Ελπίζω ότι όταν ο σκηνοθέτης ξεπαστρέψει μερικά… καπνοχώραφα ακόμα- που σημαίνει τέρμα η πρώτη ύλη του καπνοσήριαλ- μοιραία θα διακόψει την σαχλαμάρα που γυρίζει…
Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Ήταν το πρώτο σήριαλ στην κρατική τηλεόραση που έκοψε το νήμα της σεζόν και μάλιστα μισό μήνα πριν ξεκινήσει το υπόλοιπο λεφούσι, οπότε μοιραία απέκτησε τους πρώτους τηλεθεατές στον τομέα της μυθοπλασίας ως μεγάλο αβαντάζ του «πρώτου»… διότι όταν επί δύο βδομάδες παίζεις μόνος στο γήπεδο χωρίς ανταγωνισμό, οι θεατές που θα κερδίσεις θα προλάβουν να δεθούν με την ιστορία και τους ήρωες περιμένοντας τις εξελίξεις και δύσκολα θα εγκαταλείψουν την «παλιά συνήθεια» για να πάνε σε καινούργια από την αρχή, εκτός αν τους απογοητεύσεις σε βαθμό σιχαμάρας και πουν μπουχτισμένοι «αι σιχτίρ!»
Προσωπικά, παρότι από τα πρώτα επεισόδια είχα ατυχή δείγματα σε όλα τα επίπεδα και κυρίως σκηνοθεσίας (Στέφανος Μπλάτσος) και σεναρίου (Γ. Χρυσοβιτσάνος –Κ. Γεραμπίνης), που οδηγούσαν ντουγρού σε απογοήτευση, είπα να μην παρασυρθώ από τις πρώτες εντυπώσεις και αδικήσω τη σειρά… να δώσω ευκαιρίες μέχρι να βρει τα «πατήματά» της και στη συνέχεια ίσως στρώσει… να δείξω υπομονή και επιείκεια, καθώς στην πορεία μπορεί να με εξέπληττε ευχάριστα και να διέψευδε το «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται»… μήπως δεν έχουν υπάρξει περιπτώσεις που ξεκινά πρωινιάτικα μαύρο κι άραχνο μπουρίνι και στη συνέχεια από το πουθενά σκάει ένας λαμπερός ήλιος;; Σπανίως θα μου πεις, αλλά στην απρόβλεπτη φύση όλα είναι πιθανά…γιατί να αποκλείσω το ενδεχόμενο ότι οι εγκέφαλοι της σειράς ανήκουν στους απρόβλεπτους με δυνατότητα να εκπλήξουν;;
Και όχι, δεν έπεσα έξω, έστω κι αν πόνταρα στη λάθος πλευρά κι ευτυχώς που δεν το έπαιξα σε κανένα στοίχημα να γίνω ρεζίλι των σκυλιών. Διότι η έκπληξη ήρθε από τους «απρόβλεπτους», αλλά ολοένα και πιο δυσάρεστη μέχρι του σημείου σιχαμάρας που ανέφερα παραπάνω και μόνο η περιέργεια «μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανοησία» είναι ο (επίσης ανόητος) λόγος που ρίχνω ακόμα καμιά ματιά ανάμεσα στο ζάπινγκ! Οι όποιες χλωμές ελπίδες ανάκαμψης αρχικά, εξανεμίστηκαν σε μια βδομάδα, καθώς το όλο στίγμα διαγράφηκε ξεκάθαρα και εδραιώθηκε, παρασύροντας σε απίστευτο, ανούσιο, εκνευριστικό χαζολόγημα, ακόμα και καλούς ηθοποιούς- θύματα ενός άνευρου σεναρίου με ασυνάρτητες «τσόντες» και μιας εντελώς ανόητης σκηνοθεσίας.
