Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα: Ηχορύπανση ή αλλιώς της γκαρίδας το κάγκελο. Είδαμε & Σχολιάζουμε.

9027 Views
Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα: Ηχορύπανση ή αλλιώς της γκαρίδας το κάγκελο. Είδαμε & Σχολιάζουμε. Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα: Ηχορύπανση ή αλλιώς της γκαρίδας το κάγκελο. Είδαμε & Σχολιάζουμε.


Από τη στήλη Τηλεοπτικά Μαντάτα #26 του Γιώργου Μπαστουνά για την Κουλτουρόσουπα.

 
Παρακολουθώντας την πρεμιέρα της νέας σειράς του MEGA ,μου γεννώνται απορίε  ςγια τα εξής δύο ζητήματα: Πρώτον, πόσο έχει πέσει η εγχώρια παραγωγή σειρών και δεύτερον πόσο έχει αλλάξει αυτό, που πλασάρεται ως κωμωδία από τους συντελεστές; Ήταν πάντα έτσι και δεν το καταλαβαίναμε ή άλλαξε ραγδαία τα τελευταία χρόνια;
 

Την προηγούμενη βδομάδα έκανε πρεμιέρα η πολυδιαφημιζόμενη σειρά «Συμπέθεροι από τα Τίρανα», που αποτελεί την πρώτη μεταφορά ενός θεατρικού έργου στη μικρή οθόνη. Η σειρά αυτή κατέχει ακόμη μία πρωτιά, η οποία δεν είναι άλλη από την επιστροφή των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Πράγματι το δίδυμο αυτό είχε λείψει -αδίκως ή δικαίως θα δείξει- για μακρό χρονικό διάστημα από τη μικρή οθόνη, με το βάρος τους να δίνεται στο θέατρο, στο οποίο δουλεύουν ανελλιπώς. Η επαναφορά των δημιουργών μετά τις θρυλικές «Τρείς Χάριτες» και το πρωτοποριακό για την εποχή του «Δις εξαμαρτείν» δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες… που δυστυχώς έπεσαν στο κενό.
 


Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια φανταστική κωμόπολη της κεντρικής Ελλάδας, όπου η Πένη και ο Λυκούργος περιμένουν την κόρη τους Λίζα να έρθει από το Λονδίνο που σπουδάζει, για τις καλοκαιρινές διακοπές. Μαζί έρχεται και το αγόρι της, ο Άλφρεντ, που κατάγεται από την Αλβανία, αλλά η Λίζα, φοβούμενη τις αντιδράσεις των γονιών της, δεν τους αποκαλύπτει την εθνικότητά του. Κι έτσι αρχίζει ο κύκλος των παρεξηγήσεων…

Η πλοκή δομείται πάνω σε ένα γνωστό για τους ίδιους είδος της φαρσοκωμωδίας, με επίκεντρο κωμικές μπερδεμένες καταστάσεις. Η νέα τους σειρά υιοθετεί σκηνοθετικά αρκετές ευκολίες, με πρώτο και κύριο τις συνεχείς φωνές. Αυτό το φαινόμενο αποτελεί ίσως μία από τις μεγαλύτερες πληγές της σύγχρονης κωμωδίας. Οι σκηνοθέτες για να βγάλουν γέλιο δεν προσανατολίζονται στο κείμενο (γιατί τις πιο πολλές φορές είναι ισχνό), αλλά στην ένταση της φωνής των πρωταγωνιστών. Πρέπει αυτό το ζήτημα να αλλάξει άμεσα, καθώς δεν γίνεται κάθε φορά, που εμφανίζεται μετά βαΐων και κλάδων μία καθαρόαιμη σεναριακά κωμωδία να προκαλεί όχι γέλιο, αλλά έναν άκρατο πονοκέφαλο στους θεατές. Και εδώ ο πονοκέφαλος είναι εμφανής… ήδη από την πρώτη σκηνή, με τους Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και Χρήστο Χατζηπαναγιώτη να επιδίδονται σε έναν αγώνα κραυγής, με τον νικητή να μην είναι ξεκάθαρος. Αυτή η κατεύθυνση, πέρα από σποραδικές εξαιρέσεις, ακολουθείται σε όλο το επεισόδιο από όλους τους πρωταγωνιστές.
 


