75 ετών η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, το «Οσα παίρνει ο άνεμος».
«Ο παραγωγός του έργου, Ντέιβιντ Σέλζνικ, θύμωσε με την απόφαση των τοπικών αρχών να μην προσκαλέσουν τη μαύρη ηθοποιό Χάτι Μακντάνιελ στην πρεμιέρα. Προσπάθησε με σειρά τηλεγραφημάτων και επιστολών να ανατρέψει την απόφαση, αλλά μάταια», λέει ο καθηγητής Κινηματογραφικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Εμορι, Μάθιου Μπερνστάιν. Η Μακντάνιελ έπαιξε στην ταινία τη Μάμι, την αφοσιωμένη τροφό της Σκάρλετ Ο’ Χάρα, ρόλος για τον οποίο τιμήθηκε με
βραβείο Οσκαρ καλύτερου δεύτερου γυναικείου ρόλου το 1940.
Ιδέα του δημάρχου
Την ιδέα για πρεμιέρα στην Ατλάντα στις 15 Δεκεμβρίου 1939 είχε ο τότε δήμαρχος της πόλης Ουίλιαμ Χάρτσφιλντ. Εξαιτίας, όμως, της ρατσιστικής τοπικής νομοθεσίας, που επέβαλε αυστηρό διαχωρισμό στην κατοικία, στην εργασία, στις μεταφορές και στην ψυχαγωγία των Αφροαμερικανών, οι μαύροι ηθοποιοί της ταινίας δεν είχαν το δικαίωμα να παραστούν στην πρεμιέρα και στις δεξιώσεις, ενώ τα ονόματά τους δεν περιελήφθησαν στον κατάλογο της πρεμιέρας. Στη δεύτερη πρεμιέρα στο Λος Αντζελες, η Χάτι Μακντάνιελ και οι Αφροαμερικανοί συντελεστές της ταινίας συμμετείχαν κανονικά σε κάθε εκδήλωση.
«Ο Σέλζνικ, που ήταν Εβραίος, είχε συνείδηση των διώξεων ομοθρήσκων του από το Τρίτο Ράιχ. Θεώρησε έτσι ότι οι διακρίσεις εις βάρος των μαύρων στον αμερικανικό Νότο ήταν ανάλογες με εκείνες κατά των Εβραίων στη ναζιστική Γερμανία», λέει ο δρ Μπερνστάιν. Παρά τις επίμονες προσπάθειές του, ο Σέλζνικ υποχρεώθηκε σε υποχώρηση. Σε επιστολή προς τον Σέλζνικ, η γραμματέας του γράφει: «Ελπίζω ότι δεν θα απογοητευθείτε, αλλά η οξεία ευαισθησία όλων των δημοτικών στελεχών στην Ατλάντα με υποχρεώνει να υπακούσω στο αίτημά τους, σε μια προσπάθεια να αποφευχθούν εντάσεις».
Παρά τη δεδηλωμένη του απέχθεια προς τους νόμους «Τζιμ Κρόου» στον αμερικανικό Νότο, όπως ονομαζόταν η νομοθεσία αποκλεισμού των μαύρων από κάθε έκφανση της κοινωνικής και εργασιακής ζωής, ο Ντέιβιντ Σέλζνικ συνέβαλε καθοριστικά λίγα χρόνια αργότερα στην απομάκρυνση κάθε προοδευτικού συντελεστή από τα στούντιο του Χόλιγουντ, υπό την πίεση της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του Τζο Μακάρθι. Παρότι ο Σέλζνικ δεν μοιραζόταν τις ακραίες συντηρητικές πολιτικές πεποιθήσεις μεγάλων παραγωγών, όπως του Λούι Μάγερ ή του Χάουαρντ Χιουζ, η οξεία αντικομμουνιστική υστερία της δεκαετίας του 1950 τον κατέστησε συνένοχο σε κάθε τέτοια πρωτοβουλία.
Αντικείμενο απορίας
Η αδυναμία του Χόλιγουντ να διαχωρίσει με σαφήνεια τη θέση του από τον ρατσισμό, το συστηματικό λιντσάρισμα μαύρων και τον λυσσαλέο αντικομμουνισμό της μεταπολεμικής περιόδου αποτελεί σήμερα αντικείμενο απορίας, αλλά και ενδιαφέρουσας επιστημονικής έρευνας. Οι μαύροι πολίτες της Ατλάντα γιόρτασαν με τον τρόπο τους την πρεμιέρα του «Οσα παίρνει ο άνεμος», ενώ ο 10χρονος τότε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ συμμετείχε ως κομπάρσος σε θεατρικό έργο, αφιερωμένο στην ταινία, σε τοπική εκκλησία των Βαπτιστών.
