Τηλεοπτικά Μαντάτα #18
Η ΕΡΤ φέτος βρίσκεται στην καλύτερή της φάση… Πλήθος τηλεοπτικών σειρών, αξιόλογες παραγωγές, μουσικές εκπομπές συνθέτουν ένα σύνολο γεμάτο ενδιαφέρον, που μπορεί να σταθεί με μεγάλη αυτοτέλεια απέναντι στα ιδιωτικά κανάλια. Σε ένα τηλεοπτικό τοπίο γεμάτο απορρίμματα των ριάλιτι, είναι μεγάλη υπόθεση να απολαμβάνουμε μυθοπλασία με ενδιαφέρον.
Η 4η σειρά της ΕΡΤ, η οποία ήρθε στο δεύτερο μισό της φετινής σεζόν, σφράγισε τις προηγούμενες επιτυχίες και αξιοποίησε το χτίσιμο κοινού, που είχε για 5 μήνες επιτευχθεί. Η σειρά με τίτλο «Ζακέτα να πάρεις» αποτελεί μία οικογενειακή κωμωδία, η οποία προσφέρεται σε διπλή δόση, κάθε Σάββατο και Κυριακή.
Αρχικά, πρέπει να εξάρουμε την πανέξυπνη επιλογή της ΕΡΤ να μην «θυσιάσει» τη σειρά στην καθημερινή αρένα, η οποία είναι γεμάτη από διάφορα προγράμματα, τα οποία έχουν το κοινό τους, και έτσι θα στερούσαν από αυτήν τηλεθέαση. Η επιλογή του ΣΚ είναι πολύ σωστή, καθώς ο κόσμος έτσι κι αλλιώς εξαιτίας της καραντίνας βρίσκεται μέσα και θέλει να γεμίσει τον χρόνο του.
Και πράγματι αυτή η σειρά νομίζω αποτυπώνει αυτό ακριβώς, που θέλει να προσφέρει… κέφι, χαρά και χαμόγελο σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο. Σίγουρα, δεν είναι η σειρά της χρονιάς και σίγουρα έχουν βγει πολύ καλύτερες κωμωδίες. Όμως, η διαμόρφωσή της κάθε άλλο παρά πρόχειρη και μία από τα ίδια είναι.
Το σενάριο των Nίκου Μήτσα και Κωνσταντίνας Γιαχαλή αποτελεί ένα ωραίο και μεστό κείμενο, το οποίο διαπραγματεύεται την σχέση μάνας και γιου, με τις 3 πρωταγωνίστριες να επιστρέφουν από ένα χωριό της Θεσσαλονίκης στην Αθήνα για να δουν τους γιους τους. Τα πρώτα επεισόδια φάνηκαν να έχουν πλήθος ατακών και ένα ωραίο πλέξιμο διαλόγων, θέλοντας να τραβήξουν το βλέμμα των τηλεθεατών, δίνοντας λιγότερο νόημα στην ιστορία. Πιστεύω σταδιακά το σενάριο θα «ανοίξει» και πέρα από την υπόθεση θα προσφέρει και πιο συγκινητικές στιγμές, ώστε να αποτελέσει ένα σύνολο στοιχείων, που πρέπει να έχει μία οικογενειακή κωμωδία.
Η σκηνοθεσία ανατέθηκε στον πολύ ικανό Αντώνη Αγγελόπουλο, ο οποίος είναι μετρ στην κωμωδία, έχοντας σκηνοθετήσει πολλές σειρές με άξονα αυτό το είδος. Η εμπειρία και η προϋπηρεσία του φαίνεται στη σύνθεση του πλάνου των ηρωίδων. Πρόκειται για μία προσπάθεια, η οποία παρουσιάζει προδιαγραφές ενός ιδιωτικού καναλιού. Μην ξεχνάμε, ότι η σειρά αυτή προοριζόταν για τον Alpha, ο οποίος άκουσον άκουσον την απέρριψε για το μεγάλου μεγέθους σκουπίδι το «Battleofthecouples». Τα λόγια είναι περιττά…
Στα πολύ θετικά (+) είναι η μουσική των τίτλων, του οποίους ντύνει με τη φωνή της η σπουδαία Ελένη Τσαλιγοπούλου σε στίχους και μουσική του διδύμου Ευαγγελάτου- Καραμουρατίδη. Η προσοχή στις λεπτομέρειες είναι πολύ σημαντική και προσθέτει πόντους στη σειρά.