Σύμφωνα με την οποία, θα πρέπει καταρχάς μετά την παρακολούθηση κάθε επεισοδίου, να ανοίγουμε διάπλατα τις μπαλκονόπορτες μέσα στον ψόφο, για να φεύγει το απίστευτο ντουμάνι, που καταντάει το καθιστικό μας τεκέ! Δεν έχω ξαναδεί σήριαλ αφιερωμένο το μισό και βάλε στο κάπνισμα σε βαθμό αναγούλας, παρότι καπνίστρια! Αν εστίαζε κατά βάση στους χίπις, λες λογικό ένεκα η αληθοφάνεια της εποχής… εδώ όμως το κάπνισμα των χίπιδων είναι αμελητέο μπροστά στους «κυριλέ» Διονύση, Λοίζο, Γράντο κλπ. που ΔΕΝ υπάρχει ούτε ένα στιγμιότυπό τους χωρίς τσιγάρο, ενώ ατέλειωτα, αργόσυρτα, ακίνητα πλάνα είναι αφιερωμένα σε κάθε θεριακλή που φουμάρει αρειμανίως, ατενίζοντας σιωπηλά το κενό με βλέμμα αγελάδας…
Αφού σκέφτεσαι ότι κεντρικό θέμα είναι η… προβολή του καπνίσματος και παρεμπιπτόντως ανάμεσα στο ντουμάνι πετάνε ως πρόσχημα και καμιά ντιπ ανούσια ατάκα… Ενώ είναι βέβαιο ότι στην οντισιόν κάποιοι ηθοποιοί επιλέχθηκαν με κριτήριο τον αριθμό των τσιγάρων που αντέχουν να φουμάρουν ακατάπαυστα, καθώς είναι το πλέον βασικό που καλούνται να υπηρετήσουν «υποκριτικά», κινδυνεύοντας με δηλητηρίαση από νικοτίνη…
Ο δε σκηνοθέτης πέραν τούτου, έχει αναγάγει σε επιστήμη το χαζολόγημα των καθημερινών σειρών που προκειμένου να τραβήξουν σε μάκρος ξεχειλώνουν κάθε επεισόδιο με τις πιο αδιάφορες και επαναλαμβανόμενες κοινοτυπίες, κοροϊδεύοντας απροκάλυπτα τον θεατή!
Όπου ολόκληρα επεισόδια αναλώνονται σε ρακιές στο καφενείο, στα κουλουράκια του φούρνου, σε καφέδες στην πανσιόν, στα βοτάνια που τακτοποιεί ολημερίς η γριά Αρχοντάκαινα, σε χίπικους χορούς και πάρτι, σε σαχλοκουβέντες κάθε πικραμένου για τα ίδια και τα ίδια, σε ηλίθια πανομοιότυπα καμώματα του Δημητρού, σε σεμνές περιπτύξεις του μελλόνυμφου ζεύγους της Αγια- Παρασκευής, σε μακροσκελείς βουτιές στο άσχετο, απλά για τα φυσικά πλάνα της ωραιότατης παραλίας… κι όπως προείπαμε, όλα τούτα τα ξενέρωτα που αναμασιούνται εκνευριστικά μόνο ως ανούσια γεμίσματα της ώρας, διανθισμένα με μπόλικο φούμα- φούμα από νταλγκαδιάρηδες, που από το πουρνό που θα ανοίξουν τα μάτια μέχρι το βράδυ που θα ξεραθούν στον ύπνο, το ρημάδι είναι μόνιμα στο στόμα, με την κάμερα βεβαίως να απαθανατίζει κάθε φορά, από το πρώτο τσακ του σπίρτου μέχρι το πέταμα της ξεζουμισμένης γόπας!
