Οι συνεντεύξεις μας
Η Έλενα Μαυρίδου κατάγεται από την Δράμα. Είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και φοίτησε το τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Σκηνοθετικά έχει βάλει την υπογραφή της σε πολλές παραστάσεις όπως: Άλκηστις, Η Πτέρυγα, Βάκχες, Η Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος των Χριστουγέννων, Ο Λάμπρος, Περιμένοντας τον Γκοντό, και πολλά ακόμη.
Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε, στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας, το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης κ.α. Στο θέατρο συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σίμο Κακάλα, Σωτήρη Χατζάκη, Βίκτωρα Αρδίτη, Αντώνη Κούφαλη, Ισίδωρο Σιδέρη, Μ. Αφκιράν, Τάσο Ράτζο κ.α.
Ως ηθοποιός δείγμα της δουλειάς της είναι Άλκηστις, Βάκχες, Ο Λάμπρος, Περιμένοντας τον Γκοντό, Η Πτέρυγα, Βόυτσεκ, Δον Ζουάν, Έξι μέρες για τη Σφενδόνη κ.α. Βραβεύτηκε το 2008 με τα βραβεία Κουν και Μελίνα Μερκούρη και είναι η μόνη της γενιάς της που για 12 περίπου χρόνια συμμετείχε σε περιοδεύων θίασο, σαν σε μπουλούκι, σε όλη τη χώρα με την ομάδα Χώρος, παρουσιάζοντας την “Γκόλφω”. Υπήρξε υποψήφια για το βραβείο σκηνοθεσίας της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών για την παράσταση “Λάμπρος”, εμπνευσμένη από το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού.
Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει μαζί με την αδελφή της, Δήμητρα Κούζα, τη δική τους θεατρική στέγη στην Αθήνα, το Θέατρο Χώρος στον Βοτανικό. Στην τηλεόραση την βλέπουμε στην αστυνομική σειρά του ANT1+ «Σώσε με», όπου υποδύεται την αστυνόμο Δέσποινα Λουκίδη, η οποία φτάνει στην Κομοτηνή για να αναλάβει την εξιχνίαση της υπόθεσης δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας.
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στην ταινία “Όχθες” του Πάνου Καρκανεβάτου και σε δύο ακόμη παραγωγές που θα προβληθούν στις κινηματογραφικές αίθουσες την επόμενη σεζόν.
Την περίοδο αυτή συνεχίζονται οι παραστάσεις “Ρωμαίος και Ιουλιέτα: Straigh toutta Verona”, στο Θέατρο “Χώρος”, σε Σύλληψη-Σκηνοθεσία της ίδιας.
Συνέντευξη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα
“Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι ο Ευριπίδης άρχισε αυτό το έργο σαν αστείο. Γελάς με το γεγονός ότι θέλουν όλοι τόσο πολύ να ζήσουν, είναι ένας θρήνος και μια γιορτή συγχρόνως για τη ζωή το πόσο γενναιόδωρα δίνει μια γυναίκα που αγαπά τη ζωή της».
Ε.Π.: Μιλήστε μας για την παράσταση..
Ε.Μ.: Η Άλκηστις αρχικά παρουσιάστηκε στο Φάρος στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και τότε ξεκίνησε ο πρώτος σχεδιασμός της παράστασης. Έκτοτε, επειδή μας ενδιέφερε να συνεχίσουμε όλα όσα είχαμε δουλέψει, μεταφέραμε την παράσταση στο θέατρο “Χώρος”, στο Βοτανικό. Η όλη εργασία ξεκινά από την προηγούμενη δουλειά μου, το “Λάμπρο” του Διονυσίου Σολωμού που παρουσίασα πέρσι κάνοντας πρεμιέρα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας. Δουλεύοντας αυτό το ποίημα θέλησα να διερευνήσω τα όρια μεταξύ διαφορετικών τεχνών. Ήθελα δηλαδή να κάνω μια παράσταση που να έχει και ένα είδος κινηματογραφικής αφήγησης, θέατρο σκιών, performance, θεατρικό δρώμενο και σταδιακά να εισάγω μέσα σε όλο αυτό και την υποκριτική. Ήθελα η δουλειά να έχει ένα χαρακτήρα χειροποίητο και ο ηθοποιός να μπορεί να παίξει στο “Εδώ και Τώρα” με τους θεατές, να υπάρξει στο “Εδώ και Τώρα”.
