Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Πρόσφατη εμπειρία από σύντομες διακοπές, έχοντας επιλέξει περιοχή στην ηπειρωτική χώρα, που ΔΕΝ ανήκει στους δημοφιλείς καλοκαιρινούς προορισμούς με τον γνωστό χαμό… Καθότι ως πληβεία, συμμορφώθηκα αναγκαστικά με τις οδηγίες της Βούλτεψη, σύμφωνα με την οποία τα ακριβά νησιά προορίζονται για τους λεφτάδες που πληρώνουν αδιαμαρτύρητα τα ακτοπλοϊκά χαράτσια, ενώ οι φτωχομπινέδες να βολευτούν με τα ταπεινά στεριανά χωριά και να κόψουν τη γκρίνια για τα πανάκριβα ναύλα!
Πώς τολμάς μίζερε Μπιθουλαίε με έναν ψωρομισθόνα φαντασιώνεσαι διακοπές σε νησί, δίπλα στη χλίδα των κοσμικών φραγκάτων;; Αν καίγεσαι ντε και καλά για διακοπές ψωριάρη, τράβα στο χωριό σου, πάρε τα βουνά, αμολήσου στις ραχούλες, βούτα σε ποτάμια και γούρνες – μια χαρά σέλφις θα βγάλεις κι εκεί- κι άσε τα νησιά γι αυτούς που μπορούν να τα χρυσοπληρώσουν, χωρίς τη δική σου μίρλα! Κι αν πιστεύεις ότι (όλη) η Ελλάδα ανήκει σε (όλους) τους Έλληνες, κοπάνα το κεφάλι σου στον τοίχο να συνέλθει, κι αν ψήφισες βούρλα, κοπάνα το διπλά χωρίς λύπηση…
Τί να κάνω κι εγώ η Μπιθουλαία, ξέγραψα το ανέφικτο όνειρο του πανάκριβου νησιού και διάλεξα ημιορεινό προορισμό λίγων ημερών… Όπου το ξενοδοχείο με την τσουχτερή τιμή της «highseason», υποσχόταν μεταξύ άλλων καθημερινή καθαριότητα, μόνο που επί τέσσερεις μέρες δεν πάτησε ψυχή στο δωμάτιο, έστω να αλλάξει μια πετσέτα, να αδειάσει ένα καλάθι, να φέρει ένα χαρτί υγείας, διότι «έχουμε πολύ κόσμο και δεν προλαβαίνουμε» (!) κι εμείς οι πελάτες να κυνηγάμε την καθαρίστρια για ένα ρολό χαρτί… Ενώ επίσης διαφήμιζε φαγητό στο εστιατόριο, όταν κατεβήκαμε να φάμε και αφού δώσαμε παραγγελία, έρχεται περίλυπος ο υπάλληλος να μας πει «συγγνώμη, το προσωπικό είναι πολύ κουρασμένο και η κουζίνα… έκλεισε» (!), τη στιγμή που η πείνα μας θέριζε και ψάχναμε νυχτιάτικα στα πέριξ χωριά να ρημαδοφάμε… Το βράδυ το νερό κοβόταν, με τις βρύσες ίσα να κατουράνε, επειδή «κάνουμε οικονομία για να φτάσει»… Στις ταβέρνες έδινες παραγγελία και την έβγαζες με μπύρα και ψωμί για κανά μισάωρο μέχρι να καταφτάσει η σαλάτα και μετά από άλλο μισάωρο το φαγητό, καθότι «δεν βλέπετε τί γίνεται; Πώς να προλάβουμε;» και φυσικά μπορώ να φανταστώ το σκηνικό στα χάι θέρετρα και νησιά που «βουλιάζουν»…
Στο μεταξύ, στο μεγάλο και υπερπλήρες ξενοδοχείο- resort (τρομάρα του), έβλεπες από το πρωί μέχρι το βράδυ 6-7 νοματαίους προσωπικό όλους κι όλους, να εκτελούν χρέη ρεσεψιόν- μπαρ- κουζίνας- καθαριότητας- σερβιρίσματος- μεταφορών- επίβλεψης πισίνας κλπ., με τα ίδια άτομα καθημερινά να λιώνουν όλη μέρα στα πόδια τους, τρέχοντας από την υποδοχή πελατών στο σερβίρισμα πρωινού και καφέδων, από το καθάρισμα δωματίων στην παραλαβή προμηθειών, από το μαγείρεμα εντός κουζίνας στο στρώσιμο-ξεστρώσιμο τραπεζιών, από τη μεταφορά αποσκευών στο μπαρ και από κει στην πισίνα, σε ένα ατέλειωτο πηγαινέλα στον τεράστιο χώρο χωρίς ανάσα, που μόνο στη θέα του μαρτυρίου τους σφιγγόταν το στομάχι σου και κοβόταν κάθε διάθεση διαμαρτυρίας για οτιδήποτε, υπομένοντας καρτερικά καθυστερήσεις, παραλείψεις, ασυνέπειες κλπ.
