|
|
Είδε για την Κουλτουρόσουπα και σχολιάζει:
.
Σε μία σεζόν που νέες σειρές ξεπροβάλλουν σχεδόν κάθε 15 μέρες, παρατηρείται ίσως η πιο πλούσια από πλευράς μυθοπλασίας σεζόν της 10ετίας (ίσως και περισσότερο…). Μέσα σε αυτό το πλούσιο περιεχόμενο, δυστυχώς, η ποιότητα είναι απογοητευτική με πολλές σειρές να γίνονται κυριολεκτικά στο πόδι και παρά τις προσπάθειες των δημιουργών να περνούν στον κόσμο της τηλεοπτικής αφάνειας.
Πέραν αυτού ορισμένες εξ αυτών περιλαμβάνουν σενάρια από χρονοντούλαπα σκονισμένα και φθαρμένα.
Φωτεινή εξαίρεση σε όλον αυτόν τον συρφετό είναι η νέα σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη. Ο αγαπημένος δημιουργός επέστρεψε με την 4η σειρά του με τίτλο «Σέρρες» μετά από αρκετά χρόνια τηλεοπτικής ως προς το κομμάτι της μυθοπλασίας απουσίας. Είναι πολύ επιλεκτικός και αυτό φαίνεται από τις προσεκτικές κινήσεις του. Η επιστροφή αυτήν τη φορά ήρθε από την νέα πλατφόρμα του ΑΝΤ1+, η οποία συστήθηκε με την πρεμιέρα της σειράς του Καπουτζίδη. Και μπορεί καθαυτή η πλατφόρμα, που περιλαμβάνει και οικονομικό αντάλλαγμα, να μην μας ενθουσίασε με την αντίστοιχη της ΕΡΤ να βρίσκεται μίλια πιο μπροστά (το αγαπημένο Ertflix), όμως η σειρά μας άφησε εξαιρετικά θετικές εντυπώσεις.
Αναλυτικότερα, η ίδια πραγματεύεται την επιστροφή του κεντρικού ήρωα στις Σέρρες από την Αθήνα για το μνημόσυνο της μητέρας του. Εκεί ένα ατύχημα του πατέρα του θα τον κρατήσει για αρκετό διάστημα στις Σέρρες. Αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης είναι η νέα αφετηρία στην σχέση του με τον πατέρα του, ο οποίος δεν μπόρεσε ποτέ να αποδεχθεί πως ο γιός του ήταν ομοφυλόφιλος. Μέσα από αστείες καταστάσεις με τη βοήθειας της φίλης από τα παλιά του πρωταγωνιστή και της έχθρας με τη θεία του, θα καταφέρει να έρθει πιο κοντά με τον πατέρα του.
Η σειρά αποτελεί μία έκρηξη χιούμορ και συναισθημάτων, που δεν σε κάνει απλώς να γελάς, αλλά να σκέφτεσαι και να προβληματίζεσαι. Ο Καπουτζίδης ξέρει τη συνταγή της επιτυχίας. Όμως, ξέρει και κάτι άλλο, πως ο κόσμος τον στηρίζει, με αποτέλεσμα να λέει αυτό που νιώθει και θέλει να πει. Κόντρα σε κλειστά αυτιά και δειλά μάτια. Η σειρά προσφέρει αρκετά μηνύματα: για το χάσμα των γενεών, για τα στερεότυπα, για τη δυσκολία να αντιληφθεί κανείς και πόσω μάλλον να αποδεχθεί τη διαφορετικότητα, για τα πράγματα που μας ενώνουν και μας χωρίζουν, για την απώλεια, για τις νέες αρχές, για τη φιλία, για τη συντροφικότητα, και πολλά άλλα… Κάθε επεισόδιο έχει μία αυτοτελή ιστορία στο πλαίσιο μίας ενιαίας συνέχειας.
