Μην τον ψάξετε πουθενά… Δυστυχώς για σας αλλα και για μας, αυτό το σπάνιο πλάσμα είναι «χαμένο στο διάστημα»… Δεν εχει φεισμπουκ, δεν εχει τουιτερ, δεν εμφανίζετε συχνά, δεν θα τον δείτε στην τηλεόραση, δεν θα τον δείτε εδώ και εκεί. Είναι επιλεκτικός...Για την ώρα λέμε...
Είναι μόλις 20 χρονών και το βιογραφικό του μοιάζει για 30άρη τουλάχιστον. Αριστούχος μαθητής στο σχολειό, top στις κλασσικές σπουδές μουσικής, φοιτητής τώρα στην Ιατρική… αλλα και ηθοποιός και τραγουδιστής και χορευτής και κυρίως μουσικός. Τον πρωτοείδα πριν από ένα μήνα στις παραστάσεις «Φώτα, κλακέτα, χειροκροτήματα», στο θέατρο Αθήναιον, οπου υποδυόταν τον Αττίκ και έπαθα την πλακαρα μου...
Όλη η μουσική παρασταση χωρίς αυτόν, δεν θα ήταν τιποτα. Έπαιζε θεσπέσια πιάνο, ταυτόχρονα τραγουδούσε και ερμήνευε τον μεγάλο μουσικό. Είχε την σιγουριά, «έχω μελετήσει καλά το ρολο μου», την αυτοπεποίθηση «παταω γερά στα πόδια μου, ξέρω ποιος ειμαι..», αλλα και την μάγκικη πουτανιά να σαγηνέψει τα πλήθη…
.
Όπερ και έγινε. Τέλειωσε η παρασταση και έμενες με το στόμα ανοιχτό. Ήταν δύσκολο να χωνεψεις ότι σε όλα τα παραπάνω, ήταν συγκλονιστικός. Άγγιζε το τέλειο. Και μιλάμε για έναν πιτσιρικά… Φυσικά ήταν αδύνατον να μην τον γνωρίσω από κοντά. Τελικά απλός, σεμνός, ήρεμος, κατασταλαγμένος, προσγειωμένος… αλλα και «δύσκολος»…. Σαν ένας μεγάλος σταρ… Ένα «παιδί θαύμα», που αν χειριστεί σωστά τις προτάσεις, το μυαλό, το εγω του και αν είναι και τυχερός, σε λίγο καιρό όλοι θα μιλάμε γι αυτόν…
Σε αυτό το site ειμαστε γενναιόδωροι και ενθουσιώδης όταν «ανακαλύπτουμε» ταλαντούχα "τέρατα" της τέχνης και ένα από αυτά, είναι αυτή η μούρη. Τι σημαίνει αυτό ; Ότι τον έχουμε ερωτευτεί…
Ο Νικολας Μπράβος, στην πρώτη του παρθενική συνέντευξη, μιλαει στην Κulturosupa… Δεν είναι εύκολη, είναι ιδαίτερη και "περίεργη"... Καιρός να τον γνωρίσετε…
Γεια σου Νικόλα… Μόλις τέλειωσε ένας κύκλος παραστάσεων του «Φώτα, κλακέτα, χειροκροτήματα». Πρώτα Θεσσαλονίκη και εν συνεχεία στο θέατρο «Ποταμίτης» στην Αθήνα.. Ποια είναι τα συναισθήματα σου γι αυτή την παρασταση, μέρος της οποίας υπήρξες καθολικά και εσύ ;
Γεια σας κι εσάς... Τα συναισθήματά μου; Στο τέλος της παράστασης ο Αττίκ αναρωτιέται: «Και από τη Μάντρα; Τι θα μείνει από τη Μάντρα;» Και του απαντάει η Δανάη: «Λίγα πράγματα. Φωτογραφίες, γρατζουνισμένοι ήχοι, αναμνήσεις και όνειρα. Ασπρόμαυρες αναμνήσεις και χρωματιστά όνειρα.» …
«… ο Αττίκ και γω . . .»
Πες μου ένα τουλάχιστον χαρακτηριστικό που αγάπησες στον Αττίκ. Ενός καλλιτέχνη που στον καιρό του δοξάστηκε και αγαπήθηκε από χιλιάδες Έλληνες…
Η γνησιότητα του επί σκηνής. Είναι επειδή το έβλεπε σαν κάτι παραπάνω από συναυλία, κάτι παραπάνω από του να πάμε εκεί, να παίξουμε κανένα τραγούδι και να φύγουμε. Μιλούσε κατευθείαν στο κοινό του. Απευθυνόταν σ’ αυτό με αμεσότητα και ειλικρίνεια σε β’ πρόσωπο, σαν να ήταν -που ήταν- το κοινό της Μάντρας ένα πρόσωπο πραγματικό και αληθινό, με ψυχή, που υπάρχει και συμμετέχει στη δράση, ένας ερωτικός σύντροφος θα έλεγα, με τα καλά του και τα στραβά του. Κι ήταν αλήθεια μια σχέση ερωτική. Κι αυτός είναι κι ο λόγος που στη περίπτωση του «Ζητάτε να σας πω» πληγώνεται τόσο βαθιά. ..
