Γράφει η Μαριάννα Γεωργοτά.
Τελικά, αν και φανατική αντικαπνίστρια, νομίζω πως τελικά με πειράζει η καθολική εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου με αυτόν το τρόπο σε όλους τους ελληνικούς δημόσιους χώρους.
Εκείνο που με πονάει είναι η διαπίστωση ότι χρειάζεται ένα αυστηρός νόμος, με αρκετά βαριά πρόστιμα, για να σεβαστεί κανείς το δικαίωμα του άλλου να αναπνέει ελεύθερα. Που πήγαν άραγε, σε αυτή την περίπτωση, το ελληνικό φιλότιμο, ο αλτρουισμός μας, οι αξίες και οι πολύτιμες αρχές μας;
Και φυσικά όλοι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Τι γίνεται όμως όταν το δικαίωμα μας στην ελευθερία βλάπτει το δικαίωμα της ελευθερίας του άλλου;
Γιατί δεν μπορώ να διεκδικήσω το δικαίωμα μου αυτό χωρίς να φανώ ιδιόρρυθμη, παράξενη, ενοχλητική και γκρινιάρα; Γιατί πρέπει να ‘ρθει ένα νόμος για να κάνει την άγνωστη θαμώνα της καφετέριας που συχνάζω και που καπνίζει τα καφέ αμερικάνικα πουράκια της στο διπλανό τραπεζάκι το ένα μετά το άλλο, να το καταλάβει; Και πως μπορεί αυτό να μη με πονάει;
Πρέπει κάποιος να τιμωρηθεί για να καταλάβει πως ένας άλλος δίπλα του απλά «δε γουστάρει»;
.
.
Φυσικά και όλα είναι ιδανικά καλύτερα απ’ ότι ήταν στο παρελθόν. Δε θα ξεχάσω ποτέ το αγαπημένο μου βελούδινο παλτό έπειτα από ένα φοιτητικό Σαββατόβραδο σ’ ένα μπαράκι στα Λαδάδικα. Έφυγα μ’ ένα ολοστρόγγυλο κάψιμο από τσιγάρο στον ώμο και μια μικρή θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο.
Ούτε το βράδυ που έτρεξα άξαφνα στο WC του μαγαζιού αφήνοντας έκπληκτους όσους με παρακολουθούσαν επειδή πίσω από τη πολυθρόνα μου κάπνιζε ασταμάτητα και ανέμελα ένας άγριος τύπος με παχύ μουστάκι ένα χοντρό πούρο αβάνας με βαριά μυρωδιά.
Τελικά, μετά από εκατοντάδες εμπειρίες παθητικού καπνίσματος επί σειρά ετών, νιώθω πως αυτές οι ιδανικές στιγμές που ζω σήμερα, με την απουσία του τσιγάρου από παντού, τελικά με πληγώνουν….; Γιατί χρειάστηκε ένας νόμος για να εκλείψει η απαξίωση, η έλλειψη σεβασμού, η αδιαφορία, η απάθεια, η περιφρόνηση, η προσβολή, η αγένεια που εξέπεμπαν ορισμένοι – και φυσικά όχι όλοι- καπνιστές προκειμένου να συνεχίσουν ανενόχλητοι να καπνίζουν παντού;
Μήπως τελικά εκείνο που μας λείπει δεν είναι η τιμωρία αλλά η παιδεία και η ενσυναίσθηση;
Δεν ακούγεται άραγε θλιβερό ότι ο Δράκοντας προσπάθησε να καταπολεμήσει την τεμπελιά τιμωρώντας του τεμπέληδες με τη ποινή του θανάτου, έστω και αν ήταν τύραννος, έστω και αν πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε; Δεν θα ήταν πιο συνετό να διδάξει του πολίτες του το «ευ» της ευημερίας και της ευμάρειας δίνοντας τους κίνητρα και διδάσκοντας τους πώς με ευαγή μέσα θα μπορούσαν να φτάσουν σε αυτά;
Ίσως οραματίζομαι μια ιδανική πολιτεία που η ευταξία θα επιβάλλεται με άγραφους νόμους και ιδανικά και δεν θα υπάρχουν αυστηρά πρόστιμα πάνω σε μπλοκάκια, ούτε τιμωρίες. Επιτρέψτε μου όμως, τώρα που ανασαίνω ελεύθερα να μπορώ ελεύθερα να ονειρεύομαι.
Φωτογραφικό υλικό
