Η σοπράνο Σταματία Κολωνιάρη στην «Κ»: «Θέλω να αφήσω στο μουσικό χώρο τη δική μου ιστορία»

Συνέντευξη στην Μαρία Γρηγοριάδου για την Κουλτουρόσουπα.

Αγαπά από παιδί τη μουσική και οι αναμνήσεις από τις ταινίες της Disney με τις οποίες μεγάλωσε την οδήγησαν στη μεγάλη της αγάπη που είναι το μιούζικαλ και τα πρώτα της βήματα τα έκανε με αυτό το ρεπερτόριο με το πολυφωνικό συγκρότημα “The Medleys”. Παράλληλα σπούδασε αρχιτεκτονική αφού ως καλλιτεχνική φύση από μικρή είχε μια κλίση και στη ζωγραφική. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα κλασσικού, musical και σύγχρονου τραγουδιού καθώς και έχει ασχοληθεί με latin, jazz, σύγχρονο χορό και μπαλέτο.

Έχει κυκλοφορήσει το δικό της single με τίτλο «Ντροπή μου» ενώ σχεδιάζει τα νέα της πλέον μουσικά βήματα μαζί με τον μουσικό Γιώργο Τζιαφέττα.

Θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε στην Τελετή Απονομής των Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου (Ώρα έναρξης: 20:00 – είσοδος ελεύθερη)

Ο λόγος για την νεαρή ερμηνεύτρια Σταματία Κολωνιάρη η οποία μιλά στην Μαρία Γρηγοριάδου για την Κουλτουρόσουπα.

- Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να σπουδάσετε και να ακολουθήσετε το δρόμο της μουσικής;

Η μουσική ήταν κάτι που πάντοτε αγαπούσα και είχα μέσα στην καρδιά μου. Από μικρό παιδί ένιωθα ότι χρωμάτιζε τη ζωή μου και ότι στο άκουσμά της ξεδιπλωνόταν ένας κόσμος διαφορετικός, μα και πολύ οικείος για μένα. Όποτε συναντούσα κάποιο μουσικό δρώμενο, απλά στεκόμουν σε αυτό και εκεί ο χρόνος για μένα σταματούσε. Ως έφηβη, ανακάλυψα πόσα συναισθήματα μου ξυπνούσε, πράγματα που δεν μπορούσα να εκφράσω με τα λόγια. Σήμερα, πλέον, ως ενήλικη, μπορώ να πω ότι μέσα μου δεν έχει αλλάξει τίποτα από αυτό που πάντοτε ένιωθα για τη μουσική · ότι εκεί βρίσκομαι στο σπίτι μου.

- Ταυτόχρονα σπουδάσατε και Αρχιτεκτονική. Ήταν άλλη μια αγάπη σας αυτή η επιστήμη; Πώς την επιλέξατε και πώς καταφέρατε να τη συνδυάσετε με τη μελέτη της μουσικής;

Μια άλλη πηγή έκφρασής μου ως παιδί ήταν και η ζωγραφική. Ζωγράφιζα ώρες ατελείωτες. Ταυτόχρονα, στο σχολείο ήμουν καλή στα πρακτικά μαθήματα, ιδίως στα μαθηματικά, τα οποία και λάτρευα. Όταν έφτασε η στιγμή να αποφασίσω σε ποια σχολή θα περάσω, επέλεξα την αρχιτεκτονική, καθότι συνδύαζε την λογική, την πρακτικότητα και το σχέδιο.

Ο συνδυασμός των κλάδων της μουσικής και της αρχιτεκτονικής μου ήταν δύσκολος. Είναι δύο κλάδοι αρκετά απαιτητικοί. Χρειάστηκε για κάποια χρόνια να παύσω τις σπουδές μου, ώστε να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική. Αργότερα, αποφάσισα να επιστρέψω για να τις ολοκληρώσω. Εκεί αφιερώθηκα αποκλειστικά στην αρχιτεκτονική, έως τη στιγμή που ξεκίνησα να εργάζομαι σε τεχνικό γραφείο. Όταν ήρθε το πρώτο lockdown και δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κενό μετά το εργασιακό μου ωράριο, ξύπνησε μέσα μου η δίψα για τη μουσική, την οποία για αρκετό καιρό είχα παρατήσει. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι ήθελα και τις δύο μου πτυχές στην καθημερινότητά μου.

