Συνέντευξη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ
Άμεση, αυθόρμητη και με ένα πλατύ χαμόγελο που κερδίζει τις καρδιές μας, η εθνική μας γιαγιά, μιλά για την μεγάλη της αγάπη, το παιδικό θέατρο αλλά και την εξαιρετικά ταλαντούχα κόρη της, τη Χριστίνα Κουλουμπή.
Συνέντευξη της αγαπημένης Κάρμεν Ρουγγέρη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.
«Το όνομά μου είναι λατινικό και σημαίνει «ποίημα». Είμαι από την Αθήνα. Έχω δύο παιδιά, τη Χριστίνα και τον Βίκτωρα Κουλουμπή. Από μικρή έλεγα τα ποιήματα και έπαιζα στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου.
Τελειώνοντας το γυμνάσιο έδωσα εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και πέρασα. Όταν τελείωσα, είχα την τύχη να με διαλέξει ο Δημήτρης Ροντήρης. Στο ξεκίνημά μου έπαιξα αρχαία τραγωδία στο Ηρώδειο και μάλιστα έναν πρώτο ρόλο. Μπήκα στην Λυρική Σκηνή με το σπαθί μου, δίνοντας εξετάσεις σαν μεσόφωνος κι εκεί είχα την ευτυχία να γνωρίσω τον σύζυγό μου, Ανδρέα Κουλουμπή. Έχοντας το προνόμιο του τραγουδιού, μπήκα εύκολα στο Εθνικό Θέατρο, όπου παρέμεινα για πολλά χρόνια. Παράλληλα πήρα μέρος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές. Το ότι ασχολήθηκα με το Θέατρο για Παιδιά το οφείλω στα παιδιά μου. Σκέφτηκα να φτιάξω μια θεατρική ομάδα για να περνάμε όλοι καλά τα Σαββατοκύριακα και δημιούργησα τους «Ρακοσυλλέκτες». Αργότερα μου ζητήθηκε από την Λυρική Σκηνή να δημιουργήσω όπερα για παιδιά, ξεκαθαρίζοντάς μου ότι δεν θα υπήρχε χρηματική αμοιβή. Δέχτηκα…
Μια από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου ήταν οι παραστάσεις που κάναμε για τα παιδιά στο Ηρώδειο. Ήταν μια δική μου ιδέα. Πήγα στον τότε διευθυντή, τον Νίκο Κούρκουλο, και του είπα: «Τι θα έλεγες να ανοίξουμε την πόρτα του Ηρωδείου στα παιδιά;». Ενθουσιάστηκε. Το τακτοποίησε αμέσως. Έτσι… με σύνθημα «Ένα Ηρώδειο γεμάτο παιδιά» το σπουδαίο αυτό θέατρο πλημμύρισε από χιλιάδες μικρούς θεατές όλων των ηλικιών.
Στο θέατρο για παιδιά τα πράγματα είναι πολύ ουσιαστικά. Κι αυτό μπορείς εύκολα να το καταλάβεις, αν, έστω και για μία μόνο φορά, παρακολουθήσεις μια παράσταση μέσα από τη σκηνή, κρυφά, από τις κουΐντες. Και τότε μπορείς να καταλάβεις την προσφορά μιας καλής παράστασης. Το συνηθίζω να βλέπω ανάποδα τις παραστάσεις μου, πίσω από τις κουΐντες, για να δω πως κερδίζεται η προσοχή των παιδιών…. Πάντα, όταν ετοιμάζω μία παράσταση, λοιπόν, προσπαθώ να τη βλέπω μέσα από τα μάτια των παιδιών. Αυτό με βοηθάει πολύ και μπορώ να πω ότι με καθοδηγεί. Σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις είμαι παρούσα. Παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή ηθοποιούς και θεατές…»
Η μοναξιά των σκουληκιών (1995)
«Το έργο, το «Παραμύθι χωρίς Όνομα», είναι ένα διαμάντι της παιδικής λογοτεχνίας, γεμάτο θησαυρούς– μηνύματα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μετέφερα στο θέατρο. Δημιούργησα δηλαδή μια θεατρική παράσταση με πολύ μεγάλο σεβασμό προς την αρχική δημιουργό. Είναι ένα διαχρονικό κείμενο, κάποιες φορές αλληγορικό. Το έργο αναφέρεται σε ένα φανταστικό βασίλειο .Το βασίλειο των Μοιρολάτρων. Εκεί βασιλεύει ο Συνετός, ένας βασιλιάς που πεθαίνοντας αφήνει στο γιο του Αστόχαστο ένα πλούσιο βασίλειο. Ο Αστόχαστος παντρεύεται την Παλάβο και οι δυο τους μέσα σε λίγο καιρό με τις πράξεις τους μετατρέπουν το βασίλειο από πλούσιο σε φτωχό. Το έργο έχει μια πάρα πού ενδιαφέρουσα πλοκή και κρατάει το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή Τα σχόλιά μετά την παράσταση είναι τρυφερά και όμορφα και μάλιστα κάποια παιδάκια «παραπονιούνται» γιατί θα ήθελαν να κρατήσει περισσότερο η παράσταση…»
Ε.Π.: Πολύ μελετημένα τα ονόματα των ηρώων..
