9 + 1 ταινίες που άξιζαν να βραβευθούν με Όσκαρ (1996-2016). Από τη στήλη «filmworm» του Παντελή Τσομπάνη.
Όσο και να μην προκαλούν σε πολλούς αυτά τα απλοϊκά βραβεία ενδιαφέρον, οι “υποψήφιες για καλύτερη ταινία Όσκαρ” κεντρίζουν πάντα το ενδιαφέρον των θεατών, όταν επιλέγουν να δουν την ταινία στο σινεμά που έχει τον παραπάνω υπέρτιτλο.
Τα δελτία ειδήσεων, τα site των σινεφίλ, οι στοιχηματικές εταιρείες και ο απλός κόσμος που περιμένει να δει πώς και πώς τον ΝτιΚάπριο να παίρνει Όσκαρ ασχολούνται με την διοργάνωση της Ακαδημίας Κινηματογράφου των ΗΠΑ. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης δεν προκαλεί τόσο ντόρο στους Θεσσαλονικείς όσο τα αντίστοιχα βραβεία και, εν μέρει, δικαιολογημένα.
Μεγαλύτερο ντόρο, όμως, στους απανταχού σινεφίλ αποτελεί η αδικία της μη-επιλογής για το χρυσό αγαλματίδιο. Ταινίες που, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, έπρεπε να βραβευθούν, εν τέλει, δε βραβεύτηκαν, προκαλώντας οργή, θλίψη, κι άλλη αδικία, αλλά και απάθεια κι αδιαφορία.
Η παρακάτω λίστα είναι κατά κύριο λόγο υποκειμενική και δικαίωμα έχει ο καθένας να αντιταχθεί. Αποφάσισα να συμπεριλάβω τις ταινίες της τελευταίες εικοσαετίας, λόγω έλλειψης γνώσεων πάνω σε κάθε διοργάνωση του μακρινού παρελθόντος και των συνθηκών μη βράβευσης της εκάστοτε ταινίας. Η σειρά είναι χρονολογική και όχι αξιολογική, διότι δεν θα ήξερα ποια θα έβαζα στην πρώτη θέση. Οι χρονολογίες αφορούν την διοργάνωση που έλαβαν ή δεν έλαβαν μέρος οι ταινίες.
1. Τhe Truman Show (1998)
Δεν ήταν καν υποψήφιο στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας! Μία από τις πιο έξυπνες ταινίες όλων των εποχών, με πληθώρα μηνυμάτων μέσω μιας τηλεόρασης, έκανε τους ανθρώπους να σκεφτούν τι πραγματικά σημαίνει να χρησιμοποιείς με κακό τρόπο ένα μέσο ψυχαγωγίας. Ο JimCarrey, στην καλύτερη ερμηνεία της καρίερας του, δίνει ρέστα, χωρίς να επιβραβεύεται. Αντίθετα, προτιμήθηκε κάτι πιο… ξεχασμένο και από το Δημοψήφισμα του Ιουλίου.
“Και σε καλή μεριά…”: Shakespeare in Love του John Madden.
Ούτε το Star το παίζει. Κατάντια…
2. La vita e bella (1998)
Θα ήταν μια απίστευτη κόντρα με την παραπάνω ταινία. Αν έπρεπε να διαλέξω, θα έπρεπε να ρίξω ένα κέρμα και το κορωνάτο να κέρδιζε. Χρόνια πριν βγει η Αμελί, αυτή ήταν η πιο ρομαντική ταινία. Όχι για την ιταλική γλώσσα, όχι για τη δραματικότητα του πολέμου, όχι για τον απίστευτο Roberto Benigni που τον λυπήθηκε η καρδιά μου, όταν πήρε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης, και δεν ήξερε τι να πει από τη μετριοφροσύνη που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, αλλά για δύο λέξεις που θέλει κάθε κορίτσι να ακούει, κάνοντας το έργο μας πιο εύκολο: “Βuongiorno, principessa”. Grazietanto, Roberto.
“Και σε καλή μεριά…”: Πήρε το ξενόγλωσσο, αλλά το καλύτερο θα ήταν να επισκίαζε τον Shakespeare και να κονταροχτυπιόταν με το Truman.