Σήμερα, έχοντας πλέον κάνει αυτή τη διαδρομή και στους δύο κλάδους, βρίσκομαι στο σημείο όπου τους έχω ισορροπήσει. Το πρωί εργάζομαι ως αρχιτέκτονας και το απόγευμα κάνω πρόβες, γράφω τα τραγούδια μου και παρακολουθώ μαθήματα μουσικής αρμονίας και φωνητικής.

- Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες που σας εμπνέουν;

Ο έλληνας μουσικοσυνθέτης Yanni είναι για εμένα ο πρώτος καλλιτέχνης που μίλησε τόσο βαθιά στην καρδιά μου με τον πλούτο της μουσικής του. Ο δίσκος του “Live at the Acropolis” έχει σημαδέψει τα παιδικά μου χρόνια και τα ακούσματά μου. Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι δύο καλλιτέχνες που θαυμάζω για την απλότητα, το βάθος τους, την κοινωνική ευαισθησία τους αλλά και την εξαιρετική μουσική δημιουργία τους. Η Νατάσσα Μποφίλιου μαζί με τους Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμο Ευαγγελάτο είναι για εμένα πρότυπα καλλιτεχνών. Έχουν μια αναγέννηση και φέρουν ένα νέο κύμα στην ελληνική μουσική σκηνή που έχει δυνατή δόνηση. Θαυμάζω και εκτιμώ πολύ τους ηθοποιούς Άρη Σερβετάλη, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Πάνο Βλάχο τόσο για το ταλέντο και την ερμηνεία τους όσο και για τις τοποθετήσεις, το ήθος και τις αξίες τους. Μου εμπνέουν σεβασμό. Όσο για τους ξένους καλλιτέχνες, δεν θα μπορούσα να παραλείψω τον Andrew Lloyd Webber, ο οποίος αποτελεί πηγή έμπνευσης για εμένα. Έχω αφιερώσει πολλές ώρες ακούγοντας τις μουσικές των musical που έχει γράψει.

- Ποιο είναι το αγαπημένο σας είδος μουσικής; Αυτό που νιώθετε να είναι πιο κοντά στην προσωπικότητά σας και να θέλετε να υπηρετήσετε και να εκφραστείτε μέσα από αυτό;

Το μιούζικαλ. Μου αρέσει η ποικιλομορφία που έχει και η ελευθερία που παρέχει, τόσο στο δημιουργό όσο και στον ακροατή. Μπορείς να ακούσεις εκεί όλα τα όργανα, με όλες τις πιθανές διατάξεις. Ανάλογα το συναίσθημα που θέλεις να βγάλεις, μπορείς να χρησιμοποιήσεις ακόμη και άλλο είδος μουσικής και να το κάνεις μιούζικαλ. Είναι πολύ ευρύ το φάσμα του. Λατρεύω το ότι τις περισσότερες φορές η κλασσική δομή του κουπλέ/ρεφρέν σπάει και παρεμβάλλονται ενδιάμεσα φράσεις, μονόλογοι, ορχηστρικά μέρη, τα οποία, όμως, δεν είναι και τόσο τυχαία τοποθετημένα. Θέλω να εκφραστώ μέσα από αυτό το είδος. Μου δίνει την δυνατότητα να χρωματίσω τους στίχους μου και να τους δώσω μια θεατρική πνοή, αξιοποιώντας το συνδυασμό όλων των μουσικών ερεθισμάτων μου.

