Συνέντευξη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ
Κατάγεται από την Πρέβεζα. Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Ιδιωτικής σχολής Δραματικής Τέχνης του Ωδείου Αθηνών και του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει πάρει μέρος στις παραστάσεις: «Ο θερισμός», «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» και «Η πανούκλα», «Φαύστα», «Μαμ», «Ήμουν παιδί το21» και «Ένα παιδί μετράει τα άστρα», «Ο Μεγαλέξανδρος νικάει τοΔράκο», «Διγενής Ακρίτης, στα όρια», «Όρνιθες», «The zoo story», «Interview», «Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου», «Αλίμονο στους νέους», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» και πολλά ακόμη.
Στην τηλεόραση συμμετείχε στις σειρές: «Από τα Φάρασα στον ουρανό», «Έρωτας φυγάς»,«Το βραχιόλι της φωτιάς», «Άγριες μέλισσες», «Κάτι χωρισμένα παλικάρια»,«Οισυμμαθητές», «Εθνική Ελλάδος», «Φιλοδοξίες», «Η ζωή της άλλης», «Ο πόλεμος των Άστρων», «Επτά θανάσιμες πεθερές», «Για την καρδιά ενός αγγέλου» κ.α. Στον κινηματογράφο στην «Πίσω πόρτα» του Γ. Τσεμπερόπουλου και στο ραδιόφωνο στησατιρική εκπομπή «Σκούπα» στον ΑNT1 radio.
Ο εξαίρετος ηθοποιός και δημιουργικός σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Πασσάς που μετράει ήδη 22 χρόνια στο θέατρο, μας μιλάει για τη θεατρική παράσταση που ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και τις αναφορές της στη σημερινή εποχή.
.
Ε.Π.: Πώς βρεθήκατε στο χώρο του θεάτρου;
Κ.Π.:Τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2000, έχοντας έρθει στην Αθήνα από την Πρέβεζα από όπου και κατάγομαι, με στόχο να σπουδάσω θέατρο. Ήταν η επιθυμία μου από μικρό παιδί. Όταν έδωσα Πανελλήνιες εξετάσεις πέρασα πρώτος στη Θεολογική Σχολή Αθηνών αντί για Θεατρολογία όπως ήθελα.. Είχε γίνει ένα λαθάκι στη δήλωση των Σχολών. Παρόλα αυτά ήρθα στην Αθήνα και ξεκίνησα να παρακολουθώ τη Θεολογική Σχολή ενώ συγχρόνως έδωσα εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών. Από το 1999 ξεκίνησα να δουλεύω στο θέατρο, σε διαφορετικά είδη, περισσότερο ως ηθοποιός και λιγότερο ως σκηνοθέτης. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι και με την προετοιμασία υποψηφίων για τις εξετάσεις στις Δραματικές Σχολές.
.
Ε.Π.: Νομίζω πως πρόσφατα είχατε σκηνοθετήσει ένα έργο..
Κ.Π.: Ναι.. Η πιο σημαντική μου σκηνοθετική απόπειρα έγινε πέρσι, όπου σκηνοθέτησα στο θέατρο «Επί Κολωνό» τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη, με το οποίο παίζουμε χρόνια μαζί, στην παράσταση “Το ημερολόγιο ενός τρελού” του Νικολάι Γκόγκολ. Η παράσταση πήγε πάρα πολύ καλά..
.
Ε.Π.: Έχετε και τηλεοπτικές συμμετοχές..
Κ.Π.: Ναι, πέρσι συμμετείχα στο σήριαλ «Έρωτα φυγά» του OPEN και είχα και μια μικρή συμμετοχή στο «Βραχιόλι της Φωτιάς» στην ΕΡΤ1, ενώ φέτος θα είμαι στο MEGA. Θα συμμετέχω στη σειρά από «Από τα Φάρασα στον Ουρανό» που έχει να κάνει με τη ζωή του Αγίου Παϊσίου. Στη σειρά υποδύομαι τον Ραφαήλ, τον μεγάλο αδερφό του Αγίου.
.
.
Ε.Π.: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με ένα τέτοιο κείμενο; – το βιβλίο έγινε μπεστ-σέλερ, συζητήθηκε πολύ, προκάλεσε αντιδράσεις, ενώ υμνήθηκε από τους κριτικούς..