Κ.Ρ.: Η ονοματολογία δεν είναι τυχαία. Έχει πολύ μεγάλη σημασία. Το όνομα κάθε ρόλου προσδιορίζει τον χαρακτήρα του.
Ε.Π.: Τα σκηνικά θα πρέπει να είναι καθοριστικής σημασίας για μια παιδική παράσταση…
Κ.Ρ.: Η Χριστίνα Κουλουμπή που επιμελείται πάντα το εικαστικό μέρος των παραστάσεων μας αυτή τη φορά με τα σκηνικά της καθόρισε και την σκηνοθεσία. Σ’ αυτό το έργο μάλιστα συνεργαστήκαμε στην σκηνοθεσία. Τα σκηνικά της είναι σαν ένα παιχνίδι Lego το οποίο διαμορφώνεται αναλόγως. Οι ηθοποιοί χορεύοντας αλλάζουν τα σκηνικά δημιουργώντας τον χώρο ανάλογα με τις ανάγκες μας, κάτω βέβαια από τις οδηγίες του χορογράφου μας Πέτρου Γάλλια.
Ε.Π.: Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση;
Κ.Ρ.: Η μουσική μας είναι μια συλλογή από μελωδίες των παιχνιδιών που παίζανε και παίζουνε ακόμα στις γειτονιές τα παιδιά. Βέβαια όλες αυτές τις μελωδίες τις διαμόρφωσε με μαγικό τρόπο ο μουσικός μας Αντώνης Δελαπόρτας. Δίνουμε μεγάλη σημασία στα ακούσματα που παίρνουν τα παιδιά μέσα από τις παραστάσεις μας ώστε να έχουν και αυτό το κέρδος
Ε.Π.: Ποια μηνύματα προσπαθείτε να περάσετε στα παιδιά;
Κ.Ρ.: Δεν απαριθμούμε ούτε αποκαλύπτουμε ποτέ τα μηνύματα που υπάρχουν στα έργα μας. Το συγκεκριμένο έργο μας μπορεί να είναι γεμάτο θησαυρούς αλλά το παιδί είναι εκείνο που πρέπει να τους ανακαλύψει.
Ε.Π.: Υπάρχει κάποια τεχνική ώστε να υπάρχει αμεσότητα με το παιδικό κοινό και να μπορέσετε με μεγαλύτερη ευκολία να περάσετε τα μηνύματα του έργου;
Κ.Ρ.: Πάντοτε εμείς που ασχολούμαστε με το θέατρο για παιδιά πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο να περάσουμε κάποια μηνύματα μέσα από τα έργα μας. Να τα διασκεδάσουμε από τη μια αλλά και να τα διδάξουμε από την άλλη. Όμως, προσοχή! Χωρίς διδακτισμό. Έμεσα όχι άμεσα. Γιατί πολλές φορές ο άμεσος τρόπος μπορεί να φέρει αντίθετα αποτελέσματα.
