Αλητοτουρισμός στον ΛΑΓΑΝΑ Ζακύνθου… Σοκαριστικές προσωπικές μνήμες. Γράφει η Π. Στασινοπούλου.
Το άγριο έγκλημα στην περιοχή που έφερε στο προσκήνιο το διάσημο τουριστικό θέρετρο της Ζακύνθου, ανέσυρε ταυτόχρονα στο μυαλό μου προσωπικές μνήμες, όταν προ δεκαετίας περίπου βρισκόμουν για διακοπές στο πανέμορφο νησί. Μνήμες που καταχώρησα ως το πλέον «μελανό» κομμάτι των διακοπών μου συνολικά και τις απώθησα στο πίσω-πίσω μέλος του μυαλού, κρατώντας μόνο τη μαγευτική ομορφιά του τοπίου και των ανθρώπων της Ζακύνθου. Ωστόσο το πρόσφατο φονικό στον Λαγανά τις ξύπνησε αυθόρμητα και αν τώρα τις κοινοποιώ είναι επειδή η επικαιρότητα μου δίνει αφορμή να καταγγείλω δημόσια τα αίσχη, στα οποία χρόνια τώρα, αρχές και τουριστικοί παράγοντες κλείνουν μάτια και αυτιά, μη τυχόν και θιγεί ο… αλητοτουρισμός, αφήνοντας κάθε αλλοδαπό τσογλάνι να αλωνίζει ασύδοτα στον τόπο που «όλα επιτρέπονται» και «καλωσορίζει το δολάριο» (έστω και λίγα ψωροσέντς)) με δουλοπρεπείς τεμενάδες!
Πριν από καμιά δεκαριά καλοκαίρια λοιπόν, επέλεξα το υπέροχο νησί του Ιονίου, με τη μοναδική φυσική ομορφιά, το πράσινο και τις ήρεμες παραλίες, την ευγένεια και φιλοξενία των κατοίκων, τις μελωδικές καντάδες… Όπου η τοποθεσία Λαγανάς περιγραφόταν στα τουριστικά φυλλάδια ως ένα must δελεαστικό, που ήταν αδιανόητο να μην επισκεφτείς… ως η ομορφότερη παραλία της Ζακύνθου, η «πατρίδα» της διάσημης careta – careta, το πλέον κοσμοπολίτικο τουριστικό θέρετρο με ξέφρενη διασκέδαση για όλα τα γούστα… Ήταν λογικό λοιπόν, μεταξύ όλων των άλλων να επισκεφθούμε με τον άνδρα μου και τον Λαγανά, επιλέγοντας καταρχάς την παραλία για το απογευματινό μπάνιο. Για να διαπιστώσουμε ότι «άνθρακες ο θησαυρός», καθώς μήτε careta ή «ίχνη» της είδαμε πέραν μιας ταμπέλας, μήτε τη θάλασσα ευχαριστηθήκαμε-ρηχή μέχρι τον αστράγαλο για χιλιόμετρα, ζεστή σαν σούπα και η θορυβώδης παραλία ολοσχερώς κατειλημμένη τα χρόνια εκείνα από πανάκριβες ομπρελοξαπλώστρες…
Δεν βαριέσαι είπαμε, οι γνωστές υπερβολές του τουριστικού προμόσιον και αποφασίσαμε να μείνουμε μετά το μπάνιο για ένα ποτό, έτσι να πάρουμε μια γεύση και να έχουμε άποψη περί της επίσης διαφημισμένης νυχτερινής διασκέδασης. Όπου όλα τα μπαρ, το ένα κολλητά στο άλλο, ήταν απλωμένα εκατέρωθεν και κατά μήκος ενός κεντρικού δρόμου και φυσικά εντός ολίγου τα ανάκατα-ετερόκλητα ντεσιμπελ από παντού δονούσαν εκκωφαντικά την ατμόσφαιρα. Γύρω στις 10 το βράδυ το πράγμα άρχισε να ζωηρεύει «ανησυχητικά» και λίγο αργότερα να αγριεύει… έξω από κάθε μπαρ κατά μήκος όλου του δρόμου δεξιά κι αριστερά, είχαν μαζευτεί μιλιούνια ξένων κάθε προέλευσης και με ηλικίες μεταξύ 15-25, που έπιναν μπύρες και αλκοόλ με ρυθμό νεροφίδας, και το πανηγύρι μόλις είχε αρχίσει…
