ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ -ΣΕΖΟΝ 2014-2015.
Η αλήθεια να λέγεται, τα τελευταία χρόνια όταν καλούμαστε να ανακαλέσουμε της καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν, ο αμερικάνικος κινηματογράφος παρά την αυξημένη παραγωγή απουσιάζει. Τα Όσκαρ δεν έχουν ποια την αίγλη που είχαν κάποτε, μιας και το επίπεδο μοιάζει να έχει κάνει μια κατακόρυφη πτώση προς τα κάτω. Έτσι και φέτος λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερα και υπερλαμπρά αριστουργήματα από το ναό του Hollywood, η λίστα μας κινείται περισσότερο στον ξενόγλωσσο κινηματογράφο. Μικρές και μεγάλες παραγωγές, γεμάτες με ξεχωριστές ιστορίες που κατάφεραν να κατακτήσουν την καρδία μας τη σεζόν και να μας καταχωνιάσουν μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες.
.
Δείτε τες αν τις χάσατε, γιατί καλοκαίρι έρχεται και ως γνωστόν το κινηματογραφικό επίπεδο θα πέσει για να φιλοξενηθεί κάτω από τον καλοκαιρινό έναστρο ουρανό των θερινών σινεμά της πόλης.
20. Interstellar του Κριστοφέρ Νόλαν
Mια ταινία για την οποία διχάστηκαν πολλοί, παραμένει όμως ένα εξαιρετικό sci-fi blockbuster. Οφείλουμε σίγουρα να βγάλουμε το καπέλο στον σκηνοθέτη που μας κράτησε προσηλωμένους στην οθόνη για τρείς ολόκληρες ώρες , παρά την φιλοαμερικάνικη και υπέρ της αγάπης προπαγάνδα που προσπάθησε να μας σερβίρει ανάμεσα στις μαύρες τρύπες.
19. Boyhood του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ
Ολίγον τι βαρετό, αλλά σίγουρα η αρχική ιδέα και η υπομονή του σκηνοθέτη να κινηματογραφεί το ίδιο καστ επί 12 συναπτά έτη, είναι αξιοσημείωτη. Ένα ξεχωριστό φιλμικό εγχείρημα, που αξίζει ένα βλέφαρο παρά την αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια του.
18. Badabook: Οι Σελίδες του Τρόμου της Τζενιφέρ Κεντ
Σίγουρα το αυστραλέζικο αυτό θρίλερ, ήταν το καλύτερο και το πιο απόκοσμο της φετινής σεζόν. Η Τζένιφερ Κεντ με τη σκοτεινή και γκρίζα σκηνοθεσία της, εισχωρεί σταδιακά μέσα στον θεατή, αναβιώνοντας τους παιδικούς του εφιάλτες. Εξαιρετικές ερμηνείες, γρήγορη κίνηση και δεξιοτεχνικός χειρισμός του τρόμου , στη μοναδική ταινία φέτος που μας έκανε να τρομάξουμε.
17. Η φυλή( The tribe) του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκιι
Με πλήρη απώλεια ήχου, η ταινία αυτή που διεισδύει σε μια σχολή κωφών, δεν είναι απλά μια ακόμα ταινία αλλά μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία. Το γεγονός πως οι ήρωες επικοινωνούν στην νοηματικής, μας κάνει να νιώθουμε σαν εξωτερικοί παρατηρητές μιας άλλης ομάδας και κουλτούρας : μιας φυλής, όπως υπονοεί και το όνομα της ταινίας με δικούς της κώδικες επικοινωνίας και κανόνες.
16. ’71, του Γιαν Ντεμάνζ
Το ’71 ακολουθεί έναν στρατιώτη που χάνει τη μονάδα του και περιφέρεται μόνος του στο Μπέλφαστ, κατά τη διάρκεια των αιματηρών συγκρούσεων ανάμεσα σε καθολικούς και προτεστάντες το 1971. Μια δυνατή περιπέτεια, φοβερή σκηνοθεσία και καλογραμμένο σενάριο, σε συνδυασμό με νευρωτικό soundtrack μια ερμηνειάρα από τον ανερχόμενο σταρ της χρονιάς Τζακ ο Κόνελ, που περνάει από την μια ταινιάρα στην άλλη.
15. Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξη του, του Ρόι Άντερσον
Καλοστημένα πλάνα, γεμάτα λεπτομέρειες, που συνεισφέρουν σε ένα άρτιο οπτικά αποτέλεσμα, ερμηνείες θλιμμένες με τη πρώτη ματιά που εν τέλη μας κάνουν να χαμογελάμε ενσαρκώνουν όλες αυτές τις αστείες και τραγικές καταστάσεις που κάνουν την ζωή μαγική. Πότε γλυκό και ευαίσθητο, πότε τραγικό και άβολο, το φιλμ αυτό είναι φτιαγμένο για να κατακτήσει τη καρδία του κοινού.
14. Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu?) του Φιλίπ Ντε Σοβερόν
Μια από της καλύτερες κωμωδίες της φετινής σεζόν, κατάφερε να ενθουσιάσει το ελληνικό και γαλλικό κοινό με το πανέξυπνο ποιοτικό χιούμορ της και τα διφορούμενα ρατσιστικά αστεία της. Ναι είναι ανάλαφρη και καλοκαιρινή χωρίς βαθιά νοήματα και συναισθηματικές φανφάρες, αλλά μας έκανε να γελάσουμε με τη καρδία μας και αυτό αρκεί.
13. Ανωτέρα βία (Force Majeure) του Ρούμπεν Όστλουντ
Γεμάτη χιούμορ και καυτηριασμό η ταινία αυτή καταφέρνει να αποτυπώσει όχι μόνο τις σχέση ενός ζευγαριού αλλά τις ισορροπίες μιας ολόκληρης της οικογένειας. Μια πραγματικά εξαιρετική ταινία, που μέσα από το γέλιο και το ρεαλισμό της, έχει πολλά να πει για τη σύγχρονη οικογένεια και τη θέση του άντρα.
12. Χωρίς Μέτρο (Whiplash) του Νταμιέν Σαζέλ
Μια ταινία ξεκάθαρα διασκεδαστική, αστεία και γεμάτη ένταση και στρες, που μας πλημυρίζει με τζαζ μουσικές και ένταση, ενώ το φινάλε μας φέρνει την πολύτιμη κάθαρση και χαρά που αναζητάμε. Ακριβώς το είδος του κινηματογράφου που αρέσει σε όλο τον κόσμο να βλέπει στα σινεμά.
11. Λευκός Θεός (White God), του Κορνέλ Μουντρούκτσο
Μια μια ιδιαίτερη ταινία, γεμάτη βία –όπως οφείλει μια ταινία εκδίκησης, γεμάτη δράση – όπως οφείλει μια περιπέτεια και γεμάτη συγκίνηση. Ο Μουντρούκτσο κάνει μια ταινία διαφορετική από ότι έχουμε δει ως τώρα, με νοήματα, πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και αλληγορίες.
10. Xenia του Πάνου Κούτρα
Αν δεν παινέσουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει και αυτή εδώ είναι σίγουρα με διαφορά η καλύτερη ελληνική ταινία που είδαμε τη φετινή σεζόν. Μια ανθρώπινη και γεμάτη glitter ματιά στο «ξένο» και το διαφορετικό, που σε αντίθεση με τη νέα μόδα του weird Greek cinema καταφέρνει να αντικατοπτρίσει μια Ελλάδα λαϊκή, χρωματιστή και γεμάτη φωνές.
9. Στο Σκοτάδι (Blind) του Έσκιλ Βογκτ
Αισθησιακό και αλληγορικό, γεμάτο ανατροπές και παιχνίδια, με μια δεξιοτεχνική σκηνοθεσία που κατορθώνει να εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες ενώ παράλληλα σε κρατάει σε πλήρη άγνοια για τα πραγματικά τεκταινόμενα , στην διάρκεια της ταινίας νιώθεις κι εσύ στο σκοτάδι.
