Γοητευτική και μειλίχια η δημοφιλής ηθοποιός μιλάει για την «Ερατώ», για τις γενναίες αποφάσεις της ζωής της αλλά και για τις κακοποιητικές συμπεριφορές που παρατηρούνται στους επαγγελματικούς χώρους. Γεμάτη αισιοδοξία και θετική ενέργεια μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι τελικά ναι, «Η ζωή είναι γυναίκα…»
Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, ακολουθώντας τον πατέρα της, ο οποίος ήταν ανώτερος δικαστικός. Μετά το λύκειο συνέχισε τις σπουδές της στην Φιλοσοφική Αθηνών παράλληλα με Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από όπου αποφοίτησε αριστούχος. Αμέσως μετά, με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση πήγε στην Νέα Υόρκη για να συνεχίσει τις σπουδές της στο θέατρο με τη σπουδαία Uta Hagen. Εργάστηκε στο θέατρο στη Ν. Υόρκη όπου απέκτησε και τα δυο πρώτα της παιδιά. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ύστερα από μια δεκαετία άρχισε αμέσως να εργάζεται στην τηλεόραση σε σειρές και στο θέατρο, κάνοντας παράλληλα και ταινίες εκτός Ελλάδας όπως Triple Agent του μεγάλου Ερίκ Ρομέρ, στο Παρίσι, στη Βουλγαρία, στην Ουγγαρία. Πρόσφατα την απολαύσαμε στις μικρές μας οθόνες ως την περίφημη Μυρσίνη στις Αγριες Μέλισσες και ως ηγουμένη Φιλαρέτη στο Μαύρο Ρόδο.
Στο θέατρο Μουσουρη πέρυσι παρουσίασε το Χελιδονι του Γκιλλιέμ Κλούα σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου ενώ παράλληλα συνεχίζεται για δωδέκατη χρόνια Η Πόρνη από Πάνω του Αντώνη Τσιπιανίτη.
Συνέντευξη της Κατερίνας Διδασκάλου στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.
Ε.Π.: «Η πόρνη από πάνω», πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό το κείμενο και γιατί;
Κ.Δ.: Όταν ο Αντώνης Τσιπιανίτης μου έφερε αυτό το έργο, το ερωτεύτηκα με την πρώτη ανάγνωση και αμέσως «κούμπωσε» αυτή η ηρωίδα μέσα μου. Όταν μάλιστα είδα ότι τρία πολύ διαφορετικά άτομα που το άκουσαν στην πρώτη ανάγνωση, η μητέρα μου, η βοηθός της και ο 11χρονος τότε γιός μου, το άκουσαν με το ίδιο ενδιαφέρον, εκεί αποφάσισα ότι θα το κάνω παράσταση!
Ε.Π.: Είναι ένα έργο πολλών και αυξημένων απαιτήσεων και μέσα από τα κείμενά του θίγονται πολλά και διαχρονικά θέματα.. Πώς το προσεγγίσατε;
Κ.Δ.: Πρόκειται όντως για ένα έργο απαιτήσεων τεχνικών καταρχάς, γι’ αυτό και κάνω πολύ ζέσταμα πριν από κάθε παράσταση. Ήμουν όμως και τυχερή γιατί έξι μήνες πριν έρθει αυτό το κείμενο στα χέρια μου είχα κάνει ένα σεμινάριο σε γυναίκες ερασιτέχνες ηθοποιούς από τις οποίες άκουσα πολλές ιστορίες και κατάλαβα ότι τα πιο άγρια σενάρια τα γράφει τελικά η ίδια η ζωή και ότι η ιστορία της «Ερατούς» ωχριά μπροστά στις δικές τους….
Ε.Π: Ποια ήταν η πρόκληση για εσάς ως προς το κείμενο και μετά από τόσα χρόνια, παραμένει η ίδια;
Κ.Δ.:Το έργο αυτό το κάνω πλέον 12 χρόνια.. Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε στις 22 Νοεμβρίου 2011. Όταν το διάβασα για πρώτη φορά, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ότι φαινομενικά ήταν ένας κόντρα ρόλος για μένα, δε είχα κάνει ποτέ μια τέτοια ηρωίδα μέχρι τότε στην καριέρα μου. Αποφάσισα όμως να το κάνω οπωσδήποτε γιατί αυτή η ηρωίδα κούμπωσε μέσα μου πολύ γρήγορα, πολύ αμέσως και πολύ ωραία. Για μένα η πρόκληση παραμένει η ίδια και πάντα φρέσκια. Η Ερατώ παραμένει αναλλοίωτη, αλλά φυσικά μετά από τόσα χρόνια έχει εξελιχθεί ο τρόπος που την προσεγγίζω. Κάθε φορά βρίσκω και κάτι καινούριο…μα κάθε φορά.