Τι συνέβη δηλαδή ;
Όταν κάποιο βράδυ, αφότου ο Αττίκ είχε χωρίσει, εμφανίζεται η πρώην γυναίκα του, Μαρίκα Φιλιππίδου με τον δεύτερο άντρα της στη Μάντρα, που έπαιζε ο Αττίκ, και το κοινό της Μάντρας του ζητάει να πει το «Είδα μάτια», το τραγούδι που είχε γράψει γι’ αυτήν. Το κοινό, που ο ίδιος τόσο πολύ αγάπησε και λάτρεψε, τώρα στρέφεται εναντίον του να τον κατασπαράξει, να τον γελοιοποιήσει. Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του τον έχει προδώσει…. Παρόλα αυτά ο Αττίκ στέκεται στα πόδια του, παραμένει ο εαυτός του και τους απευθύνει το λόγο. Τους λέει: «ΖΗΤΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ τον πρώτο μου σκοπό, τα περασμένα μου γινάτια, ΖΗΤΑΤΕ ΕΙΔΑ ΜΑΤΙΑ, ΜΕ ΣΧΊΖΕΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ. Σε μια παλιά πληγή που ακόμα αιμορραγεί ΜΗ ΜΟΥ ΓΥΡΝΑΤΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ. Αφού ο καθένας ξέρει τι πόνο θα μου φέρει»
Δεν «μάσησε» καθόλου…
Υπάρχει μια σχέση «ΕΣΕΙΣ κι ΕΓΩ», δηλαδή τους κοιτάζει στα μάτια, στέκεται απέναντί τους με παλικαριά - αν θέλετε - ως το τέλος. Παραμένει ένας γνήσιος καλλιτέχνης. Έπειτα, στη ζωή του επικοινωνούσε με αίσθημα, οργή, χάρη και σοφία. Πολύ λίγα είχε να προσφέρει στον συμβιβασμό.
«ειμαι ταυτισμένος μαζί του…»
Δεν σου φαίνεται «αιώνες» μακριά από σένα αυτή η εποχή, αυτά τα πρόσωπα ;
Καθόλου. Είναι σαν να τα έχω ζήσει όλα από κοντά… Κάπου… Κάποτε… Είναι σαν να τα έχω δει πάλι. Μπορείς να πεις ότι ταυτίστηκα και με την εποχή και με τον ρόλο. Κι αυτό έγινε πολύ αυθόρμητα. Εξάλλου πιστεύω πως ο Αττίκ είναι ένας πολύ σύγχρονος συνθέτης.
Και ποια ήταν η μεγάλη σου «ανησυχία», όταν ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακοπουλος σε πρότεινε να είσαι εσύ ο Αττίκ ;
Να μάθω ποιες θα είναι οι γυναίκες μου! (γέλια...) Πλάκα κάνω. Λοιπόν, δε θα το έλεγα ανησυχία. Θα το έλεγα ενθουσιασμό. Το πρώτο πράγμα που διάβασα για τον Αττίκ σε μια βιογραφία του ήταν: «Πιανίστας, τραγουδιστής, στιχοπλόκος, ποιητής, κονφερασιε, ταχυδακτυλουργός, ηθοποιός, χορευτής, ακροβάτης». Αμέσως σκέφτηκα : «Πώς γίνεται να μην είσαι παρά γοητευμένος που θα υποδυθείς έναν πολύπλευρο και πολυτάλαντο καλλιτέχνη που ακούει στο μυθιστορηματικό όνομα ‘Αττίκ’;» Ήταν μάλλον μια πρόκληση για μένα. Οπότε η μεγαλύτερη «ανησυχία» μου, αφού το θέλετε έτσι, ήταν το πότε θα ξεκινήσουν οι πρόβες. Ανυπομονούσα να αφεθώ να με παρασύρει η ζωή του και να εκτεθώ μπροστά στο κοινό. Να το προκαλέσω. Να το δοκιμάσω και να δοκιμαστώ.
«… οι γυναίκες, το κοινό μας πάθος…»
Μαθαίνοντας για αυτό το πρόσωπο σήμερα και ερμηνεύοντας τον, υπάρχει κάτι κοινό να σας συνδέει ; Και μιλώ για κάποιο χαρακτηριστικό του, που έχεις και εσύ…
Απρόβλεπτες διαθέσεις. Εκκεντρικότητες και παιδιαρίσματα είναι μέρος του χαρακτήρα μου. Ο Αττίκ θα έκανε οτιδήποτε προκειμένου να μην περνάει απαρατήρητος. Ήταν κυριολεκτικά ανίκανος να καθίσει σ’ ένα σημείο πάνω από ένα λεπτό.
Ήταν ένας κατεξοχήν γόης. Ήθελε μόνο ένα πράγμα: να γοητεύει! Είτε επρόκειτο για άντρα, για γυναίκα, για ζώο… Αυτή η εμμονή να σαγηνεύει ήταν ιδιαίτερα αισθητή στον τρόπο με τον οποίο μιλούσε στους άλλους ή τους άκουγε. Τους αφοσιωνόταν ολοκληρωτικά, σαν να είχε μπροστά του τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στο κόσμο. Είχε πραγματικά ανάγκη να τους έχει του χεριού του. Έχω την εντύπωση πως είχε την ανάγκη να τον αγαπάνε όλο και περισσότερο οι γύρω του!
