Συνέντευξη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ
Είναι από τις πιο ταλαντούχες και καταξιωμένες ηθοποιούς της γενιάς της. Την αγαπήσαμε μέσα από τη σειρά «Κλείσε τα μάτια» του Χριστόφορου Παπακαλιάτηκαι την «Έξαψη» σε σενάριο Τίνας Καμπίτση και σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου. Έχει λάβει πολλές διακρίσεις και βραβεία για το υποκριτικό της ταλέντο, ενώ κάθε ερμηνεία της κερδίζει τόσο τους κριτικούς όσο και το κοινό.
Γεννήθηκε στη Βοστώνη. Έχει σπουδάσει υποκριτική στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Έγινε ευρέως γνωστή μέσα από τη συμμετοχή της στην πετυχημένη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, «Κλείσε τα μάτια». Το 2014 κέρδισε το Θεατρικό Βραβείο Κοινού για το ρόλο της στην παράσταση «Αλεπούδες» και το 2016 το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη από κοινού με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη για την παράσταση «Οδός Πολυδούρη», στην οποία υποδύθηκε την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη. Το 2018 βραβεύτηκε με το 1ο βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου στα βραβεία all4fun για την παράσταση «Το μόνον της ζωής του ταξίδιον» και με το 3ο βραβείο γυναικείας ερμηνείας στα θεατρικά βραβεία Αθηνοράματος για την παράσταση «Άμλετ».
Ενδεικτικές θεατρικές δουλειές: Labor, Βάκχες, Έντα Γκάμπλερ, Αντιγόνη, Ο χορός της φωτιάς, Φράνκι και Τζόνι, Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους, Άμλετ, Το Μόνον Της Ζωής Του Ταξείδιον, Ολονυχτία Σαίξπηρ, Τρεις αδερφές, Έξι μέρες για τη Σφενδόνη, Μιράντα, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, Ο κόκκινος βράχος, Δωδέκατη νύχτα, Άλκηστη, Ψηλά απ’ τη γέφυρα, Ο Γυάλινος Κόσμος..
Για το ρόλο της στις « Μάγισσες του Σάλεμ» βραβεύτηκε με το βραβείο Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς στα 11α Θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης 2022
Στην τηλεόραση ενδεικτικές δουλειές της είναι, «Κλείσε τα μάτια» και «Έξαψη», «Κόκκινος Κύκλος», «Φεύγα», «Κινούμενη άμμος», «Η τελευταία παράσταση», «Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα», «Ου Φονεύσεις» και άλλα. Ενδεικτικές δουλειές της στον κινηματογράφο είναι: «Μια θάλασσα μακριά», «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα», «Μην περνάς, ανάβει κόκκινο» και άλλα
Συνέντευξη της αγαπημένης ηθοποιού Ιωάννα Παππά στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.
«Πρόκειται για ένα έργο του κλασικού ρεπερτορίου. Είναι από τα έργα που διδάσκονται στις σχολές. Εγώ το γνωρίζω από τα φοιτητικά μου χρόνια στο Θέατρο Τέχνης και ομολογώ πως πάντα με συγκινούσε αυτό το έργο. Η ιστορία αφορά μια οικογένεια που ζει πάρα πολύ δύσκολα, οικονομικά δεν μπορεί να βγάλει πέρα εύκολα, ο πατέρας τους έχει εγκαταλείψει και κατά συνέπεια σε αυτή τη δύσκολη εποχή μένει η μητέρα μόνη να μεγαλώνει δύο παιδιά, πράγμα δύσκολο ακόμη και στις μέρες μας. Η ομάδα σκέφτηκε ότι θα ήταν ωραίο για το καλοκαίρι να συνεχίζαμε σε αμερικάνικο κλασικό ρεπερτόριο και να μην ακολουθήσουμε δηλαδή την πεπατημένη και κάνουμε μια τραγωδία. Ο Γιώργος πρότεινε από το ξεκινήσουμε ένα καινούριο έργο ρεπερτορίου, να κάνουμε τον «Γυάλινο κόσμο», ο οποίος είχε πολύ μεγάλη αποδοχή μέχρι τώρα και εφόσον και η Κάτια Δανδουλάκη ενθουσιάστηκε με την ιδέα να επαναληφθεί η παράσταση, είπαμε όλοι το ναι και ξεκινήσαμε…»
Ε.Π.: Ο δικός σας ρόλος;
Ι.Π.: Εγώ υποδύομαι τη Λόρα, ένα πλάσμα πάρα πολύ εύθραυστο, πολύ ιδιαίτερο που με συγκινεί βαθιά. Νιώθω ότι με τους ανθρώπους που είναι πολύ ιδιαίτεροι πάντα έχω μια περίεργη ψυχική ταύτιση και τους κατανοώ. Η κοινωνία σήμερα, με τους όρους που θέτει και έτσι όπως έχει διαμορφωθεί με πολλές εκδηλώσεις σκληρότητας αρκετά συχνά, δε δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να δώσουν μεγάλες μάχες για να μπορέσουν να παλέψουν με τα πολλά εμπόδια που συναντούν, να ενταχθούν ομαλά στο κοινωνικό σύνολο.