Είναι δυνατόν, κατόπιν τούτων, να περιμένεις από τόσο καταπονημένο προσωπικό που εργάζεται σε συνθήκες δουλείας μέχρι σημείου εξάντλησης, να αντιμετωπίσει τον πελάτη με χαμόγελο, καλή διάθεση, ευγένεια, σωστή εξυπηρέτηση, που θεωρούνται αυτονόητα σε παρόμοια πόστα;; Πού να βρει το κουράγιο όταν σέρνεται ολημερίς εξουθενωμένος και συνήθως για τα ψίχουλα ενός βασικού μισθού;;Πώς να αντέξει τέτοια εξαντλητικά ωράρια βαριάς δουλειάς, όντας επιπλέον υποχρεωμένος ως βιτρίνα της επιχείρησης να παρουσιάζει ένα ευχάριστο, ευδιάθετο, επικοινωνιακό πρόσωπο στον κόσμο;; Ποιος άνθρωπος με φυσιολογικές αντοχές μπορεί να ανταποκριθεί έχοντας να διαχειριστεί τεράστιο όγκο κοπιώδους δουλειάς, εντολές αφεντικών και παράλληλα ποικίλες απαιτήσεις έως παράξενες ιδιοτροπίες πελατών;; Καταντάει όχι μόνο ανέφικτο αλλά κυρίως απάνθρωπο, οπότε εσύ ο πελάτης με ενσυναίσθηση που βλέπεις και συμμερίζεσαι τον μόχθο του υπαλλήλου, προτιμάς να σωπάσεις, παρά να του ζητήσεις τα αυτονόητα…
Ταοποία αυτονόητα ωστόσο, ΠΡΕΠΕΙ να τα ζητήσεις από το αφεντικό του, αυτό που χρυσοπληρώνεις για τις υπηρεσίες που υπόσχεται και υποχρεούται να σου προσφέρει, αυγατίζοντας επιπλέον τα κέρδη του με παρόμοιες πρακτικές… ήτοι συμπιέζοντας το κόστος με προσλήψεις ελάχιστου προσωπικού «για όλες τις δουλειές», εξουθενώνοντάς το ανελέητα, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη των υπαλλήλων- θυμάτων… και φυσικά αδιαφορώντας πλήρως για τις αναπόφευκτες συνέπειες της καταπόνησης με άμεσο αντίκτυπο στην ποιότητα υπηρεσιών προς τον πελάτη, ο οποίος φεύγει δυσαρεστημένος ή εξοργισμένος χωρίς να ξαναπατήσει! Διότι ολόκληρο χρόνο δουλειάς περιμένει με λαχτάρα και πληρώνει αδρά αυτές τις λίγες μέρες χαλάρωσης, που όταν καταλήγουν σε ματαιωμένες προσδοκίες και… τσίτωμα νεύρων, η δυσφήμιση που θα υποστείς κ, επιχειρηματία με ένα απλό σχόλιο στο διαδίκτυο, θα τη φυσάς και δεν θα κρυώνει!