Δεν ήταν ένας υλιστής, δεν κυνηγούσε «το χρήμα», όπως τόσοι πολλοί άλλοι καλλιτέχνες. Πιστεύω αυτό που αγαπούσε ο Αττίκ στη ζωή ήταν η εμπειρία και η δράση. Κι όπως λέει κι ο ίδιος, ήταν «υπερβολικός στις εκδηλώσεις και στις δηλώσεις». Κι εγώ ακολουθώ το δρόμο της υπερβολής και με τραβάνε τα άκρα. Νομίζω τα ψηλότερα και τα χαμηλότερα σημεία είναι τα σημαντικά. Θέλω ελευθερία να δοκιμάσω τα πάντα – να ζήσω τα πάντα τουλάχιστον μια φορά. Θέλω να ζήσω όσο πιο έντονα μπορώ, και για τους άλλους και για μένα.
Ο.κ. αλλα που ταυτίζεσαι περισσότερο μαζί του ;
Στις γυναίκες… Δε μπόρεσε ποτέ να τις καταλάβει, αλλά ούτε αυτές, αυτόν! Στο κομμάτι αυτό ταυτίζομαι πολύ με τον Αττίκ! Αλλά και στις σχέσεις του γενικότερα ήταν ανισόρροπος… Μέσα από τη διαδικασία της ερμηνείας του ρόλου, κάνοντας - θέλοντας και μη – μια αυτοψυχαναλυση, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι το δράμα της ζωής του πήγαζε από την αντίφαση ανάμεσα στην επιθυμία του να δοθεί και στον φόβο του να ανήκει. Ήταν μια σύγκρουση ανάμεσα σε μια απληστία και μια δυσπιστία εξίσου βίαιης και η ένταση των επιθυμιών του, των φόβων του ενίοτε προσέδιδε στη αναζήτησή του έναν χαρακτήρα υπεροπτικό, εγωκεντρικό. Όμως, πίσω απ’ αυτά κρυβόταν μια απίστευτη ευαισθησία, τόσο απελπιστική που προκαλούσε σύγχυση, ακόμη και τρόμο…
Πως σε αντιμετώπισε η τρίτη ηλικια, που έζησε εκείνη την εποχή και ξαφνικά έβλεπε ένα 20χρονο να ερμηνεύει τον «έρωτα» τους ;
Α! Πολύ ωραία! Είχαμε μια υπέροχη σχέση! Ειδικά με τις κυρίες! Όταν τις πλησίαζα για τα γνωστά χειροφιλήματα έλαμπε όλο το προσωπάκι τους! Ήταν σα να γινόντουσαν πάλι κοριτσάκια! Αλήθεια σας λέω!
Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωθα, αυτό έβλεπα στα μάτια τους. Όταν περνούσα και τους φιλούσα τα χέρια μάλιστα, κάποιες πιο «τολμηρές» γιαγιάδες μου ψιθυρίζανε :« Μπράβο, αγόρι μου!», «Να ζήσεις αγόρι μου!», «Είσαι τόσο γλυκό παιδί!», «Είσαι τόσο γλυκός...». Ε, έδινα τη γλύκα μου κι έφευγα! Μια βραδιά, μια γιαγιά, που είχε παρακολουθήσει την παράσταση την προηγούμενη μέρα, μας έφερε σοκολάτες και έδωσε ένα «φιλοδώρημα» για τους ηθοποιούς όπως είπε «για να βγείτε έξω να περάσετε καλά (!), για την υπέροχη παράσταση που μου χαρίσατε!» Ποιος ξέρει τι θα της θύμισε... Αλλά και μια άλλη φορά, την ώρα που «πέθαινα» και λίγο πριν πέσει η αυλαία για τα χειροκροτήματα μια γιαγιά φώναξε: «Γεια σου, αξέχαστε Αττίκ» ενώ στο τέλος κάποιας άλλης παράστασης με πλησίασε μια κυρία και μου είπε : «Νεαρέ μου, έκανες τη μάνα μου σήμερα να νιώσει σαν πριγκίπισσα! Και όλοι τους, όλοι τους σιγοτραγουδούσαν! Ήταν τόσο συγκινητικό...
H Θεσσαλονίκη πως σου φάνηκε, ο κόσμος, αλλα και οι θεατές που σε είδαν στο μικρό Αθήναιον ;
Έζησα κάποιες πολύ όμορφες στιγμές! Έκανα νέους φίλους και νέες γνωριμίες. Λάτρεψα και πάλι το κορμί και την ψυχή αυτής της πόλης, που ήταν για μένα, για τους δικούς μου λόγους, μια μυστική κρυφή ερωμένη, ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια. «Σ΄ ένα στενό δρομάκι μες στη πόλη, πίσω απ τα κάστρα π΄ αγρυπνούν τα ξωτικά, πάνω σε κάποιον ξεβαμμένο τοίχο, άφηνες τη μυρωδιά σου Σύλβια Πλάθ...»