Ε.Π.: Ποια είναι η ιδιαιτερότητα της Λόρας;
Ι.Π.: Η Λόρα έχει μια προσκόλληση σε μια παιδική ηλικία, έχει αρκετή παιδικότητα και αθωότητα ακριβώς επειδή δεν έχει κάνει αυτή την ηλικιακή μετάβαση. Έχει μια δυσκολία να ακολουθήσει τους ενήλικες και έτσι οδηγήθηκε στο να δημιουργήσει ένα παράλληλο κόσμο, τον «Γυάλινο κόσμο» της. Εκεί καταφεύγει κάθε φορά που νιώθει ανήμπορη να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, για να νιώσει ασφάλεια, να νιώσει καλά με τον εαυτό της και να μην πληγώνεται, να μην νιώθει ότι προδίδεται. Είναι η χαρακτηριστική φράση που λέει προς το τέλος του έργου «Το γυαλί σπάει τόσο εύκολα, όσο και αν το προσέξει κανείς»και ο συγγραφέας φυσικά ο Τενεσί Ουίλιαμς αναφέρεται στην ανθρώπινη ψυχή.
Ε.Π.: Μήπως τελικά η Λόρα δεν μπορεί να αποδεχτεί τον κόσμο των ενηλίκων; Μήπως λόγω των δύσκολων συνθηκών μέσα στις οποίες μεγαλώνει, έχει απορρίψει τελείως αυτό τον κόσμο;
Ι.Π.: Νομίζω ότι όλο αυτό προκύπτει μέσα από μια αντίδραση. Από τη θέση της μαμάς μπορώ και διακρίνω όλα τα στάδια αυτής της ανθρώπινης ανάπτυξης και συναντάω πολλά κοινά αυτού του χαρακτήρα με το παιδί μου, τις αντιδράσεις, τους φανταστικούς φίλους.. Είναι η ίδια ακριβώς αντιμετώπιση μιας πραγματικότητας που ένα παιδί δεν μπορεί να επεξεργαστεί, δεν την κατανοεί, δεν μπορεί να σκεφτεί με τη λογική ούτε και να ελέγξει τα συναισθήματά του. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί θυμώνει ούτε γιατί το μαλώνουν, ούτε γιατί κάποιος είναι σκληρός απέναντί του.. όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι ανάλογες με αυτές της Λόρα. Είναι προσκολλημένη σε μια παιδική ηλικία και δεν αποδέχεται αυτή την πραγματικότητα. Το έργο είναι μια πιο ποιητική εκδοχή για το πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τη σκληρότητα της ζωής γιατί ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλές άλλες περιπτώσεις που οι άνθρωποι δημιουργούν ένα παράλληλο κόσμο με άλλους τρόπους..
Ε.Π.: Γιώργος Νανούρης, πείτε μου κάτι ιδιαίτερο από τη συνεργασία σας…
Ι.Π.: Με τον Γιώργο ήταν να δουλέψουμε πολλά χρόνια πριν και η ευκαιρία μας δόθηκε με την παράσταση «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα». ‘Έχουμε πολύ καλή επικοινωνία και αρκετά κοινά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη δουλειά αλλά και που σκεφτόμαστε ακόμη και στην καθημερινότητά μας. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις πολύ καλή επικοινωνία με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι. Ο Γιώργος έχει αυτό το διπλό χαρακτηριστικό, από τη μια διαθέτει φοβερή ευαισθησία αλλά παράλληλα και εξαιρετικό χιούμορ. Προσωπικά όταν τα συναντώ αυτά τα χαρακτηριστικά σε έναν άνθρωπο ειλικρινά ενθουσιάζομαι γιατί είναι δύσκολο να συνυπάρχουν. Αν και πιστεύω ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν πάρα πολύ χιούμορ και αυτό επίσης αποτελεί μια εσωτερική αντίδραση για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τα πράγματα λιγότερο επώδυνα.