Πέραν αυτού του σοβαρού παραπτώματος το σενάριο δεν ακολουθεί την κατεύθυνση της συνεχιζόμενης ατάκας, αλλά των κωμικών περιστατικών… Εξαιρώ από αυτά την προφορά των συμμετεχόντων, η οποία χρησιμοποιείται σε έναν καταχρηστικό βαθμό. Αυτή η σύλληψη είναι ξεπερασμένη και κουραστική… Άλλο να γίνεται από μερικούς εξ αυτών και άλλο όλοι να μιλούν με μία προφορά, η οποία τις περισσότερες φορές παρουσιάζεταιμε ψεύτικο και προσποιητό τρόπο. Μία επιλογή ενός θεατρικού έργου 2 ωρών με μία συγκεκριμένη διάλεκτο όλων των πρωταγωνιστών μπορεί να είναι υποφερτή. Όμως σίγουρα δεν αντέχεται σε μία σειρά 26 επεισοδίων… Είναι απορίας άξιον, γιατί αναλώθηκαν σε ένα αναμενόμενο κείμενο με χιλιοειπωμένες ατάκες και ξεπερασμένο περιεχόμενο
 


Στα θετικά (+) θα εντάσσαμε πρωταρχικά την ενδυματολογία, η οποία φαίνεται να είναι πολύ καλά δουλεμένη και προσεγμένη, θέλοντας να δώσει ένα γκροτέσκο ύφος στο όλο κείμενο. Τα σκηνικά κινούνται επίσης σε θετική κατεύθυνση, με τη φωτογραφία να λειτουργεί ενισχυτικά στο συνολικό αποτέλεσμα. Το υπεράριθμο κάστ «μεγάλων» ονομάτων αποτελεί σίγουρα ένα θετικό πρόσημο, με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο και τον Μιχάλη Ρέππα να μοιάζουν να υπερέχουν ερμηνευτικά. Δυστυχώς, οι λοιποί πρωταγωνιστές πέφτουν σε μία καρικατερίστικη λούπα, που ίσως επιζητείται σκηνοθετικά, αλλά πάντως δεν ικανοποιεί ερμηνευτικά.



Συνολικά (=), θα λέγαμε, πως ο τόσο μεγάλος ντόρος αποδείχθηκε πολλή φασαρία για το τίποτα… Η σκηνοθεσία επιλέγει την εύκολη λύση της έντασης για να βγάλει γέλιο, θέλοντας να καλύψει τα σεναριακά κενά, ενός κειμένου με επαναλαμβανόμενες ατάκες, που δεν προσφέρει γέλιο… Οι πρωταγωνιστές ακολουθούν αμήχανα και διεκπεραιωτικά.

 ..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
 ..
      

Φωτογραφικό υλικό






Αρθρογραφος

Γιώργος Μπαστουνάς
Γιώργος Μπαστουνάς

Γραψε το σχολιο σου

Η διεύθυνση email σας δεν θα δημοσιευθεί. Υπογραμμίζονται τα υποχρεωτικά πεδία *

Γραψε το σχολιο σου στο Facebook

τελευταιες αναρτησεις

ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ

Περισσότερη θεατρομανία
ΣΙΝΕΜΑΝΙΑ

Περισσότερη Σινεμανία
ΜΟΥΣΙΚΟΜΑΝΙΑ

Περισσότερη Μουσικόμανία
ΤΕΧΝΗ - ΒΙΒΛΙΟ

Περισσότερα Τέχνη Βιβλίο
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Περισσότερη Θεσσαλονίκη

Περισσότερα Της «K» το κάγκελο

Περισσότερη Παράξενη ζωή