«… αρχιδάτες αλήθειες…»
Πάμε σε αλλα τώρα… Ας τις πούμε ερωτησεις για να σε μάθει κόσμος που δεν σε ξέρει… ακόμα… Διαβάζοντας το βιογραφικό σου, παρατηρώ παντού «άριστα»… και βραβεία… Υπήρξες λοιπόν ένας μαθητής του …20, η αλλιώς ένα «κοράκι»… Ήταν αυτοσκοπός η πρωτιά, είχες την ευκολία του διαβάσματος» με ότι αυτό καλό η «κακό» συμπεριλαμβάνει, η κάτι άλλο ;
«Κοράκι»; Εγώ στο χωριό μου το ήξερα «φυτό». Μοιάζω με κοράκι; Καλύτερα να με λες παιδί των λουλουδιών! Ταμπέλες! Ταμπέλες κι ανοησίες! Είναι τραγικό κι αστείο μαζί! Είναι πραγματικά για γέλια!
Ειδικά τώρα που το βλέπω από κάποια απόσταση! Ξέρετε, εγώ ανέκαθεν ήμουν ηδονιστής. Ηδονοθήρας, που ζω τη στιγμή για τη στιγμή καταργώντας τα όρια, γεύομαι ό,τι με συγκινεί ή μου κεντρίζει τη περιέργεια, μόνο για να πω πως το γεύτηκα. Θέλω να δοκιμάσω τα πάντα! Στα 15 μου έγραφα : «Θέλω να γίνω ο Βασιλιάς των Πάντων! Θέλω να ζήσω αυτό που υπάρχει πίσω από αυτό που βλέπεις. Αυτό που υπάρχει πέρα από αυτό που φαντάζεσαι. Το αδύνατο, το ατέλειωτο, το γεμάτο. Θέλω να ζήσω το απίθανο» ή «Και εκατό χρονών να φτάσω, πάλι δεν θα έχω τον χρόνο να κάνω όλα αυτά που θέλω να κάνω».
Έγραφες και πίστευες αυτά τα πράγμα σε αυτή την ηλικια ;;;
Έγραφα ακόμα στο φως του κεριού ένα μελλοντικό μου πορτραίτο: «Είμαι μουσικός. Παίζω πιάνο. Ηθοποιός. Φτιάχνω και ταινίες. Μεταφράζω τις εικόνες που έχω στο κεφάλι μου σε κάτι χειροπιαστό. Είμαι γιατρός. Θέλω να γνωρίσω την ανατομία, τη φυσιολογία και την ψυχολογία του ανθρώπου σε βάθος. Ζωγραφίζω. Δίνω χρώμα στις ιδέες και τις φαντασίες. Είμαι συγγραφέας. Και γράφω, γράφω, γράφω, γράφω, γράφω συνέχεια...Νιώθω πως έχω ένα ηφαίστειο μέσα μου κι αν δεν το διοχετεύσω κάπου, θα εκραγώ! Έχω τόσα πολλά μέσα μου να δώσω και ασφυκτιώ και πρέπει να τα βγάλω κάπως, πρέπει να ξεζουμίσω τον εαυτό μου μέχρι να στάξει κι η τελευταία σταγόνα του αρώματος που κρύβω μέσα μου...»
Δε σου κρύβω ότι με τρομάζεις, αλλα και με γοητεύεις…
Καιγόμουν, καιγόμουν ολόκληρος, κάθε βράδυ πάλευα με τους δαίμονές μου, αν με άγγιζες θα θρυμματιζόσουνα. Τόσο μεγάλο ήταν το πάθος μου, τόσο μεγάλη ήταν η οργή μου, και ακόμα είναι! Η ζωή ήταν τόσο μεγάλη και τόσο ζουμερή γκόμενα για να την αντέξω!
…άντε καλά… δεν μου απαντάς όμως στην ερώτηση …
Ήμουν ο «καλύτερος» μαθητής στο σχολείο, μα θα μπορούσα να είμαι την ίδια στιγμή το χειρότερο κατακάθι. Είμαι φοιτητής Ιατρικής, μα μπορώ να είμαι ταυτόχρονα ο τελευταίος περιθωριακός αλήτης του δρόμου. Όπως είπε κι ο Πεσσόα : «Ζωή είναι να είσαι άλλος». Μου αρέσει να αλλάζω πρόσωπα και καταστάσεις! Ίσως γι αυτό να μ’ αρέσει και η ζωή του ηθοποιού!
«παιδί θαύμα...»
Πάντως ίδια αποτελέσματα και στις μουσικές σου σπουδές, τις οποίες συνεχίζεις ακάθεκτα. Μίλησε μου γι αυτές…
Ξεκίνησα πιάνο 6,5 χρονών στο Ξυλόκαστρο, όπου και μεγάλωσα. Έπειτα για ένα διάστημα συνέχισα στο Αίγιο και τώρα στη Αθήνα. Για ένα διάστημα έκανα μαθήματα κιθάρας και βιολιού. Επίσης στο δημοτικό είχα ένα μπαγλαμαδάκι με το οποίο έπαιζα και σε μια τοπική ορχήστρα, ενώ στο λύκειο άρχισα ν’ ασχολούμαι και με τ’ ακορντεόν και τις φυσαρμόνικες.