Ε.Π.: Από πού αντλείτε τα θέματα των παραστάσεών σας;
Κ.Ρ.: Συνήθως τα θέματά μου τα αντλώ αρχικά από τη λογοτεχνία, ξένη και ελληνική, από την όπερα που είναι η ειδικότητά μου, από κλασικά παραμύθια που έχουν κάτι να πουν, και κατά δεύτερον από την Αρχαία Ελλάδα (Μυθολογία, Όμηρο ή Αίσωπο). Φέτος ανεβάσαμε την Οδύσσεια, του Ομήρου την οποία και παρακολούθησαν 80.000 παιδιά και «Το Παραμύθι χωρίς Όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα που τώρα περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα. Δηλαδή ότι βλέπουν οι μικροί μας φίλοι στην Αθήνα το ίδιο ακριβώς βλέπουν και τα παιδιά όλης της Ελλάδας. Όταν πρόκειται για παράσταση που απευθύνεται στα παιδιά όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια.Τα τελευταία χρόνια, τα ίδια τα παιδιά συμμετέχουν στην επιλογή του έργου που θα παρουσιάσουμε τον επόμενο χρόνο. Ψηφίζουν. Μετά από κάθε παράσταση τους προτείνω τρείς τίτλους και εκείνα αποφασίζουν.
Ε.Π.: Πόσο καθοριστική είναι η ενασχόληση με τη Λογοτεχνία στο σύνολο της ανάπτυξης των παιδιών;
Κ.Ρ.: Είναι απίστευτα πολύτιμη η Λογοτεχνία. Τόσα πράγματα μπορείς να κερδίσεις διαβάζοντας.
.
Ε.Π.: Πιστεύετε ότι τα παιδιά αγαπούν το βιβλίο; Είναι εξοικειωμένα μαζί του;
Κ.Ρ.: Δυστυχώς όχι όσο θα έπρεπε και αυτός είναι και ο σκοπός μας όταν μετατρέπουμε σε θεατρικό έργο ένα μυθιστόρημα της λογοτεχνίας. Μια παράσταση είναι πολύ πιο εύπεπτη από ότι ένα βιβλίο. Μια παράσταση μπορεί να δώσει το ερέθισμα στο παιδί να αγαπήσει αυτό που βλέπει και να οδηγηθεί στο βιβλίο με μεγαλύτερη ευκολία. Αυτό είναι το όνειρό μου, μετά την παράσταση να πάρουν τα παιδιά το βιβλίο στο χέρι και να αναζητήσουν περισσότερες λεπτομέρειες. Άλλωστε, έχει τόσο ενδιαφέρον το διάβασμα, θέλω τόσο πολύ να το περάσω αυτό στα παιδιά…
Ε.Π.: Το εκπαιδευτικό μας σύστημα συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση;
Κ.Ρ.: Εξαρτάτε από τον δάσκαλο. Αν ο δάσκαλος είναι καλός, είναι καλά και τα παιδιά. Το λέει και η Πηνελόπη Δέλτα, «‘Όταν είναι καλός ο αρχηγός, είναι καλός και ο λαός…».
Ε.Π.: Έχει κάποιο τίτλο η Παιδική Σκηνή;
Κ.Ρ: Εάν μπορούσα να δώσω στην παιδική μας σκηνή ένα τίτλο θα ήταν «Θέατρο που σέβεται τους μικρούς μας θεατές».
Ε.Π.: Σας αγαπάνε τα παιδιά και σας το δείχνουν…
Κ.Π.: Με αγαπάνε και τα αγαπώ. Έτσι είναι.. Δίνεις; Παίρνεις. Δίνεις αγάπη; Παίρνεις αγάπη. Δίνεις σεβασμό; Παίρνεις σεβασμό.
Ε.Π.: Τι σας συγκινεί στα παιδιά;
Κ.Ρ.: Μου αρέσει η ειλικρίνεια και η αθωότητά τους. Μέχρι στιγμής μόνο καλά λόγια μας λένε και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.
Ε.Π.: Υπάρχει ίσως κάποιο ιδιαίτεροι σχόλιο που να έχετε δεχτεί από τους μικρούς θεατές;
Κ.Ρ.: Πολλά σχόλια. Θα μπορούσα να κάνω ένα βιβλίο με αυτά. Φέρνω στο νου μου αυτό που μου είπε ένα παιδάκι μετά από μια παράσταση «Κυρία, με κάνατε ευτυχισμένο!!». Και ένα άλλο αστείοσχόλιο από ένα παιδί που έβγαινε από την αίθουσα «Τα άξιζε τα λεφτά του…»…
Ε.Π.: Πώς νιώθετε που έχτε αυτή την ευθύνη πάνω σας;
Κ.Ρ.: Νοιώθω υπέροχα. Κοιτάξτε, κάθε παράσταση που ετοιμάζουμε είναι ένα στοίχημα. Να σας πω το μυστικό… Όταν ετοιμάζω μια παράσταση,προσπαθώ να τη δω με τα μάτια των παιδιών και να την φτιάξω έτσι ώστε να μπορεί να ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΈΡΟΝ τους. Πολλές φορές έχει τύχει να γράψω ένα κείμενο και την ώρα που το παίζουν οι ηθοποιοί να καταλάβω ότι εμένα σαν παιδί δεν με κερδίζει. Αμέσως το τροποποιώ. Σταματάω την πρόβα και αλλάζω το κείμενο γιατί νιώθω ότι αυτό που βλέπω δεν με ενδιαφέρει σαν παιδί. Λίγο λίγο και με αυτό τον τρόπο, φτιάχνεται το έργο μας. Όταν το παραδώσουμε στα παιδιά είμαστε σίγουροι ότι θα πάει καλά.