Αφού τα πιτσιρίκια «έκαναν κεφάλι» στο λεπτό, για αρχή ξεκίνησαν να χορεύουν στο δρόμο σαν ημιάγριοι κραυγάζοντας ακατάληπτα… άρχισαν να πλακώνονται μισοσοβαρά- μισοαστεία μεταξύ τους, να γελούν υστερικά και να μορφάζουν, να σπάνε μπουκάλια στο δρόμο ή στις κολώνες… Ωστόσο πολύ γρήγορα το πράγμα ξέφυγε εντελώς. Παρέες να κείτονται κατάχαμα- πίνοντας ακατάπαυστα, κι άλλοι να ξερνούν μέσα στο δρόμο κι άλλοι να «σνιφάρουν» διάφορα με καμάρι και το μάτι γυρισμένο ανάποδα… κοπέλες να γδύνονται με πλήρη άνεση, να κατεβάζουν βρακιά και να ουρούν στο δρόμο… στήθη, οπίσθια και γεννητικά όργανα να επιδεικνύονται χαχανίζοντας στους περαστικούς… ό,τι βάλει ο νους να στολίζει κεφάλια και κορμιά σε έναν θαρρείς διονυσιακό παροξυσμό… ζευγάρια ετερόφυλα και ομόφυλα να «το κάνουν» δημόσια στις γωνιές ή να αυνανίζονται… κάποιοι να πλακώνονται σοβαρά πλέον βγάζοντας αφρούς και να επιτίθενται με σπασμένα μπουκάλια…
Στην τρομακτική θέα όλων αυτών των απίστευτων, που πλέον έπαιρναν ανεξέλεγκτες διαστάσεις και μας άφησαν άφωνους, σηκωθήκαμε άρον- άρον να φύγουμε. Μόνο που έπρεπε να διασχίσουμε αναγκαστικά ένα κομμάτι του μοιραίου δρόμου για να πάμε στο πάρκινγκ, που ούτε «Ο δρόμος με τις λεύκες» τόσο θρίλερ! Αφού προσπεράσαμε με φόβο μια παρέα μεθυσμένων που ξαφνικά πετάχτηκαν μπροστά μας κόβοντας το δρόμο και κάνοντας χυδαίες χειρονομίες ενώ ένας κατέβαζε τα βρακιά δείχνοντας τον κώλο του, συνεχίσαμε τάχα μου άνετοι (η ψυχή μας το ήξερε), για να συναντήσουμε πιο πέρα μια παρέα επίσης τύφλα και πεσμένη κατάχαμα, όπου προσπερνώντας, ένας από αυτούς απλώνει το χέρι και μου τραβά τη φούστα! Αμάν, λέω, και με πιάνει ταχυκαρδία… Να παλεύουμε δύο άτομα να την αφήσει, να φωνάζω εγώ απελπισμένη κι ο τύπος εκεί, να το διασκεδάζει γελώντας υστερικά με τα φιλαράκια, που έβγαζαν φωτογραφίες! Κάποια στιγμή ελευθερώνω την έρμη φούστα, ξεχειλωμένη σαν παρτάλι και με ξηλωμένο ποδόγυρο και πάνω που κάνω να φύγω… μ’ αρπάζει από τη γάμπα! Η σαγιονάρα μ’ έσωσε να μην ξαπλωθώ με το κεφάλι στις πλάκες, ωστόσο χάνοντας την ισορροπία μου έπεσα στα γόνατα, ένα σπασμένο γυαλί μου έσχισε το δέρμα, ενώ το τρελό γέλιο δυνάμωνε… Μόνο όταν ο άνδρας μου του έστριψε τον καρπό κατάφερα να ελευθερώσω το πόδι και τρέχοντας οι δυο μας κατοστάρι με το αίμα να βάφει τις πλάκες, φτάσαμε ξεψυχισμένοι στο αυτοκίνητο κάνοντας έναν μεγάλο σταυρό… Η ταχυκαρδία κράτησε ώρες, το τραύμα μέρες…