Ε.Π.: Μέσα από όλη αυτή την διεργασία προέκυψε η “Άλκηστις”;
Ε.Μ.: Ακριβώς, όταν ήρθε η “Άλκηστις” πίστεψα ότι θα μπορούσε να είναι το επόμενο έργο για να δουλέψω με αυτά τα υλικά. Η παράσταση έχει μέσα και παραδοσιακή μουσική, παίζει ο αδερφός μου Γιώργος Μαυρίδης, ο οποίος έχει κάνει μια ανάμειξη μουσικής από λίρες της Μακεδονίας και της Θράκης και όλα αυτά τα αναμειγνύει με σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική. Είναι μια πολύ πλούσια σε υλικά δουλειά αλλά και όλοι οι συντελεστές είμαστε μια ομάδα πολύ αγαπημένη που έχουμε ξανά δουλέψει και στο παρελθόν μαζί.
Ε.Π.: Πώς αποφασίσατε να δουλέψετε με το συγκεκριμένο έργο του Ευριπίδη;
Ε.Μ: Το συγκεκριμένο έργο του Ευριπίδη είναι πολύ αινιγματικό, δεν ανεβαίνει σε παράσταση πολύ εύκολα. Έχει μια πολύ λεπτή ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και δράματος. Βασικά θεωρείται σατυρικό δράμα, δεν είναι δηλαδή μια καθαρή τραγωδία ή μια καθαρή κωμωδία για αυτό και πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ τραγικού και κωμικού στοιχείου. Έχει ένα λεπτό χιούμορ, το οποίο έρχεται εσωτερικά του δράματος, οπότε το ένα διαδέχεται το άλλο πάρα πολύ λεπτά. Σαν έργο έχει μεγάλο ενδιαφέρον και η αλήθεια είναι ότι εμείς το αγαπάμε πολύ.
Ε.Π.: Αυτές οι εναλλαγές θυμίζουν και την ίδια τη ζωή..
Ε.Μ: Ακριβώς, υπάρχει αυτός ο κύκλος πραγμάτων. Οπότε έχουμε τους ηθοποιούς γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι σαν να συμμετέχουν σε ένα πένθος και μια γιορτή για τη ζωή.
“Αυτή η παράσταση είναι σαν μια γιορτή, σαν να θέλουμε να γιορτάσουμε τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, είναι σαν ένα γλέντι και κάπως σαν ένα κατευόδιο του νεκρού.”
Ε.Π.: Τι κάνει αυτή την παράσταση ξεχωριστή;
Ε.Μ.: Σε αντίθεση με τον “Λάμπρο” αυτή η παράσταση έχει ερμηνείες, εδώ μπαίνει ενεργός ο ηθοποιός. Ο Δημήτρης που παίζει τον Άδμητο έχει μαι πολύ μεγάλη πορεία στο έργο, που περνάει μέσα από το τραγικό και το κωμικό με μεγάλες αντιθέσεις αλλά και ένταση. Αυτό όμως δε συμβαίνει ως αυτοσκοπός. Δηλαδή θα δούνε οι θεατές το Δημήτρη να κάνει την πορεία μαζί με το κοινό, τον παρακολουθεί να του συμβαίνει. Ο Δημήτρης, ο Άδμητος δεν είναι δομημένος - οχυρωμένος μέσα στο πλαίσιο αυτής της δουλειάς αλλά είναι εν πλω μέσα στην υποκριτική και ο θεατής τον παρακολουθεί και πηγαίνει μαζί του.
