Συναντήσαμε τον Θανάση Κουρλαμπά με αφορμή την παράσταση “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα;” του Γουίλι Ράσελ, που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αμαλία, στις 26 & 27 Σεπτεμβρίου.
Ε.Π.: “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα;” λοιπόν, το ερωτηματικό στον τίτλο τι δηλώνει;
Θανάσης Κουρλαμπάς : Τολμήσαμε να βάλουμε το ερωτηματικό στον τίτλο γιατί μετά από την ανάλυση και και την πολύ επεξεργασία του έργου, μαζί με την Αμαλία Νίνου που είναι η Ρίτα, καταλήξαμε στο πασιφανές συμπέρασμα ότι τελικά δεν εκπαιδεύεται μόνο η Ρίτα αλλά και ο Φράνκ, ο καθηγητής της. Είναι ένα γλυκό έργο για τον έρωτα, αυτή τη διάσταση της ανθρώπινης ζωής που παίζει πρωταρχικό ρόλο αλλά δίνει και έναυσμα για πάρα πολλά θέματα και κοινωνικά και πολιτικά. Είναι μια ρομαντική ιστορία για δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους που συναντιούνται οι τροχιές τους και αλλάζει ο ένας τον άλλο δραματικά.
Το βασικό που μαθαίνει ο Φράνκ μέσα από την αλληλεπίδρασή του με τη Ρίτα είναι ότι η ζωή είναι μία, πολύτιμη και ότι πρέπει να ερωτευθούμε και την ίδια τη ζωή αλλά και τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας.
Ένα άλλο επίσης σημαντικό κομμάτι που πραγματεύεται το έργο είναι η ψευδαίσθηση της γνώσης σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, δηλαδή η γνώση ως γνώση από μόνη της δεν λέει τίποτα.
.
“Αν δεν μπορείτε να κάνετε ποίηση την ίδια σας τη ζωή,
να ζήσετε, να αγαπήσετε, να ερωτευθείτε,
τότε όσα ποιήματα και να διαβάσετε για την ίδια τη ζωή
θα έχετε ένα στείρο αποτέλεσμα”
Φρανκ
Ε.Π.: Στην παράσταση αυτή κάνεις και το σκηνοθετικό σου ντεπούτο Θανάση..
Θ.Κ.: Δεν ήταν ποτέ στους στόχους μου η σκηνοθεσία. Υπάρχουν καταλληλότεροι και πιο άξιοι σκηνοθέτες από εμένα. Εγώ ήμουν και είμαι ένας εργάτης του θεάτρου. Απλώςτο έργο αυτό το οργανώσαμε και το στήσαμε με πολύ αγάπη και μεράκι μαζί με την Αμαλία, με την οποία ταυτιστήκαμε σε μεγάλο βαθμό πάνω στη σκηνή και δουλέψαμε με ένα πολύ ωραίο τρόπο.
Ε.Π.: Πόσο καθοριστικό ρόλο παίζουν τελικά οι συνεργασίες για την επιτυχία μιας παράστασης;
Θ.Κ.: Κοίτα, είναι τόσο ανθρωποκεντρική η τέχνη, έχουμε να κάνουμε με τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας αλλά και με τον απέναντι και τους απέναντι και όχι μόνο πάνω στη σκηνή αλλά και κάτω, τους θεατές. Είναι μια ομαδική διαδικασία όπου ο καθένας φέρνει το όραμά του, τα ταλέντα του, την ικανότητά του, την εμπειρία του, την αγάπη του για το συγκεκριμένο έργο.Έχουμε το σκηνοθέτη, τους ηθοποιούς, το μουσικό, τον ενδυματολόγο, τον φωτιστή και πολλούς άλλους ακόμη, όλοι αυτοί είναι μια ομάδα και όταν τυγχάνει να είναι και δεμένοι μεταξύ τους το αποτέλεσμα είναι μαγικό και αυτό μεταφέρεται με ένα αδιόρατο τρόπο στο κοινό.