3. Fight Club (2000)
Tyler Durden. Ένα όνομα, διττός ρόλος. David Fincher. Ένα όνομα, άπειρες ταχυπαλμίες από το σασπένς. Chuck Palahniuk. Ένα όνομα, δαιδαλώδεις συγγραφικοί λαβύρινθοι. Η βία ως διέξοδος από τα σημερινά προβλήματα και τον ανούσιο τρόπο ζωής σοκάρει με την αμεσότητα που παρουσιάζεται, δίνοντας απανωτές ανατριχίλες. Ο λόγος που έμεινε αξέχαστη η διοργάνωση του 2000 ήταν η ολοκληρωτική περιφρόνηση της ταινίας από την Ακαδημία. Η ταινία άφησε ιστορία στην cult κουλτούρα για το story και για τα τελευταία 47 sec της ταινίας. (Έχουν νόημα αν θεαθεί ολόκληρη η ταινία)
“Και σε καλή μεριά…”: American Beauty του Sam Mendes. Ναι, αυτός που γυρίζει τα James Bond. Πού καταντάει ο άνθρωπος, όταν βαριέται… Για τη δράση του Beauty εννοώ.
4. Le Fabuleux Destin d’ Amelie Poulain (2002)
Eίναι η μοναδική εξαίρεση της λίστας, καθώς ήταν υποψήφια μόνο στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας. Μια ρομαντική κομεντί, με γρήγορη σκηνοθεσία, περίπλοκο και συνάμα κατανοητό σενάριο, με μια χάρμα οφθαλμού AudreyTautou, τοποθετημένη στο Παρίσι που ονειρευόμαστε, μέσα στην ρομαντικότητα και όχι στη βοθρίλα των υπονόμων, με το πιο ταιριαστό soundtrack για ταινία, δια χειρός YannTiersen, με επαίνους από τους πιο δύσκολους κριτικούς του πλανήτη και την συμπερίληψή της σε λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών… πήρε το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ! Ειλικρινά, το ΤΙΠΟΤΑ! Η Ευρώπη αντίθετα την αντάμειψε με ό, τι είχε και δεν είχε, εκτός από τη στιγμή που ο Παπακαλιάτης θέλησε να επηρεαστεί από αυτήν, γυρίζοντας το ελληνιστί φιλμ με τον τίτλο “Αν”.
“Και σε καλή μεριά…”: One’ s man land του Boris Tankovic εκ Βοσνίας & Ερζεγοβίνης. Πόλεμος. Ξερό.
5. Τhe Hours (2003)
Kαλό το Chigago με τα τραγούδια του και το casting του, αλλά αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε Renee Zellweger και Nicole Kidman, αδιαμφισβήτητα τη δεύτερη. Μπορεί να τσέπωσε το Όσκαρ για τον ρόλο της ως Virginia Woolf, αλλά δεν κατάφερε να βραβευτεί ολόκληρη η ταινία. Μόνο και μόνο για την τριάδα Streep –Kidman– Moore, άξιζαν και τρεις κατηγορίες για γυναικείο ρόλο.
“Και σε καλή μεριά…”: Chicago του Rob Marshall. Κακία δεν κρατάμε εδώ…
6. Brokeback mountain (2006)
Γκέι ρομάντζο με καουμπόηδες και βουναλάκια. Απλό στόρι. Ο τρόπος που δόθηκε, όμως, έκανε τους πάντες να ξεχάσουν το φιλί στη σειρά του Παπακαλιάτη και ν’ ασχοληθούν με τα ιερά και τα όσια των Αμερικάνων. Ένα φιλμ που συγκίνησε, αλλά και δίχασε. Ο Ang Lee κάνει την πιο εύκολη δουλειά του και ανταμείβεται για τη σκηνοθεσία, αλλά όχι συνολικά για την ταινία. Δεύτερο μεγάλο κράξιμο στην Ακαδημία για τον παρακάτω λόγο…
“Και σε καλή μεριά…”: Crash του Paul Haggis. Το απόλυτο αουτσάιντερ που δεν θα έπρεπε να ανήκει στη λίστα των υποψηφίων. Αυτό πιστεύουν οι κριτικοί, αυτό πιστεύουν και οι σινεφίλ, αυτό πιστεύω κι εγώ. Οργή Θεού, Φωνή Λαού.