Ε.Π.: Η μοναξιά επί σκηνής φαντάζει πολύ απαιτητική.. είναι όντως;
Κ.Δ.: Ναι, η μοναξιά στη σκηνή είναι πολύ σκληρή, πολύ απαιτητική από πλευράς τεχνικής γιατί είσαι μόνος σου, πρέπει να μιλάω επί μιάμιση ώρα συνεχώς. Έχει όμως και ένα μεγάλο προσόν, δεν φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις όλες τις μικρές εκπλήξεις που σου έρχονται σε κάθε καινούρια παράσταση από φόβο μήπως πετάξεις έξω τον συνάδελφο… Επίσης, το αλισβερίσι με το κοινό είναι μοναδικό σε ένα μονόλογο γιατί απλά είσαι εσύ και το κοινό.
Ε.Π.: Θα ξεχωρίζατε κάποιες δυνατές στιγμές της παράστασης, του μονολόγου;
Κ.Δ.: Η αγαπημένη μου στιγμή σε αυτό το μονόλογο είναι όταν η Ερατώ λέει «Μια καλή κουβέντα…Δε χρειάζεται πολλά ο άνθρωπος για να ανθίσει μέσα του η ζωή.. Μια καλή κουβέντα και ένα χαμόγελο και να του κρατούν το χέρι που και που…»
Ε.Π.: Τι πιστεύετε ότι κάνει μια παράσταση επιτυχημένη;
Κ.Δ.: Η προσέλευση του κόσμου. Η διάρκειά της εξαρτάται μόνο από τον κόσμο
Ε.Π.: Τι θέλετε να πάρει το κοινό μαζί του μετά το τέλος της παράστασης;
Κ.Δ.: Ξέρετε χαίρομαι πάρα πολύ γιατί αυτό που θα ήθελα να πάρει μαζί του το κοινό φεύγοντας, το ακούω από πάρα πολλά στόματα, από ανθρώπους που έχουν την καλοσύνη να μείνουν μετά και να μοιραστούν μαζί μου τις σκέψεις τους. Όταν κάποιοι έρχονται και μου λένε «αλλάζω ρώτα στη ζωή μου μετά από αυτή την παράσταση..» ή όταν μου εξομολογούνται τους φόβους τους…. Αυτό που θα ήθελα να παίρνει ο κόσμος από αυτή την παράσταση είναι η απαλλαγή από τους φόβους που μας κρατάνε δέσμιους…
Ε.Π.: Το έργο πραγματεύεται πολλά θέματα με άξονα κυρίως τις σχέσεις μας, τον έρωτα, την ανασφάλειά, την αγάπη, τους φόβους μας, τις ανάγκες μας, την απόρριψη, την βία, τη φιλία….. Πώς βλέπετε τις σχέσεις σήμερα, σε μια εποχή που αρχίζουν να βγαίνουν όλο και πιο συχνά στην επιφάνεια κακοποιητικές συμπεριφορές;
Κ.Δ.: Δυστυχώς, οι κακοποιητικές συμπεριφορές δεν είναι τωρινό φαινόμενο… πάντα υπήρχαν. Αλλά η μυστικοπάθεια που επικρατούσε και φοβάμαι πως επικρατεί ακόμη, είναι αυτή που κρατάει τους ανθρώπους φοβισμένους. Δυστυχώς, υπάρχει μια θλιβερή στατιστική που παρουσιάζει την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας στην Ευρωπαϊκή κοινότητα κατά 47%, το οποίο βρίσκω τραγικό. Εάν όμως πάμε και λίγο παραέξω από τη χώρα μας θα δούμε ότι πλέον οι κακοποιητικές συμπεριφορές από πλευράς κρατών προς τους πολίτες τους έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Στο Αφγανιστάν ας πούμε, οι γυναίκες περιθωριοποιούνται και θεωρείται ότι πρέπει να είναι κλεισμένες στα σπίτια τους, αποκλεισμένες κοινωνικά, κάτι που είναι πραγματικά τραγικό. Αντί να μιλάμε για πολιτισμό που μας πηγαίνειμπροστά, μιλάμε για περιορισμούς που δυστυχώς μας πάνε προς τα πίσω.
