Η ηθοποιός Kαρυοφυλλιά Καραμπέτη, μιλάει στην Kulturosupa…
Βιογραφικά και πολλά εισαγωγικά δεν χρειάζονται. Θα πω μόνο τούτο. Ήθος, στάση ζωής, καλλιτεχνική ποιότητα και συνέπεια, μεγάλη καλλιτέχνιδα. Ένας φίλος θα συμπλήρωνε… και ωραία γυναίκα. Αυτά και πολλά άλλα «ενδιάμεσα», συμπληρώνουν το προφίλ μιας ακέραιης προσωπικότητας και μιας από τις μεγαλύτερες γυναίκες ηθοποιούς που διαθέτει η χώρα σήμερα.
Βρεθήκαμε από κοντά στο μπαρ του ξενοδοχείου της και παρά την πίεση του χρόνου, είπαμε πολλά και διάφορα. Μια κουβέντα μαζί της σαφώς και δεν εξαντλείται γιατί το πρόσωπο αυτό, είναι πολλά παραπάνω…
Η ηθοποιός Kαρυοφυλλιά Καραμπέτη, μιλάει στην Kulturosupa…
- Κυρία Καραμπέτη από πέρσι σας «κυνηγώ» για να μιλήσουμε, δεν δίνετε εύκολα συνεντεύξεις και όπως έχω καταλάβει δεν σας αρέσουν… Είστε «δύσκολη»…
- Για όνομα του Θεού… [γελά]… Δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου κυρίως όταν είμαι σε περιοδεία… Να, λοιπόν, βρέθηκε η στιγμή, έστω και ένα χρόνο μετά, να τα πούμε από κοντά..
- Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Στη συνέντευξη τύπου για την παράσταση «Αγαμέμνων», ακροατής ήταν και ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», ο κ. Νικηφόρος Παπανδρέου. Μια σκηνή που δεν υπάρχει πια, όπως και του «Ανοιχτού Θεάτρου» στην Αθήνα. Και στα 2 συμμετείχατε, και τα 2 τα καταβρόχθισε η κρίση…
- Είναι κρίμα σχήματα τα οποία έχουν μια τόσο μεγάλη ιστορία, δεκαετιών, να βρίσκονται σήμερα χωρίς επιχορήγηση, και χωρίς στέγη. Άνθρωποι οι οποίοι ήταν τόσα χρόνια δημιουργικοί, αυτήν τη στιγμή να κάθονται σπίτι τους χωρίς τη δυνατότητα να παρουσιάσουν το έργο τους.
- Κατά κάποιο τρόπο συμβαίνει και σε νεότερους καλλιτέχνες…
- Αναγκάζονται και αυτοί για να πραγματώσουν το όραμά τους να συγκροτήσουν μικρές ομάδες, πειραματικές, χωρίς αμοιβή, χωρίς θεατρική στέγη, πότε από εδώ, πότε από εκεί, αναγκαζόμενοι να πληρώνουν ένα μεγάλο ενοίκιο σε κάποιο θέατρο, το οποίο δεν μπορούν καν να καλύψουν μέσα από τις εισπράξεις τους. Και βέβαια τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά αναγκάζονται να κάνουν διπλές δουλειές. Κάπως έτσι ήμασταν και εμείς στο ξεκίνημά μας…
- Πώς δηλαδή;
- Τόσο στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», όσο και στο «Ανοιχτό Θέατρο», για να τα βγάλω πέρα, έκανα παράλληλα και άλλες δουλειές.
- Είστε τελικά υπέρ της κρατικής επιχορήγησης;
- Θα έπρεπε να υπάρχει και να ισχύει, διότι είναι λάθος αυτό που κάνει η πολιτεία. Δίνει προβάδισμα σε άλλα πράγματα και αφήνει τον πολιτισμό στην άκρη.