Κατά τα άλλα, κράτος και τουριστικοί παράγοντες, κορδώνονται με καμάρι για την «αύξηση της τουριστικής κίνησης» και την υπερπληθώρα επισκεπτών που τιγκάρουν μέχρι αδιαχώρητου λογής καταλύματα, χώρους εστίασης, χώρους αναψυχής, μνημεία, μουσεία, ακτές, σοκάκια κλπ. σε μια χώρα με την ευλογία να ανήκει στους τοπ προορισμούς παγκοσμίως για άπειρους λόγους… Ωστόσο η ευλογία τείνει να εξελιχθεί σε κατάρα, καθώς η χώρα- με… παραδοσιακή έφεση στο μπάχαλο- αδυνατεί να διαχειριστεί επιτυχώς την ανεξέλεγκτη αύξηση του τουρισμού…Δεν είναι τυχαίο που τελευταία στα δημοφιλέστερα θέρετρα με μεγάλη κοσμοσυρροή ακούγεται όλο συχνότερα ο όρος «υπερτουρισμός» με αρνητικό πρόσημο, επισημαίνοντας σοβαρές επιπτώσεις σε ποικίλους τομείς, φτάνοντας πρόσφατα στην Ισπανία να βλέπουμε ανεκδιήγητες ακρότητες σε σημείο καφρίλας εναντίον τουριστών που προπηλακίζονται και διώχνονται άγαρμπα, , ενώ το θέμα αφορά αποκλειστικά στην επίσημη τουριστική πολιτική…
Που σημαίνει ότι η χώρα, εν προκειμένω η (αρπακολατζίδικη) δική μας για την οποία ο τουρισμός λογίζεται ως «βαριά βιομηχανία» με 25% του ΑΕΠ, οφείλει να υπολογίσει με σοβαρότητα και περίσκεψη το ισοζύγιο «κέρδους- ζημιάς» από την… βιομηχανία και να προβεί σε κατάλληλες κινήσεις για να προλάβει το φούντο! Διότι κάθε χρόνο ακούμε για εντυπωσιακά έσοδα- τζίρους από τον τουρισμό, αλλά όχι για καθαρά κέρδη αφού αφαιρεθούν τεράστια έξοδα για συντηρήσεις ή αναβαθμίσεις κοινόχρηστων υποδομών, κτιρίων, καταλυμάτων, κόστος εισαγωγών σε είδη ώστε να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες, κόστος ενέργειας και καυσίμων για την υπερβάλλουσα κατανάλωση, κόστος από την επιβάρυνση δικτύων ή υπερφόρτωση μέσων μεταφοράς ή αποκομιδή πολλαπλάσιων απορριμμάτων κλπ. συν το τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος από την αυξανόμενη δόμηση, τη ρύπανση, την λειψυδρία ή την επίπτωση στις ενοικιαζόμενες κατοικίες…
Αν σε αυτά προσθέσουμε την κάκιστη εξυπηρέτηση σε πολλά επίπεδα ως απόρροια της τουριστικής αύξησης στην οποία πλείστες επιχειρήσεις αδυνατούν να ανταποκριθούν επαρκώς ως οφείλουν, προκύπτουν τα εύλογαερωτήματα: ΓΙΑΤΊ δέχεσαι ω χώρα περισσότερους τουρίστες από αυτούς που οι υποδομές σου αντέχουν να εξυπηρετήσουν αξιοπρεπώς χωρίς δυσάρεστες επιπτώσεις εν γένει;;; Γιατί δεν αξιολογείς ορθολογικά τα πραγματικά κέρδη σου και να θέσεις περιορισμούς και όρια;;;
Γιατί τόση απληστία που οδηγεί σε αδιέξοδο στο οποίο εθελοτυφλείς;;; Όταν η ζημιά καταστεί μη αναστρέψιμη θα είναι πολύ αργά για δάκρυα…