Ε.Π.: Ο δικός σας ρόλος;
Ε.Μ.: Εγώ ερμηνεύω την Άλκηστη, ο Δημήτρης Λάλος είναι ο Άδμητος. Η Άλκηστη θέλει να δώσει τη ζωή της για τον άντρα της, προσφέρει τη ζωή της οικειοθελώς προκειμένου να σωθεί ο Άδμητος.
Ε.Π.: Σκηνοθετείτε και παίζετε συγχρόνως στην “Άλκηστις”.. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Ε.Μ.: Για μένα προσωπικά αυτό είναι πάντα ένα θέμα, δε μου αρέσει ιδιαίτερα να τα συνδυάζω αυτά τα δύο μαζί. Όταν σκηνοθετώ θέλω να έχω την αμέριστη προσοχή μου στους ηθοποιούς μου και το οικοδόμημα που έχω φτιάξει και αντίστοιχα όταν παίζω με ενδιαφέρει πάρα πολύ να έχω ένα σκηνοθέτη ο οποίος με κατευθύνει και να υπηρετώ το όραμά του. Στη συγκεκριμένη όμως παράσταση επειδή πρόκειται για ένα δικό μου κόσμο και σε άλλο πλαίσιο, για μια πολύ προσωπική μου έρευνα δεν παύει ο ρόλος μου και ως μια εξωτερική οντότητα. Άλλωστε και η παράσταση η ίδια το υπαγορεύει, η Άλκηστη είναι ένας χαρακτήρας που πεθαίνει πάρα πολύ γρήγορα μέσα στο έργο, έχει ένα σπαρακτικό μονόλογο και μετά είναι σαν να υπάρχει και να μην υπάρχει μέσα στο έργο. Από θέση το έργο αυτό είναι ιδανικό για μένα για να μπορώ να παρατηρώ τους ηθοποιούς μου κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Ε.Π.: Θα ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις η παράσταση;
Ε.Μ.: Ναι και ξεκινάμε με μεγάλη χαρά από τη Θεσσαλονίκη 14 και 15 Ιανουαρίου και μετά θα συνεχίσουμε στη Δράμα, Καβάλα και σε άλλες πόλεις.
Ε.Π.: Πόσο εύκολο είναι να σκηνοθετείς και να παίζεις με τον σύζυγό σου;
Ε.Μ.: Στη δική μας περίπτωση είναι ευτύχημα και χαρά. Μάλιστα στην ίδια παράσταση είναι και η αδερφή μου και ο αδερφός μου και όπως σας είπα στην παράσταση αυτή ήθελα να δουλέψω με πολύ κοντινούς μου ανθρώπους λόγω της ιδιαιτερότητας και τη φύση της εργασίας. Θέλαμε να δοκιμάσουμε περιοχές που δεν γνωρίζαμε που ακριβώς θα κλειδώσουν ως προς το ύφος τους και αυτό δε θα μπορούσε να γίνει εάν δεν γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας πάρα πολύ καλά και εάν δεν υπήρχε ήδη ένα χτισμένο πλαίσιο εμπιστοσύνης. Ο Δημήτρης μπήκε σε αυτή τη διαδικασία ομαλά χωρίς καμιά εγκεφαλική σκέψη στο να δουλέψουμε μαζί. Όλο αυτό έχει κάτι οργανικό αλλά και πολύ γλυκό μέσα του. Συνέβη πάρα πολύ φυσικά.
Ε.Π.: Υπήρξαν στην καλλιτεχνική σας πορεία στιγμές ιδιαίτερα δυνατές;
Ε.Μ.: Ναι, αυτό που έχει ξεκινήσει με το “Λάμπρο” και την “Άλκηστις” είναι μια τέτοια στιγμή. Στράφηκα να δοκιμάσω κάτι το οποίο δεν ήξερα πού μπορεί να με πάει και αφέθηκα σε αυτό. Γνώριζα ότι έχω την τεχνογνωσία και την εμπειρία κάποιων πραγμάτων που αυτόματα με κάποιο τρόπο θα δουλέψει, αλλά ήθελα να αφεθώ στην εξερεύνηση του “Τώρα”, να δυναμιτίσω τον ίδιο μου τον εαυτό, να τραβήξω το χαλί κάτω από τα πόδια μου και να βρεθώ εκτεθειμένη σε αυτό που γενικότερα συμβαίνει στον κόσμο, μια και με τη φάση της καραντίνας ένιωσα ότι ο κόσμος μετακινείται ολόκληρος.
