Γούντι Άλεν κυρίες και κύριοι. Χρειάζεται να πούμε περισσότερα; Έχει στυλ, έχει ύφος, έχει συγκεκριμένες ιδέες για τον κόσμο. Οι ταινίες του όλες μια κατηγορία: κατηγορία Γούντι Άλεν. Ξέρεις τι πηγαίνεις να δεις, δεν περιμένεις εκπλήξεις, το μοτίβο μένει πάντοτε το ίδιο. Έτσι είναι λοιπόν και το “WonderWheel” του· μια ταινία χρωματιστή, γλυκόπικρη, ειρωνικά μελοδραματική.
Ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος αγαπάει τα κλισέ, τους εκκεντρικούς χαρακτήρες, το μετέωρο τέλος. Και φυσικά, δεν ξεχνάει να προσθέσει σ’ έναν ήρωα στοιχεία από τον εαυτό του. Σαν καλλιτέχνης έχει τα πάνω και τα κάτω του- τι καλύτερος συμβολισμός από την τεράστια ρόδα του Λούνα Παρκ, σήμα κατατεθέν της ταινίας;
Στο περίφημο Λούνα Παρκ του Κόνι Άιλαντ τη δεκαετία του ’50, ένα ζευγάρι προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην. Είναι ιδιαίτεροι· ο Χάμπτι (Τζέιμς Μπελούσι) πρώην αλκοολικός, παίζει συνεχώς με τη φωτιά και η Τζίνι (Κέιτ Γουίνσλετ), αχ η Τζίνι, μια νυν σερβιτόρα, πρώην ηθοποιός, πνιγμένη στις όποιες δόξες του παρελθόντος και στις ερωτικές της τύψεις. Αναμενόμενα, βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά του νεαρού ναυαγοσώστη (Τζάστιν Τίμπερλεϊκ), ενός φιλόδοξου συγγραφέα με τάσεις να κυνηγάει το δράμα. Όλα αλλάζουν όταν έρχεται η Καρολάινα (Τζούνο Τεμπλ), η κόρη του Χάμπτι, μια 25άρα, όμορφη, κυνηγημένη από τον πρώην άντρα της τον γκάγκστερ. Ερωτικό τρίγωνο; Ξεκάθαρα.
Ας την μελετήσουμε:
Συν (+)
- Κέιτ Γουίνσλετ. Όλη τη ταινία πάνω της. Διπολική, κυκλοθυμική, ευέξαπτη, ερωτευμένη, απελπισμένη, αφηρημένη. Ναι, σε πείθει και μάλιστα πολύ. Μια γυναίκα που έχασε το όνειρο, τον έρωτα, τη ζωή της. Έχει ένα μικρό γιο πυρομανή, ημικρανίες που την τρελαίνουν κι έναν εραστή που δεν είναι ερωτευμένος μαζί της. Δυναμική Γουίνσλετ, ξέρει τι κάνει, ξέρει πoια είναι, ακόμη κι όταν η ίδια η ηρωίδα της τα έχει χαμένα.
- Φωτισμοί ονειρεμένοι. Τα ζεστά χρώματα του Λούνα Παρκ, τα πολύχρωμα φουστάνια της δεκαετίας του ’50, η τεράστια φωταγωγημένη ρόδα και το καρουζέλ, όλα τους εξαιρετικά. Ο Άλεν παίζει με το σκοτάδι και το φως και τα ταιριάζει με δεξιοτεχνία στις σκηνές του ανάλογα με το συναίσθημα που κυριαρχεί.
- Με τη βοήθεια του φωτισμού, φτιάχνει κι όλη η ατμόσφαιρα του φιλμ. Νιώθεις το ’50, ξέρεις ότι είσαι εκεί. Καμία σκηνή δεν σε πετάει έξω, σκηνικά, κουστούμια, χτενίσματα όλα onpoint.