Έπαιζες και σε κόσμο μπροστά, σε συναυλίες ;
Έχω παίξει σε διάφορες συναυλίες και φεστιβάλ και διαγωνισμούς είτε ως σολίστας πιανίστας είτε ως συνοδός χορωδίας σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα. Τα τελευταία δύο χρόνια έπαιζα στη Αθήνα σε piano bars-restaurants. Το χειμώνα μάλιστα που πέρασε έπαιζα πιάνο και τραγουδούσα στο «Αθηναίων Πολιτεία» στο Θησείο και τραγουδούσε μαζί μου αρχικά η Εύα Δημητρίου κι έπειτα, όταν η Εύα έφυγε στο εξωτερικό, η Χριστίνα Δαλαμάγκα, η «Δανάη» της παράστασής μας. Είναι πολύ πιθανό σ’ αυτό το μέρος να είμαι και τη χρονιά που μας έρχεται.
Υπάρχει κανένα πρόσωπο που σε επηρέασε ;
Έχω πάρει πράγματα απ’ όλους τους ανθρώπους που γνώρισα στο χώρο, ωστόσο ανάμεσά τους ξεχωρίζω τον Valery Sagaidatchny με τον οποίο πήρα και το πτυχίο στο πιάνο και τον Γιώργο Μάνεση με τον οποίο κάνω τώρα μαθήματα για δίπλωμα στο Σύγχρονο Ωδείο στην Αθήνα και είναι Δάσκαλος με την καθολική έννοια του όρου.
Και τώρα είσαι τριτοετής φοιτητής στην Ιατρική… Ζόρικη, αλλα σπουδαία επιστήμη. Δώσε μου ένα γενικότερο ορο… και τι πιστεύεις γι αυτήν..
Μπήκα στην Ιατρική απλά γιατί ήθελα να αποκτήσω ιατρικές γνώσεις, να γνωρίσω τη βασική Ιατρική του ανθρώπου και όχι ν’ ανοίξω κάποιο ιατρείο και να κλειστώ μέσα. (Τουλάχιστον δε σκέφτομαι κάτι τέτοιο τώρα). Στα πλαίσια μιας σφαιρικής γνώσης που μ΄ ενδιαφέρει, ήθελα να μάθω την Ιατρική του ανθρώπου και να μπορώ να την εφαρμόσω. Όπως σ’ όλα τα πράγματα έτσι κι εδώ μ΄ ενδιαφέρουν κυρίως τα δύο άκρα, οι δύο εντελώς αντίθετες ειδικότητες, η Χειρουργική και η Ψυχιατρική, μα ίσως γέρνω λίγο περισσότερο προς τη δεύτερη.
"... βρωμάω... Ξυλόκαστρο..."
Για το τελευταίο, ήμουν σίγουρος… Πες μου όμως, μικρούλης όταν ήσουν, τι έλεγες θα γίνεις όταν μεγαλώσεις ;
Αστροναύτης, μυστικός πράκτορας σε επικίνδυνες αποστολές που θα γύριζα όλο το κόσμο, ναυτικός, δάσκαλος, γιατρός, ηθοποιός, τραγουδιστής, πιανίστας, ποιητής, συγγραφέας. Περιπλανώμενος γιατρός και μουσικός και συγγραφέας μέσα σε ένα καράβι... Ή τραγουδιστής και κιθαρίστας στη Θεσσαλονίκη σ΄ ένα στενό δρομάκι στα κάστρα απ’ όπου θα μπορώ να γράφω τη ποίησή μου και τη μουσική μου... Ή αστροναύτης και φυσικομαθηματικός που θα καταφέρω να κατασκευάσω τη «μηχανή του χρόνου» και θα ταξιδέψω πίσω στο παρελθόν ή και στο μέλλον! Ναι, ναι! Τότε το πίστευα πολύ δυνατά αυτό! Για μια περίοδο μάλιστα μελετούσα κρυφά αστρονομία!...
Γεννήθηκες και μεγάλωσες σε μια μικρή πόλη και τώρα ζεις στην Αθήνα. Βέβαια επιστρέφεις τακτικά εκεί οπου ζουν οι γονείς σου. Οι διαφορές μεγάλες και ορατές. Και η ερώτηση είναι απλή, που περνάς καλύτερα ;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ξυλόκαστρο. Κι είμαι πολύ δεμένος με τον τόπο μου και αυτός μαζί μου. Και δε μιλώ για τους ανθρώπους, που με αγαπούσαν ή με απεχθάνονταν, αλλά για εκείνα τα μέρη και τις κρυψώνες που σημάδεψαν την παιδική και εφηβική μου ηλικία, για τις αναμνήσεις και τις θύμησες, τις μυρωδιές και τα αρώματα, τις εμπειρίες. Μπορείς να πεις πως ολόκληρος, από την κορυφή ως τα νύχια, μυρίζω Ξυλόκαστρο. Με έχει επηρεάσει πολύ βαθιά. Είναι κομμάτι μου και το κουβαλάω πάντα μαζί μου. Όμως, τώρα, η Αθήνα μού είναι απαραίτητη. Έχω ανάγκη να ζω εδώ, να ζω στους ρυθμούς της πόλης…
Υπάρχει κάποιο κείμενο που να σε εχει επηρεάσει;
Όταν μελετούσα τη ζωή και τη ποίηση του Αρθούρου Ρεμπό, με είχε μαγέψει το γεγονός πως είχε γράψει όλη του την ποίηση μέχρι τα δεκαεννιά του χρόνια κι ύστερα εξαφανίστηκε στη Βόρειο Αφρική, για να γίνει κυνηγός και δουλέμπορος. Θέλω να ζήσω πολλές ζωές.