Ε.Π.: Ποιες είναι οι διαφορές του παιδικού θεάτρου με το θέατρο για ενήλικες, αν μπορούμε να το ορίσουμε έτσι…
Κ.Ρ.: Η βασική διαφορά είναι η εξής και είναι ειπωμένη από τον μεγάλο θεατράνθρωπο Στανισλάβσκι, «Στο θέατρο για παιδιά οι ηθοποιοί πρέπει να παίζουν όπως και στο θέατρο για μεγάλους με μία διαφορά, πρέπει να παίζουν λίγο καλύτερα..».
Αν εφαρμόσεις αυτό που λέει ο Στανισλάβσκι στα σκηνικά, στα κοστούμια, στις χορογραφίες, στη μουσική, στους στίχους, στους φωτισμούς, τότε η παράσταση είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Είμαι τυχερή γιατί έχουμε τη Χριστίνα η οποία είναι αριστούχος του Εθνικού Θεάτρου αλλά και της Σχολής Καλών Τεχνών. Είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα που πάντοτε κερδίζει με τη δουλειά της τα ματάκια των παιδιών ως προς το εικαστικό μέρος. Ξέρετε, το παιδικό κοινό είναι αναμφισβήτητα πιο δύσκολο από των ενηλίκων. Ο ενήλικας μπορεί να μείνει σε μια παράσταση που δεν του αρέσει μόνο και μόνο επειδή πλήρωσε το εισιτήριο. Το παιδί δε θα μείνει σε μια παράσταση που δεν του κινεί το ενδιαφέρον, που δεν έχει κάτι να του δείξει… Για αυτό και για μας είναι μεγάλο βραβείο τα θετικά σχόλια που ακούμε από τα ίδια τα παιδιά.
Ε.Π.: Ποια είναι η βασική αρχή που θα πρέπει να διέπει τις παιδικές παραστάσεις;
Κ.Ρ.: Εμείς προσπαθούμε κάθε παράστασή μας που περιοδεύει να παρουσιάζεται χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα. Ό,τι και όπως βλέπουν τα παιδιά μια παράσταση στην Αθήνα, έτσι πρέπει να την βλέπουν και τα παιδιά της περιφέρειας. Δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία σε αυτό. Όταν δημιούργησα την Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με διευθυντή τότε τον αείμνηστο Νίκο Κούρκουλο, του είχα πει ότι τις παραστάσεις μας δεν μπορεί να τις βλέπουν μόνο τα παιδιά της Αθήνας αλλά πρέπει να πηγαίνουν σε όλη την Ελλάδα. «Είσαι ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ» του τόνισα.Το δέχτηκε αμέσως.. Έτσι ξεκίνησε η περιοδεία των παιδικών παραστάσεων στο Εθνικό. Βέβαια όταν έφυγα από το Εθνικό Θέατρο εκείνοι σταματήσαν τις περιοδείες, εγώ όμως τις συνέχισα και ο κόσμος με ακολούθησε και τον ευγνωμονώ για αυτό! Εάν προσέξετε τις αναρτήσεις μας θα δείτε ότι είναι γεμάτα τα θέατρα σε κάθε μας παράσταση. Ξέρετε δεν έχω πάρει ποτέ επιχορήγηση, ούτε μία δεκάρα.. Παρόλα αυτά το θέατρο είναι γεμάτο και έτσι με την βοήθεια του κόσμου μπορούμε να συνεχίζουμε το έργο μας. Η αλήθεια είναι ότι μας τιμάει ο κόσμος μέχρι στιγμής και είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Να τονίσω ότι και οι ηθοποιοί μας, όλοι εξαιρετικοί, γνωρίζουν πολύ καλά ότι όταν έχεις να κάνεις με παιδιά, πρέπει να είσαι άψογος γιατί διαφορετικά δε θα κερδίσεις το ενδιαφέρον τους.
