άλλες αξίες οι οποίες είναι σε ύφεση πια στον καιρό μας.
«Αμοραλιστές και επιθετικοί γίνονται
οι άνθρωποι μέσα στο σύστημα στο οποίο ανήκουν…»
Ε.Π.: Ποια άλλα νοήματα πραγματεύεται το έργο;
Γ.Μ.:Κατά την άποψή μου το βασικό του θέμα είναι το πώς αλλάζει η συμπεριφορά των ανθρώπων όταν βρίσκονται στη διαδικασία να κυνηγάνε το χρήμα και την κοινωνική καταξίωση γιατί αυτά πάνε μαζί. Επίσης, πόσο αμοραλιστές και επιθετικοί γίνονται οι άνθρωποι μέσα στο σύστημα στο οποίο ανήκουν και κάποια στιγμή γίνονται και οι ίδιοι το σύστημα, χωρίς όμως να το καταλαβαίνουνε. Δηλαδή χωρίς να το καταλαβαίνουμε πια.
Ε.Π.: Είναι έντονα πλέον τα σημάδια αυτά σήμερα…
Γ.Μ.:Φυσικά, μα δεν έχει αλλάξει κάτι. Με κάποιο τρόπο, όλος ο δυτικός κόσμος είναι έτσι…Καλό ή κακό, θα το κρίνει η ιστορία. Βασικά, είναι οι παρενέργειες της μεγάλης ελευθερίας της αγοράς.
Ε.Π.: Μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα φαινόμενα παρατηρούνται πιο έντονα στα νέα παιδιά;
Γ.Μ.:Πάντα υπήρχε αυτή η τάση και δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Σε αυτό δεν φταίνε βέβαια οι νέοι αλλά οι «παλιοί». Οι νέοι βρήκανε ένα κόσμο ο οποίος έχει διαμορφωθεί από την ανεπάρκεια της δικής μας γενιάς. Αυτό είναι βέβαιο πλέον.
Ε.Π.: Ποια λάθη θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκαναν οι παλιότερες γενιές;
Γ.Μ.:Έχουμε δημιουργήσει ένα κόσμο στον οποίο οι αξίες είναι πάντα σε δεύτερο πλάνο. Δεν χρειάζεται να ρίχνουμε όλα τα βάρη στους νέους… Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι νέοι είναι πάντα αθώοι, αλλά να μην ρίχνουμε ευθύνες στους ανθρώπους που δεν τους αναλογούν.
Ε.Π.: Σε μια συνέντευξή σας τονίσατε ότι μέσα στο έργο παρουσιάζονται πράγματα που μας ανησυχούν και πρέπει να πολεμούμε εναντίον αυτών…..
Γ.Μ.: Βεβαίως… Κοιτάξτε, η επιτυχία του έργου, η επιτυχία μιας παράστασης αν θέλετε, είναι ο τρόπος που ενσαρκώνεται το έργο. Ο καρπός όμως του έργου, ο λόγος που γράφεται, είναι κάτι που ενδιαφέρει όλους πια. Ο καθένας αναγνωρίζει ένα κομμάτι από τον εαυτό του βλέποντας την παράσταση. Δεν παρουσιάζονται δηλαδή άνθρωποι οι οποίοι έπεσαν από τον «Άρη», είναι καθημερινές, δικές μας συμπεριφορές.