- Και προ κρίσης δεν συνέβαινε αυτό;
- Όλοι ξέρουμε τα αίτια της κρίσης πριν καν υπάρξουν και γίνουν τόσο ορατά. Ήταν πολιτισμικά πάνω από όλα, δηλαδή ο πολιτισμός ήταν εκείνος που είχε πεθάνει πρώτος στη χώρα μας…
- Σε αυτό το «θάνατο» φταίει μόνο η πολιτεία;
- Όχι, αλλά και από το χειρισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με όλη αυτή την επίδειξη λαϊφ σταϊλ που τροφοδοτήθηκε και στηρίχτηκε υπερβολικά…
- Εσείς πάντως αντισταθήκατε σε αυτά…
- Μα, ήταν πάντα αντίθετα στις αρχές και στον τρόπο ζωής μου έτσι κι αλλιώς… Ήμουν αυστηρά εργαζόμενη είτε στο θέατρο, είτε σε κάποια γυρίσματα. Από εκεί και πέρα ούτε με ενδιέφερε, δεν μπορούσα να είμαι στο επίκεντρο της δημοσιότητας για την προσωπική μου ζωή…
- Παρά ταύτα, ο κόσμος θέλει το «κουτσομπολιό»…
- Ο καλλιτέχνης πρέπει να κρατάει ένα κομμάτι της ζωής του αυστηρά για τον εαυτό του, δε γίνεται να τα ξεπουλάει όλα…
- Το κάνουν πολλοί συνάδελφοι σας ακόμα και σήμερα, υπάρχει, δεν υπάρχει, αυτό το λαϊφ σταϊλ…
- Είμαι αντίθετη απέναντι στην πρακτική πολλών συναδέλφων μου που υιοθετούν και προκαλούν οι ίδιοι τα Μέσα για να προβληθούν…
- Πάντως για μένα κυρία Καραμπέτη, είστε μια «σταρ» κι ας μην ξέρω πολλά για την προσωπική σας ζωή..
- Αυτός είναι ένας τίτλος που ποτέ δε μου άρεσε, ποτέ δεν τον επέλεξα, πάντα έλεγα ότι είμαι ηθοποιός.
- Είναι παρεξηγημένη λέξη…
- Ναι, γιατί μας φέρνει στο μυαλό έναν άνθρωπο με τρόπο ζωής λίγο απόμακρο, κλεισμένο στον εαυτό του…
- Υπάρχει μια τέτοια εικόνα και για εσάς…
- Δεν είναι όμως έτσι. Ούτε ο άνθρωπος που έχει τα πολλά λεφτά είμαι, δεν έχω καν αυτοκίνητο, το σπίτι μου το έχω αγοράσει σαν όλους τους Έλληνες με δάνειο και κινδυνεύω να το χάσω από την τράπεζα, δεν κυκλοφορώ με τουαλέτες Ντόλτσε Καμπάνα, ποια είναι η σταρ μέσα σε όλα αυτά;
- Για σας ποιοι είναι σταρ;
- Οι μεγάλοι ηθοποιοί του Χόλυγουντ και μάλιστα της παλιάς εποχής..
- Θεσσαλονίκη σας βλέπουμε πλέον μόνο καλοκαίρια. Χειμώνα έχουμε ξεχάσει πότε σας είδαμε τελευταία…
- Νομίζω τελευταία φορά που ήρθα ήταν το 2006 όταν κάναμε το «Σκηνές από ένα γάμο»… Ξέρετε δεν είναι εύκολη και δυνατή η μεταφορά τους εδώ. Τα έξοδα είναι μεγάλα, έπειτα τους τελευταίους χειμώνες ήμουν είτε στο Εθνικό θέατρο, είτε στο «Επί Κολωνώ». Επιπλέον επειδή πάντα δουλεύω τα καλοκαίρια, πρέπει να είμαι την άνοιξη στην Αθήνα για τις πρόβες.