Στα πολύ θετικά στοιχεία είναι η σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη. Ο ίδιος φαίνεται να μεταχειρίστηκε με πολύ προσοχή και λεπτομέρεια το σενάριο του Καπουτζίδη, καταφέρνοντας να μεταδώσει με απόλυτη επιτυχία τα γνωρίσματα του κειμένου με τα σκηνοθετικά ευρήματα να είναι συχνά και να λειτουργούν σαν το κερασάκι στην τούρτα. Γρήγορη ροή, σπιρτόζες αλλαγές και τρυφερή κατάληξη.
Ως προς τους πρωταγωνιστές δεν γίνεται να μην ξεκινήσουμε από τον Πάνο Νάτση. Ο αδικοχαμένος ηθοποιός δυστυχώς δεν πρόλαβε να χαρεί την προβολή αυτής της σειράς. Ομολογώ, πως δεν τον ήξερα πριν από τη σειρά, ούτε είχα παρακολουθήσει κάτι σχετικό. Ο ίδιος φαίνεται να ήταν η ιδανική επιλογή για τον ρόλο του κεντρικού ήρωα. Είχε κωμική φλέβα και αυτό είναι φανερό.
Ο Γιώργος Γάλλος, τον οποίον θαυμάσαμε στις «Άγριες Μέλισσες» επέστρεψε με έναν ρόλο κωμικό, αποδεικνύοντας πως έχει μεγάλο εύρος ερμηνείας. Η Λένα Δροσάκη στον ρόλο τη κακότροπης αδερφής του πρωταγωνιστή στάθηκε με ισορροπία σε έναν πιο σουρεαλιστικό ρόλο, ενώ η Γιούλη Τσαγκαράκη αντιμετώπισε με μεγάλη προσοχή τον καλογραμμένο ρόλο της κακιάς θείας. Τη μεγαλύτερη αίσθηση έκανε η εξαιρετική Μαριλού Κατσαφάδου, η οποία φάνηκε να κόβει και να ράβει στον ρόλο της κολλητής φίλη του πρωταγωνιστή. Νέο αίμα και ταλαντούχο! Ιδιαίτερα τρυφερή η ερμηνεία της Λένας Ουζουνίδου, στο ρόλο της μητέρας, που έφυγε από τη ζωή.
Δύο στοιχεία δίνουν ακόμα μεγαλύτερο εκτόπισμα στη σειρά. Πρώτον, η πολύ ωραία φωτογραφία, που μας δείχνει τις Σέρρες, ένα πολύ όμορφο μέρος της Ελλάδας, που σπάνια προβάλλεται. Δεύτερον, η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά, που τονίζει και εξυψώνει τις συναισθηματικές ισορροπίες.
Το μόνο στενάχωρο με αυτήν τη σειρά είναι πως προβάλλεται σε μία πλατφόρμα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν όλοι να την δουν. Ελπίζουμε να προβληθεί σύντομα και από την ελεύθερη τηλεόραση… Τέτοιες προσπάθειες δεν πρέπει να μένουν περιορισμένες. Ένα παράπονο το οποίο θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε είναι η μικρή διάρκεια των επεισοδίων σε συνδυασμό με τον χαμηλό αριθμό τους. Δέκα τριαντάλεπτα επεισόδια δεν φαίνεται να αρκούν. Στο τέλος κάθε επεισοδίου μένει το αίσθημα, πως ήθελες και κάτι παραπάνω για να ολοκληρωθεί πληρέστερα η αυτοτελής ιστορία.
Συνολικά, θα προτείναμε να δείτε αυτήν τη σειρά, η οποία φεύγει από τις στερεοτυπικές και ανιαρές κωμωδίες των τελευταίων ετών. Έξυπνο χιούμορ, χωρίς φωνές, υπερβολές και υστερίες. Προβληματίζει, συγκινεί και κάνει τη διαφορά, ανοίγοντας έναν δρόμο. Ας ελπίσουμε να ακολουθήσουν και άλλοι αυτήν την κατεύθυνση. Γιατί η τηλεόραση, όπως και η κοινωνία οφείλει να αλλάζει…
.
Ολα τα τελευταία νέα της Σινεμανίας της “Κ” ..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media