Ε.Π.: Ζούμε την εποχή του φαίνεσθαι περισσότερο; Ζούμε μια εποχή βαθιάς μοναξιάς αλλά δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη;
Κ.Δ.: Ναι, βέβαια ζούμε την εποχή του φαίνεσθαι.. Εδώ υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι δημιουργούν ψεύτικα προφίλ και πίσω από αυτά κρυμμένοι λένε ή προσπαθούν να φανούν κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Είναι η εποχή της βιτρίνας, του τι βάζουμε μπροστά και θέλουμε να δείξουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είμαστε. Αλλά από την άλλη μεριά, με τόσα εκατομμύρια κόσμο πώς μπορούμε να μιλάμε για μοναξιά… δεν είναι οξύμωρο; Την μοναξιά θεωρώ ότι τη δημιουργούμε μόνοι μας, είναι μέσα μας…
Ε.Π.: Δινόμαστε σε έναν έρωτα σήμερα, σε μία σχέση φιλική έστω; Είμαστε γενναίοι με τα συναισθήματά μας ή τα κρύβουμε και αυτά κάτω από το χαλί; Έχει αλλάξει κάτι και τι;
Κ.Δ.: Δεν μπορώ να σας απαντήσω γενικά εάν δινόμαστε… Προσωπικά έχω δυνατές φιλίες και θεωρώ γενναιότητα το να λέμε στον συνάνθρωπό μας «σ αγαπώ».. Θεωρώ γενναιότητα να λέμε «έζησα ένα μεγάλο έρωτα, αυτός ήταν ένας μεγάλος μου έρωτας».. Αλλά ναι, πιστεύω ότι όλες οι σχέσεις των ανθρώπων είναι «δούναι και λαβείν», δίνεις και παίρνεις, παίρνεις και δίνεις..
.
Ε.Π.: Από παιδί φανήκατε πολύ γενναία παίρνοντας την απόφαση να πάτε την Νέα Υόρκη σε τόσο μικρή ηλικία… Είναι η γενναιότητα και η τόλμη ένα από τα βασικά σας χαρακτηριστικά στις αποφάσεις της ζωής σας;
Κ.Δ.: Ναι, θεωρώ ότι έχω πάρει γενναίες αποφάσεις στη ζωή μου με γνώμονα την αποφασιστικότητα. Όταν έφυγα για τη Νέα Υόρκη ήμουν 20 χρονών. Πιστεύω όμως ότι και οι συγκυρίες παίζουν ρόλο, η καλή τύχη.. Εάν δηλαδή, δεν είχα την υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση, δεν θα μπορούσα να πάω.. Άλλωστε, μην ξεχνάτε ότι οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «ου φρενών πύθον Αλλά σταγόνα τύχης» – όχι ένα πιθάρι μυαλά μια σταγόνα τύχης. Υπήρξα λοιπόν τυχερή και γενναία, αποφασιστική και τολμηρή. Και νομίζω ότι είμαι ακόμη…
Ε.Π.: Η κακοποίηση έχει φύλο, μπορεί να προέλθει και από τις δύο πλευρές;
Κ.Δ.: Πιστεύω ότι η κακοποίηση μπορεί να προέλθει και από τα δύο φύλα. Μπορεί βέβαια οι άντρες να έχουν μεγαλύτερη σωματική ρώμη και δυστυχώς να προκαλούν σωματικές βλάβες σε συντρόφους τους αλλά δυστυχώς υπάρχουν και σύντροφοι γυναίκες οι οποίες ασκούν προφορική κακοποίηση. Ας πούμε, οι εκφράσεις που λέγονται «Δεν βγάζεις πια τα ίδια χρήματα..» ή «είσαι άχρηστος..» είναι και αυτές μορφές κακοποίησης. Για αυτό πρέπει να προσέχουμε πολύ τις λέξεις που λέμε και τις σκέψεις που κάνουμε.