- Παλαιότερα υπήρξατε θιασάρχης… ή κάνω λάθος;
- Όχι, όχι, συνεργάστηκα με έναν επιχειρηματία του ελεύθερου θεάτρου, ποτέ δεν υπήρξα παραγωγός…
- Ούτε η λέξη «θιασάρχης» σας αρέσει;
- Είναι επίσης ένας όρος που δε μου αρέσει καθόλου…
- Το να έχετε έναν δικό σας χώρο, να επιλέγετε έργα που σας «αρέσουν» και να διαλέγετε μια ομάδα συνεργατών που προτιμάτε, τι σας ενοχλεί;
- Μέσα σε όλα αυτά που λέτε, παρεισφρέουν και κάποιες άλλες ιδιότητες τις οποίες αποποιούμαι… Το ότι είναι το κεντρικό πρόσωπο. Εγώ ακόμα και όταν συνέβαινε αυτό, τότε για 3 θεατρικές σεζόν, ήμουν ισότιμη μέσα στον θίασο και με όλους τους συνεργάτες. Ούτε είχα την οικονομική διαχείριση, καταλαβαίνετε τι θέλω να σας πω;
- Δεν θα επιμείνω. Πείτε μου κάτι άλλο. Τις λίγες μέρες που βρίσκεστε Θεσσαλονίκη, δεν ρωτώ τώρα, γενικά, πού πηγαίνετε, τι κάνετε; Θυμάστε τα παλιά;
- Εξαρτάται από τον χρόνο. Κυρίως θα δω παλιούς φίλους και θα πάμε για φαγητό μετά την παράσταση με συμμαθήτριες που έρχονται να με δουν. Είναι μια ωραία συνήθεια…
- Αλλαγές στην πόλη βλέπετε;
- Δεν μπορώ να τις παρακολουθώ όλες, αλλά σαφώς υπάρχουν όπως και στους ανθρώπους…
- Υπάρχει κάποιο πούλμαν του θιάσου και με αυτό περιοδεύετε σε όλη την Ελλάδα;
- Ναι, πράγματι υπάρχει ένα λεωφορείο του θιάσου. Ξεκινάμε το πρωί με τη βαλίτσα, τακτοποιούμαστε στο ξενοδοχείο και μετά πρόβα στον χώρο…
- Σας έκανα αυτή την ερώτηση δεδομένου ότι το κάνετε κάθε χρόνο και φαντάζομαι ότι δεν μπορεί να υπάρχει ο ίδιος ενθουσιασμός της περιοδείας και της γνωριμίας με τις πόλεις…
- Είπα το πρακτικό κομμάτι για να δείξω στους ανθρώπους που δεν το υποπτεύονται πόσο πραγματικά δύσκολο είναι… Αυτό όμως που βοηθά είναι το γεγονός ότι φέτος έχουμε συγκεκριμένο σκηνικό, ώστε όλα τα στησίματα και οι αποστάσεις μεταξύ των ηθοποιών κατά τη διάρκεια της παράστασης να είναι συγκεκριμένες. Να μην χρειάζεσαι απαραίτητα μια ολόκληρη μέρα πρόβας για να προσαρμόσεις την παράσταση στις ανάγκες του συγκεκριμένου χώρου. Άλλος χώρος είναι μικρότερος, άλλος μεγαλύτερος. Παρόλα αυτά, ένα 2ωρο πριν χρειάζεται για να κάνουμε τον έλεγχο ήχου… Θέλω να πω πραγματικά δεν μένει πάρα πολύς χρόνος ξεκούρασης για να δεις μια πόλη όταν περιοδεύεις…
- Ακούγεται εξαντλητικό.