«δεν υπάρχει κορυφή… το μοναδικό μεγαλείο για έναν άνθρωπο, είναι η αθανασία…»
Λέγαμε για σένα στην «κριτική» μας για την παρασταση, ότι είσαι ένα ταλαντούχο άτομο, χάρμα οφθαλμών η παρουσία σου στη σκηνή και αν επαληθευτούν οι προβλέψεις μας σε περιμένει μια λαμπρή πορεία… Ποιες είναι οι δικες σου ανησυχίες ώστε να εδραιωθείς στο χώρο και με ποιο τρόπο ;
Το να είσαι απλώς ηθοποιός ή σκηνοθέτης, ακόμη και καλός, δεν είναι αρκετό. Κατά τη γνώμη μου, δεν γίνεται τίποτε αν δεν αφιερώσουμε σ’ αυτό που κάνουμε όλη μας την ενέργεια. Το μόνο πράγμα που εμποδίζει τους ανθρώπους να αποκτήσουν αυτό που θέλουν είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Βάζουν πολλά εμπόδια στον δρόμο τους. Θαρρείς και φοβούνται να πετύχουν.
Ξέρεις γιατί ;
Κατά μία έννοια, νομίζω πως ξέρω. Η επιτυχία ενέχει τεράστια ευθύνη. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιτυχία τόσο πιο βαριά είναι η ευθύνη. Πιστεύω πως αν δε φοβόμαστε, αν καταφέρουμε να επικεντρωθούμε σ’ αυτό που είμαστε, σ’ αυτό που αξίζουμε, κι αν κατευθύνουμε αυτόν τον πλούτο προς έναν στόχο, έναν απώτερο σκοπό, θα τα καταφέρουμε. Αν αρχίσουμε να δεχόμαστε τον κόσμο, να παίρνουμε τα πράγματα όπως έρχονται, να τα αφήνουμε να εξελίσσονται γύρω μας, θα συμβούν πράγματα που ξεπερνάνε κάθε φαντασία.
Τι θα μου απαντούσες αν σε ρωτούσα ποια είναι τα όρια σου και ποιες «υποχωρήσεις» μπορείς να κάνεις ώστε να πετυχεις τον στόχο σου ;
Ίσως να σου φανεί τρελό ή εγωκεντρικό, αλλά πιστεύω πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μετρηθεί πραγματικά το μέγεθος ενός ανθρώπου. Αν μπορέσει να καλύψει την άβυσσο που χωρίζει τη ζωή απ΄ τον θάνατο, αν μπορέσει να συνεχίσει να ζει μετά τον θάνατό του, τότε ίσως και να ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος. Θεωρούμε πως επιτυχία είναι να φτάσουμε στη κορυφή. Όμως δεν υπάρχει κορυφή. Πρέπει να προχωράμε, να προχωράμε κι άλλο, χωρίς να σταματάμε ποτέ. Για μένα, η μοναδική επιτυχία, το μοναδικό μεγαλείο για έναν άνθρωπο, είναι η αθανασία. Αν καταφέρεις οι μελλοντικές γενιές να θυμούνται το έργο σου, αν αφήσεις σ’ αυτόν τον κόσμο κάτι που θα διαρκέσει αιώνες, αυτό σημαίνει μεγαλείο.
Αν και πιτσιρικάς, έχεις μια συγκροτημένη σκέψη. Φαντάζομαι από κάπου θα το κληρονόμησες …κάποιος θα σε συμβουλεύει και σε κάποιον θα ήθελες να πεις ένα ευχαριστώ …
Προσπαθώ πολύ να είμαι ο εαυτός μου. Αλήθεια ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα απο σένα τι είναι καλό για σένα; Πιστεύω πως υπάρχει μέσα μας μια εσώτερη φωνή που κάθε φορά μας ωθεί να κινήσουμε το σαρκίο μας σε μέρη περισσότερο αέρινα για μας και μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να οδηγήσουμε. Αρκεί να προσπαθήσουμε να την ακούσουμε, ν’ αφουγκραστούμε τι έχει να μας πει.
Θέ, μου… είναι σα να ακούω έναν 50χρονο…
Επίσης η φύση ήταν για μένα σχολείο, η θάλασσα, οι πέτρες και το νταμάρι του πατέρα μου που δούλευα μικρός. Οι συγγραφείς και καλλιτέχνες, οι έρωτες μου, οι άνθρωποι που γνώρισα και που πέρασαν κάτω απ΄ το δέρμα μου, το οικογενειακό μου περιβάλλον, όλα αυτά συνέβαλαν στο να είμαι αυτό που είμαι σήμερα.