Και τώρα ως προς τις πρωταγωνίστριες…
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην θρυλική επιστροφή μετά από 11 χρόνια της υπέροχης Ελένης Ράντου. Πόσο πολύ μας έλειψε από την τηλεόραση αυτό το ταλαντούχο πλάσμα, το οποίο είναι πάντα πολύ προσεκτικό στις επιλογές της. Ναι! Αυτή είναι η επιστροφή της χρονιάς. Στο ρόλο μίας μπουζουξού με καριέρα σε νυχτερινά κέντρα κερδίζει τις εντυπώσεις με την κωμική αποτύπωση του χαρακτήρα της και με την κάθε τόσο μουσική «επένδυση» της ιστορίας.
Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη σε έναν ρόλο, που την έχουμε συνηθίσει, σε αυτόν της ψηλομύταςμητέρας, η οποία ακολουθεί το politicalcorrectκαι προσπαθεί να συμβαδίσει με τις άλλες δύο… Ωραίες ισορροπίες στις λεπτές γραμμές του ρόλου της.
Η Φωτεινή Μπαξεβάνη μετά από αρκετή αποχή από την τηλεόραση ενσαρκώνει την πιο κλασική φιγούρα μάνας, η οποία αγωνιά για τον γιό της, του προσφέρει συνέχει φαγητό και προσπαθεί μανιωδώς να τον αποκαταστήσει. Αποτελεί πιο φασαριόζα σε σχέση με τις άλλες δύο, κάτι που πρέπει σεναριακά κάπως να προσεχτεί για να μην γίνει ο ρόλος καρικατούρα.
Οι λοιποί συμμετέχοντες, τα αγόρια, αλλά και οι σύντροφοί τους «δένουν» ωραία με το πρωταγωνιστικό σύνολο. Ο Βασίλης Αθανασόπουλος είναι πολύ ωραία ενταγμένος και φαίνεται να του πηγαίνει πολύ η κωμωδία με τον ίδιο να παίζει σε διπλό ταμπλό.
Ο Παναγιώτης Γαβρέλας, ο οποίος έχει αδυναμία στη μαμά χωρίζει και προκαλεί την παραμονή της μητέρας του για να τον αποκαταστήσει, ενώ ο Μιχάλης Τιτόπουλος, παρότι γιός της τσαμπουκαλούς Ελένης Ράντου συγκινείται με καθετί συμβαίνει…
Οι γυναίκες της υπόθεσης Αρετή Πασχάλη, Ηρώ Πεκτέση και Βαλέρια Δημητριάδου ακόμα δεν έχουν ξεδιπλωθεί πλήρως, με τους ρόλους τους στην αρχή της σειράς να μοιάζουν πιο περιορισμένοι, κάτι που ελπίζουμε να αλλάξει στη συνέχεια.
Στα αρνητικά (-) σημεία, που νομίζω θα έπρεπε να τροποποιηθούν είναι η αλλαγή στο σεναριακό μοίρασμα ως προς τη βαρύτητα των ρόλων, ώστε παρά το δικαιολογημένο ενδιαφέρον να μην στρέφεται όλη η υπόθεση αποκλειστικά στις 3 πρωταγωνίστριες, αλλά να φαίνεται και η αλληλεξάρτησή τους με το υπόλοιπο καστ, το οποίο δεν πρέπει να έχει απλώς διακοσμητικό ρόλο. Ακόμη, πρέπει λίγο να προσεχθεί η θεσσαλονικιώτικη προφορά των πρωταγωνιστριών, καθώς σε ορισμένα σημεία υπάρχει, ενώ σε άλλα όχι, και τις πιο πολλές φορές που υπάρχει να μοιάζει να γίνεται με το ζόρι και πολύ πρόχειρα με συνεχείς αποκλίσεις…
.
Συνολικά (+) θα λέγαμε, πως η σειρά αξίζει την προσοχή και την στήριξή μας. Δεν πρόκειται για ένα πρωτότυπο περιεχόμενο… Όμως, το πρωτογενέςτου ελληνικού σεναρίου προσφέρει αρκετές προσδοκίες με πολλές δυνατότητες βελτίωσης και εξέλιξης.
,
Ευχόμαστε να το πετύχει… Και να ανοίξει τον δρόμο και για άλλες «δημόσιες» σειρές!
Φωτογραφικό υλικό