Ε.Π.: Κάτια Δανδουλάκη, τι είναι αυτό που σας γοητεύει πάνω της;
Ι.Π.: Η Κάτια καταρχάς έχει αυτή τη φυσιογνωμία που σε καθηλώνει. Ήταν και είναι πάρα πολύ όμορφη γυναίκα, με μια όχι κοινή ομορφιά και με ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο που άφησε τη σφραγίδα της ως μια «Μεγάλη Κυρία του Θεάτρου» και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το ταλέντο στην υποκριτική αλλά και με τοι ταλέντο στη ζωή. Έχει μια μεγάλη παιδικότητα και είναι ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος. Πάντοτε παρακολουθούσα τις συνεντεύξεις της γιατί μου άρεσε που μιλούσε με πολύ μεγάλη άνεση για τον εαυτό της. Η Κάτια είναι πάντα ένας πολύ ειλικρινής άνθρωπος και δεν σου αφήνει περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Είναι μεγάλη η χαρά μου που συναντιέμαι μαζί της αυτή τη στιγμή γιατί με συγκινεί πάντα να παίζω με ηθοποιούς που ανήκουν σε άλλη γενιά και κουβαλούν όλη αυτή την ιστορία.
Ε.Π.: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, πείτε μου μια αυστηρή απαίτηση που είχε από τους πρωταγωνιστές της σειράς..
Ι.Π.: Ο Χριστόφορος δεν έχει υπάρξει αυστηρός ποτέ.. Νομίζω ότι κάποιες φορές εγώ έχω υπάρξει πολύ πιο αυστηρή με τον εαυτό μου απ’ ότι θα ήταν ο Χριστόφορος με οποιονδήποτε και αυτό πιστεύω ότι είναι το ταλέντο του συγκεκριμένου ανθρώπου. Δημιουργεί αυτό το κλίμα μιας απίστευτης χαλαρότητας και ευδαιμονίας που αν και τα γυρίσματα κράτησαν περίπου δύο σεζόν και τα επεισόδια χρειαζόταν χρόνο για να γυριστούν, όποιον και αν ρωτήσετε από τους συντελεστές θα σας απαντήσουν πως δεν κατάλαβαν πότε ολοκληρώθηκε η σειρά..
Ε.Π.: Μεγάλες, σπουδαίες συνεργασίες – Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Κάτια Δανδουλάκη, Τάσος Νούσιας, Γιώργος Νανούρης, Πυγμαλίων Δαδαδακαρίδης και πολλές ακόμη… Πώς νιώθετε με αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους γύρω σας;
Ι.Π.: Πιστεύω ότι τα πράγματα στη ζωή έρχονται ως μια φυσική συνέχεια, το ένα φέρνει το άλλο.. Κάπως ξεκινάς και φτάνεις σε ένα σημείο, που ίσως και να ήταν και το καλύτερο σημείο εκκίνησης και από εκεί και πέρα αρχίζεις και συναντάς σπουδαίους ανθρώπους και αυτό πλέον σου ανοίγει ένα δρόμο για πολύ σπουδαίες συνεργασίες. Προσωπικά είχα αυτή την τύχη μόλις τελείωσα τη σχολή να με επιλέξει ο Κώστας Κουτσομύτης από μια φωτογραφία και από εκεί και μετά το ένα έφερε το άλλο. Ειλικρινά στα 24 χρόνια που δουλεύω νιώθω ότι έχω μια πολύ γεμάτη επαγγελματική ζωή ήδη…
Ε.Π.: Είναι πιο συνειδητοποιημένες πλέον οι επιλογές σας; Ποιο είναι το βασικό κριτήριο συμμετοχής σας σε κάποια παραγωγή;
Ι.Π.: Εξαρχής ήταν πολύ συνειδητές οι επιλογές μου και μάλιστα μπορώ να πω ότι ήμουν και πάρα πολύ αυστηρή στις επιλογές μου. Ίσως γιατί φοβόμουν να μην παραστρατήσω, να μην φύγω από τον στόχο μου. Και ο στόχος μου ήταν καθαρά η τέχνη, η υποκριτική, οπότε προσπαθώντας να αποφύγω μια οποιαδήποτε αλλοίωση σε σχέση με την καλλιτεχνική μου ανάγκη και επιθυμία είπα σε πολλές προτάσεις το όχι. Απέφυγα δηλαδή τριβή με δουλειές που μπορεί να ένιωθα ότι θα με κρατούσανε πίσω. Αυτό φυσικά έχει και ένα κόστος, αλλά πιστεύω ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Όταν ξεκινάς μια πορεία και υπάρχει μια δυναμική έχεις πολλές επιλογές… Στο σημείο αυτό κάτι θα αποκλείσεις, κάπως θα συνεχίσεις.. Το σίγουρο είναι ότι ένας άνθρωπος που είναι ταλαντούχος και υπάρχει λόγος να βρίσκεται σε οποιαδήποτε δουλειά, θα χαράξει μια πορεία.
Ε.Π.: Νιώθετε δικαιωμένη με τις αποφάσεις σας;
Ι.Π.: Στο μεγαλύτερο μέρος ναι.. Φυσικά με τα χρόνια αρχίζεις και αξιολογείς τις επιλογές σου και στο σημείο αυτό μπορεί να αναθεωρήσεις για κάποιες στιγμές, για κάποιες επιλογές. Απλά εκείνη τη στιγμή που παίρνουμε τις αποφάσεις μας είμαστε σε συγκεκριμένη συνθήκη ζωής, σκεφτόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, θέλουμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, οπότε για εκείνη τη στιγμή, αυτό που επιλέξαμε ήταν η καλύτερη επιλογή.