Κ.Π.: Η Σοφία Καραγιάννη και ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης μέσα από την ομάδα Gaff χρόνια τώρα ασχολούνται με την δραματοποιημένη λογοτεχνία. Εμένα η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήτανε το κείμενο του Διγενή Ακρίτη που έγινε μια πολύ σημαντική παράσταση.
Ε.Π.: Πώς καταφέρνετε μέσα από τη δραματουργία να διατηρείται αναλλοίωτο το ιδιαίτεροι ύφος του Χρόνη Μίσσιου;
Κ.Π.: Κοιτάξτε, με τα έργα του Χρόνη Μίσσιου έχουν ασχοληθεί άνθρωποι από όλες τις ηλικίες. Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι τα σχόλια που μας λένε. Ας πούμε, σε μιάμιση ώρα που κρατάει η παράσταση, δε σου λείπει τίποτα από το έργο. Έχει μια πορεία που σε μεταφέρει σε σκληρούς και σκοτεινούς δρόμους αλλά πάντα υπάρχει ένα κομμάτι αισιοδοξίας και ελπίδας.
Ε.Π.: Είχατε κάποιο άγχος για το αποτέλεσμα;
Κ.Π.: Σαφώς και υπήρχε μια αγωνία για αυτό αλλά η πρότερη εμπειρία και η εντατική δουλειά μας έκανε να πατάμε καλά στα πόδια μας και να το πιστεύουμε πάρα πολύ. Είχαμε στα χέρια μας ένα πάρα πολύ σημαντικό έργο και αυτό που δημιουργήσαμε δεν ήταν μια παράσταση «μνημόσυνο» ή ντοκιμαντέρ αλλά έχει ένα κόνσεπτ που τηρείται επί σκηνής, το οποίο έχει ένα κώδικα και στα πρώτα λεπτά ο θεατής τον προσλαμβάνει και μας ακολουθεί μέχρι το τέλος. Και ενώ στην αρχή μοιάζει με κάτι το οποίο είναι απλό, μετά αυτό όλο έχει πολλές εκρήξεις, πολλές ρωγμές με αποτέλεσμα οι θεατές στο τέλος της παράστασης να είναι πολύ συγκινημένοι, συγκλονισμένοι όπως μας λένε και οι ίδιοι. Αυτό που αποδίδουμε έχει πολύ δύναμη, θέλει πολύ ακρίβεια αλλά και ετοιμότητα.
.
Ε.Π.: Εκπληκτικό πάντως είναι το γεγονός ότι ο λόγος του Μίσσιου διατηρείται χωρίς όμως να «καπακώνει» την δραματουργία…
Κ.Π.: Έγινε πολύ σημαντική δουλειά πάνω στο κομμάτι της διασκευής του έργου από τη Σοφία Καραγιάννη και τη βοηθό της Μυρτώ Αθανασοπούλου. Πολλά βέβαια πράγματα βγήκαν και από τους ηθοποιούς, δηλαδή πήραμε το κείμενο στο χέρια μας και γίναν κάποιες προσθαφαιρέσεις για το καλό της παράστασης και για να καλύψουμε πλήρως όλες τις πτυχές και όλες τις περιοχές που θέλει να φωτίσει ο Μίσσιος, και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά.
Ε.Π.: Θα το βλέπατε ως πολιτικό κείμενο; Ως μια παράσταση που θα μπορούσε να έχει πολιτικές προεκτάσεις;
Κ.Π.: Για μένα δεν είναι ένα πολιτικό κείμενο ούτε μια παράσταση με πολιτικές προεκτάσεις αλλά ένα κείμενο που θέτει πολλά υπαρξιακά θέματα. Ο Χρόνης Μίσσιος θέλει να αναδείξει και άλλα κομμάτια. Όταν για παράδειγμα βλέπεις νέα παιδιά να είναι αφοσιωμένα και δοσμένα σε ένα αγώνα πολιτικό από τα δεκαπέντε τους χρόνια και να φυλακίζονται για είκοσι χρόνια με πολλά βασανιστήρια, με εξορίες και να δίνουν την ψυχή τους για ένα στόχο και ένα ιδανικό και να βιώνουντη ματαίωση.. αυτή η ματαίωση που σε αφήνει μετέωρο. Ο Χρόνης Μίσσιος μίλησε με τεράστια ειλικρίνεια, έδειξε και τα κακώς κείμενα μέσα από μια προσωπική μαρτυρία γεμάτη αλήθεια. Για μένα λοιπόν είναι μια υπαρξιακή παράσταση γιατί όλοι μας έχουμε αφοσιωθεί, έχουμε δώσει το «είναι» μας, ακόμη και στα όρια της αυτοθυσίας, για μια ιδέα, για έναν έρωτα, για μια δουλειά και όταν αυτή η προσπάθεια δεν φτάνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα παθαίνουμε, νιώθουμε μια ματαίωση. Το θέμα είναι πώς διαχειριζόμαστε αυτή την ματαίωση…
Ε.Π.: Αυτό είναι ένα μεγάλο αλλά και συχνό θέμα..