- Παρ’όλ’ αυτά όμως, όταν έχεις μέσα σου την αίσθηση της ευθύνης του καλλιτέχνη και θέλεις η δουλειά σου να έχει τη δύναμη και την ακεραιότητα που θα είχε και στην Αθήνα, δίνεις το 100% σου και πάντα προσπαθείς να παρουσιάσεις το καλύτερο δυνατό. Έπειτα έχεις και μια αίσθηση καθήκοντος, να το πω έτσι, απέναντι στους ανθρώπους που είναι απομακρυσμένοι από το κέντρο και δεν τους είναι εύκολο, να έρθουν σε επαφή με το καλό θέατρο.
- Έρχονται και σας συναντούν στα καμαρίνια;
- Το αντιλαμβάνομαι από τα λεγόμενά τους, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς έχουν ανάγκη από πνευματική τροφή, έχουν ανάγκη να ανεβεί το ηθικό τους και επειδή είναι απηυδισμένοι από την τηλεόραση και από όλη την υποβάθμιση της πνευματικής ζωής, μας το ζητάνε..
- Τι σχέση είναι αυτή;
- Αμφίδρομη, μας το επιστρέφουν μέσα από τις ευχαριστίες τους, τα συγκινημένα μάτια τους πολλές φορές, είναι μεγάλη ικανοποίηση.. Μια αίσθηση και χρέους και προσφοράς.
- Άρα δεν σας λείπουν οι διακοπές;
- Όλα αυτά τα χρόνια λέω πως θα ήθελα να καθίσω λίγο να ξεκουραστώ, όταν όμως μπαίνω στον χορό, το κάνω με κέφι.
- Αρέσει ο «Αγαμέμνων»;
- Θα προτιμούσα να πει ο θεατής αν είναι επιτυχημένη παράσταση. Η θέση του ηθοποιού είναι λεπτή, εκτιθέμεθα. Παράγουμε ένα έργο και δεν είναι η προσωπική ματιά κάθε φορά δική μας αποκλειστικά, αυτό θα γινόταν εάν σκηνοθετούσα.
- Έχει περάσει από το μυαλό σας; Να σκηνοθετήσετε;
- Το σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν το τολμάω ακόμα, πιστεύω ότι είναι ζήτημα 2-3 χρόνων να πάρω την τελική απόφαση. Σίγουρα δεν θα ξεκινήσω με ένα δύσκολο εγχείρημα..
- Σαν τι δηλαδή;
- Θα καταπιαστώ με ένα άγνωστο και άπαιχτο έργο, που να δίνει έδαφος για πειραματισμούς, όχι κλασσικό, σύγχρονο. Σας το εύχομαι. Από τις ηρωίδες του αρχαίου δράματος που έχετε ερμηνεύσει, ποια έχετε αγαπήσει περισσότερο; Ασυζητητί, η «Μήδεια»…
- Ήταν ένας θρίαμβος…
- Είναι ένας ρόλος και ένα έργο γραμμένο με τέτοιο τρόπο, που με συγκινεί βαθύτατα. Αγγίζει εσωτερικές χορδές μέσα μου. Σου δίνει την ευκαιρία να έρθεις αντιμέτωπη με πολλές πτυχές και όψεις … Είναι σαν ένα διαμάντι, το οποίο έχει τόσες πολλές έδρες οπουδήποτε κι αν πέσει το φως, θα δημιουργήσει δρόμους και περάσματα για να βγει από την άλλη μεριά του πρίσματος.
Από την άλλη μεριά, ήταν ο μοναδικός ρόλος που μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι σε συνεχή αναμέτρηση μαζί του επί τρία συνεχή χρόνια μέσα από μια μεγάλη παγκόσμια περιοδεία. Παρουσιάστηκε σε διαφορετικά ειδή κοινού, όπου κάθε φορά ανακάλυπτες και άλλα πράγματα.