Ε.Π.: Η περίοδος της καραντίνας ήταν λίγο περίεργη για όλους μας...
Ε.Μ.: Στην φάση αυτή μπήκα περισσότερο στον κόσμο των εικαστικών, ξεκίνησα να φτιάχνω μάσκες, να ζωγραφίζω και να αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο ως προς το πως θα εξελιχθεί η επόμενη εργασία μου. Στην ουσία ήταν μια δημιουργική φάση για μένα. Η περίοδος αυτή αποτέλεσε ένα πεδίο καινούριων δοκιμών για μένα. Ήθελα να μηδενίσω το κοντέρ σε όλα όσα είχα κάνει. Όλα αυτά είναι επιλογές που έχουν να κάνουν με πιο υποσυνείδητες ανησυχίες ενός ανθρώπου που σχετίζεται με τις τέχνες και όχι με πολύ λογικές επιλογές οι οποίες είναι συνώνυμο της ματαιοδοξίας που κουβαλάμε να πετύχουμε. Όλοι μας κουβαλάμε την επιτυχία μέσα μας, θέλουμε να πετύχουμε και δεν είναι εύκολο να αφεθούμε στο “τίποτα”, στο “μηδέν” και να αφεθούμε σε συναισθήματα που είχαμε όταν είμασταν παιδιά, χωρίς προσδοκίες αλλά μόνο με τη χαρά της δημιουργίας.
“Για πολλά χρόνια δούλεψα ως ηθοποιός φορώντας μάσκες, δεν ήξεραν το πρόσωπό μου”
Ε.Π.: Η τηλεόραση πώς προέκυψε; Επιδιώκατε τη συμμετοχή σας σε κάποιο σήριαλ;
Ε.Μ.: Προέκυψε μέσω μιας πάρα πολύ ωραίας πρότασης που είχα από τον ΑΝΤ1+ για τη σειρά “Σώσε με” , η οποία προβάλλεται τώρα. Είναι ένα μυθιστόρημα, ένα αστυνομικό θρίλερ του Δημήτρη Σίμου. Η σκηνοθεσία είναι του Πιέρρου Ανδρακάκου, και είμαι ευγνώμων που είμαι μαζί του σε αυτή τη δουλειά. Τα γυρίσματα έγιναν στην Κομοτηνή και είναι μια εξαιρετική παραγωγή ελληνικά δεδομένα με πολύ καλούς συναδέλφους.
Ε.Π.: Είναι η πρώτη σας συμμετοχή σε τηλεοπτικό σήριαλ;
Ε.Μ.: Ναι και πραγματικά ήταν μια εξαιρετική εμπειρία και πλέον είμαι ανοιχτή σε καλές προτάσεις για δουλέψω στην τηλεόραση. Μετά τη συμμετοχή μου σε αυτή σειρά και τις τρεις ταινίες που έχω κάνει στον κινηματογράφο σκέφτομαι πλέον σοβαρά ο χώρος αυτός να είναι ένα από τα επόμενά μου βήματα.
Ε.Π.: Θεωρείτε ότι είναι καθοριστική η συμμετοχή του καλλιτέχνη στη τηλεόραση;
Ε.Μ.: Φυσικά. Και το θέατρο και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι τρεις διαφορετικές περιοχές οι οποίες προσφέρουν στο θεατοί πολλά, όπως διασκέδαση, προβληματισμό, ανησυχία, δημιουργία. Με πολύ καλούς συντελεστές και παραγωγή ένα τηλεοπτικό έργο θα οδηγήσει το θεατή και στο θέατρο, του δίνουν θάρρος να έρθει σε επαφή με το θέατρο. Ξέρετε ένα μεγάλο μέρος του κοινού ίσως να μην είναι εξοικειωμένο να βλέπει θέατρο και ίσως μέσω της τηλεόρασης και του κινηματογράφου του δίνεται το κίνητρο για να πάει και να δει.