Ε.Π.: Υπήρξε κάποιος ρόλος στη διάρκεια της καριέρας σου που σε επηρέασε πολύ, αρνητικά ή θετικά;
Θ.Κ.: Ένα ¨ναι” κρύβει πίσω και κάποια “όχι”, αυτό σημαίνει ότι όταν επιλέγεις ένα ρόλο έχεις αφήσει πίσω κάτι άλλο. Δεν είναι μια απλή διαδικασία, πρέπει σιγά σιγά να διαμορφώσεις την προσωπική σου τροχιά, το προσωπικό σου δρόμο σε αυτή τη δουλειά. Οφείλεις λοιπόν όταν έχεις πει ένα ¨ναι¨να το έχεις αγαπήσει, να το έχεις στοχεύσει και να ελπίσεις πολύ σε αυτό.
“Είχα την χαρά και την ευλογία να μου έρθουν ρόλοι
πολύ έξω από εμένα...
αυτό σε βοηθάει να μπεις σε περιοχές
που δεν τις γνωρίζεις και να σκάψεις βαθιά μέσα σε αυτές ...”
Ε.Π.: Όμορφες σημαντικές συνεργασίες στην πορεία της καριέρας σου;
Θ.Κ.: Είχα τη χαρά και την ευλογία να συναντηθώ με σημαντικούς ανθρώπους, όπως τον αείμνηστο Σπύρο Ευαγγελάτο με το Αμφιθέατρο όπου συμμετείχα σε περίπου 30 έργα, τον αείμνηστο Βασίλη Νικολαΐδη, την Αθανασία Καραγιαννοπούλου, την Κωνσταντίνα Νικολαίδη και πολλούς ακόμη
Ε.Π.: Τηλεοπτικά ο ρόλος του Κλεομένη στις Άγριες Μέλισσες πόσο δύσκολο ήταν να προσεγγιστεί από εσένα;
Θ.Κ.: Ο Κλεομένης από τις Άγριες Μέλισσες ήταν ένα τρομερό ταξίδι για μένα, ένας ρόλος τόσο έξω από εμένα που τον λάτρεψα και τον ερμήνευσα με όση δύναμη είχα για να τον κάνω αληθινό ακόμη και αγαπητό στον κόσμο. Πραγματικά είναι ωραίο να γνωρίζεις ότι έχεις ένα ρόλο με αρνητικό πρόσημο και όμως τον κάνεις ανθρώπινο και αγαπητό στον κόσμο.
Ε.Π.: Είναι και αυτό ένας στόχος του ηθοποιού, να προσπαθεί να κάνει έναν αρνητικό χαρακτήρα αν όχι αγαπητό, συμπαθή στο κοινό;
Θ.Κ.: Νομίζω πως είναι μοναδικός στόχος... Βασικό είναι να έχουμε ένα εμπνευσμένο σενάριο και με τους κατάλληλους συνεργάτες που θα τον βοηθήσουν να ανθίσει ο ρόλος. Στόχος του ηθοποιού οφείλει να είναι η πιο συνολική οπτική ενός ρόλου. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, ούτε καλοί και κακοί ρόλοι.
“Υπάρχουν πολλοί ρόλοι που δυσκολεύτηκα
να τους συναντήσω αλλά το ταξίδι
ήταν τόσο μαγικό και
τόσο πλούσιο σε εμπειρίες
που τους έχω αγαπήσει σαν αδέρφια μου....”
Ε.Π.: Τελικά Θανάση εκπαιδεύουμε ή εκπαιδευόμαστε;
Θ.Κ.: Όλοι το νιώθουμε είτε βαθιά είτε λιγότερο βαθιά μέσα μας ότι αυτές οι διαδικασίες είναι αμφίπλευρες. Δεν υπάρχει περίπτωση να εκπαιδεύσεις και να μην εκπαιδευτείς, όπως και δεν υπάρχει περίπτωση να εκπαιδεύεσαι και να μην εκπαιδεύσεις.