- Τι έχετε να θυμάστε από τα πρώτα σας επαγγελματικά βήματα ως μουσικός και τραγουδίστρια;

Θυμάμαι εμένα ντροπαλή και αρκετά φοβισμένη. Όμως δεν το έβαζα ποτέ κάτω. Παρότι αγχώδης και τελειομανής, ήμουν πάντοτε πεισματάρα και δούλευα σκληρά. Τις πρώτες μου επαγγελματικές εμφανίσεις τις πραγματοποίησα το 2014 ως μέλος του πολυφωνικού συγκροτήματος “The Medleys” που είχε ως μουσικούς άξονες το μιούζικαλ και τη Disney. Την ίδια χρονιά συμμετείχα στην παράσταση «Πριγκίπισσες the Musical» της Μαρίας Στεφάνου σε σύλληψη και μουσική παραγωγή του Σπύρου Ρασσιά στο French Keys στη Θεσσαλονίκη. Είχα τη χαρά να συνεργαστώ στα πρώτα μου βήματα με εξαιρετικούς μουσικούς και έμπειρους επαγγελματίες, οι οποίοι μετέδιδαν όλη αυτή την εμπειρία τους επί σκηνής. Έτσι, είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό που αγαπώ, και ταυτόχρονα να παρακολουθώ ένα εκτεταμένο σεμινάριο εφ’ όλης της ύλης από ανθρώπους περπατημένους. Κάθε επόμενο βήμα στο χώρο μου πρόσθετε και ένα λιθαράκι εμπειρίας. Αυτό που έχει χαρακτηριστικά εντυπωθεί στη μνήμη μου, είναι οι ατελείωτες πρόβες και προεργασίες για την τελική παραγωγή της μουσικής παράστασης. Όλη αυτή η ζύμωση είχε τελικά μέσα της την ουσία.

- Στην μέχρι τώρα διαδρομή συναντήσατε ανυπέρβλητες δυσκολίες οποιασδήποτε μορφής ή ακόμη κυκλώματα σε σημείο να σας κλονίσουν;

Στη διαδρομή μου έως και σήμερα, έχω έρθει αντιμέτωπη κυρίως με δυσκολίες συναισθηματικής φύσεως. Ήμουν συνεχώς σε μια μάχη με τον εαυτό μου και μου ασκούσα αυστηρή κριτική για οτιδήποτε κι αν έκανα, όντας σε σύγκριση με άλλους καλλιτέχνες. Αυτό ήταν ένας κυκεώνας, ο οποίος δεν είχε τέλος και επηρέασε πολύ άμεσα και την απόδοσή μου. Για ένα διάστημα ήμουν πολύ ανταγωνιστική και εστίασα υπερβολικά στην τελειότητα και την τεχνική, τόσο που έχασα την χαρά της δημιουργίας και το λόγο για τον οποίο έκανα μουσική.

Άλλη δυσκολία που έχω αντιμετωπίσει είναι οι ρήξεις με συναδέλφους. Στο παρελθόν μια τέτοια συνθήκη με στεναχωρούσε πολύ και τα έπαιρνα όλα κατάκαρδα. Όσο περνάει ο καιρός, είμαι περισσότερο ειλικρινής και έτοιμη να ακούσω τα λάθη μου και να επικοινωνήσω αντίστοιχα τη δική μου πλευρά. Μου αρέσει να λύνω τις διαφορές άμεσα, ώστε να μην δημιουργούνται αγκάθια.

Όσον αφορά τα κυκλώματα, προσωπικά δεν έχω αντιμετωπίσει ακραίες καταστάσεις. Παρόλα αυτά έχω εισπράξει έμμεση απόρριψη και απαξίωση ανθρώπων του χώρου, χωρίς πραγματικά ποτέ να έχει συμβεί κάτι. Είναι περίεργο και οξύμωρο να μιλάμε και να τραγουδάμε δήθεν για ανθρώπινες αξίες και στο φόντο να υπάρχει το κλίμα της διχόνοιας. Είναι κάτι το οποίο καλούμαστε καθημερινά να δουλεύουμε και να βελτιώνουμε. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα.