Ε.Π.: Θα μας μιλήσετε για το δικό σας ρόλο;
Γ.Μ.:Ο δικός μου ρόλος είναι ο μεγαλύτερος στην ηλικία μεσίτης, ο οποίος βρίσκεται σε μια φάση αποδρομής θα λέγαμε. Αυτό βέβαια είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Δηλαδή όταν περνάνε τα χρόνια παύεις πια να είσαι παραγωγικός μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, σε μια εταιρία συγκεκριμένα και είσαι έτοιμος για σύνταξη. Έτοιμος για να φύγεις μια και σε διώχνει το σύστημα αυτό όταν σταματάς να παράγεις σύμφωνα με τις επιθυμίες του, με τα δικά του στάνταρ. Επομένως και αυτός ο ήρωας ο οποίος είναι ο πιο μεγάλος με προβλήματα οικογενειακά, οικονομικά και άλλα, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους νεότερους, ζει μέσα σε μια ψευδαίσθηση ότι τα καταφέρνει και έτσι στο τέλος αναγκάζεται και κάνει και μια πράξη την οποία θα τη δούνε οι θεατές. Είναι αυτό που λέμε ο πανικός της μεγάλης ηλικίας που εκ των πραγμάτων βρίσκεται εκτός παιχνιδιού.
Ε.Π.: Επίσης πολύ σημαντικό θέμα…
Γ.Μ.:Πάρα πολύ σημαντικό!! Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι όταν βγαίνουμε από το παραγωγικό παιχνίδι, όταν δηλαδή μεγαλώνουμε δεν σημαίνει ότι ακυρώνεται η ζωή!! Έχει άλλα ενδιαφέροντα πλέον. Όταν όμως το ενδιαφέρον της ζωής υποκαθίσταται από τέτοια πράγματα είναι μοιραίο να βρίσκεσαι μετά σε κατάθλιψη ή σε πανικό.
Ε.Π.: Πολύ συχνά πάντως παρατηρείται να μπαίνουν σε φάση καταθλιπτική άνθρωποι που βγαίνουν στη σύνταξη γιατί συχνά νιώθουν ότι τελείωσε η ζωή τους…
Γ.Μ.: Ενώ όταν τελειώνει, αρχίζει κάτι καινούριο. Πρέπει να αρχίζει μονίμως κάτι καινούριο!!
«Η μεγάλη όμως κατάρα μας είναι
η ψευδαίσθηση επιτυχίας που έχουμε..»
Ε.Π.: Τελικά ποιος κλείνει τη συμφωνία; Ποιος πουλάει περισσότερο από την ομάδα σας, ποιος είναι ο πιο ενεργητικός;
Γ.Μ.: Ενεργητικοί είναι όλοι με ένα τρόπο.. Εξαρτάται τί τρόπο χρησιμοποιούμε και τί εννοούμε επιτυχία, άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο, γιατί ο καθένας θεωρεί επιτυχία κάτι άλλο. Η μεγάλη όμως κατάρα μας είναι η ψευδαίσθηση επιτυχίας που έχουμε. Αυτό είναι κάτι που μας ταλανίζει και νομίζω ότι είναι και ένας από τους μεγάλους λόγους που δημιούργησε τη μεγάλη οικονομική κρίση εδώ στη χώρα μας από το 2010, Μπήκαμε σε αυτή την οικονομική περιπέτεια διότι κάναμε το μεγάλο λάθος να αφήσουμε ένα τρόπο ζωής να μας χαρακτηρίσει και βάλαμε στην άκρη άλλα, πιο υψηλά πράγματα. Σε αυτό βέβαια φταίει και το πολιτικό μας σύστημα αλλά και εμείς.
Ε.Π.: Κύριε Μπέζο, μετά από αυτή τη λαμπρή διαδρομή σας νιώθετε ικανοποιημένος, νιώθετε ότι αγγίξατε την ευτυχία;
Γ.Μ.: Είμαι απολύτως ικανοποιημένος, θα έλεγα και με το παραπάνω! Ξέρετε, το ζήτημα δεν είναι μόνο η αναγνωσιμότητα, τα χρήματα, η επιτυχία και όλα αυτά… Το ζητούμενο είναι μέσα σε όλα αυτά να μην χάνεις κυρίως τον ενθουσιασμό, να μην χάνεις δηλαδή αυτό που νιώθεις όταν ξεκινάς να κάνεις αυτή τη δουλειά, και αυτό δυστυχώς το ξεχνάμε.. Όταν είμαστε νέοι αποφασίζουμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά, στη διαδρομή όμως και λόγω του επαγγελματισμού, χάνεται αυτός ο ενθουσιασμός και αυτή η τάση να κάνεις, να κατακτήσεις πράγματα.. Επομένως γινόμαστε πιο επαγγελματίες, μπαίνουμε δηλαδή σε μια ρουτίνα. Νομίζω ότι αυτό είναι θάνατος για τους καλλιτέχνες.