8.Οι σταθμοί του σταυρού (Kreuzweg) του Dietrich Brüggemann
Ίσως η καλύτερη ταινία που είδαμε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας της Αθήνας. Ο πρωτοεμφανιζόμενος γερμανός σκηνοθέτης, μας σόκαρε και μας ενθουσίασε με την αποστασιοποιημένη σκηνοθεσία του και το πρωτότυπο θέμα του. Μέσα από την ψυχρή του ματιά, η ταινία αυτή για τη θρησκεία και τη θυσία γίνεται ένα από τα πιο ενοχλητικά πράγματα που έχουμε δει τελευταία.
7. Mommy του Ξαβιέ Ντολάν
Μια ταινία για τις απανταχού μητέρες και την αγάπη, για τη φιλία και τις τοξικές σχέσεις των ανθρώπων, που όπως και η πραγματική ζωή είναι γεμάτη με όλο το φάσμα των συναισθημάτων από το ξέφρενο γέλιο, μέχρι την απόλυτη απόγνωση. Ο Ξαβιέ Ντολάν έχει βρει τη σωστή συνταγή και καταφέρνει να κάνει προσωπικό και ιδιαίτερο κινηματογράφο, με νόημα, στυλ και ταυτότητα.
6. Birdman ή (Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας) (Birdman or The Unexpected Virtue of Ignorance) του Αλεχάντρο Γκονζάλεθ Ιναρίτου
Αν και η πραγματική μας άποψη για την ταινία του Ιναρίτου ήταν πολύ κακό για το τίποτα, οφείλουμε να του βγάλουμε το καπέλο για την δεξιοτεχνική σκηνοθεσία και για τον τρόπο που κατάφερε να στήσει μια επική σάτιρα που κρύβει μέσα της το δηλητήριο του δράματος. Μπορεί να έσκισε στα όσκαρ, αλλά τη δικιά μας τη καρδία δεν κατάφερε να την κατακτήσει.
5. Λεβιάθαν του Αντρέι Ζβιαγκνίτσεφ (2014)
Oι ταινίες με μεγάλη διάρκεια, είναι για αυτούς που μπορούν να τις διαχειριστούν και χωρίς να το καταλάβεις ρουφιέσαι μέσα στο κινηματογραφικό πανί και δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασαν δυόμιση ώρες. Εκπληκτική μέσα στην απλότητα της.
4. Ο χορός της πραγματικότητας του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι
«Ο χορός της πραγματικότητας» παρασύρει με ευκολία τον θεατή στον μαγικό του κόσμο και παρά τα φαντασιακά –σουρεαλιστικά στοιχεία παραμένει μια συγκροτημένη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Γεμάτη με ήχους, έντονα χρώματα, σουρεαλιστικές σκηνές που μοιάζουν βγαλμένες από όνειρο αλλά και μια γερή δόση αλήθειας και πραγματικότητας, η αυτοβιογραφία του Χοδορόφσκι, άξιζε τα 23 χρόνια αναμονής.
3.Το παιχνίδι της μίμησης (The imitation game) του Μόρτεν Τίλντουμ
Το συγκινητικό πορτρέτο του επιστήμονα Άλαν Τούρινκ ήταν για εμάς ο φετινός νικητής των Όσκαρ. Μια ταινία, που κατορθώνει να πραγματεύεται ένα ζήτημα εξαιρετικά σοβαρό, με ένα τρόπο γεμάτο χιούμορ και τρυφερότητα, προσφέροντας στο κοινό ένα αίσθημα λύτρωσης και κατορθώνοντας να περάσει ποικίλα και πολύπλευρα μηνύματα χωρίς να γίνεται κουραστική.
2. Το αλάτι της γης του Βιμ Βεντερς
Μπορεί να είναι ντοκιμαντέρ αλλά η ταινία αυτή ήταν με διαφορά, η πιο έντονη κινηματογραφική εμπειρία της φετινής σεζόν και μας σήκωσε την τρίχα κάγκελο. Όσα θετικά, διθυραμβικά σχόλια και αν κάνουμε θα είναι λίγα μπροστά σε αυτό το βίωμα που με μαεστρία σκηνοθέτησε ο μάστορας Βιμ Βέντερς.