Τα πιο άμεσα και πραγματοποιήσιμα όνειρα σου ποια είναι ; Τι θα ήθελες για παράδειγμα να σου «κάτσει» σύντομα ;
Να μου «κάτσει»; Τίποτα! Εγώ να κάτσω στο τιμόνι και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου! Ποτέ δεν είχα όνειρα κι ούτε ήθελα. Στόχους, ναι, έβαζα κάποιες στιγμές στη ζωή μου. Αλλά αυτό που λένε : «Έχω ένα όνειρο, αυτό...και θα’ θελα να γίνω αυτό...ή μακάρι να κάνω εκείνο ή το άλλο...» όχι, τίποτα. Ωστόσο, για να μην σε δυσαρεστήσω...Ένα όνειρο πραγματοποιήσιμο που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι να καταφέρω να διαβάσω σύντομα όλα αυτά τα βιβλία που έχω στη βιβλιοθήκη μου και δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω!
Τι εικόνα έχεις για τα media ; Χώρος απόλυτα αναγκαίος για την δουλειά που κάνεις, αλλα σε πολλές των περιπτώσεων και «επικίνδυνος»…
Έγχρωμη και παραλληλόγραμμη. Ναι, λοιπόν, η δημοσιότητα είναι πάρα πολύ σημαντική για έναν καλλιτέχνη. Αλλά αν εκείνος δε μπορεί να την αντέξει; Οι εφημερίδες σε αποθεώνουν και μετά με το παραμικρό πρόβλημα σε παραπετάνε αδίστακτα. (Τώρα πέταξα σπόντα για σένα!) Αυτό που μετράει για έναν ηθοποιό είναι το παίξιμό του, όχι οι πόζες του. Μπορεί να είναι δημόσιο πρόσωπο, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να φανερώνει στους άλλους την ιδιωτική του ζωή. Η ζωή του τού ανήκει, ό,τι συμβαίνει μέσα του τού ανήκει και δεν αφορά κανέναν.
Νέος, ωραίος, ταλαντούχος… Κριτήρια για επιτυχημένη καριέρα. Χρειάζεται και τιποτα άλλο ;
Δεν αρκεί μόνο η όψη, χρειάζεται και το περιεχόμενο! Αλλιώς είναι «ένα πουκάμισο αδειανό», που λέει κι ο Σεφέρης. Έτσι λέει για τον πόλεμο της Τροίας : «για μια Ελένη, για ένα πουκάμισο αδειανό». Και δύο ακόμη λέξεις. Θράσος και πείσμα...ή όπως λέει κι ο Αττίκ «δουλειά και επίμονη προσπάθεια»...
Facebook πότε θα φτιάξεις; Μου έλεγες ότι δεν τα πολύ γουστάρεις τα social, αλλα δεν είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους θαυμαστές σου ; Η έστω να κοινοποιείς τις δραστηριότητες σου ;
Ναι, έχεις δίκιο γι αυτό. Ωστόσο, σου ΄χα πει ότι είχα φτιάξει ένα λογαριασμό πέρυσι, αλλά τον έσβησα γρήγορα, γιατί άρχισε να με κουράζει.
"δημιουργικη αντίδραση..."
Θα με τρελάνεις εσύ, αλλα ας πάμε παρακάτω… Τι εικόνα έχεις για την οικονομική κατάσταση της χώρας ; Είσαι ένας 20χρονος και δυστυχώς με αβέβαιο μέλλον…
Θα ξεκινήσω, λοιπόν, από το ότι δεν είμαι 20χρονος. Διαθέτω ένα σώμα είκοσι ετών, αλλά δεν ταυτίζομαι μ’ αυτήν μου την ιδιότητα. Είναι μία απ’ τις πολλές ιδιότητες που κάθε άνθρωπος έχει. Δεύτερον, το μέλλον πάντοτε είναι αβέβαιο. Αλίμονο αν το μέλλον ήταν βέβαιο! Δε θα’ τανε μέλλον! Θα ήταν μία συνεχής ροή χωρίς καμία έκπληξη...Τρίτον, τι εικόνα έχω για την οικονομική κατάσταση της χώρας; Ε, περιμένω πότε θα πιάσει πάτο για ν’ αρχίσει να πηγαίνει καλύτερα. Όσο τρενάρεται και περνάει ο καιρός και λαμβάνονται μέτρα όλο και πιο δυσάρεστα, δε μπορώ να είμαι ήσυχος. Περιμένω να δω πότε θα φτάσουμε στο σημείο εκείνο πέρα του οποίου θα υπάρχει μόνο η δυνατότητα ανόδου.
Στους «Αγανακτισμένους» πήγες ; Ναι η όχι, ποια η γνώμη σου για αυτό το «κίνημα» πολιτών ;
Πήγα και στους «Αγανακτισμένους». Θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή προσπάθεια, αλλά δεν είναι αρκετή. Δηλαδή αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι πράγματι ο κόσμος ν’ αντιδράσει – και καλά κάνει ο κόσμος κι αντιδρά- αλλά δεν νομίζω ότι αρκεί μόνο . Εκείνο που θα χρειαζόταν θα ήτανε να μπορέσει να μετατρέψει αυτήν την αντίδραση σε κάτι δημιουργικό. Βέβαια αυτό είναι εύκολο να το λες και δύσκολο να το κάνεις. Και ίσως είναι και ατομική υπόθεση του καθενός να το κάνει. Σε μαζικό επίπεδο μπορεί να βγαίνει αυτή η αντίδραση. Γι’ αυτό κι εγώ πήγα, δεν έχω πολλές ελπίδες ότι αυτό θα βγάλει κάτι πολιτικά – ας το πούμε έτσι – δημιουργικό, αλλά τέλος πάντων και μόνη η αντίδραση θεωρώ ότι είναι μία υγιής κίνηση.