Ε.Π.: Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε, διαβάζουμε, ακούμε περισσότερα στόματα να ανοίγουν, περισσότερες κακοποιητικές συμπεριφορές να βγαίνουν στο φως…. Μέσα από την εντρυφή σας με το έργο τι οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους να σπάσουν τη σιωπή τους; Γιατί πιστεύετε ότι πάρα πολλοί ακόμη δεν το κάνουν αλλά υπομένουν την όποια κακοποιητική συμπεριφορά εις βάρος τους;
Κ.Δ.: Δυστυχώς υπομένουν πάρα πολλοί άνθρωποι άσχημες συμπεριφορές… Μέσα από αυτή την παράσταση, από τις εξομολογήσεις γυναικών κυρίως που υπομένουν κακοποιητικές συμπεριφορές, διαπιστώνω ότι σε αυτό τις οδηγεί ο φόβος… Ο φόβος για την κοινωνική κατακραυγή, για το τί θα πει ο κόσμος αλλά και το οικογενειακό περιβάλλον, για τα παιδιά τους, ακόμη και για τις απειλές του συντρόφου που τις κακοποιεί… Γενικά νομίζω ότι είναι ο φόβος και για αυτό πρέπει και εμείς, ως τρίτα άτομα, όταν διαπιστώνουμε κακοποιητική συμπεριφορά να την καταγγέλλουμε γιατί είναι τραγικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο από άνθρωπο σε άνθρωπο.
.
Ε.Π.: Αντίστοιχα και οι καταγγελίες στο χώρο του θεάτρου… Πού πιστεύετε ότι οφείλονταν, γιατί υπήρχαν αυτές οι συμπεριφορές; Προσωπικά, είχατε κάποια αντίστοιχα δυσάρεστη εμπειρία;
Κ.Δ.: Οι κακοποιητικές συμπεριφορές σε επαγγελματικό επίπεδο δεν αφορούν μόνο το χώρο του θεάτρου.. Απλώς, στο θέατρο έγιναν πιο ορατές γιατί αυτό το επάγγελμα είναι πιο εκτεθειμένο. Ειδάλλως, πιστέψτε με ότι συμβαίνουν παντού. Τώρα όσο αφορά στο θέατρο, ότι κάνει, ότι οδηγεί τους υπόλοιπους ανθρώπους να συμπεριφέρονται άσχημα στους συναδέρφους τους, κάνει και ένα άνθρωπο που είναι ηθοποιός. Καταρχάς, πιστεύω ότι είναι δυστυχείς άνθρωποι αυτοί που φέρονται άσχημα στον συνάνθρωπό τους γιατί αυτό αρχίζει από πολύ μεγάλη εσωτερική δυστυχία… Και ναι, δυστυχώς έχουν συμβεί και σε μένα δυσάρεστα γεγονότα. Θεωρώ ότι έκαναν πολύ καλά όλοι οι συνάδελφοι που τα κατήγγειλαν.
.
Ε.Π.: Σε προηγούμενή σας συνέντευξη αναφερθήκατε στο χρέος, στην μεγάλη ευθύνη των ηθοποιών, μια και ως ένα βαθμό καθορίζουν την αισθητική μιας χώρας… Σήμερα, διακρίνεται να νιώθουν αυτό το χρέος οι συνάδελφοί σας; Υπάρχει η ευθύνη της παράστασης που ανεβαίνει ή το εμπορικό κομμάτι είναι τόσο ισχυρό που υπερκαλύπτει κάθε άλλο χρέος;
Κ.Δ.: Δεν μπορώ να το απαντήσω για λογαριασμό των υπολοίπων συναδέλφων.. Θεωρώ ότι είναι ιερό μας χρέος αυτό. Η αναφορά μου είχε γίνει κυρίως για όλους όσους κάνουν τηλεόραση γιατί πιστεύω ότι η τηλεόραση καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αισθητική μιας χώρας. Αν κρίνω όμως από παραστάσεις ή από σειρές που έχω δει κατά καιρούς, νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ιερό τους χρέος να προστατεύουν την αισθητική του κοινού και να μην υποτιμούν τη νοημοσύνη του.
Ε.Π.: Στη σειρά «Μαύρο Ρόδο», ηγουμένη Φιλαρέτη, ένας ρόλος με τον οποίο ασχοληθήκατε ενδελεχώς.. Τι είναι αυτό που κρατάτε από την ηγουμένη Φιλαρέτη;
Κ.Δ.: Η Φιλαρέτη ήταν ένας ακόμη πολύ αγαπημένος ρόλος. Μου έμαθε την «ησυχία» που αρχίζει από μέσα μας. Αλλά η μεγάλη δωρεά που μου ήρθε μέσα από τη μελέτη της Φιλαρέτης είναι η αληθινή ηγουμένη Θέκλα στο γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης στο Ρέθυμνο, η οποία μαζί με τις υπόλοιπες μοναχές μου άνοιξαν την αγκαλιά τους, με άφησαν να μπω για λίγες μέρες στη ζωή τους και να χτίσω αυτό το ρόλο.