Επειδή όμως με αυτό το βιολί συνεχόμενα ήταν βέβαιο ότι θα λάκιζε το σύμπαν και η ΕΡΤ θα επέστρεφε στα προσφιλή της πολικά νούμερα κλαίγοντας πεταμένα λεφτά, σκέφτηκαν ότι πού και πού, ανάμεσα στο ανόητο ξεχείλωμα, έπρεπε να… συμβαίνει και κάτι βρε αδερφέ! Γιατί πόσο να σε κρατήσουν οι αγκαλίτσες, τα καφεδάκια, τα κεράσματα, οι αγαπούλες, οι αμπελοφιλοσοφίες, η χίπικη νοσταλγία, τα γελοία παιδιαρίσματα, νισάφι! Κι ενώ υποτίθεται ξεκίνησαν με έναν μυστηριώδη φόνο ως δυνατό χαρτί, δεν φτάνει που το έκαψαν στην πορεία και το ξέχασαν στα αζήτητα, αλλά άνοιξαν ταυτόχρονα καμιά 20αριά άσχετα μέτωπα ντεμέκ «μυστηρίου» με τη σατανική Νικολίνα σε ρόλο Δρακουμέλ, μπουρδουκλώνοντας το σύμπαν και ταράζοντας τον θεατή στα φλας μπακ, να μη βρίσκει ο αστυνόμος άκρη στο ξεμαλλιασμένο κουβάρι!
Ενώ αντιθέτως στον θεατή έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα που σημαίνει σασπένς… πάπαλα (τόση σκηνοθετική ευφυία!) κι απλά κάνει χάζι τί άλλο κουλό και ξεκάρφωτο θα σκαρφιστούν να ανασύρουν από το πουθενά οι εγκέφαλοι, καίγοντας τον έρμο δικό του… γιατί αν αρχίσουν να εφευρίσκουν ένοχο παρελθόν για το καθένα- όχι επειδή εξυπηρετεί την πλοκή καμιάς δομημένης ιστορίας, αλλά ξεκάθαρα για βολικό μπούγιο ως κράχτη- βλέπω τη σαπουνόπερα να συναγωνίζεται τις ένδοξες φωσκολιάδες…
Αυτό που λυπάμαι είναι κάποιοι καλοί ηθοποιοί δυνατοτήτων (Α. Λογοθέτης, Γ. Σκαφιδά, Δ. Κίτσος, Μ. Λιβανού, Μ. Παπαδημητρίου, Ν. Παπαγιάννης, Δ. Παπαδόπουλος, Μ. Μπαγανά κλπ.)που οι περισσότεροι ισοπεδώθηκαν ίσως με τους πιο άχαρους, αδιάφορους και επίπεδους χαρακτήρες που κλήθηκαν ποτέ να υποδυθούν, ενώ η περίπτωση του καλού Νινιού – που δεν περιμέναμε βέβαια την άστοχη καρικατούρα για να «υποκλιθούμε» όπως το φαιδρό διαδίκτυο- απλά χαντακώθηκε από έναν σκηνοθέτη που δεν ήξερε να «φορμάρει» τον ρόλο, να μαζέψει τις τραβηγμένες υπερβολές και κουραστικές επαναλήψεις, να προστατέψει από τη γραφικότητα, να οριοθετήσει ένα πειστικό, συμμαζεμένο πλαίσιο…
Όσο για το ζευγαράκι Δ. Μιχαλάκη – Δ. Μοθωναίος, εδώ πια οι ανούσιοι, επίπεδοι ρόλοι χωρίς ίχνος ικμάδας και με τη βαρεμάρα των διαλόγων να προκαλεί χασμουρητό, θα κατάπιναν ακόμα και… καλούς ηθοποιούς, πόσω μάλλον μετριότατους των οποίων η εκφραστική ανεπάρκεια σε βαθμό παγωμάρας, αδυνατεί να μεταφέρει ακόμα και ψήγμα συναισθήματος… Αντιθέτως στους χίπις, πολλά άξια νέα παιδιά, δυστυχώς είχαν την ατυχία να πέσουν στα άτεχνα χέρια ενός ανίκανου σκηνοθέτη…
Που ελπίζω ότι όταν ξεπαστρέψει μερικά… καπνοχώραφα ακόμα- που σημαίνει τέρμα η πρώτη ύλη του καπνοσήριαλ- μοιραία λόγω έλλειψης θα διακόψει την σαχλαμάρα που γυρίζει κι εμείς του υπογράφουμε ότι ΔΕΝ θα λείψει σε ΚΑΝΕΝΑΝ!