Η ταινία έλαβε 13 υποψηφιότητες για τα βραβεία της ακαδημίας του αμερικανικού κινηματογράφου, σπάζοντας το ρεκόρ για τις περισσότερες υποψηφιότητες (το “Όλα για την Εύα” και ο “Τιτανικός” είναι οι μόνες ταινίες που κατάφεραν να ξεπεράσουν το “Όσα παίρνει ο άνεμος”, αποσπώντας 14 υποψηφιότητες).
Η τελετή των Όσκαρ έγινε στις 29 Φεβρουαρίου του 1940 στο Κόκονατ Γκρόουβ και η ταινία κατάφερε να κερδίσει 8 αγαλματίδια συν δυο τιμητικά (Το βραβείο Έρβιν Θάλμπεργκ για τον παραγωγό της ταινίας Ντέιβιντ Ο’Σέλζνικ καθώς και ειδικό βραβείο για τη σκηνογραφία του Γουίλιαμ Κάμερον Μέντζις).
Μέχρι σήμερα μόνο οι ταινίες Μπεν Χουρ (Ben Hur, 1959), Τιτανικός (Titanic, 1997) και Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά (The Lord of the Rings: The Return of the King, 2003) έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τα 10 όσκαρ του “Όσα παίρνει ο άνεμος”.
Η Βίβιαν Λι κατάφερε να υπερισχύσει έναντι ιερών τεράτων, όπως η Μπέτι Ντέιβις, υποψήφιας για “Το λυκόφως μιας ζωής” (Dark Victory, 1939) και της Γκρέτα Γκάρμπο, υποψήφιας για την ταινία “Νινότσκα” (Ninotchka, 1939), ενώ η Χάτι Μακ Ντάνιελ, η Μάμι της ταινίας έγινε η πρώτη μαύρη ηθοποιός στην ιστορία του κινηματογράφου που κατάφερε να κερδίσει βραβείο όσκαρ (τιμήθηκε με όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου). Η νίκη της Μακ Ντάνιελ προκάλεσε συγκίνηση σε όλους τους παρευρισκόμενους.
Ο Κλαρκ Γκέιμπλ που είχε ως αντιπάλους του τον Λόρενς Ολίβιε, υποψήφιο για την μεταφορά του μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ “Ανεμοδαρμένα Ύψη” (Wuthering Heights, 1939) και τον Τζέιμς Στιούαρτ, υποψήφιο για την ταινία “Ο κύριος Σμιθ πηγαίνει στην Ουάσινγκτον” (Mr Smith Goes To Washington, 1939), έχασε το βραβείο από τον Ρόμπερτ Ντόνατ για την ταινία “Αντίο, Ωραία Νιάτα” (Goodbye Mr. Chips, 1939).
Η ταινία ηττήθηκε επίσης στην κατηγορία με τα τεχνικά βραβεία και τη μουσική επένδυση, τα οποία πήγαν σε μια άλλη σημαντική παραγωγή του 1939, στην ταινία “Ο Μάγος του Οζ” (The Wizard Of Oz, 1939) σκηνοθεσίας επίσης του Βίκτορ Φλέμινγκ.
Βράβευση:
- Καλύτερης Ταινίας – Ντέιβιντ Ο’Σέλζνικ
- Σκηνοθεσίας – Βίκτορ Φλέμινγκ
- Α’ Γυναικείου Ρόλου – Βίβιαν Λι
- Β’ Γυναικείου Ρόλου – Χάτι Μακ Ντάνιελ
- Διασκευασμένου Σεναρίου – Σίντνεϊ Χάουαρντ
- Φωτογραφίας, Έγχρωμη ταινία – Έρνεστ Χάλερ & Ρέι Ρέναχαν
- Μοντάζ – Χαλ Σ. Κερν & Τζέιμς Ε. Νιούκομ
- Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης – Λάιλ Ρ. Γουίλερ
- Βραβείο Έρβιν Θάλμπεργκ – Ντέιβιντ Ο’Σέλζνικ (τιμητικό)
- Σκηνογραφίας – Γουίλιαμ Κάμερον Μέντζις (τιμητικό)
Υποψηφιότητα:
- Α’ Ανδρικού Ρόλου – Κλαρκ Γκέιμπλ
- Β’ Γυναικείου Ρόλου – Ολίβια Ντε Χάβιλαντ
- Μουσικής Επιμέλειας – Μαξ Στάινερ
- Ειδικών εφέ – Τζακ Κόσγκροβ, Φρεντ Άλμπιν & Άρθουρ Τζονς
- Ήχου – Τόμας Ε. Μούλτον
Με πληροφορίες απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Φωτογραφικό υλικό