Ε.Π.: Δύο Βραβεία στις αποσκευές σας και μία υποψηφιότητα... Κατά πόσο και με ποιο τρόπο έχουν καθορίσει την οπτικής πλέον αυτές οι διακρίσεις;
Ε.Μ.: Επειδή αυτά τα βραβεία έχουν έρθει μέσα από τις μέχρι τώρα επιλογές μου και είναι σαν χάδι στην πλάτη ότι ο δρόμος που επέλεξα και εξερευνώ τα πράγματα έχει και μια επιβεβαίωση ότι μπορώ να συνεχίσω να πιστεύω, να οραματίζομαι, να δυναμιτίζω τον εαυτό μου, να τραβάω το χαλί κάτω από τα πόδια μου, να εξερευνώ, να μελετώ για το θέατρο και να μην είμαι δέσμια της ματαιοδοξίας μου, την οποία κουβαλάμε όλοι μας μέσα σε αυτή τη δουλειά. Να παλεύω δηλαδή διαρκώς να κρατώ ζωντανή την επιθυμία μου για αναζήτηση.
Ε.Π.: Δημιουργούν κάποιο “βάρος” στις πλάτες σας, κάποια ευθύνη ως προς την καλλιτεχνική σας πορεία;
Ε.Μ.: Δε θα το έλεγα, εκτός εάν θέλεις να δημιουργήσεις εσύ ο ίδιος ένα συγκεκριμένο βάρος στον εαυτό σου. Τα βραβεία είναι μια επιβράβευση, μια επιτυχία;, μια κατάκτηση, αρκεί μόνο να μην εγκλωβιστείς και δεν προχωρήσεις παρακάτω δοκιμάζοντας κάτι διαφορετικό. Νομίζω ότι τα βραβεία δεν είναι ταφόπλακες για να κάνεις κάτι με ένα τρόπο, να σκεφτείς ότι έφτασες στην κορυφή αλλά μπορούν να είναι μια επιβεβαίωση εάν έχεις πάρει ρίσκα. Εάν σταματήσουμε μέσα μας να είμαστε ανήσυχοι ή η δημιουργία να μπαίνει σε ένα φρένο γιατί υπάρχει μέσα μας το αίσθημα μιας κατάκτησης τότε έρχεται ο θάνατος, και μάλιστα κακός θάνατος.
«Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Στην τηλεόραση παίζουν ηθοποιοί που έχουν ιδρώσει στο θέατρο, αλλά ως τότε δεν τους ήξερε κανένας»,
Ε.Π.: Θεατρική στέγη ή περιοδεύων θίασος;
Ε.Μ.: Τώρα πλέον θεατρική στέγη γιατί έχουμε το θέατρο “Χώρος” στο Βοτανικό μαζί με τη Δήμητρα Κούζα. Είναι ένας χώρος που στεγάζει όλα είπαμε παραπάνω, το άνοιγμα στις φιλοξενίες παραγωγών, έχει ένα θεατρικό εργαστήρι που φιλοξενεί πολλούς δασκάλους υποκριτικής γιατί μας ενδιαφέρει πάρα πολύ το εκπαιδευτικό κομμάτι.
