Μετά από 10 περίπου μέρες, 28 ταινίες, κάμποσα πάρτι, πολλούς καφέδες και άπειρα πήγαινε έλα με μετρό, λεωφορεία κι αεροπλάνα, οι Νύχτες Πρεμιέρας για τη Κουλτουρόσουπα και την μικρή ανταποκρίτρια Μαρίλια, έφτασαν στο τέλος τους. Αφού λοιπόν την Κυριακή αποτοξινώθηκα από κάθε μορφής οθόνης και ανασυγκροτήθηκα είμαι έτοιμη για μια μικρή ανασκόπηση για το τι είδαμε και το τι μας έκανε εντύπωση θετική ή αρνητική.
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως το φεστιβάλ είχε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, αν και εστίαζε ιδιαίτερα στα αφιερώματα και δεν μας προσέφερε τόσες επιλογές σε νέες ταινίες όσες θα θέλαμε. Πάραυτα, δεν μπορούμε να μην ευχαριστήσουμε τους διοργανωτές για την απόλυτη cult προβολή του Polyester του Τζον Γούοτερς με τις αυθεντικές καρτούλες odorama, που είχε μια χροιά «για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουνε οι νέοι». Ένα δεύτερο fail της διοργάνωσης ήταν η επιλογή των ταινιών που κάνουν πρεμιέρες ή ανήκουν στο πανόραμα. 
Δυστυχώς πολλές από αυτές παίζονται στο σινεμά λίγες μέρες μετά τη προβολή τους στο φεστιβάλ ή βρίσκονται ήδη στο internet, και κάπως έτσι ο όρος Νύχτες Πρεμιέρας χάνει το νόημα τις πρεμιέρας. Τέλος πολλές προβολές είχαν καθυστερήσεις , θέματα με τους υπότιτλους , διαλείμματα ή ακυρώνονται τελευταία στιγμή, δυσχεραίνοντας το έργο και διαλύοντας το πρόγραμμα του φεστιβαλιζόμενου κοινού, που είτε χάνει μετρό είτε αργεί στις επόμενες προβολές του είτε απλά μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που έβγαλε εισιτήριο για να δει μια ταινία που δεν προβλήθηκε ποτέ (ή προβλήθηκε στο τέλος του Φεστιβάλ). Δυνατά και συμπαθητικά τα πάρτι και τα επιμέρους event και εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, για τα οποία μάλιστα το φιλοθεάμων κοινό προμηθευόταν προσκλήσεις με δωρεάν ποτό ή μπύρα, μετά τις προβολές. Να μια καλή ιδέα και για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Δυστυχώς πολλές από αυτές παίζονται στο σινεμά λίγες μέρες μετά τη προβολή τους στο φεστιβάλ ή βρίσκονται ήδη στο internet, και κάπως έτσι ο όρος Νύχτες Πρεμιέρας χάνει το νόημα τις πρεμιέρας. Τέλος πολλές προβολές είχαν καθυστερήσεις , θέματα με τους υπότιτλους , διαλείμματα ή ακυρώνονται τελευταία στιγμή, δυσχεραίνοντας το έργο και διαλύοντας το πρόγραμμα του φεστιβαλιζόμενου κοινού, που είτε χάνει μετρό είτε αργεί στις επόμενες προβολές του είτε απλά μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που έβγαλε εισιτήριο για να δει μια ταινία που δεν προβλήθηκε ποτέ (ή προβλήθηκε στο τέλος του Φεστιβάλ). Δυνατά και συμπαθητικά τα πάρτι και τα επιμέρους event και εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, για τα οποία μάλιστα το φιλοθεάμων κοινό προμηθευόταν προσκλήσεις με δωρεάν ποτό ή μπύρα, μετά τις προβολές. Να μια καλή ιδέα και για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ας περάσουμε τώρα στο κυρίως πιάτο και πιο συγκεκριμένα στις προβολές:
Ιδιαίτερα δυνατό μπορούμε να πούμε πως ήταν το Διεθνές Διαγωνιστικό, γεμάτο με ταινίες που ήταν μια και μια και σίγουρα δυσκόλεψαν την δουλεία της κριτικής επιτροπής νέων που εν τέλει μοίρασαν τις Χρυσές Αθήνες.