1. Ιστορίες για Αγρίους του Ντάμιαν Σιφρόν
Μια ταινία τόσο σύγχρονη και προκλητική όσο λίγες. Οι πιέσεις του σύγχρονου ανθρώπου και πως με μαθηματική βεβαιότητα θα οδηγηθούμε όλη στη τρέλα, διανθισμένες με μαύρο χιούμορ μέσα από έξι σπονδυλωτές ιστορίες εκδίκηση. Η αγαπημένη μας ταινία για τη σεζόν είναι διασκεδαστική και μαύρη, με μια δόση Αμοδοβάρ και δυο δόσεις Ταραντίνο, παρουσιάζει την ανθρώπινη τρέλα σε όλο της το τραγελαφικό μεγαλείο.
Και να οι 5 χειρότερες ταινίες της σεζόν που μας πόνεσαν τα μάτια και τον εγκέφαλο και μας έφαγαν ποιοτικό χρόνο από τη ζωή μας.
1. Μεταμόρφωση (Horns )του Αλεξάντερ Άζα
Μπορεί να την είδαμε στην αρχή της χρονιάς αλλά ακόμα δεν καταφέραμε να ξεχάσουμε το τερατούργημα. Ο Ντάνιελ Ρακντλιφ με τα κέρατα και το σκήπτρο του διαβόλου περιφέρεται σε μια αμερικάνικη κωμόπολη. Μια ταινία τουρλουμπούκι, με όλων των ειδών κινηματογράφου που απαιτεί κατανάλωση πολλών ναρκωτικών για να παρακολουθηθεί από σώφρονες ανθρώπους.
2. Πρόμαχος των Κέρτε και Τζον Βόρχες
Παρότι με τη πρώτη μάτια φαίνεται να έχει κάποιο στοιχειώδες ενδιαφέρον και σχεδόν μας ξεγελάει έτσι ώστε να μας πείσει να τη δούμε, η ταινία όσο προχωράει αρχίζει να μοιάζει με διαφημιστική μπροσούρα για την ομορφιά και την αρχαιότητα της Ελλάδας. Μια ακόμα γελοία ταινία μας έκανε να απορούμε για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου και φρονήματος από όπου κι αν προέρχεται.
3. Φίλοι ή Κάτι Παραπάνω; (WhatIf) του Μάικλ Ντάουζ
Μια ρομαντική κομεντί, όπως θέλει να αυτοαποκαλείται που τελικά μόνο ρομαντική δεν είναι, μιας και αφού αναλωθούμε στην αναπαράσταση ενός ανούσιου έρωτα χωρίς ανταπόκριση, οι πρωταγωνιστές μας δεν οδηγούνται ποτέ στο αναμενόμενο αποτέλεσμα. Ίσως η πρώτη ρομαντική κομεντί, χωρίς ούτε ένα ρομαντικό φιλί, μας έκανε να αναρωτιόμαστε απλά, γιατί ;
4. Το Μυστικό της Ανταλάιν (The Age of Adaline) του Λι Τόλαντ Κρίγκερ
Άλλη μια κακή ταινία τουρλουμπούκι που ανακατεύει δύο τρία είδη μαζί, καταλήγοντας με μαθηματική ακρίβεια στο απόλυτο κενό. Παρά το πολλά υποσχόμενο καστ, το τρύπιο σαν σουρωτήρι επιστημονικής φαντασίας σενάριο, μετατρέπεται με συντομία σε μια ακόμα ρομαντική κομεντί, αποφεύγοντας να δικαιολογήσει τα ερωτήματα που δημιουργεί. Ο Μπεντζαμιν Μπάτον σε μια φριχτή και σαχλή εκδοχή του.
5. Demonic του Ουίλ Κάνον
Ο Κάνον, μας άφηνε να περιμένουμε πολλά μετά το Conjuring, αλλά εδώ έπεσε μέσα στη τρύπα με τα κλισέ και μπερδεύτηκε από όσο φαίνεται πάρα πολύ στην επιλογή τρόπου σκηνοθεσίας. Απογοητευτικό από την αρχή μέχρι το τέλος, μας έκανε να τραβάμε τα μαλλιά μας με την αφέλεια του και την παντελή έλλειψη ανατροπών.
Φωτογραφικό υλικό