Σαφώς ήταν θέμα τύχης να μη συμβούν πολύ χειρότερα στον οποιονδήποτε τότε… Και ήταν απλά θέμα χρόνου να συμβούν, όπως συνέβησαν τώρα φτάνοντας στο έγκλημα, παρότι είναι σίγουρο ότι οι τραυματισμοί- που από τύχη δεν καταλήγουν στο μοιραίο- και η παραβατικότητα σε όλο της το μεγαλείο, αποτελούν θέματα ρουτίνας στην περιοχή με την πολυδιαφημισμένη «νυχτερινή ζωή»! Μεταφρασμένη σε ακραίο ξεσάλωμα, χυδαίες, εμετικές (κυριολεκτικά) σκηνές, ασύδοτα μεθύσια, χρήση ουσιών, επικίνδυνους καυγάδες, ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια διασκέδασης αλλά κυρίως αξιοπρέπειας και στοιχειώδους ασφάλειας! Γνωστά βεβαίως τα πάντα στις τοπικές αρχές και όχι μόνο, και πώς αλλιώς, αφού πιο δημόσια και προκλητικά ΔΕΝ γίνεται, αλλά «απέχουν διακριτικά» για να μην «επηρεαστεί» ο τουρισμός! Συζητώντας με τον ξενοδόχο την πρόθεση καταγγελίας στην αστυνομία, κούνησε λυπημένα το κεφάλι, με χαρακτήρισε «τυχερή» και εν ολίγοις «ξέρουμε τα αίσχη στον Λαγανά, αλλά τουρισμός με αστυνόμευση από δίπλα δεν γίνεται… ο τουρίστας δεν θα έρθει και τον έχουμε ανάγκη…»
Και ρωτάω: Έχουμε ανάγκη ΑΥΤΟΝ τον αλητοτουρίστα, τον αχρείο, μεθύστακα, απολίτιστο, που για να αφήσει δυο ψωροδεκάρες, ΕΜΕΙΣ του δίνουμε το ελεύθερο να αλωνίζει ανεξέλεγκτα, να προσβάλλει χυδαία τους πάντες, να θέτει σε κίνδυνο ανθρώπους; Πώς είναι δυνατόν να «απέχει διακριτικά» η αστυνομία από τόπους που- τουριστικοί ξε-τουριστικοί- η παραβατικότητα βράζει και η εγκληματικότητα φωνάζει από μακριά; Είναι άραγε πιο σημαντικό το τουριστικό προφίλ ή τα ψίχουλα των ξυπόλητων από την αξιοπρέπεια, τον πολιτισμό, τη σωματική ακεραιότητα; Πώς είναι δυνατόν να δίνουμε στον κάθε κανίβαλο την αίσθηση ότι έρχεται σε παντελώς ξέφραγο αμπέλι για να βγάλει όσα απωθημένα καταπιέζει στην ευνομούμενη πατρίδα του; Ποιον τιμά όλη αυτή η προκλητική, επικίνδυνη ασυδοσία, χωρίς κανόνες και όρια, χωρίς κανένα φραγμό και έλεγχο; Με ποιο δικαίωμα τα όργανα του κράτους που πληρώνω με τους φόρους μου για να με προστατεύουν, επιτρέπουν εν γνώσει τους στον κάθε ψυχανώμαλο αλητοτουρίστα να με ξεφτιλίζει και να μου επιτίθεται στον τόπο μου; Πρέπει να φτάσει η κατάντια στο φονικό για να ξεκουνηθούν, ενώ μπορούσαν κάλλιστα να το προλάβουν; Δεν αναλογίζονται οι ανεγκέφαλοι και ηλίθια δουλοπρεπείς, ότι με παρόμοια απαθή στάση καθίστανται συνεργοί;
Μετρήστε λοιπόν όλοι σας με ήσυχη και «πατριωτική» συνείδηση τα φράγκα των τραμπούκων και συνεχίστε να παρακολουθείτε απαθώς «εκ του μακρόθεν» τα αίσχη στους απανταχού τουριστικούς τόπους ακολασίας. Που για έναν υγιή εγκέφαλο αποτελούν ντροπή και αμαυρώνουν την εικόνα, τα ήθη και τον πολιτισμό μιας πανέμορφης χώρας, ενώ για τους πειραγμένους δικούς σας φαντάζουν τουριστικό «δέλεαρ»…
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Ελλάδα #Τουρισμός #Ζάκυνθος #ΛαγανάςΖακύνθου #ΕγκλημαΣτοΛαγανά #ΑσυδοσίαΤουριστών #ΕλλειψηΑστυνόμευσης
Φωτογραφικό υλικό