Κ.Π.: Όταν ο Χρόνης Μίσσιος έγραψε το βιβλίο και μάλιστα είχε πάρει τις αποφάσεις του, νομίζω ότι για να μπορέσει να ισορροπήσει μετά από αυτή την τεράστια απογοήτευση, είχε μετατοπίσει λίγο το βάρος του στην οικολογία, στην φύση, δηλαδή όταν φροντίζουμε τη φύση είναι σαν να φροντίζουμε τον διπλανό μας.. Άρα μετατόπισε όλη αυτή την απογοήτευση που ένιωθε σε ένα άλλο στοιχείο που του έδωσε ισορροπία. Και αυτό είναι το σημαντικό και για εμάς σήμερα.
Ε.Π.: Δεν είναι εύκολο όμως κάτι τέτοιο..
Κ.Π.: Ναι, δεν είναι εύκολο αλλά καλό είναι να εισπράττουμε την όποια κατάρρευση που μας συμβαίνει, να την επεξεργαζόμαστε και να μην εθελοτυφλούμε σε αυτό που συμβαίνει αλλά να το κοιτάμε κατάματα, να το αντιμετωπίζουμε και όταν μέσα μας πάρει τη θέση που πρέπει και του ανήκει, τότε μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα.
Ε.Π.: Ίσως να μας βοηθάει η σκέψη ότι ή «άλλη πλευρά», αυτή που δυσκολευόμαστε να φτάσουμε να κρύβει κάτι καλό, ίσως και καλύτερο…
Κ.Π.: Ακριβώς.. θα είναι το αντιστάθμισμα για να μας ισορροπήσει.
Ε.Π.: Οι εποχές που ζούμε όμως είναι ιδιαίτερα δύσκολες και μέχρι να ξεπεράσεις το ένα πρόβλημα εμφανίζεται κάτι άλλο…
Κ.Π.:Μα δεν είναι τυχαίο που η παράσταση έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, σε μια εποχή που τα πράγματα είναι σε μια τελματική κατάσταση, με πολλά πολλά αδιέξοδα πολιτικά και οικονομικά, με τρομερές καταστροφές, με έντονη έξαρση της εγκληματικότητας και της βίας, με μια πρωτόγνωρη πανδημία, με μια κοινωνία που μας έχει εκπλήξει τόσο δυσάρεστα… Έχει χαθεί και το αίσθημα της αλληλεγγύης και της αλληλοπροσφοράς επίσης. Έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας..
.
Ε.Π.: Έχει μεγάλη σχέση το κείμενο με σημερινές αναφορές…
Κ.Π.: Έχει μια μεσότητα το κείμενο. Ο λόγος του Μίσσιου είναι τόσο άμεσος, τόσο καθημερινός και αρκετές φορές πολύ σκληρός αλλά και αρκετά συναισθηματικός. Είναι ένα όχημα που μιλιέται σαν να μιλάει ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.. και αυτό αγγίζει τους ανθρώπους. Δεν πρόκειται για μια δυσνόητη ή ελίτ λογοτεχνία αλλά για μια μαρτυρία που βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα του Χρόνη Μίσσιου χωρίς κανένα φίλτρο.
Ε.Π.: Ποια μηνύματα μεταφέρει το έργο στον θεατή;
Κ.Π.: Είμαστε ικανοποιημένοι όταν καταφέρνουμε να μετακινήσουμε λίγο τον κόσμο σε σχέση με όσα συμβαίνουν στην εποχή μας και αν τον κάνουμε να ενεργοποιηθεί έστω και λίγο, να αντισταθεί, να αγωνιστεί και να σκεφτεί πέρα από τον εαυτό του και τον συνάνθρωπο. Να ζητάει και να έχει δικαιοσύνη, κρατική μέριμνα σε πολλά επίπεδα, να δημιουργηθούν πολιτικές που να έχουν μπροστά τον καθημερινό άνθρωπο με τα προβλήματά του. Νιώθω ότι ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχει φροντίδα για τον άνθρωπο και εμείς από τη μεριά μας τα δεχόμαστε όλα όσα συμβαίνουν..ιδιαίτερα μετά την πανδημία.