- Για παράδειγμα;
- Με τον απόδημο ελληνισμό της Αυστραλίας, σε όσες φράσεις του κειμένου μιλούσε η Μήδεια για την πατρίδα που είχε εγκαταλείψει, αισθανόμουν άλλου τύπου δονήσεις στην ατμόσφαιρα, φώτιζε το κείμενο διαφορετικά. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν χρόνια να έρθουν εδώ, δεκαετίες, είχαν υποστεί ρατσισμό κ.α
- Παρουσιάστηκε αυτή η παράσταση σε πολλούς χώρους και μάλιστα κλειστούς…
- Ξέρετε κάτι, είναι πολύ δύσκολο να παίζεις μια τραγωδία σε ανοιχτούς χώρους και κυρίως σε χώρους που δεν έχουν την ακουστική της Επιδαύρου. Αλλά ακόμα και η Επίδαυρος, αυτό το αχανές μέρος, σε αναγκάζει να μεγεθύνεις τη φωνή σου όσο και την ενέργειά σου. Παλεύουμε δηλαδή να ακουστούμε και στην τελευταία σειρά εις βάρος της ποικιλίας των ηχοχρωμάτων.. Αντίθετα, στους μικρούς χώρους, όταν τα θέματα της τεχνικής είναι λυμένα, σου επιτρέπει να πας σε τόνους πιο εσωτερικούς, πιο υπαινικτικούς. Να παίξεις με ημιτόνια, με αποχρώσεις, αυτό κάνει την ερμηνεία σημαντική και αληθινή.
- Τώρα συνηθίζονται τα χειλόφωνα…
- Δεν το κάνουν όλοι και δεν είναι εύκολο πάντα γιατί καταργεί την «πηγή». Προσωπικά μου αρέσει όταν είμαι με μικρόφωνα, με βοηθά να έχω εσωτερική ερμηνεία.
- Θυμηθείτε την πρώτη σας εμφάνιση στην Επίδαυρο ως κεντρική ηρωίδα… με όλο αυτό τον κόσμο να κρέμεται από πάνω σας…
- Δεν χρειάζεται να ανατρέξω στην πρώτη μου εμφάνιση, είναι τρομακτικά δύσκολο, αισθάνεσαι ότι είσαι σε μια αρένα… σε υπερβαίνει, γι αυτό συνήθως δεν περνάμε καλά στην Επίδαυρο, έχω περάσει «λευκές νύχτες» και αυτό είχε αντίκτυπο στην φωνητική μου απόδοση. Εάν δεν κοιμάσαι, η φωνή σου δεν μπορεί να είναι λαμπερή, δεν μπορεί να έχει το 100% της.
- Ωστόσο όλοι ποθούν να παίξουν…
- Φυσικά, γιατί το θέατρο είναι μαγικό, η εμπειρία είναι μαγική, αλλά και το στρες κι το άγχος είναι επίσης τεράστιο.
- Τι προετοιμασία κάνετε πριν βγείτε στη σκηνή, γενικά ρωτώ.
- Πάντα γίνετε ένα φωνητικό και σωματικό ζέσταμα.
- Δηλαδή τι κάνετε για να καταλάβουμε…
- Μια ελαφρά γυμναστική για να μπορεί το σώμα και οι αρθρώσεις να κινηθούν, να είναι πιο εύκαμπτες, γενικά το σώμα να μη φέρει την κούραση της ημέρας, να ρέει το αίμα. Και όταν νιώθεις καλά σωματικά έχεις και καλύτερη στήριξη. Άλλο τόσο και με τη φωνή.
- Απαιτείται, και αυτοσυγκέντρωση;
- Θέλω να είμαι μόνη μου και χωρίς κόσμο. Πάντα περνάω το κείμενο, τα λόγια, την κάθε στιγμή ξεχωριστά, φέρνω το όλον του έργου στο μυαλό μου…
- Παρά του ότι το έχετε χιλιοπαίξει;
- Πάντα αισθάνεσαι ότι κάπου μπορεί να φύγει το μυαλό και να σε προδώσει. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε μηχανές.
