Συνομιλεί (και γράφει) η Ζωή Ταυλαρίδου.
Τα κομμάτια του Παζλ είναι ανακατεμένα και πολύχρωμα επάνω στο τραπέζι μας, μας περιμένουν να τα συνθέσουμε. Φαίνεται πως δεν έχουν νόημα εξαρχής, πως χρειάζεται να συμπληρωθούν με άλλα κομμάτια, για να αποκτήσουν μορφή κι υπόσταση. Στην πραγματικότητα, τα κομμάτια αυτά έχουν τη δική τους αξία, μια ποιότητα ξεχωριστή που απλά αναδύεται, όταν μπει σε ένα κάδρο.
Έτσι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι. Έχουμε τη δική μας ποιότητα κι αξία, που εξαρχής μένει μυστική κι αδιόρατη. Όταν όμως συνδεθούμε ουσιαστικά με τους Άλλους, ξαφνικά κι αμετάκλητα παίρνουμε τη θέση μας, αναγνωριζόμαστε, και αναδύεται η μορφή και το σχήμα της προσωπικότητάς μας, σταδιακά και με απαλότητα. Είναι ωραίο που στην αρχή δεν μας καταλαβαίνουν, καθώς η χαρά της ανακάλυψης αποτελεί συνδετικό κρίκο της κάθε κοινωνίας. Δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το παζλ. Άνθρωποι της τέχνης, της επιστήμης και του πολιτισμού γενικότερα θα αποτελέσουν τα κομμάτια ενός παζλ με καραμέλες, που θα γλυκάνει τη ζωή μας.
Σας προσκαλώ λοιπόν και σε αυτό το κέρασμα…
Μπλε και κόκκινο σαν το παιδικό του δωμάτιο. Άσπρο και βυσσινί επάνω.
Έτσι ονειρεύτηκε ο Ιάκωβος Μυλωνάς τη δική του σχολή θεάτρου. Κι έτσι τη δημιούργησε, με χρώματα πολλά και με μια αστείρευτη θετική και τρυφερή ενέργεια, όπως και μας υποδέχτηκε.
Με μια ψυχή μικρού παιδιού και με μια θεόρατη ευτυχία, σαν κι αυτές που προκύπτουν σπάνια στη ζωή κι οφείλουμε να αξιοποιούμε για το καλό μας και κατά συνέπεια όλων, ο Ιάκωβος συναντά τη Μαρία Χριστίνα (Νανά) Τζαβάρα, και δημιουργεί αρχικά ένα θεατρικό έργο και στη συνέχεια μια κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Η Ζωγραφιά του Θεού», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καλογερόπουλου, που αγγίζει τις ψυχές μας και προβάλλει με τον πιο ευαίσθητο και χιουμοριστικό τρόπο τον κόσμο, έτσι όπως τον διαμορφώνει ένα κορίτσι που φέρει την ετικέτα των ΑΜΕΑ.
Το κορίτσι αυτό μεγαλώνει, διαμορφώνει την προσωπικότητά του, σπουδάζει κι αφιερώνεται σε μια κοινωνία, η οποία ως «σκληρό καρύδι» πολλές φορές την τοποθετεί σε ένα απλησίαστο περιθώριο. Ο Δημήτρης (Ιάκωβος Μυλωνάς) μετά τον θάνατο της μητέρας του (Ευτυχία Μελή) επιστρέφει στην Ελλάδα μαζί με τη σύντροφό του, Στέλλα (Εύη Καραδήμα), για να βάλει σε ίδρυμα την αδελφή του, Θεοδώρα (Μαρία-Χριστίνα ή Νανά Τζαβάρα), και να ζήσει μια «ελεύθερη ζωή» όπως τη φαντάζεται. Ωστόσο, η συνάντηση με την αδελφή του είναι ανατρεπτική. Τον απελευθερώνει από οποιαδήποτε σύμβαση και συναισθηματική αναπηρία, τον φέρνει αντιμέτωπο με τον βαθύτερό του εαυτό και με το πένθος του για το θάνατο της μητρικής του αγκαλιάς, του μαθαίνει να αγαπάει άνευ όρων ξεκινώντας από τον εαυτό του. Μέσα από τα μάτια και το χαμόγελο της αδελφής του και της μητέρας του, η οποία ως νεκρική μορφή τον συνοδεύει στις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματα της μοναξιάς που τον διακατέχουν, ο Δημήτρης βρίσκει, αναγνωρίζει και χωράει μέσα του την αληθινή αγάπη, τη Διαλεχτή της καρδιάς του (Στεφανία Γκουρνέλου).
Και η Θεοδώρα αποδεικνύει περίτρανα πως ανάπηροι και λειψοί, σχεδόν μοιραίοι και τραγικοί, είμαστε όλοι εμείς που δεν έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε, να συγχωρούμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τον άλλον.
Η Ευτυχία Μελή και ο Ιάκωβος Μυλωνάς μάς καταθέτουν τις εμπειρίες τους, τις σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους για τη «Ζωγραφιά του Θεού», για τα βαθύτερα νοήματα του έργου, για το πώς γνωρίστηκαν και συνεργάστηκαν, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους, με ένα πηγαίο χαμόγελο και με μια τρυφερή διάθεση. Η ταινία αυτή, που μας κάνει ταυτόχρονα να γελάμε και να συγκινούμαστε, είναι απότοκος έρευνας, μελέτης και προσωπικής σχέσης ανάμεσα στον δημιουργό και τα άτομα με ιδιαιτερότητες, γεγονός που προσδίδει μια ακραιφνή κι ενδελεχή εστίαση στον ψυχικό κόσμο των ΑΜΕΑ και των οικογενειών τους σε συνάρτηση με τις κοινωνικές επιταγές και κόμπλεξ.
Δείτε τη συνέντευξη:
Βιντεοσκόπηση και επεξεργασία βίντεο: Τάσος Πέππας
.
Ευχαριστούμε θερμά τον Ιάκωβο Μυλωνά και την Ευτυχία Μελή για τη συνέντευξη που παραχώρησαν στη Σωφέρ και ιδιαιτέρως το Κινηματοθέατρο Αθήναιον για τη φιλοξενία του.
Φωτογραφικό υλικό