Ε.Π.: Ο περιοδεύων θίασος υπήρξε μεγάλο κομμάτι της ζωής σας, ποιο είναι το αποτύπωμα που έμεινε από όλη αυτή την εμπειρία;
Ε.Μ.: Μια πολύ πολύ πλούσια εμπειρία ζωής και καλλιτεχνική βέβαια γιατί πραγματικά ήμασταν σε αυτή την περιοδεύουσα συνθήκη 12 με 13 χρόνια. Είμασταν πέντε άνθρωποι οι οποίοι είμασταν αφοσιωμένοι μόνο σε αυτό, ήτανε στόχος μας δηλαδή να βγούμε και να μην γυρίσουμε πίσω, να πάμε σε όσα περισσότερα μέρη μπορούμε, σαν ένα σύγχρονο μπουλούκι που περιοδεύαμε για πολλά χρόνια. Όλοι μας αποκομίσαμε μια μεγάλη εμπειρία για τη δουλειά μας, αλλά το βασικότερο που σου διδάσκει μια περιοδεία είναι να μπορείς να ανταποκρίνεσαι σε αντίξοες καταστάσεις, απρόβλεπτα συμβάντα και αναποδιές. Μας έδωσε βέβαια και πολλές χαρές, γνωρίσαμε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και μπορέσαμε μέσα από όλο αυτό να κάνουμε και την έρευνά μας για το πώς αντιδρά ο κόσμος στις παραστάσεις ανά περιοχή, ανά τόπο.
Ε.Π. : Αυτό που μου άρεσε είναι ότι δουλεύετε και με τα αδέρφια σας...είστε καλλιτεχνική οικογένεια...
Ε.Μ.: Θα μπορούσαμε να πούμε πως ναι. Μαζί με τη Δήμητρα έχουμε το Θέατρο “Χώρος” στο Βοτανικό και δουλεύουμε μαζί πολλά χρόνια όπως και με το Γιώργο που είναι μουσικός.
Ε.Π.: Αυτό είναι πάρα πολύ όμορφο, ευτυχία είναι..
Ε.Μ.: Είναι ευτυχία, είναι ευλογία είναι όμως και κόπος. Είναι ένα παιδί όλο αυτό που χτίζουμε όλα αυτά τα χρόνια μαζί, με την έννοια της εργασίας, της εξέλιξης, της εμπειρίας.. έχουμε κάνει πάρα πολλές περιοδείες όλοι μαζί σε πολλά φεστιβάλ στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα. Είναι μια πολύ ισχυρή καλλιτεχνική πορεία για όλους μας και το πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε καταφέρει να ισορροπήσουμε τις προσωπικές μας σχέσεις με την κοινή καλλιτεχνική και επαγγελματική μας πορεία.
Ε.Π.: Συχνά οι συνεργασία με τα αδέλφια μας, τους κοντινούς μας ανθρώπους είναι λίγο περίεργες..
Ε.Μ.: Εμείς όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον εργασίας το οποίο δεν έχει κάποιο ιδρυματισμό εσωτερικά και ο καθένας μας είναι ελεύθερος να επιλέξει. Το γεγονός λοιπόν, ότι όλα αυτά τα κάνουμε από επιλογή έχει δημιουργήσει αυτό το θετικό έδαφος στις σχέσεις μας. Μέσα από τα χρόνια βρήκαμε τον τρόπο να χτίσουμε ένα μηχανισμό που να μας πηγαίνει μπροστά.
Ε.Π.: Είχατε μια περιπέτεια υγείας στη διάρκεια της εγκυμοσύνης σας, η οποία οδήγησε και στη δημιουργία μιας παράστασης, την «Πτέρυγα», ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε στις γυναίκες που δίνουν το δικό τους αγώνα για τη μητρότητα;
Ε.Μ.: Πιστεύω ότι το εσωτερικό ένστικτο της γυναίκας που παλεύει να φέρει ένα νέο κόσμο στον κόσμο κάτω από δύσκολες συνθήκες είναι πολύ ισχυρό και αυτό είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Η εσωτερική σου ορμή όταν περιμένεις να γίνει μητέρα, όταν κυοφορείς ένα παιδί σε καλεί να προστατεύσεις αυτή τη νέα ζωή με κάποιο τρόπο. Είναι μηχανισμός της φύσης που είναι πανίσχυρος και από μόνος του βρίσκει το δρόμο. Όσο εύθραυστη είναι η ζωή, άλλο τόσο σαν ορμητικό ποτάμι έχει τη δύναμη να βρει το δρόμο και να γεννηθεί ζωή. Αυτό το ένστικτο λοιπόν να το εμπιστευόμαστε εμείς οι γυναίκες γιατί μας δίνει δύναμη μέσα από το ασυνείδητο και όχι από συνειδητές επιλογές.
