.

Η σχέση μου με τη μουσική είναι σχεδόν κυτταρική θα μπορούσα να σας πω. Γεννήθηκα στην Κέρκυρα, στο νησί της καντάδας και των φιλαρμονικών, από την άλλη στο πατρικό μου σπίτι ο καλλίφωνος πατέρας μου, ο οποίος είναι ιερέας, τραγουδούσε καθημερινά τους βυζαντινούς τρόπους και ψαλμούς .Οπότε ήταν αναπόφευκτο ν' αγαπήσω βαθιά τη μουσική και οδηγήθηκα σχεδόν ασυνείδητα σ’ αυτό το δρόμο.
Η όπερα είναι η απόλυτη και η πιο ολοκληρωμένη μορφή παραστατικής τέχνης. Εκτός του ότι πρέπει να είσαι ένας πολύ καλός Μουσικός, λυρικός τραγουδιστής, παράλληλα πρέπει να είσαι ένας πολύ καλός ηθοποιός, με ό,τι περιλαμβάνει αυτό. Όταν άρχισα να βλέπω και ν’ ακούω όπερα, ήταν κάτι που ένιωσα και κατάλαβα νωρίς, γι’ αυτό αποφάσισα, μετά βέβαια και την παρότρυνση του πρώτου μου δασκάλου σπουδαίου βαρύτονου και σπουδαίου ηθοποιού Κώστα Πασχάλη, παράλληλα με τις σπουδές μου στο ωδείο, να δουλέψω και τη σκηνική μου γνώση.
Η ανάγκη μου για γνώση και εξέλιξη νομίζω με οδήγησε στη Γερμανία. Ήμουνα πολύ τυχερός βέβαια γιατί τη δασκάλα μου, τη Cheryl Studer, τη γνώρισα στην Ελλάδα. Ήταν σχεδόν απίστευτη αυτή η συγκυρία! Της χρωστάω πολλά!

Η όπερα, όπως είπα και παραπάνω, είναι η πιο ολοκληρωμένη μορφή παραστατικής τέχνης. Η δυσκολία της είναι ότι συνδυαστικά γίνονται πολλά πράγματα πάνω στη σκηνή σε πυκνό χρόνο. Πρέπει να είσαι καλός μουσικός, καλός τραγουδιστής, καλός ηθοποιός, να κινείσαι σωστά, ίσως να χορέψεις, αν χρειαστεί. Επίσης είναι μια δουλειά βαθιά συλλογική γιατί πολλοί άνθρωποι συντονίζονται για ένα κοινό αποτέλεσμα. Όλα τα παραπάνω για να λειτουργήσουν πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο και προσωπικά η πρόκληση του να μπορώ να είμαι ολοκληρωμένος καλλιτεχνικά μέσα στην ομάδα, είναι ο λόγος που επέλεξα αυτό το δρόμο.
Όλους τους ρόλους που παίζω τους αγαπώ, νομίζω όμως ότι ο Don Giovanni του Mozart, ο Ιησούς στην ώρα του μυστικού δείπνου του Φ .Τσαλαχούρη και ο Ε. Βενιζέλος του Δ. Μαραμή είναι τα έργα που δεν ήρθαν τυχαία στην ζωή μου.

Προσωπικά δεν έχω αγωνία με το κοινό. Εγώ εκθέτω τη δουλειά μου και το κοινό, ανάλογα με το τι του προσφέρεις, ανταποκρίνεται.
Ναι έχω κάνει κάποια πράγματα στην τηλεόραση στην αρχή της πορείας μου. Μετά από 15 χρόνια δεν έχω νοιώσει μέχρι στιγμής τουλάχιστον την ανάγκη να το ξανακάνω. Η κάθε δουλειά, η κάθε τέχνη χρειάζεται δόσιμο. Το δικό μου δόσιμο είναι στην όπερα.

Είναι πολύ μεγάλη η πρόκληση και η δυσκολία να καλείσαι να ενσαρκώσεις αυτή τη μεγάλη και σύνθετη προσωπικότητα. Στο έργο, ο Δημήτρης Μαραμής και ο Σωτήρης Τριβιζάς έχουν αναδείξει και μια πιο ανθρώπινη πλευρά αυτής της προσωπικότητας, παράλληλα με τα πολιτικά γεγονότα, που σφράγισαν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα . Αυτό για μένα έχει πολύ ενδιαφέρον και ήτανε και ένας σημαντικός οδηγός μελέτης μου για το έργο. Αν μπορούσα με δύο λέξεις να εκφράσω το πως νιώθω είναι ευθύνη και παράλληλα συγκίνηση.
Η επιλογή μου έγινε από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Συνεδριακού κέντρου Ηρακλείου και μαέστρο της παράστασης κύριο Μύρωνα Μιχαηλίδη, τον οποίο ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη. Εκείνος με πρότεινε στο Δημήτρη Μαραμή και έτσι ξεκίνησε αυτή η υπέροχη συνεργασία. Νιώθω πολύ τυχερός που βρίσκομαι σ’ αυτήν την παραγωγή και έχω την αίσθηση ότι με το Δημήτρη Μαραμή έχουμε συνδεθεί με μια βαθιά σχέση εκτίμησης και εμπιστοσύνης και ελπίζω να έχουμε πολλές καλλιτεχνικές στιγμές να μοιραστούμε μαζί σας στο μέλλον.
Το έργο είχε αρκετές δυσκολίες και πραγματικά χρειάστηκε χρόνο για να μελετηθεί σωστά. Όμως όταν υπάρχει γνώση γραφής από το συνθέτη, όλα μ’ έναν τρόπο λειτουργούν και οι δυσκολίες έχουν και αυτές το νόημά τους. Μη ξεχνάμε επίσης ότι είναι η παγκόσμια πρώτη του έργου και αυτό μας κάνει όλους να έχουμε διπλή χαρά, αλλά και διπλή αγωνία για το αποτέλεσμα.
Έχω μια συναυλία με την ορχήστρα της ΕΡΤ τον Απρίλιο, που θα παρουσιάσουμε τους Απάχηδες των Αθηνών του Νίκου Χατζηαποστόλου σε μορφή κοντσέρτου και από κει και πέρα έχω διάφορα μελλοντικά σχέδια, για τα οποία δεν έχω ακόμα σαφή εικόνα, οπότε καλύτερα προς το παρόν, να μη σας πω τίποτα περισσότερο.