Ε.Π.: Πώς νιώθετε που δημιουργείται, και συνεργάζεστε με την κόρη σας;
Κ.Π.: Είναι μεγάλη χαρά, τιμή αλλά και τύχη να έχω κοντά μου την κόρη μου, τη Χριστίνα Κουλουμπή. Είναι ένα τόσο ταλαντούχο πλάσμα… Της δίνω πάντα το 55% της επιτυχίας των παραστάσεων μας τελευταία. Ασχολείται και με τη σκηνοθεσία και χαίρομαι γιατί το θέλει πολύ να συνεχίσει το έργο μας.Η Χριστίνα μου είναι ένα χαρισματικό πλάσμα. Κάθε φορά της λέω χιλιάδες ευχαριστώ. Έχει ένα υπέροχο τρόπο να τα κάνει όλα…πάντα με το χαμόγελο. Περνάμε πολύ ωραία δουλεύοντας στην αρχή πάνω σε κάθε έργομας. Μετά είναι ελεύθερη να κάνει ό,τι εκείνη πιστεύει. Να φανταστείτε εγώ βλέπω το αποτέλεσμα της δουλειάς μας την παραμονή της πρεμιέρας.. Της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Πάντα πάει το έργο πιο πέρα από αυτό που εγώ έχω ονειρευτεί.
Ε.Π.: Της δίνετε συμβουλές;
Κ.Ρ.: Το μόνο που της λέω είναι να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα.. «Κάνε ότι σκηνικά θέλεις, ότι κοστούμια σου αρέσουν με βασική αρχή το σεβασμό στα παιδιά…».
Ε.Π.: Υπάρχει κάποιο μυστικό επιτυχίας;
Κ.Ρ.: Είναι κοινό, συνηθισμένο αυτό που θα πω.. είναι η αγάπη και η κατάθεση ψυχής σε αυτό που κάνεις γενικά. Χωρίς αγάπη δε γίνεται τίποτα. Εάν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν μπορείς να το υπηρετήσεις. Μετά έρχονται οι γνώσεις που είναι σαφώς απαραίτητες.
Ε.Π.: Θέατρο – τηλεόραση, γέρνει κάπου περισσότερο η ζυγαριά;
Κ.Ρ.: Στο θέατρο για παιδιά…. Αυτό με ευχαριστεί πολύ, αυτό μου δίνει ευτυχία. Όταν βέβαια μου δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχω σε κάποιο σήριαλ το κάνω με πάρα πολύ κέφι.
Ε.Π.: Νιώθετε δικαιωμένη μέχρι σήμερα με τις επιλογές σας;
Κ.Ρ.: Πολύ δικαιωμένη.. Όταν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός, το έκανα γιατί ήμουν ευτυχισμένη όταν έπαιζα. Ποτέ δεν ήταν σκοπός μου η αναγνωρισιμότητα, ούτε που το φανταζόμουν ποτέ.. Εγώ απλά ήμουν ευτυχισμένη γιατί έπαιζα, γιατί έκανα αυτό που αγαπούσα. Ανήκω στους καλλιτέχνες που χτίσανε την καριέρα τους κομματάκι κομματάκι με πολύ δουλειά και προσπάθεια. Δεν πιστεύω στις καριέρες που χτίζονται έτσι ξαφνικά από μια συμμετοχή σε ένα σήριαλ ας πούμε, γιατί όταν η άνοδος είναι πολύ απότομη, απότομη είναι και η πτώση.
Ε.Π.: Η νέα σεζόν τι θα έχει;
Κ.Ρ.: Η νέα σεζόν θα έχει την «Ιλιάδα του Ομήρου» αλλά και Πηνελόπη Δέλτα, «Το Μαγικό Κλειδί». Είναι έργα που ψήφισαν τα ίδια τα παιδιά. Το «Μαγικό Κλειδί» είναι ένα υπέροχο έργο που παίζει με τα συναισθήματα. Και θα είναι πλημμυρισμένο με μουσική της Κάτω Ιταλίας.
Πληροφορίες για τη παράσταση «Παραμύθι χωρίς όνομα», θα βρείτε εδώΦωτογραφικό υλικό