- Τι σημαίνει για σας η ποίηση; Πιστεύετε ότι μπορεί να παίξει έναν ευρύ καταλυτικό ρόλο σήμερα, μέσα σε έναν αφόρητα υλικό κόσμο, απογυμνωμένο από πνεύμα; Ή θα απευθύνεται πάντα σε μια πνευματική ελίτ;

Για εμένα η ποίηση είναι μια μορφή έκφρασης που συνδέει τον λόγο με τη μουσική. Είναι μια τέχνη μετάβασης. Έχει κάτι άχρονο. Αυτή η δυνατότητα που σου δίνει να κάνεις μια στάση και να αναλογιστείς είναι συγκλονιστική. Για μερικές στιγμές σταματάς για να αναρωτηθείς, να αμφισβητήσεις, να δεις τι αισθάνεσαι, να κατεβάσεις ταχύτητα από όλη αυτή την υπερπληροφόρηση.

Ναι, η ποίηση μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στο σήμερα. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι έχουν ήδη ξεκινήσει να αναζητούν την ποίηση στην καθημερινότητά τους, τόσο να τη διαβάζουν όσο και να την παράγουν. Ολοένα και περισσότερο βλέπω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανθρώπους να γράφουν ποιήματα και να εκφράζουν αυτά που αισθάνονται, αυτά που τους προβληματίζουν με αφορμή τα συμβάντα. Η εποχή αυτή είναι ανατρεπτική και μας έχει αγγίξει όλους. Είναι πιο έκδηλη πια η ανάγκη για επαφή με κάτι βαθύτερο, όταν ο υλικός κόσμος τριγύρω καταρρέει. Η ποίηση μπορεί να παίξει τον ρόλο της ενθύμησης. Προσωπικά, νιώθω ότι έχουμε αρχίσει να επιστρέφουμε στο δρόμο του πνεύματος.

Όσον αφορά το κομμάτι της πνευματικής ελίτ, θεωρώ ότι ήδη αυτό το μοτίβο έχει σπάσει. Σίγουρα υπάρχει ένα κομμάτι της ποίησης που απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, όμως, όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα απλοποιούνται. Υπάρχει ανάγκη για αλήθεια, για επικοινωνία και ένωση των ανθρώπων μέσα από την ποίηση και το τραγούδι. Ανάγκη να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να επέλθει μια λύτρωση. Η ποίηση πια δεν σημαίνει κάτι δυσνόητο και απόμακρο, αλλά μια οπτική του κόσμου μέσα από τα μάτια ενός καλλιτέχνη που μπορεί να σε αγγίξει και να σου θυμίσει κάτι δικό σου.

- Τι θα συμβουλεύατε σε έναν νέο που θέλει να ξεκινήσει τώρα την καριέρα του στο χώρο της Τέχνης και της Μουσικής;

Θα τον συμβούλευα να μην το βάζει ποτέ κάτω και να δουλεύει καθημερινά τη μουσική του και κυρίως τον ίδιο του τον εαυτό. Να τολμάει να δοκιμάζει πράγματα, να κάνει σωστές και λάθος επιλογές και να ζει καινούριες εμπειρίες που θα του φέρουν πλούτο βιωμάτων. Αυτό είναι όλο το ζουμί από το οποίο θα αντλήσει την έμπνευση και για τις δικές του δημιουργίες. Ο χώρος της Τέχνης είναι ένας χώρος συνεχώς μεταβαλλόμενος με ιδιαιτερότητες, γεμάτος συναισθήματα και σκαμπανεβάσματα. Κάποιες μέρες θα νιώθει ότι δεν αξίζει τίποτα η διαδρομή του, άλλες ότι έχει κάνει τα πάντα και θα επαναπαύεται και άλλες θα βλέπει αληθινά και αντικειμενικά σε ποιο στάδιο βρίσκεται. Να μάθει, μέσα σε όλα, να ξεπερνά και να συνεχίζει. Θα τον συμβούλευα να παραμένει πραγματικά πιστός στις αξίες του και ταυτόχρονα να παίρνει ερεθίσματα από πολλούς καλλιτέχνες, ακόμη και εντελώς αντιδιαμετρικούς από αυτόν. Να θυμάται ότι έχει τη δική του φωνή, τη δική του ταυτότητα και να μην ξεχνάει να την απολαμβάνει. Αυτή είναι που τον κάνει μοναδικό.