Ε.Π.: Πώς καταφέρατε να διατηρήσετε ισορροπίες ανάμεσα στην επαγγελματική σας καριέρα, την προσωπική σας ζωή και τη σχέση σας με τα παιδιά σας;
Κ.Δ.: Είναι μεγάλη η προσπάθεια όταν θέλεις να έχεις δύο πράγματα παράλληλα, ισορροπημένη προσωπική αλλά και επαγγελματική ζωή.. Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά μου.. Διάλεξα να έχω τρία παιδιά, επίσης επέλεξα να είμαι ηθοποιός. Τα ήθελα πάρα πολύ και τα δύο και πιστεύω ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ το καταφέρνουμε.
Ε.Π.: Τι ήταν αυτό που προσπαθούσατε να ελέγξετε ή ίσως να αποφύγετε ίσως ώστε να διατηρήσετε τις ισορροπίες στη ζωή σας;
Κ.Δ.: Αυτό που προσπάθησα πολύ είναι να προστατέψω την υγεία των παιδιών μου, να τα μάθω να την εκτιμούν και να είμαι κοντά τους στις πιο τρυφερές ηλικίες τους ώστε να μην αποκτήσουν εξαρτήσεις και να αγαπήσουν πραγματικά τον εαυτό τους, με την έννοια να προσέχουν τι τρώνε, να μην κάνουν καταχρήσεις και να προσέχουν τι σκέπτονται και τι λένε… Φυσικά και υπήρχαν δυσκολίες κατά καιρούς… Δε θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια των παιδιών μου όταν έπρεπε μα φύγω για το θέατρο ή όταν έλειπα τα Σαββατοκύριακα για πρόβες. Ελπίζω να με έχουν συγχωρέσει…
Ε.Π.: Τι είναι ευτυχία για εσάς και νιώθετε να την έχετε αγγίξει;
Κ.Δ.: Μου θυμίζετε τώρα μια φράση που έλεγε ο πατέρας μου, ότι «Είμαστε περισσότερο ευτυχείς όσο μεγαλύτερο ποσοστό ελευθερίας περισώζουμε». Νιώθω ευτυχής γιατί τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου είναι υγιή, είμαι η ίδια υγιής, κάνω τη δουλειά που ήταν το όνειρο των δεκαπέντε μου χρόνων και ζω από αυτήν…. Ναι νιώθω ευτυχής και ευγνώμων..
Ε.Π.: Με τι χρώμα πλέον επιλέγετε να ζωγραφίζετε τις κλωστές της ζωής σας;
Κ.Δ.: χαχα… Αυτή η ερώτηση είναι για την Ερατώ του έργου που κεντούσε μια ζωή…. Νομίζω ότι από εδώ και πέρα οι κλωστές είναι μπλε και χρυσές.
Ε.Π.: Να πούμε και για τι νέα σεζόν; Τι σχέδια υπάρχουν;
Κ.Δ.: Στην καινούρια σεζόν θεατρικά θα βρίσκομαι στο Νέο Ακάδημο με μια μαύρη κωμωδία για πρώτη φορά στην καριέρα μου! Πρόκειται για το «Unfriend» του Steven Moffat και τηλεοπτικά θα είμαι στην ΕΡΤ, με την «Ηλέκτρα». Εκεί κάνω τη Δόμνα, μια γυναίκα καπετάνιου που έχει μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά της, έχοντας και η ίδια μια σκληρή παιδική ζωή. Αυτά τα δύο προς το παρόν και ότι άλλο φέρει η ζωή και αυτό το υπέροχο επάγγελμα που είναι γεμάτο εκπλήξεις..
.
-Τετάρτη 6 & Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου
Θέατρο Κήπου
«Η πόρνη από πάνω» του Αντώνη Τσιπιανίτη.
Η προδοσία, η απόρριψη, η βαναυσότητα εναντίον των γυναικών και ταυτόχρονα ο έρωτας, η δύναμη που βρίσκει κανείς μέσα του ακόμη και στις δυσκολίες και η επιδίωξη για την χαρά της ζωής ξετυλίγονται συναρπαστικά μέσα από την αφήγηση μιας γυναίκας που μέσα από τον δύσκολο γάμο της έχασε πολλά, κέρδισε όμως τον εαυτό της.
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης. Ερμηνεύουν: Κατερίνα Διδασκάλου.
-.
Φωτογραφικό υλικό