Ε.Π.: Ποια αξία θεωρείτε βασική και θέλετε με αυτή να μεγαλώσει η κόρη σας;
Ε.Μ.: Πραγματικά δεν ξέρω εάν την προετοιμάζω σωστά για τις μέρες μας... Η ευχή μου είναι να είναι σε επαφή με τον εαυτό της και κάνει πράγματα που επιθυμεί και αγαπάει η ίδια γιατί τα έχει επιλέξει ή ακόμη και αν τα έχει επιλέξει από λάθος να είναι κάτι που θα αναγνωρίσει η ίδια εσωτερικά. Να μάθει να συνομιλεί με τον εαυτό της, να έχει επαφή μαζί του και όλα τα υπόλοιπα θα συμβούν.
Ε.Π.: Εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγος, μητέρα, πόσο εύκολο είναι να συνδυαστούν όλα και να μπορέσεις να ισορροπήσεις ανάμεσά τους;
Ε.Μ.: Δεν είναι καθόλου εύκολο. Συνεχώς αναζητάς τις ισορροπίες. Άλλοτε τα πηγαίνεις καλά στο ένα και το άλλο χρειάζεται λίγο δουλειά... Σαφώς και είναι αδύνατον όλα αυτά να ισορροπήσουν σε μια καταπληκτική ισορροπία σε βάθος χρόνου. Εγώ που παλεύω για όλα αυτά, νιώθω ότι ακροβατώ σε ένα σχοινί...Το χαίρομαι όμως γιατί παλεύω για όλα τα πράγματα που αγαπώ και θέλω να έχω στη ζωή μου. Και ξέρετε δεν είμαι η μοναδική... Όλες οι γυναίκες σήμερα καλούνται να κάνουν πάρα πολλά πράγματα και να μπορέσουν να καταφέρουν να είναι πολύ καλές σε πολλά διαφορετικά... Εγώ όλο αυτό το θεωρώ πολύ τοξικό.
Ε.Π.: Πιστεύετε ότι δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα για τις γυναίκες;
Ε.Μ.: Η γυναίκα έχει να ανταποκριθεί σε τόσα πολλά και αυτό είναι αδύνατον. Υπάρχει και μια μορφή ρατσισμού μέσα σε όλο αυτό, για παράδειγμα μια γυναίκα καλείται να κάνει ένα παιδί και αμέσως στο επόμενο διάστημα καλείται αυτή η γυναίκα να είναι fit, να έχει ορθοποδήσει, να είναι καλή μητέρα, καλή επαγγελματίας..... Και ενώ το διάστημα μετά τη γέννα είναι μια τρέλα, εμείς παλεύουμε να βγάλουμε όμορφες φωτογραφίες ότι τα καταφέρνουμε περίφημα... Αυτή όμως δεν είναι η πραγματικότητα της ζωής, η οποία έχει πολλές χαρές αλλά έχει και πολύ πόνο, έχει αγώνα. Για μένα η καλύτερη διέξοδος είναι το χιούμορ και να προσπαθείς να κάνεις ότι καλύτερο για τα πράγματα που αγαπάς. Και όταν δεν μπορείς να κάνει το καλύτερο, δεν πειράζει. Κάποιες φορές δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε, δεν είναι κακό. Άλλωστε αυτό δεν επιβεβαιώνει την αξία μας. Φοβόμαστε να λυγίσουμε και να ζητήσουμε βοήθεια όταν κάτι δεν πάει καλά και λυγίζουμε κάτω από το βάρος των προσδοκιών στις πλάτες μας. Είναι μαγικά πλάσματα οι γυναίκες, είναι ηρωίδες γιατί έχουν τη δύναμη να παραδεχτούν ότι χρειάζονται βοήθεια.
