Ταινία: Ένας Ελέφαντας στέκεται ακίνητος
Σκηνοθεσία: Χου Μπο
Έτος Παραγωγής: 2018
Διάρκεια: 3 ώρες 55 λεπτά
Υπάρχουν αυτές οι δύο ζωές ξέρεις. Η εσωτερική και η κοινωνική. Αυτόχειρες στην πρώτη και καριερίστες στην δεύτερη. Ιδανικοί αυτόχειρες και οιονεί καριερίστες. Κοιμόμαστε αγκαλιά με εκείνον τον κόσμο που πάντοτε μαζί μας κουβαλάμε απλά για να βγει η μέρα. Τα γέλια και τα κλάματα έχουν νόημα ξέρεις , όχι ως αντιδράσεις σε εξωτερικά ερεθίσματα αλλά ως σκέψεις. Οι παρέες μας, οι φίλοι δεν μπορούν να πραγματώσουν ποτέ εκείνους τους κρυφά φυλαγμένους στίχους κι ο έρωτας δεν θυμίζει ποίηση μήτε το ψωμί είναι γλυκό μήτε το νερό το πίνουμε με χούφτες ανοιχτές, αλλά από πλαστικά μπουκάλια. Εκεί ήθελα στα αλήθεια να καταλήξω. Στα πλαστικά μπουκάλια και τον γαμημένο τον ιδεαλισμό που μας μιλά για μέθεξη αλλά μας οδηγεί σε μισογκρεμισμένα εργοστάσια στην άκρη της πόλης.
Ξέρεις, υπάρχει ένα ελέφαντας στο Μανζούλι που στέκεται ακίνητος
Κι εκεί στο σούρουπο δεν γαληνεύουμε απλά ενώνουμε τον δείκτη με τον μεσαίο, ακουμπάμε την αρτηρία στο λαιμό μας και δεν προλαβαίνουμε να μετράμε καρδιακούς παλμούς. Παλμούς από μια καρδιά σμπαραλιασμένη και έτοιμη για το μεγάλο σάλτο. Κι εμείς τι κάνουμε; Βλέπουμε το στόμα του Μίσσιου να κουνιέται και περιμένουμε τον ήχο του φούρνου μικροκυμάτων γιατί πεινάσαμε για ξαναζεσταμένο φαγητό.
Όταν τράβηξε το μαντήλι από το στόμα της ο λεκές του αίματος ήταν σαν ένα τεράστιο τριαντάφυλλο με τα πέταλα του ορθάνοιχτα.
(Roberto Bolano / 2066)
Μαζεμένα όλα τα «μην» του κόσμου όχι ως απλές λέξεις η έννοιες αλλά ως σκούπες. Γιατί σκουπίδια είναι τα ιδανικά μας και ότι μας έθρεψε καιρούς. Κι οι λέξεις; Οι λέξεις υπάρχουν για να νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε ενώ απλά μιλάμε η γράφουμε. Δεν αποτυπώνεται τίποτα κι αν καταφέρει κάτι επιφανειακώς να φωτιστεί αυτό θα συμβεί για ελάχιστες στιγμές. Ίσως ως το επόμενο σούρουπο. Ως το επόμενο ξαναζεσταμένο φαγητό. Ως το επόμενο άνοιγμα στο πλαστικό μπουκάλι. Οι παλμοί μας δεν θα μετρούνται πια. Δεν θα φτάνουν οι λέξεις ούτε τα νούμερα να βγουν από το στόμα μας εγκαίρως. Και τούτη εδώ η στρέβλωση θα προσθέτει ταχύτητα στις διαστολές και τις συστολές της καρδιάς μας. Ένας φαύλος κύκλος που εμείς δημιουργούμε. Και συνεχίζουμε με το βλέμμα στυλωμένο στην οριστική ανυπαρξία. Ώσπου να μην αντέξει η καρδιά έτσι σφηνωμένη στο στήθος να χτυπά και να απολέσουν και τα τελευταία ψήγματα νοήματος οι λέξεις.
.
Πέρασε ένας σκύλος, πέρασε μια καλόγρια,
πέρασε μια βδομάδα κι ένας χρόνος.