- Ενδιαφέρουσες μουσικές επιλογές. Όχι ότι είναι κανένα συγκλονιστικό soundtrack, ούτε λόγος, αλλά δένουν αρμονικά με το Λούνα Παρκ, με το κλίμα της ταινίας, με την διάθεση και το script. Μαλλί της γριάς, κανείς;
- Χαρακτηριστικό του Γούντι κι η θεατρικότητα- κινηματογραφικό σενάριο με ερμηνείες που θυμίζουν παράσταση στο σανίδι. Όχι έντονες κι υπερβολικές, αλλά με αναλαμπές πως κάπως κάπου ξεφεύγουμε από το σινεμά. Δεν αρέσει απαραίτητα σε όλους, προσωπικώς το βρίσκω καλοδεχούμενο.
Πλην (-)
- Ο βασικότερος κανόνας στο σενάριο είναι το λεγόμενο “Show, don’ttell” κι ο κύριος Γούντι Άλεν φαίνεται να τον έχει ξεχάσει. Γιατί αυτή είναι η μαγεία του σινεμά, να δείχνει μια ιστορία, χωρίς να σου αφήνει περιθώρια να τη σκεφτείς μόνος σου. Ε λοιπόν, στο “WonderWheel” σκέφτηκα παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Πληροφορίες, πτυχές των ηρώων, δοσμένα σε ατάκες και μονόλογους αντί σε εικόνες. Αδυναμία του συγγραφέα μας το λένε εμάς αυτό στη σχολή.
- Και μιας που ανέφερα τους μονολόγους, να πω ότι κούρασαν. Δραματικός ο τελευταίος μονόλογος της Γουίνσλετ, δεν λέω. Αλλά όχι κι από την αρχή της ταινίας βρε παιδί μου. Δώστε διάλογο στο λαό.
- Υπήρχαν και στιγμές αμήχανες. Ειδικά στις ατάκες του (γοητευτικού κατά τα άλλα) Τίμπερλεϊκ, που κάτι ήθελε να πει και δεν το έλεγε. Ο ίδιος άρτιος, ένας ρομαντικός Καζανόβας αλλά χωρίς δυνατό scriptνα πατήσει. Ο ρόλος του σαν αφηγητή της ιστορίας, λειτούργησε συμπληρωματικά. Γιατί να υπάρχει αφηγητής σε μια ταινία στο σινεμά; Έμφαση; Ας το δεχτούμε.
- Όσο για τους άλλους δύο πρωταγωνιστές, Μπελούσι και Τεμπλ, καθόλου άσχημοι αλλά με τίποτα ασυναγώνιστοι. Τόσο όσο, κανένα κλικ παραπάνω. Το νόημα είναι ένα: Γουίνσλετ και ξερό ψωμί για το “WonderWheel”.
- Δηλώνω ένοχη αλλά θέλω το τέλος να είναι ξεκάθαρο. Οι τσαχπινιές του Άλεν με τα ερωτηματικά και τα «βρε λες», μου προκαλούν ελεγχόμενο εκνευρισμό. Πες μας άνθρωπε μου τι γίνεται, μην μας αφήνεις στο έλεος σου. Αλλιώς το δικό μου end θα είναι σίγουρα happy.
Και τελικά;
Τελικά, αν σας αρέσει ο Γούντι Άλεν να το δείτε. Πολλοί κριτικοί το χαντάκωσαν αλλά θα διαφωνήσω. Σίγουρα, ξεκάθαρα κι απόλυτα δεν είναι η καλύτερη του ταινία. Είναι όμως ευχάριστη, δεν κουράζει, είναι ατμοσφαιρική και φορές χιουμοριστική. Έχει μια δυνατή πρωταγωνίστρια, ταλαιπωρημένους χαρακτήρες και φαντάσματα του παρελθόντος που στοιχειώνουν και βασανίζουν.
Βέβαια, μόνο στη δεύτερη βδομάδα προβολής η αίθουσα ήταν σχεδόν άδεια. Φυσικά, Star Wars και παραλήρημα. Δεν πειράζει, έβγαλα τουλάχιστον το σημειωματάριο μου με άνεση.
Βαθμολογία:
5,5/10
.