Καλύτερη ταινία για μας με διαφορά ήταν το εκπληκτικό The Bling/ Στο σκοτάδι, που ξεχώρισε τόσο ανατρεπτικό σενάρια αλλά και για τη φοβερή του σκηνοθεσία. Βέβαια δεν μπορούμε να πούμε πως το ηλεκτρισμένο και γεμάτο αγωνία ’71 που μας έκανε να τρώμε τα νύχια μας και να ξυπνήσουμε από το χανγκόβερ μας, δεν ήταν άξιο να κερδίσει τη Χρυσή Αθήνα. Απλά το ΄71 είναι μια ταινία που έχουμε ξαναδεί και θα ξαναδούμε, άρτια με κάθε τρόπο και περιπετειώδης αλλά πιο Χολιγουντιανή από όσο μας αρέσει.
Με φοβερή δεξιοτεχνική σκηνοθεσία ξεχώρισε το ερωτιάρικο βουκολικό θρίλερ Thou was mild and lovely/ Συ ότι πράος και αγαπητό, ειδικά με τη σκηνή σεξ στα πράσινα λιβάδια, μέσα από τη ματιά της αγελάδας, που δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Εξίσου ενδιαφέρον και το δανέζικο θρίλερ με λυκάνθρωπους When animals dream, που με εκπληκτική φωτογραφία, δυνατό soundtrack και εντυπωσιακές ερμηνείες καταγράφει την ανατομία μιας μικρής δανέζικης πόλης, ενώ καταφέρνει να μας παγώσει το αίμα με τα εκπληκτικά σουρεαλ πλάνα και συμβάντα που δένουν αρμονικά με το παγωμένο τοπίο.
Τέλος δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε και το γλυκό 10.000 k.mπου είναι ότι πιο σύγχρονα ρομαντικό και ειλικρινές έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Οι σχέσεις σήμερα είναι σχεδόν όλες μέσω skype και ο Κάρλος Μάρκετ Μαρσετ κατάφερε να πιάσει την ουσία τους Αυτά όσο αναφορά το διαγωνιστικό, πάμε τώρα και στο κυρίως πρόγραμμα.
Με διαφορά η καλύτερη ταινία που είδαμε σε όλο το φεστιβάλ μπορούμε να πούμε πως ήταν το Kreuzweg/Οι σταθμοί του σταυρού που έκανε πρεμιέρα με την παρουσία του περίεργου και μυστηριώδη σκηνοθέτη. Με έξοχα αποστασιοποιημένα μονοπλάνα και για υπόθεση τη μαρτυρία ενός 14χρόνου φανατισμένου θρησκευτικά κοριτσιού, η ταινία αυτή είναι ενοχλητική όσο χρειάζεται για να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο μας και να μας κάνει να σκεφτούμε λίγο παραπέρα. Πολυαγαπημένο, feel-good και γεμάτο όμορφες μουσικές μιούζικαλ το God help thegirl, που είδαμε πριν πάμε στις νύχτες πρεμιέρας μας έκανε να χαμογελάσουμε και μας παρέσυρε στις indie σκηνές της Γλασκώβης. Τελευταία ταινία που ξεχωρίσαμε από τις πρεμιέρες ήταν το Whiplash, γεμάτο τζαζ ήχους και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, μας τράβηξε από τα μαλλιά μέσα στη σχέση μουσικού και καθηγητή, σε ένα μέρος όπου με σκληρή δουλεία τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Σε πρεμιέρα είδαμε επίσης το Starred up/ Γροθιές στους τοίχους, Palo Alto, Gemma Bovary, Welcome to NewYork και άλλα πολλά που ήδη κυκλοφορούν στους κινηματογράφους πριν το φεστιβάλ προλάβει να ρίξει την αυλαία του.