Ε.Π.: Προσωπικά πώς το διαχειρίζεστε αυτό;
Γ.Μ.: Εγώ τουλάχιστον τόσα χρόνια και τώρα πολύ περισσότερο, προσπαθώ να διατηρήσω έναν ενθουσιασμό, όχι νεανικό, ψευτονεανικό γιατί αυτά είναι αστεία πράγματα, αλλά να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα και κυρίως μέσα από τη ματιά των νεότερων γιατί αυτό έχει σημασία.
Ε.Π.: Θα μπορούσε αυτό να είναι μια παρότρυνση, μια συμβουλή για τα νέα παιδιά;
Γ.Μ.:Δεν υπάρχουν συμβουλές. Εγώ δε δίνω γενικά συμβουλές αλλά νομίζω το καλύτερο από όλα είναι να παραμένουμε μονίμως με ερωτηματικά και να μην έχουμε έτοιμες απαντήσεις.
«Εμείς έχουμε μία τάση να θέλουμε
να επαναφέρουμε το παρελθόν
σαν να είναι καινούριο μέλλον
και αυτό είναι λάθος»
Ε.Π.: Πώς βλέπετε τα τελευταία χρόνια την τηλεοπτική δημιουργία;
Γ.Μ.: Είναι μεγάλο το πρόγραμμα βέβαια. Έχει πολύ καλά πράγματα αλλά έχει και πράγματα ανόητα, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά… Μερικά δε είναι τελείως ανόητα, δηλαδή τελείως χωρίς νόημα. Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά μια χαρά..
Ε.Π.: Ο κόσμος πάντως, όπως και εμείς βλέπουμε τις παλαιότερες σειρές σας ανελλιπώς…
Γ.Μ.: Ξέρετε, όλα αυτά είναι πολύ ωραία αλλά καλό είναι να μην μένουμε σε αυτά. Νομίζω ότι θα πρέπει να κάνουμε βήματα μπροστά. Αυτά τα έχουμε ως παρελθόν στη μνήμη μας και στην καρδιά μας αλλά νομίζω ότι δε πρέπει να μας χαρακτηρίζουνε και πρέπει να κοιτάμε μπροστά, σε άλλα πιο τολμηρά ανοίγματα. Μιλάω και για την τηλεόραση αλλά και γενικότερα. Εμείς έχουμε μία τάση να θέλουμε να επαναφέρουμε το παρελθόν σαν να είναι καινούριο μέλλον και αυτό είναι λάθος.
.
-k-
ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
«Οικόπεδα με θέα» του Νταίηβιντ Μάμετ.
Το έργο, διαδραματίζεται κατά τις τελευταίες μέρες ενός διαγωνισμού, που έχει επιβληθεί από τα κεντρικά γραφεία ενός κτηματομεσιτικού γραφείου μιας μικρής αμερικανικής πόλης. Οι τέσσερις απελπισμένοι μεσίτες του γραφείου διαγωνίζονται ποιος θα κλείσει τις περισσότερες πωλήσεις. Ο πρώτος νικητής θα κερδίσει ένα πολυτελές αυτοκίνητο, ο δεύτερος ένα σετ μαχαίρια ενώ ο τρίτος και ο τέταρτος θα απολυθούν!
.
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης. Ερμηνεύουν: Γιάννης Μπέζος, Μάκης Παπαδημητρίου, Άρης Λεμπεσόπουλος, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιάννης Δρακόπουλος κ.ά.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 19:00 & 21:30, Σάββατο 18:00 & 21:00, Κυριακή: 18:00 & 20:30
.
Φωτογραφικό υλικό