(Pablo Neruda / Estravagario)
Ο αστικός τόπος, αποβιομηχανοποιημένος, άγονος και αφιλόξενος, βαφτισμένος στην πυκνή άχλη με τα ανθρώπινα κορμιά να περιφέρονται άσκοπα, μισοβυθισμένα, γυρτά και αποκαμωμένα δίχως κατάρτια και πανιά αλλά και δίχως προορισμό. Δεν είναι τα ελλιπή μέσα που δημιουργούν ναυάγια αλλά η έλλειψη νοήματος στο ίδιο το ταξίδι. Οι μεταφορές χάνουν το νόημα και ακροβατούν σε γκρεμισμένες παράγκες. Όπως ένα παιδί στέκεται με δέος μπροστά από ένα πεσμένο πέτρινο γεφύρι και αρχίζει και κατανοεί το αιώνιο της ροής του νερού και τις αέναης αλλαγής. Πως γίνεται να μην πνιγούμε; Όπως ένα παιδί ενώ στέκεται με δέος την επόμενη στιγμή τρέχει στην αγκαλιά της μάνας του. Η πρώτη κίνηση είναι να χώσει το πρόσωπο του στο στήθος της, στην αναζήτηση εκείνης της στιγμιαίας τύφλωσης. Αλλά ότι κι αν είναι να συμβεί θα συμβεί ακόμη και χωρίς το βλέμμα εκείνου του παιδιού. Η λήθη αρχίζει και γίνεται άπιαστο όνειρο. Το παρελθόν είναι παντού ολόγυρα. Και το μέλλον σε κάθε ανάσα.
“Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή, ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας”
(Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ)
Θαύμα και επιθυμία αποτελεί η οριστική εξαφάνιση και το πέρασμα στην αιώνια ασυνειδητότητα όταν η καθημερινή αθανασία βιώνεται ως ανεπούλωτο τραύμα και συνεχής πόνος. Οι συνεκτικοί ιστοί με αυτό που υφίσταται ως μοναδικός δρόμος σπάνε. Είναι ο ομφάλιος λώρος με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που κόβεται. Μια διχάλα. Ένα σημείο δίχως επιστροφή. Οι επιλογές λίγο πριν σκεπαστούν με σάβανα. Μια νέα αρχή η τούτος ο δρόμος.
.
Υπάρχει ένας ελέφαντας που στέκεται ακίνητος στο Μανζούλι. Η ακινησία νοείται ως αποδοχή. Μια επανάσταση απέναντι στην αιώνια ροή. Η διαφυγή από την θλίψη και τα ανείπωτα. Ο τόπος δεν είναι παρά το φόντο ενός ζωγραφικού πίνακα. Όλα τα χρώματα του γνωστού κόσμου στο φόντο δεν μπορούν να επηρεάσουν στο παραμικρό εκείνη την γκρίζα κεντρική φιγούρα.
Υπάρχει ένας ελέφαντας στο Μανζούλι και στέκεται ακίνητος.
.

·
Υπαρξιακό δράμα στον βορρά της Κίνας. Το ντεμπούτο ενός συγγραφέα και σκηνοθέτη 29 χρονών και παράλληλα το κύκνειο άσμα του. Οι παραγωγοί τον πίεζαν για μια μικρότερης διάρκειας βερσιόν για εμπορικούς λόγους Στα τέλη του 2017 γυρίζει σχεδόν χαμένος σε μπαρ και μιλάει για λογοτεχνία..Βρέθηκε απαγχονισμένος στις 12 Οκτωβρίου στην πολυκατοικία του. Μέσα σε αυτούς που ανακαλύπτουν το άψυχο κορμί του και η παραγωγός του η οποία εκτός εαυτού φωνάζει «Πρεζάκιας, αλκοολικός κι αχαΐρευτος, Τι καλό να περιμένεις από δαύτον». Λίγους μήνες αργότερα η τετράωρη βερσιόν του αναγνωρίζεται από σύσσωμους τους κριτικούς και τους μεγαλύτερους κινηματογραφιστές παγκοσμίως.
Τούτο εδώ ήταν ένα κείμενο φόρος τιμής.
.
Φωτογραφικό υλικό