Από το πανόραμα εντυπωσιαστήκαμε με τα δυο ξεχωριστά animation που και τα δυο αναφέρονταν σε ενηλίκους:το λετονικό Rocks in my pockets/ Πέτρες στις τσέπες μου που διαχειριζόταν με τον πιο γλυκό τρόπο την αυτοκτονία και την κατάθλιψη και το Cheatin/ Το παιχνίδι της απάτης, που μας έκανε να γελάσουμε με τα σεξουαλικά σκίτσα, μια μικρή ιστορία για τον έρωτα και το κέρατο. Από το πανόραμα επίσης ξεχωρίσαμε την ιρλανδέζικη κωμωδία Gold/Χρυσό, με την Άρια Σταρκ του Game of Thrones σε πρωταγωνιστικό ρόλο, που κατάφερε να κάνει όλο το κοινό να κρατάει τη κοιλία του από τα γέλια.
Όπως είπαμε και παραπάνω το φεστιβάλ ήταν γεμάτο με Αφιερώματα σε παλιές ταινίες που κατέκλυζαν το πρόγραμμα, αφιέρωμα στον Σταυρό Τορνέ, στον Αντρέι Ζουλάφσκι, στις ταινίες του Ρομπερτ Ολτμαν από τα 70s αλλά και ένα αφιέρωμα με τίτλο Post blue velvet days. Ναι μεν να προβάλουμε παλιές κόπιες και ταινίες που δεν έχει δει ο κόσμος αλλά οι προβολές αυτές κατέκλυζαν τρεις από τις έξι αίθουσες του φεστιβάλ τις περισσότερες μέρες.
Πολύ μας αρέσει κάθε χρόνο το αφιέρωμα Μετά τα μεσάνυχτα, που μας δίνει την ευκαιρία να δούμε στο σινεμά αιματοβαμμένα splatter και cult θρίλερ , που μας έρχονται σχεδόν απευθείας από τις Κάνες. Αν μπορούσαμε και αντέχαμε, θα τα βλέπαμε όλα.
Φέτος επίσης μας άρεσε και το αφιέρωμα Focus in Australia , που μας ξενάγησε σε νέους δημιουργούς της μακρινής και εξωτικής αγγλόφωνης χώρας. Το θρίλερ Badabook, κατάφερε να μας τρομάξει με τα σκοτεινά του τοπία, τις εξαιρετικές για θρίλερ ερμηνείες και την εξαιρετική χρήση όλων των κλασσικών στοιχείων που παράγουν τρόμο.
Το ελληνικό πρόγραμμα για άλλη μια φορά δεν κατάφερε να μας τραβήξει τη προσοχή, αν και απογοητευτήκαμε από την πρεμιέρα της ταινία «Στο σπίτι», που τη βρήκαμε κάπως δήθεν. Περιμένουμε με αγωνία τη Xenia να προβληθεί στους κινηματογράφους, μιας και η πρεμιέρα της έγινε σε «κλειστό» κύκλο.
Αν εξαιρέσουμε τα μικροπροβλήματα στις προβολές και τις πρεμιέρες που δεν ήταν και τόσο πρεμιέρες, εν τέλει το όλο εγχείρημα κύλησε εξαιρετικά. Φεστιβαλιστίκαμε, κλειστήκαμε στις σκοτεινές αίθουσες και περάσαμε εξαιρετικά στις Νύχτες Πρεμιέρας της Αθήνας και περιμένουμε με αγωνία, νέες ταινίες, νέα φεστιβάλ και νέες κινηματογραφικές εμπειρίες.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΝΑΤΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΛΙΑΣ ΚΑΙΣΑΡ με μια ματιά…