Ε.Π.: Μια και μιλάμε για τις γυναίκες πώς βλέπετε όλο αυτό που προέκυψε με το κίνημα metoo, είχε θετικό αντίκτυπο;
Ε.Μ.: Εννοείται πως είχε ένα θετικό αντίκτυπο. Έδωσε το κίνητρο και το έδαφος για να συμβούν κάποια πράγματα τα οποία έπρεπε ήδη να έχουν συμβεί. Όσα αποκαλύφθηκαν και άνθρωποι που έκαναν αποτρόπαιες πράξεις πρέπει και ελπίζω να τιμωρηθούν. Βέβαια όλο αυτό άνοιξε το δρόμο και έδωσε το έδαφος και πρέπει να γίνει και σε άλλα επαγγέλματα. Και φυσικά καμία ανοχή και καμία συζήτηση στο περιεχόμενο αυτό.
Ε.Π.: Έτυχε έχετε εσείς προσωπικά μια αντίστοιχη δυσάρεστη εμπειρία;
Ε.Μ.: Κοιτάξτε, σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους πολλές φορές συναντάμε συμπεριφορές για τις οποίες προβληματιζόμαστε τι να κάνουμε, “Πρέπει να πούμε αυτό που σκεφτόμαστε ή όχι;”. Όταν κάτι το συναντάς στιγμιαία και δεν αποτελεί κακοποιητική συμπεριφορά αλλά μια απλή συμπεριφορά, εκείνη τη στιγμή πρέπει να το λέμε, να μην το αφήνουμε γιατί από πολύ μικρά πράγματα ξεκινάνε όλα και καταλήγουν μετά σε κακοποιητικές συμπεριφορές. Εγώ μέσα στη δουλειά έχω αποφασίσει ότι όταν συναντάω κάτι που με ενοχλεί θα μιλήσω και θα πω αυτό που αισθάνομαι και θα τοποθετήσω τα πράγματα εκεί που πιστεύω ότι είναι η εργασιακή μας σχέση.
Ε.Π.: Δημήτρης Λάλος, σύζυγος, πατέρας, συνεργάτης... Φαίνεστε χαμηλών τόνων καλλιτέχνες απόλυτα συνειδητοποιημένοι και προσηλωμένοι στη δουλειά και στην οικογένειά σας...
Ε.Μ.: Με το Δημήτρη μας γνώρισε η δουλειά και είμαι ευγνώμων για αυτό, αλλά δεν είμαστε μαζί για τη δουλειά. Ο καθένας μας έχει τη δική του ξεχωριστή πορεία μέσα στο θέατρο, με πολύ δουλειά, τη δική του επαγγελματική εξέλιξη, έχουμε ο καθένας μας το δικό του θέατρο και όταν συναντιόμαστε επαγγελματικά ενωνόμαστε. Αυτό είναι μια πολύ ωραία ισορροπία που έχουμε μεταξύ μας στο εργασιακό κομμάτι και δίνει μια ηρεμία στο κομμάτι της σχέσης μας.
Ε.Π.: Μελλοντικά σχέδια;
Ε.Μ.: Συζητάμε κάποια σχέδια μαζί με το Δημήτρη Λάλο, τη Δήμητρα Κούζα και το Γιώργο Μαυρίδη για το καλοκαίρι, αλλά δεν καταλήξαμε ακόμη σε κάτι συγκεκριμένο...
.
-k-
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«Άλκηστις» του Ευριπίδη.
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο 14 Ιανουαρίου, 21:00
Ένα οπτικοακουστικό σύμπαν για την κατάδυση της ψυχής στον Άδη και τη γιορτή της ζωής. Μια παράσταση με χιούμορ που ακροβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και το σατυρικό δράμα και που διερευνά τα όρια των παραστατικών τεχνών, του θεάτρου και της περφόρμανς.
Σκηνοθεσία: Έλενα Μαυρίδου.
Ερμηνεύουν: Έλενα Μαυρίδου, Δημήτρης Λάλος, Σωτήρης Τσακομίδης, Δήμητρα Κούζα, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Στέργιος Κοντακιώτης
Ημερες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 14 στις 21:00 & Κυριακή 15 Ιανουαρίου στις 20:00.
,