Ε.Π.: Και στο έργο «Ψηλά απ τη Γέφυρα» αλλά και στον «Γυάλινο κόσμο» είναι έκδηλη η ρευστότητα των καταστάσεων, των δεδομένων, της ίδιας της ζωής.. Ποια είναι η στάση σας απέναντι σε αυτή την αλήθεια;
Ι.Π.: Είναι τρομακτικό όταν το συνειδητοποιεί κανείς πια βιωματικά και πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ενηλικίωση του κάθε ανθρώπου. Γιατί, μέχρι να συμβούν κάποια γεγονότα που να μας ταρακουνήσουν λίγο είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε γιατί συμβαίνει κάτι στην κοινωνία, βρισκόμαστε σε μια πιο ανέμελη ηλικία κουβαλώντας αυτή την αθωότητα ότι όλα τα μπορούμε και ότι δε θα συμβεί σε μας κάτι… Μεγαλώνοντας όμως αρχίζουν τα πράγματα και ανατρέπονται αρκετά. Αυτό όλο περιέχει και αυτή τη σκληρότητα που θα πρέπει ο καθένας μας να διαχειριστεί για να μπορέσει να συνεχίσει και να πάει παρακάτω..
Ε.Π.: Ποιες είναι οι προτεραιότητές σας τώρα, μετά τη μητρότητα..
Ι.Π.: Αυτή τη στιγμή η προτεραιότητά μου είναι πολύ ξεκάθαρη. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να είμαι καλά γιατί θέλω πάρα πολύ να δω να μεγαλώνει το παιδί μου. Για μένα είναι ο πιο σημαντικός στόχος τώρα. Φυσικά για να είναι καλά ένας άνθρωπος δεν φτάνει μόνο η υγεία… Θα πρέπει να είναι καλά και στη δουλειά του και στις σχέσεις του γιατί όλα αυτά συνθέτουν την ισορροπία που είναι απαραίτητη για να είμαστε καλά.
Ε.Π.: Σήμερα στο κοινωνικό πλαίσιο, τι είναι αυτό που σας φοβίζει; Πως βλέπετε πλέον τις εξελίξεις στη χώρα μας;
Ι.Π.: Νομίζω ότι τα πράγματα διαμορφώνονται κάπως επικίνδυνα και σε αυτό έχει συμβάλλει πάρα πολύ η τεχνολογία. Υπάρχει μια έξαρση βίας, μια αλλοίωση στο τρόπο που εκπαιδεύουμε τις νέες γενιές και μεγαλώνουν πολύ μακριά από την επαφή με το συναίσθημα, με τη φύση, με την τέχνη στην αγνή της μορφή… Είναι όλα κάπως συγκεχυμένα και μπερδεμένα. Σίγουρα δεν αφορά όλη την κοινωνία αλλά πιστεύω μεγάλο ποσοστό στην εποχή μας. Νομίζω ότι όλο αυτό δημιουργεί και μια αίσθηση ματαιότητας. πάντα μου άρεσε αυτό που θα κάνω να έχει κάποιο νόημα γιατί πιστεύω στους ανθρώπους που παλεύουν για ένα σκοπό, για ένα καλό σκοπό μέσα στον κόσμο. Και αυτό αποζητώ και εγώ, να υπάρχει ρομαντισμός και να πολεμάμε για μεγάλα ιδανικά και αξίες και να είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε για αυτά.
Ε.Π.: Πώς συνδυάζετε η καριέρα με την μητρότητα; Με ποιες δυσκολίες έρχεστε αντιμέτωπη καθημερινά;
Ι.Π.: Νομίζω νιώθω το κλασικό όπως και όλοι οι γονείς, ότι δε μου φτάνει το 24ωρο… Πολλές φορές δεν περισσεύει ούτε μια ώρα.. Αυτό βέβαια δημιουργεί ένα στρες αλλά προτιμώ να μου λείπει χρόνος και να έχω μια τέτοια ζωή από το να αισθάνομαι ότι έχω πολύ χρόνο και δεν ξέρω πώς να τον χρησιμοποιήσω.
Ε.Π.: Επόμενα σχέδια..
Ι.Π.: Το Σεπτέμβριο ξεκινάμε πρόβες στο Σύγχρονο Θέατρο για την παράσταση «Ο Πατέρας» με την Ελένη Σκότη και θα επαναλάβουμε το «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα» από τα μέσα της επόμενης σεζόν.
Ευχαριστώ
Πληροφορίες για τη παράσταση εδώΦωτογραφικό υλικό