- Έχετε ασχοληθεί και με το musical. Πώς ασχοληθήκατε με ένα είδος που δεν προβάλλεται και τόσο πολύ στη χώρα μας;

Κατά κάποιο τρόπο το μιούζικαλ ενυπήρχε μέσα στον κόσμο που μεγάλωσα, παρόλο που δεν ήταν ακόμη τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα ως ορολογία. Μεγάλωσα, όπως και πολλοί ακόμη άνθρωποι της ηλικίας μου με τις ταινίες της Ντίσνεϋ, για μένα αυτές ήταν ο προάγγελος. Ήρωες που διηγούνται την ιστορία τους και εκφράζουν τα συναισθήματά τους μέσα από το τραγούδι και ταυτόχρονα εμφανίζεται από παντού κόσμος που χορεύει και τους πλαισιώνει χορωδιακά. Μου φαινόταν πάντοτε τόσο ενδιαφέρον όλο αυτό. Το πώς μέσα από ένα τραγούδι ξεδιπλωνόταν μια ολόκληρη ιστορία και αυτό εκδραματιζόταν με την αντίστοιχη μουσική, με τα αντίστοιχα όργανα, στο αντίστοιχο δευτερόλεπτο. Υπήρχε πάντοτε κάτι το ανατρεπτικό και αναπάντεχο στο μιούζικαλ και αυτό ήταν που με έκανε να στραφώ σε αυτό το είδος. Θεωρώ ότι σήμερα το κοινό είναι πλέον εξοικειωμένο με την ευρύτερη έννοια του musical. Άλλωστε, οι αρχές του δεν είναι μακριά από την αρχαία τραγωδία με τους πρωταγωνιστές και το χορό ως φωνή του λαού, ή τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου με τα μουσικά διαλείμματα και τις χορογραφίες. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία αναφοράς, που τελικά το καθιστούν περισσότερο οικείο σαν είδος.

- Έχετε κυκλοφορήσει ένα δικό σας single με τίτλο «Η Ντροπή μου» σε μουσική και στίχους δικά σας. Τι δρόμο θα θέλατε να ακολουθήσετε στο χώρο; Έχετε σκεφτεί ποιο θέλετε να είναι το αποτύπωμά σας ως καλλιτέχνης;

Το πρώτο μου τραγούδι με τίτλο «Η Ντροπή μου» το έγραψα μέσα από ένα προσωπικό μου βίωμα και μέσα από μια πολυετή διαδρομή αυτογνωσίας που ακολουθώ τα τελευταία 7 χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα τραγούδια που έχω γράψει και τα οποία θέλω να κυκλοφορήσω στα επόμενα χρόνια.

Ο δρόμος που θέλω να ακολουθήσω έχει ως βάση την επικοινωνία των βιωμάτων μου μέσα από τη μουσική. Θέλω να γράφω και να δημιουργώ και μέσα από το πέρασμα του χρόνου να εκπλήσσομαι διαρκώς με αυτά που θα ανακαλύπτω. Έχω ανάγκη να εξωτερικεύσω αυτό το κράμα μουσικών, στίχων, ιδεών και αισθήσεων που υπάρχει μέσα μου και να το ακούσω να παίρνει μορφή. Να μιλήσω για όλα αυτά που έχω συνειδητοποιήσει και για εκείνα που με κάνουν να αναρωτιέμαι. Αυτό για μένα έχει μια πραγματική χαρά. Όπως και το να το μοιράζομαι με τους ανθρώπους, τόσο ενήλικες όσο και παιδιά. Ο πρώτος άνθρωπος που ακούει το χάος που έχω μέσα στο κεφάλι μου και τις ανησυχίες στην καρδιά μου είναι ο μουσικοσυνθέτης και πιανίστας Γιώργος Τζιαφέττας. Είναι δάσκαλος, φίλος, συνάδελφος και μουσικός καθοδηγητής μου. Παίρνει την πρώτη ύλη και την μετασχηματίζει σε κάτι που σε ταξιδεύει. Είναι συνδημιουργός.