Ε.Π.: Πόσο καθοριστικός πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου σε όλες αυτές στις δύσκολες περιόδους που διανύουμε;
Κ.Π.: Το θέατρο πέρα από ψυχαγωγία είναι και μια πολιτική πράξη και μπορεί να μετακινήσει τους ανθρώπους, να τους ενεργοποιήσει και οι άνθρωποι του έργου, ο Χρόνης Μίσσιος και οι σύντροφοί του ήταν πραγματικά γενναίοι. Είναι ασύλληπτος ο τρόπος που αντιστεκόταν σε όλα αυτά τα βασανιστήρια και τα δεινά που τους είχαν βρει γιατί ήταν υπέρμαχοι της ιδεολογίας τους. Εμείς σήμερα νομίζω ότι είμαστε λίγο φοβισμένοι και το θέατρο μπορεί να ξυπνήσει δυνάμεις που είναι κοιμισμένες ή κρυμμένες σε μια γωνιά..
.
Ε.Π.: Κάποια αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό πιστεύετε ότι θα βοηθούσε;
Κ.Π.: Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια συνταγή.. θα σας αναφέρω όμως ένα διάλογο από το τέλος του έργου μας, όπου ένας σύντροφος λέει στον Μίσσιο «Σαλονικιέ, πρέπει να ξανά γυρίσεις στον κόσμο» και εκείνος απαντάει «Όταν η αριστερά περάσει από το ψυχιατρείο..». Το σχόλιο αυτό μπορεί να έχει αναφορές στο σήμερα.. Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι στην εποχή μας δεν υπάρχουν ιδεολογίες με διακριτά χαρακτηριστικά. Σαν να υπάρχει μια ισοπέδωση σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις..
Ε.Π.: Τι ρόλο παίζει η τηλεοπτικότητα ενός ηθοποιού για την εξέλιξη της παράστασης;
Κ.Π.: Εμείς που μείναμε χωρίς δουλειά λόγω της πανδημίας αναγκαστήκαμε να ανασυνταχθούμε και με το άνοιγμα της σεζόν παρουσιαστήκανε πολύ ωραίες και οργανωμένες παραστάσεις και μάλιστα με ανθρώπους που δεν ήταν αρκετά ή ίσως και καθόλου τηλεοπτικοί. Και αυτό είναι ένα όφελος για το θέατρο αλλά και τον θεατή. Το ότι γεμίζει η Επίδαυρος σε παραστάσεις που συμμετέχουν τηλεοπτικοί ηθοποιοί το καταλαβαίνω… Θέλουν να δουν στην αρχαία Επίδαυρο κάποιον ηθοποιό που παρακολουθούν στην τηλεόραση. Από την άλλη, εάν ο καλλιτέχνης έχει τη δυναμική να πατήσει το πόδι του στην Επίδαυρο γιατί κάνει μια επιτυχία στην τηλεόραση, θα φανεί εκ του αποτελέσματος. Όπως και φάνηκε, και θετικά αλλά και αρνητικά..
Ε.Π.: Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Κ.Π.: Συζητάω για μια καινούρια σειρά αλλά δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμη. Ο Χρόνης Μίσσιος βέβαια συνεχίζεται και στην Αθήνα.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
.
ΑΥΛΑΙΑ
«…𝝹𝝰𝝺ά, 𝝴𝞂ύ 𝞂𝝹𝝾𝞃ώ𝝷𝝶𝝹𝝴ς 𝝼𝞈𝞀ίς» του Χρόνη Μίσιου.
Πρεμιέρα: Τρίτη 10 Οκτωβρίου.
*Προτείνεται από την Κουλτουρόσουπα*
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που η Ελλάδα παραδίνεται στο χάος του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει εικοσιένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη. Ερμηνεύουν: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τρίτη 10 και Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 18:30 & 21:15 – sold out
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
Φωτογραφικό υλικό
