.
Από τον Μανώλη Ιωαννίδη.
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη και ακολουθούμε έναν έφηβο, το Miles Morales. Υποθέτω πρέπει να πούμε ότι είναι Αφροαμερικάνος αλλά μια ενδιαφέρουσα άποψη λέει «γιατί λέμε τους Αμερικάνους με καταγωγή απ’ την Αφρική Αφροαμερικάνους ενώ δε λέμε ποτέ τους λευκούς Αμερικάνους Ευρωπαιοαμερικάνους, Ολλανδοαμερικάνους, Γαλλοαμερικάνους, κτλ, κτλ». Τροφή για σκέψη, άσχετη με το θέμα μας.
Ο Miles λοιπόν αλλάζει σχολείο, ντρέπεται για τον πατέρα του (σαν νορμάλ έφηβος), λατρεύει το γκράφιτι πράγμα που τον φέρνει πολύ κοντά στον θείο του με το σκιώδες παρελθόν (και τον θείο του στο υψηλότερο βάθρο της εκτίμησής του) και θαυμάζει τον Spider-Man ο οποίος είναι ο υπερασπιστής της Νέας Υόρκης, με τη Mary Jane του, με τους εχθρούς του, με τα ξανθά μαλλάκια του.
Όλα βαίνουν καλώς μέχρι που ο Miles βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή όπου ο Spider-Man πάνω στη μάχη μας αφήνει χρόνους και την Νέα Υόρκη ορφανή από υπερασπιστή. Ο Miles θρηνεί, το εμπόριο γύρω από το franchise του Spider-ManTM ανθίζει και εκεί που όλα δείχνουν ζοφερά ΤΣΟΥΠ ένας άλλος Peter Parker (=Spider-Man) εμφανίζεται απ’ το πουθενά. Μα πώς; Γιατί μοιάζει στον Peter Parker που μόλις πέθανε αλλά με καστανά μαλλιά; Από πού ήρθε; Δεν είναι τελικά ένας ο Spider-Man; Και γιατί έχει σκεμπέ;;;
Ο τριανταπεντάρης, παχουλούτσικος Peter B. Parker είναι ο δικός μας Spider-Man, δηλαδή της δικής μας διάστασης, της δικής μας Γης. Είναι ένας Peter Parker/ Spider-Man που έχει χτυπηθεί τόσο από τους εχθρούς του όσο σχεδόν απ’ την ίδια τη ζωή. Είναι ο γοητευτικότατος loser με τον οποίο κάλλιστα μπορούμε να ταυτιστούμε. Τώρα όμως πρέπει να βρει τι παίζει και κατέληξε στην διάσταση του Miles και του άλλου (θεός σχωρέστον) Peter Parker.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1 ("Movie Still 1")
Γνωρίζονται Miles και Peter, αναγκαστικά. Συνυπάρχουν προσπαθώντας να ξεδιπλώσουν το κουβάρι των πραγματικοτήτων με το ερώτημα πόσοι ακόμη σαν κι αυτούς υπάρχουν. Γιατί κι ο Miles έχει το spidey sense, που διακατέχει όλους όσοι φοράνε την κόκκινη(;) αραχνοΰφαντη μάσκα. Ο δικός μας Peter καλείται να δασκαλέψει το Miles στο να εκπληρώσει το πεπρωμένο του ή μάλλον να τολμήσει να το γράψει, εγχείρημα ολίγον τι δύσκολο. Αλλά ο Miles χρειάζεται έναν μέντορα, ειδικά τώρα, ειδικά αφού μαθαίνει ότι έχει «αυτό» που έχουν όσοι γίνονται Spider-Man.
Η ιστορία συνεχίζεται με την αλληλεπίδραση Miles και Peter, με τη μάχη κατά του κακού και την ανακάλυψη άλλων τόσων διαστάσεων του σύμπαντος, γνωστό και ως Αραχνο-σύμπαν. Ο καθένας καλείται πρώτα να αντιμετωπίσει εαυτόν για να μπορέσει να έχει έστω και μια ευκαιρία απέναντι στις δολοπλοκίες των κακών. Όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στην κλιμάκωση της ιστορίας όπου και θα είναι ένα free-for-all πεδίο μάχης με την ίδια την πραγματικότητα στο βωμό.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 2 ("Movie Still 2")
Λοιπόν. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι αντικειμενικός και δε θέλω κιόλας να γίνω.
Οπότε, άνετα μπορώ να πω ότι για μένα το Into the Spider-Verse ήταν ταινιάρα. Είναι όταν φεύγεις απ’ την αίθουσα και λες «Το ‘ζησα κι αυτό».
