Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Όσοι αγαπήσαμε την εμβληματική σειρά- και είμαστε πολλοί όπως αποδεικνύουν τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης ακόμα και στις συνεχείς επαναλήψεις- ήταν λογικό να περιμένουμε με λαχτάρα το πολυδιαφημισμένο Reunion μετά από 20 χρόνια… Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό να ξαναβλέπεις τους ήρωες που δέθηκες στενά μαζί τους και σου χάρισαν πολύτιμες στιγμές ευφορίας κι όχι μόνο, μετά από τόσα χρόνια, που στο μεταξύ μεσολάβησαν καθοριστικά γεγονότα, ανατροπές σε όλα τα επίπεδα, αλλαγές με διαστημική ταχύτητα, επώδυνες απώλειες κλπ…
Είχαμε βεβαίως ενημερωθεί από σκόρπιες πληροφορίες για τη βασική δομή της εκπομπής, ότι δηλαδή δεν επρόκειτο για ένα καινούργιο «επετειακό» επεισόδιο που θα παρουσίαζε συμπυκνωμένα την εξέλιξη των χαρακτήρων και της πλοκής αυτά τα 20 χρόνια, αλλά για μια τιμητική – νοσταλγική συνάντηση (reunion) όλων των συντελεστών στο πλατό ενώπιον κοινού, εμπλουτισμένη με συνεντεύξεις, μαρτυρίες, ευτράπελα παρασκηνίων, εκπλήξεις, παλιά και σύγχρονα κινηματογραφημένα στιγμιότυπα…
Και όντως η 4ωρη εκπομπή που είδαμε ανταποκρίθηκε με συνέπεια στον όρο «reunion» περιλαμβάνοντας όσα υποσχέθηκε, με κυρίαρχο συναίσθημα φυσικά τη συγκίνηση όπως είναι αναμενόμενο για κάθε νοσταλγικό αντάμωμα μετά από χρόνια… εδώ δεν ήταν μόνο οι αναμνήσεις για την εξαιρετική εμπειρία που έζησε μια δεμένη παρέα σε εποχές αθωότητας καταθέτοντας ψυχή και εισπράττοντας θεαματική αποδοχή, αλλά και οι καθοριστικές στιγμές που μοιράστηκαν με αγαπημένους συναδέλφους εκλιπόντες πλέον, με τα δάκρυα της συγκίνησης να αγγίζουν αυθεντικά κάθε τηλεθεατή… Δεδομένου ότι υπήρξε πολυπρόσωπη σειρά με άπειρους δευτερεύοντες ρόλους, κάποιους και σαν περάσματα, είναι αλήθεια ότι προσκλήθηκαν ή συμμετείχαν σχεδόν όλοι, καταθέτοντας ζωντανά η βιντεοσκοπημένα την εμπειρία τους με τρυφερότητα κι ενίοτε χαριτωμένες αποκαλύψεις για τα γυρίσματα, τις σχέσεις τους, τον σκηνοθέτη, τα ευτράπελα, τις δυσκολίες κλπ. δίνοντας την ανθρώπινη εικόνα «πίσω από τα φώτα» στην εκπομπή που συντόνιζε αυτονόητα ο δημιουργός και έμπειρος πλέον στην παρουσίαση Γιώργος Καπουτζίδης…
Ο οποίος επιπλέον, πέραν της γενικότερης επιμέλειας του εγχειρήματος στο πλατό, προηγουμένως είχε απευθυνθεί διαδικτυακά στο κοινό ζητώντας τη γνώμη τους για το πώς φανταζόταν τις εξελίξεις, τί θα ήθελαν να δουν για τους ήρωες σήμερα, ποια στιγμιότυπα ψηφίζουν ως καλύτερα κλπ. και βάσει των απόψεών τους έγραψε κάποιες καινούργιες σκηνές που γυρίστηκαν στο τώρα, ενώ η ψηφισμένη ως καλύτερη δραματοποιήθηκε ζωντανά ως πιστή επανάληψη του τότε… Εμβόλιμα προβλήθηκαν, εκτός από τις συνεντεύξεις συνεργατών, και αρκετά βιντεάκια φανατικών θεατών που αναπαρήγαγαν χιουμοριστικά αυθεντικούς διαλόγους του σήριαλ, παράλληλα με τιμητικό αφιέρωμα στους εκλιπόντες και μουσικές παρεμβάσεις με το τραγούδι των τίτλων, της Τάμτα- Ζουμπουλίας ή της Ζέτας Μακρυπούλια- Αμαλίας, για να λήξει η βραδιά με τις καθιερωμένες αγκαλιές κι ευχές…