- Ωραία και καλά τα «αρχαία»… δράματα, σε κάποια κλασσική κωμωδία πότε θα σας δούμε.
- Και γω δεν θέλω να παίζω κάθε χρόνο τραγωδία, να πάρω μια ανάσα, αλλά και ο κόσμος, αν θέλετε, δεν του αρέσει να με ταυτίζει μόνο με αυτούς τους ρόλους.
- Είναι ιδέα μου; Υπήρξατε ένα χαϊδεμένο παιδί από τους κριτικούς. Τελευταία είναι αρκετά αυστηροί απέναντι σας…
- Δεν είναι ομόφωνες οι κριτικές και δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλο τον κόσμο όπως και οι γνώμες των θεατών διίστανται και έχουν δικαίωμα στη διαφορετικότητα… Πάντως οι κριτικές που έχουν γραφτεί για τις συμμετοχές μου τα τελευταία χρόνια, υπήρξαν οι καλύτερες.
- Σας στεναχωρούν οι αρνητικές κριτικές;
- Οποιαδήποτε αρνητική κριτική δεν είναι ευχάριστη, από ‘κει και ύστερα προσπαθείς να δεις πόσο μπορείς να βελτιωθείς, ωστόσο γνωρίζεις ότι με τις δεδομένες συνθήκες συνεργασίας αυτό ήταν το αποτέλεσμα που βγήκε και δεν έχεις το δικαίωμα να επέμβεις πια δραστικά.
- Εννοείτε σκηνοθετικά…
- Λες ότι αυτό προέκυψε και θα το υπερασπιστώ όσο καλύτερα μπορώ με την όσο μεγαλύτερη προσωπική αλήθεια γίνεται.
- Με τον Μηνά Χατζησάββα πώς «δέσατε» σαν θεατρικό ζευγάρι;
- Στην επαγγελματική μας διαδρομή συναντάμε ανθρώπους που γινόμαστε φίλοι, με τους οποίους έχουμε μια καλύτερη χημεία διατηρώντας και μια σχέση στην προσωπική μας ζωή. Ο Μηνάς είναι ένα από αυτά τα πρόσωπα γιατί είναι φίλος μου πάνω απ’ όλα. Ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα για τη στάση και το ταλέντο του, για τις ερμηνείες του αλλά κυρίως για την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του. Ωστόσο και οι δυο μας προσπαθούμε και επιζητούμε να δουλέψουμε και με άλλους ανθρώπους..
- Όπως; Πείτε μου μερικούς…
- Θα ήθελα πολύ να δουλέψω με το Θωμά Μοσχόπουλο, τον Δημήτρη Καρατζά, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, τον Έκτορα Λυγίζο…
- Όλοι τους ιδιαίτεροι σκηνοθέτες…
- Έχω μεγάλη ανάγκη να έρθω σε επαφή με τρόπους που δεν γνωρίζω και να τους εξερευνήσω…
- Δεν σας φοβίζουν οι πειραματισμοί, δεν φοβάστε μήπως χαλάσουν την εικόνα σας;
- Όχι, εκεί βρίσκεται και το παρόν και το μέλλον του θεάτρου, μόνο που δεν μπορείς να είσαι μόνο με αυτούς γιατί το επάγγελμά μας είναι και βιοποριστικό.
- Με πόση ευκολία λέγατε «όχι» παλαιότερα και τώρα λόγω της οικονομικής ύφεσης; Δύσκολα αρνείστε προτάσεις;
- Νομίζω ότι δεν έχω προδώσει πάρα πολύ τους στόχους μου. Ούτε πήγα να παίξω σε ένα 100% εμπορικό θέατρο, με κακό κείμενο, η αμιγώς εμπορικούς συντελεστές, ούτε έκανα κάποια σαπουνόνερα στην τηλεόραση… Προσπαθώ πολύ πάντως.
- Σας ευχαριστώ
.
Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟ Δάσους, 6 Ιουλίου 2009