Το θέλω μου είναι να αφήσω στο μουσικό χώρο τη δική μου ιστορία. Μια ιστορία με ελληνικό αέρα που να μιλάει στην καρδιά και στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου που θα ακούει τα τραγούδια μου. Και μαζί με αυτό να κάνω συνεργασίες και όμορφες συμπράξεις με πολλούς καλλιτέχνες και με συνοδεία ορχήστρας. Είτε σε δικά μου, είτε σε δικά τους τραγούδια, είτε να δημιουργήσουμε από κοινού. Θέλω να ζήσω στιγμές με μοίρασμα και μέσα από αυτό να γράψω τη δική μου μουσική διαδρομή στο χώρο..

- Ποια είναι η καθημερινότητά σας, με τι σας αρέσει να ασχολείστε στον ελεύθερό σας χρόνο;

Λατρεύω το περπάτημα με παρέα και καφέ στο χέρι, ειδικά στη Νέα Παραλία ή οπουδήποτε αλλού βρεθώ κοντά σε δέντρα και φυσικό περιβάλλον. Αγαπώ τις σπιτικές μαζώξεις με φίλους, ειδικά όταν αυτές συνοδεύονται από φαγητό, ποτό και μουσική. Τον τελευταίο καιρό ευχαριστιέμαι να πηγαίνω σε συναυλίες και σε θεατρικές παραστάσεις. Υπήρξαν τόσες εκδηλώσεις μετά από τον εγκλεισμό, που ειλικρινά δεν ήξερα σε ποιες να πρωτοπάω. Βγαίνω, επίσης, συχνά για χορό με τους φίλους μου και μερικές φορές όταν έχω όρεξη ζωγραφίζω, είτε διαβάζω κάποιο βιβλίο. Επίσης, κουβαλάω πάντοτε μαζί μου ένα τετράδιο και ένα στυλό. Πολλές φορές, όπου κι αν βρίσκομαι, μπορεί να κοντοσταθώ και να γράψω ένα στιχάκι, να μου έρθει μια έμπνευση από το πουθενά. Μέσα από όλες τις δραστηριότητες και το χρόνο που περνάω με τους ανθρώπους, αλλά και τις στιγμές που κάθομαι με τον εαυτό μου, πάντοτε αναδύεται υλικό το οποίο μου δίνει τροφή για το επόμενο ή τα επόμενα κομμάτια μου. Είναι μια διαδικασία τόσο ωραία και δημιουργική, γιατί έχει μέσα της το άγνωστο.

- Ποια είναι τα άμεσα μελλοντικά σας σχέδια;

Σύντομα θα κυκλοφορήσει το νέο μου τραγούδι σε μουσική και στίχους και σε ενορχήστρωση, εναρμόνιση και μουσική παραγωγή του Γιώργου Τζιαφέττα. Ένα τραγούδι που εμπνεύστηκα με αφορμή τον πόλεμο, για να μιλήσω για έναν εσωτερικό πόλεμο που βιώνουμε όλοι μας σε καθημερινό επίπεδο. Μετά από αυτό θα ξεκινήσει η προετοιμασία για το επόμενο κομμάτι, το οποίο είναι ήδη γραμμένο και στημένο στη βασική του μορφή. Θέλω να προγραμματίσω ζωντανές εμφανίσεις με δικό μου αλλά και ταιριαστό σε εμένα ρεπερτόριο άλλων καλλιτεχνών και να συνεργαστώ με μουσικούς. Από κει και έπειτα, υπάρχει όρεξη για περισσότερη δημιουργία και νέα project. Ας αφήσουμε τη ροή να μας οδηγήσει σε αυτά που είναι για το δρόμο μας.

Ευχαριστώ