Κι ενώ όλα έμοιαζαν ομαλά, εκείνο που προσωπικά με ξενέρωσε ήταν το γεγονός ότι ενώ είχαν καλλιεργηθεί επίμονα επί καιρό πολύ υψηλές προσδοκίες για την «ιστορική» συνάντηση, τελικά αποδείχθηκε κατώτερη της πολυδιαφημισμένης αναμονής και σε πολλά σημεία κούρασε χάνοντας το όποιο ενδιαφέρον… Διότι ενώ σαν σύλληψη βασίστηκε σε έξυπνες ιδέες που η σύνθεσή τους μπορούσε να δώσει κάτι πρωτότυπο ή έστω απολαυστικό, εντούτοις η υλοποίηση υστερούσε εμφανώς και μάλιστα σε μαγνητοσκοπημένη εκπομπή που το μοντάζ με τα «μαγικά» του μπορούσε να σώσει καταστάσεις όπως τον προβληματικό ρυθμό που δεν έδεσε σε σφιχτή ροή, με αρκετά χάσματα και αμήχανες στιγμές ή τις πολλές συνεντεύξεις που επαναλάμβαναν μονότονα τα ίδια με προβλέψιμες κοινοτυπίες ή τα πολλά ανούσια ερασιτεχνικά βίντεο των θεατών, καταλήγοντας σε μια ξεχειλωμένη διάρκεια που με σωστή διαχείριση θα περιοριζόταν κατά πολύ με πυκνό και ζουμερό περιεχόμενο…
Επιπλέον βλέπαμε τους πέντε βασικούς ήρωες στον καναπέ να μοιάζουν «καθωσπρέπει» στημένοι χωρίς αυθορμητισμό πέραν της Ζουμπουλίας (Ελισσάβετ Κωνσταντινίδου), με τον συντονιστή Καπουτζίδη υπερβολικά συμβατικό παίρνοντας πολύ σοβαρά το ρόλο του που θαρρείς κατάπιε και το χιούμορ του, ενώ οι ερωτήσεις του στους ηθοποιούς ζητώντας να αποκρυπτογραφήσουν σημεία του σεναρίου όντας αυτός ο σεναριογράφος, έμοιαζαν τουλάχιστον παράδοξες και ενίοτε αμήχανες για απόσπαση επαίνων στο πρόσωπό του… Με πλέον απογοητευτικό έως παιδαριώδες και κιτσάτο, το «εύρημα» της (στολισμένης με ψεύτικα λουλούδια!) σκάλας στην οποία ανέβηκε η Ζουμπουλία για να «ερμηνεύσει» το τραγούδι της Τάμτα, σύμφωνα με την πρωτότυπη σκηνή στο σήριαλ ανεβασμένη σε δένδρο… Όσο για την ζωντανή αναπαραγωγή της ψηφισμένης ως καλύτερης σκηνής, παρέπεμπε μάλλον σε αποδόμηση παρωδίας ή πρόχειρο σχολικό σκετσάκι (στα πρότυπα των αντίστοιχων του Λαζόπουλου), χωρίς τίποτα να θυμίζει την παλιά εμπνευσμένη στιγμή…
Τέλος, οι καινούργιες πέντε σκηνές που γράφηκαν και γυρίστηκαν στο τώρα, με θλίψη διαπιστώσαμε ότι δεν διέθεταν κάτι από την παλιά σπιρτάδα πνεύματος, ευφυία, πρωτοτυπία, εμπνευσμένο χιούμορ του δημιουργού, προδίδοντας μια προχειρότητα και συμβατικότητα που ουδόλως μας είχε συνηθίσει, είτε επειδή στέρεψε η συγκεκριμένη δεξαμενή, είτε λόγω κούρασης ή έλλειψης χρόνου, αναγκάζοντάς τον να υποκύψει εν προκειμένω σε μια επιβεβλημένη «αγγαρεία»… Που σημαίνει ότι, όπως και ο ίδιος έντιμα ισχυρίζεται όλα αυτά τα χρόνια τονίζοντάς το συναισθηματικά και στην εκπομπή, ο κύκλος του εμβληματικού «Παρά πέντε» έκλεισε οριστικά και κάποια πράγματα που έγραψαν τη δική τους ένδοξη ιστορία, οφείλουμε να τα αφήνουμε ανέγγιχτα στην παλιά τους αίγλη χωρίς να την υποβαθμίζουμε με σύγχρονα «αναμασήματα» τύπου θλιβερά μνημόσυνα… Είναι αδύνατο (και ανόητο) να περιμένουμε από κάτι που άγγιξε δυνατά πριν 20 χρόνια με τα δεδομένα της τότε εποχής, να αγγίξει εξίσου σήμερα που τα δεδομένα ήρθαν τα πάνω- κάτω, επηρεάζοντας ανατρεπτικά την ψυχολογία, τις ιδέες, τις συνήθειες, τα στερεότυπα του θεατή…
Το «Παρά πέντε» ανήκει στις χρυσές σελίδες της ελληνικής τηλεόρασης– τότε που ακόμη γράφονταν έξυπνες και απολαυστικές κωμωδίες από ταλαντούχους- και αυτά που θα το χαρακτηρίζουν, παρά την αφέλεια για ορισμένους, είναι οι ευρηματικές σπαρταριστές ατάκες ενός ευφυούς μυαλού, οι απρόβλεπτες ξεκαρδιστικές καταστάσεις, η παιδιάστικη αθωότητα ενός παραμυθιού, η συγκινητική ευαισθησία, τα ποικίλα κοινωνικά μηνύματα με όχημα το χιούμορ, το σπουδαίο ήθος που απέπνεε μια ελκυστική μυθοπλασία…
Κι όσο για το Reunion καλώς έγινε παρά τις αδυναμίες του ως φόρος τιμής στην παλιά αίγλη που συμμερίζεται πλήθος τηλεθεατών κι ευχαριστεί για την εξαιρετική συγκυρία, αλλά ως εκεί…