7. Babel (2007)
Δυστυχώς, σηματοδοτεί το τέλος της τριλογίας του Θανάτου που ξεκίνησε ο Inarritu. Σπονδυλωτές ιστορίες στο Μεξικό, το Μαρόκο και την Ιαπωνία. Έρωτας και αγάπη σ’ όλες τις μορφές με κεντρικό άξονα τον θάνατο. Τι γίνεται, όταν περιπλέκεται ο θάνατος στον έρωτα και την αγάπη; Τετράγλωσση ταινία που χάνεται στην Βαβέλ του κόσμου, κάνοντας να συνειδητοποιήσουμε τα λόγια του Ελύτη: “Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας”. Η απόλυτη ηδονή της ταινίας είναι το soundtrack της, από την κιθαρίτσα του Gustavo Santaolalla, με αποκορύφωμα το Iguazu…
“Και σε καλήμεριά…”: The Departed του Martin Scorcese. Σε ό, τι να’ ναι χρονιές του δίνουν τα βραβεία…
8. Ιnception (2011)
Christopher Nolan. Tι να πει κανείς γι’ αυτό το μυαλό… Έφτιαξε μια ταινία με άξονα το ανεξήγητο και το πολύπλοκο, του ανθρώπου το αδύνατο: Το όνειρο. Καταδίωξη και δράση μέσα στον φαντασιακό κόσμο των ονείρων. Οι άνθρωποι παλεύουν για τον στόχο τους μέσα σ’ ένα όνειρο, χάρη στο γαλλικό σπουργιτάκι. Με ένα τέτοιο θέμα, κανείς δεν ξαναπιάστηκε και θαρρώ πως ποτέ δεν θα ξαναπιαστεί, για να μη χαντακωθεί από το υπερθέαμα του Inception.
“Και σε καλή μεριά…”: The King’ s Speech του Tom Hooper. Τρανή απόδειξη πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Ο Colin Firth πήρε Όσκαρ…
9. Τhe Wolf of Wall Street (2014)
Είναι εκείνο που έλεγα πως ο Scorcese βραβεύεται για τις λάθος ταινίες. Αχτύπητο δίδυμο ο Scorcese με τον DiCaprio. Σε πόσες ταινίες άλλωστε συνεργάστηκαν… Μόνο που εδώ ο δεύτερος απογειώθηκε. Το σκληρό οικονομικό σύστημα που δεν χαρίζεται σ’ ανθρώπους που προσπαθούν να το ελέγξουν. Απλά και άμεσα διατυπωμένο, χωρίς πληθώρα οικονομικών όρων και έναν DiCaprio που μοιάζει να βγήκε από ένα ξεχωριστό σύμπαν…
“Και σε καλή μεριά…”: 12 Years a Slave του Steve McQueen. Θα προτιμούσα, να πω την αλήθεια, την παραπάνω ταινία.
10. Τhe Grand Budapest Hotel (2015)
Δώστε επιτέλους στον Wes Anderson το Όσκαρ για μια από τις καλύτερες, κατανοητές και αρτιότερες ταινίες που έφτιαξε. Μόνο στη μουσική επαινέθηκε, όμως. Ο Alexandre Desplat δήλωσε μάλιστα πως επηρεάστηκε από Χατζιδάκι και Θεοδωράκη για τη σύνθεση της μουσικής της ταινίας. Όπως και να’ χε, πάντως, το Όσκαρ ο Desplat θα το έπαιρνε, μιας και ήταν υποψήφιος, επίσης, για το Imitation Game.
“Και σε καλή μεριά…”: Birdman του Alejandro G. Inarritu. Ένα απέραντο “Γιατί”. Μου προσέφερε… Δεν θυμάμαι κάτι καλό από αυτήν την ταινία, πλην του τέλους της.
.
ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΟΣΚΑΡ – ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΔΩ EΩΣ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ 28/2
Φωτογραφικό υλικό