Ε.Π.: Ποιες από τις αξίες σου τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο είναι σταθερές και αδιαπραγμάτευτες;
Θ.Κ.: Αρχικά, όσο μπόρεσα και μπορώ ακόμη, διατηρώ την ετοιμότητα, τη συνέπεια απέναντι στα συναισθήματά μου αλλά και στις σχέσεις μου, την ευγένεια η οποία αποτελεί ύψιστη παράμετρο στη ζωή μου. Με ενοχλεί πάρα πολύ η συναισθηματική ασυνέπεια, η κακή συμπεριφορά και ο άκρατος εγωκεντρισμός.
Ε.Π.: Τι θα συμβούλευες στα παιδιά σου εάν επέλεγαν να ακολουθήσουν τα δικά σου βήματα;
Θ.Κ.: Τα παιδιά μου αγαπούν τη δουλειά που κάνω γιατί βλέπουν ότι την αγαπάω και εγώ. Εάν συνέβαινε αυτό με χαρά θα τους έλεγα ότι εάν αυτό πιστεύεις ότι σου αρέσει και δεν το επιλέγεις επειδή το έκανε ο μπαμπάς και για τις όποιες ομορφιές του, εάν πιστεύεις ότι έχεις τη δύναμη να σταθείς πάνω στη σκηνή απέναντι σε άλλους ανθρώπους, εάν το αισθάνεσαι απογυμνωμένο από την όποια ψευδαίσθηση ή την όποια λάθος εκτίμηση, εγώ θα είμαι δίπλα σου.
Ε.Π.: Νιώθεις να “χρωστάς” κάπου ένα ευχαριστώ;
Θ.Κ.: Χρωστάω πάρα πολλά ευχαριστώ, σε εκείνα τα σημεία που η ζωή μου διακλαδώθηκε και κάποιος άνθρωπος ήταν εκεί για να με πάει παρακάτω. Χρωστάω ευχαριστώ στον Θόδωρο Βραχάτη, τον καθηγητή μου στην Ά Λυκείου που με έβαλε για πρώτη φορά σε παράσταση και συνειδητοποίησα τη μαγεία του θεάτρου, στο Νίκο Βασταρδή, στους καθηγητές της σχολής μου, στο ΣπύροΕυαγγελάτο που με προσδιόρισε και με καθόρισε κυρίως ως άνθρωπο και μετά ως ηθοποιό και γενικά χρωστάω πολλά μικρά αλλά όχι ασήμαντα ευχαριστώ σε κάθε άνθρωπο που συνάντησα και με βοήθησε να πάω παρακάτω.
Ε.Π.: Πως βλέπεις την πορεία του θεάτρου σήμερα μετά από όσα έχει περάσει τα τελευταία χρόνια;
Θ.Κ.: Το θέατρο είναι ένας λαμπερός χώρος, ένας χώρος που φωτίζει και φωτίζεται, ένας χώρος που συνδιαλέγεται με τη ζωή και τους ανθρώπους με έντονο βαθμό. Το θέατρο δεν πρόκειται να το βλάψει ποτέ και κανείς γιατί είναι τόσο αναγκαίο και τόσο δομικό στοιχείο στη ζωή των ανθρώπων. Το θέατρο υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει γιατί είναι πολύτιμη τροφή για τις ψυχές των ανθρώπων.
Ε.Π.: Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή μας θα ήθελα να σου πω κάποιες λέξεις και να μου απαντάς σε αυτές με μια λέξη, με μία φράση, με ότι σου έρθει στο μυαλό στο άκουσμά τους.
Θέατρο.....
“ Ένας ανύπαρκτος αλλά ταυτόχρονα απόλυτα υπαρκτός κόσμος...”
Σχέσεις...
“ Η ουσία της ζωής..”
Δημοσιότητα...
“ Μία γοητευτική ψευδαίσθηση..”
Τηλεόραση ...
“ Ένα μαγικό παράθυρο μέσα στο σπίτι μας που μπορεί να κάνει από θαύματα μέχρι εγκλήματα...”