Το χιούμορ ήταν εξυπνότατο, όπου χρειαζόταν μαυρούτσικο και meta (πολύ meta) και λεπτό αλλά και χονδροειδές (όταν χρειαζόταν) και αυτοαναφορικό και slapstick και… του γούστου μου. Σε ένα-δυο σημείο δυσκολεύτηκα να κρατηθώ και κρίνοντας απ’ τις αντιδράσεις της αίθουσας, το ίδιο και οι υπόλοιποι. Ξεκάθαρα θα γελάσουν μικροί και ξεκάθαρα θα γελάσουν μεγάλοι και σίγουρα όχι μόνο σε διαφορετικά σημεία και για μένα αυτό είναι επίτευγμα.
Η αφήγηση είναι η τυπική ηρωική αφήγηση με τα κλισέ της τα οποία όμως οι δημιουργοί χειρίζονται τόσο επιδέξια και «αληθινά» που δύσκολα κανείς θα σκαλώσει. Η αναζήτηση της ταυτότητας στο προοίμιο της ενηλικίωσης, η ανάγκη για πρότυπα, η ανάγκη της πίστης και φυσικά η πάντα παρούσα, κρυμμένη συχνά, ανάγκη για ανθρώπινη επαφή (δεν εννοώ σωματική) είναι μερικά θέματα της ταινίας. Αν και διαφωνώ με το συμπέρασμα που προκύπτει σε κάποια, μπορώ άνετα να αναγνωρίσω την δυνατή επιχειρηματολογία των δημιουργών και να πω ότι με έπεισαν, έστω για λίγο. Στην τελική είναι ταινία και για παιδιά και αν μπορεί να τα κάνει λίγο πιο σίγουρα για τον εαυτό τους, το αποτέλεσμα θα μιλήσει από μόνο του.
Και το animation... Η ομορφιά είναι στο μάτι του παρατηρητή, σωστά; Ε, λοιπόν για μένα, το animation που έκαναν οι τύποι είναι ομορφιά. Δε νομίζω να έχει σημασία αν χρησιμοποίησαν πρωτοποριακές τεχνικές (που το έκαναν), αν δούλεψαν πολλοί animators (σχεδόν 2 εκατοντάδες) ή πόσα εκατομμύρια ξόδεψαν (πολλές δεκάδες). Εγώ βλέπω το αποτέλεσμα και αυτό που βλέπω το θεωρώ ενσάρκωση της ομορφιάς. Ο τρόπος που έκαναν ταινία με κινούμενα σχέδια να μοιάζει με κινούμενο κόμικ και σχεδόν κάθε καρέ να μπορεί να στέκεται από μόνο του ως ένα έργο ζωγραφικής, το κοκτέιλ εικόνας και soundtrack και αφήγησης που πέτυχαν μέσω του Αραχνο-σύμπαντος που δημιούργησαν για μένα είναι (μέχρι στιγμής) μοναδικός.
Δεν είμαι γνώστης των πέριξ του animation αλλά δε χρειάζεται κιόλας να είσαι κριτής σε καλλιστεία για να καταλάβεις τι θα πει ομορφιά και στυλ. Τόσο στιλάτο πάντρεμα/ μεταφοράς κόμικ σε ταινία δεν ξέρω αν γίνεται εύκολα, με το soundtrack να ντύνει όπως πρέπει μία τέτοια ταινία, κοιτώντας και προς τα πίσω αλλά και στο τώρα και το μετά.
Όπως καταλαβαίνετε, το animation ήταν και το αγαπημένο μου σημείο της όλης εμπειρίας. Κρίνοντας κι από τις αντιδράσεις όσων είδαν την ταινία μάλλον δεν ήμουν ο μοναδικός που είχε τόσο έντονη αντίδραση σ’ αυτό. Κυκλοφορούν άρθρα και βίντεο στο Youtube για όσους θέλουν να μάθουν τα τεχνικά στοιχεία της διαδικασίας.
Εν κατακλείδι και μετά το θόρυβο και το θαυμασμό και τα 34 βραβεία (ανάμεσα στα οποία Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα «Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων») ανακοινώθηκε όχι μόνο sequel αλλά και spin-off (άντε να δούμε πώς θα πάει) που θα μας ξαναταξιδέψει στο Αραχνο-σύμπαν. Δε γνωρίζουμε ημερομηνίες. Καλό θα ήταν να μη βιαστούν κιόλας και για δικό μας και για δικό τους καλό. Μέχρι τότε όμως και ανεξαρτήτως της ποιότητας των ταινιών που ‘ρχονται (όταν ξεκινάς τόσο, τόσο ψηλά, γίνεται να στοχεύεις ακόμη ψηλότερα ή έστω, να μην κατρακυλήσεις;), εμείς έχουμε το Spider-Man: Into the Spider-Verse και για μένα αυτό αρκεί. Το Into the Spider-Verse έχει δημιουργηθεί, έχει υπάρξει και αυτό είναι κάτι καλό, κατά τη γνώμη μου.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 3 ("Movie Still 3")
.