Τι θα έπρεπε να γίνει δηλαδή ;
Για να προκύψουν κάποιες προτάσεις θα έπρεπε να γίνει κατανοητό το πρόβλημα σε όλο του το βάθος κι αυτό δε μπορεί να το κάνει ο καθένας, γιατί χρειάζεται ειδικές γνώσεις και δεν τις διαθέτει ο καθένας αυτές τις γνώσεις. Δυστυχώς, αυτοί που τις διαθέτουν δεν παρέχουν και τις καλύτερες πολιτικές επιλογές στον κόσμο. Τι εννοώ μ’ αυτό; Λένε ότι πρέπει να μαζέψουνε λεφτά. Σύμφωνοι. Να μαζέψουνε λεφτά. Αλλά γιατί μαζεύουνε από τους μεσαίους και τους φτωχούς; Να μαζέψουνε λεφτά από τους πλούσιους. Και να μαζέψουνε λεφτά κι από αυτούς που έχουνε προκαλέσει το πρόβλημα.
Πως περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο ; Τα χόμπι, τα κολλήματα σου …
Βλέπω ταινίες, διαβάζω βιβλία, παρακολουθώ μουσική και θέατρο. Τρέχω με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή μου, κάνω γυμναστική και πεζοπορία στο βουνό... Όταν μπορώ, ταξιδεύω.
Νικόλα, τι καλό σου συνέβη τελευταία ;
... Γνώρισα ένα υπέροχο θλιμμένο κορίτσι, μια νεράιδα...
Αν και τέλειωσαν οι παραστάσεις για τον Αττίκ, το καλοκαίρι έχεις και αλλα πράγματα να κάνεις. Πες μας γι αυτά…
Τι θα κάνω το καλοκαίρι; Ό,τι έκανα και τώρα, απλώς θα φοράω πιο ελαφριά ρούχα...
Ε, αφού δεν βγαίνεις ξεβράκωτος στους δρόμους, μια χαρα είσαι… Για λέγε…
Καταρχήν, να πω πως οι παραστάσεις με τον Αττίκ δεν τελείωσαν, θα έχουμε και συνέχεια. Ξεκινώντας στις 15 Ιουλίου από τον Πολύγυρο Χαλκιδικής, θα συνεχίσουμε και θα παίξουμε μερικές ακόμη παραστάσεις σ’ όλη την Ελλάδα μέχρι και τον Σεπτέμβρη.
Ακόμη με τον κ. Γιάννη Ιορδανίδη σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, Θα ανεβούν μερικά μονόπρακτα του ΚΟΚΤΩ, τα οποία θα ερμηνεύσει η Κερασία Σαμαρά. Εγώ θα συνοδεύω μουσικά στο πιάνο με γαλλική μουσική και τραγούδια, Jacques Brel και Edith Piaf. Οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν από τα μέσα Ιουλίου στη Λαμία, κι έπειτα θα ταξιδέψουμε με περιοδεία σε σε όλη την Ελλάδα.
Έχεις μπόλικη δουλειά…
Κατσε, δεν είναι μόνο αυτα... 25- 28 Αυγούστου θα πραγματοποιηθεί η 3η Συνάντηση για την Αρχαία Τραγωδία στη Σικυώνα (Κιάτο Κορινθίας). Στο πλαίσιο αυτών των εκδηλώσεων θα παρουσιαστεί ο «Ορέστης» του Γιάννη Ρίτσου όπου θα παίξω τον ομώνυμο ρόλο. Η διδασκαλία – σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Καρβουτζή. Το διοργανώνει ο Δήμος Σικυωνίων σε συνεργασία με το Θέατρο «Άττις» και την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο κ. Θεόδωρος Τερζόπουλος.
Τέλος, η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Μάνου Τσίζεκ, θα κυκλοφορήσει μετά το καλοκαίρι κι ίσως του χρόνου θα πάει σε ορισμένα φεστιβάλ. Ο ρόλος που ερμηνεύω σ’ αυτήν την ταινία είναι αυτός ενός ανθρωποειδούς συνοδού κυριών και παίζω και πιάνο. Ο αρχικός τίτλος της ταινίας, που προοριζόταν για μικρού μήκους, ήταν «BIREFRINGENCE». Στη συνέχεια μετατράπηκε σε ταινία μεγάλου μήκους και μετονομάστηκε «HYACINTH WHISPERS». Στο youtube υπάρχει το trailer και το teaser της ταινίας με τίτλο «Birefringence trailer» και «Birefringence- Teaser» αντίστοιχα.
Νίκο σε ευχαριστώ και καλή τύχη…
Εγώ σας ευχαριστώ για όλα…
