.
Aπό την Ιωάννα Δούνδη.
Ποιος είναι τελικά ο σωστός ο δάσκαλος;
Πολύπλοκο ή πολύ απλό ερώτημα; Για μένα, αυτός που θα σου δείξει προς τα που πρέπει να κοιτάς, αλλά όχι τι να βλέπεις. Αυτός που θα σε διαπαιδαγωγήσει και όχι μόνο θα σε εκπαιδεύσει. Αυτός που θα σε μάθει να σκέφτεσαι και να αναρωτιέσαι. Σωστός δάσκαλος είναι αυτός που θα σε εμπνεύσει, θα σε εξελίξει, θα σου δείξει τις δυνατότητες σου. Ένας σωστός δάσκαλος, μπορεί να γίνει ο λόγος που κανονικοί, συνηθισμένοι μαθητές, φτάνουν να κάνουν μεγάλα και ασυνήθιστα όνειρα. Ένας καλός δάσκαλος, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο, επειδή άλλαξε απλά την ζωή ενός μαθητή του.
Και στον κινηματογράφο έχουμε δει αρκετούς από δαύτους. Από αυτούς που αν είσαι λίγο τυχερός είχες κι εσύ, κι αν όχι, νομίζεις πως υπάρχουν μόνο σε ταινίες. Σήμερα διαλέγω δύο από τους δικούς μου πιο αγαπημένους κινηματογραφικούς καθηγητές.
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ, 1989
Εκεί πρωτοαγαπήσαμε τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Εκεί, που πιστέψαμε ότι αυτός ο άνθρωπος, είναι τόσο τρελά, ξεχωριστά, και υπέροχα απίθανος, όσο ο καθηγητής Κίτινγκ τον οποίο και υποδύονταν. (οκ είδαμε και ότι ο Ίθαν Χοκ ήταν πάντα το ίδιο όμορφος).
Κολέγιο αρρένων λοιπόν, συντηρητικά τα πράγματα, και η φάση πάει κάπως έτσι: άρχοντας είναι όποιος συμμαθητής έχει καπνίσει, έχει δει γυμνή γυναίκα, ή έστω δεν φοράει γυαλιά.
Και το πράγμα αρχίζει από νωρίς να φαίνεται πως κάπου καλά θα πάει, όταν ο καινούριος καθηγητής τους βάζει να σκίσουν σελίδες από το βιβλίο λέγοντας πως ότι γράφει εκεί είναι μπούρδες. Αυτόματη λατρεία στον κ. Κίτινγκ.
Τα μαθήματα προχωρούν κάπως ανορθόδοξα. Έξω στην αυλή, συζητώντας για προσωπικές του εμπειρίες, με χιούμορ που μέχρι τότε ήταν άγνωστη λέξη από το διδακτικό προσωπικό, και με τελικό στόχο όλων αυτών, οι μαθητές να καταλάβουν και να αγαπήσουν την ποίηση, γιατί αυτό διδάσκει ο κ. Κίτινγκ. Για να φτάσουν τελικά να μάθουν πως η ποίηση νιώθεται, δεν διαβάζεται ούτε μαθαίνεται, και μέσω αυτής να τους ανοίξει ένας ολόκληρος νέος κόσμος.
Αν αναρωτιέσαι που πρωτοάκουσες το Carpe Diem, ε, εκεί ήταν. Άδραξε την μέρα… ότι κάνεις τώρα που προλαβαίνεις, σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι… τέτοια ωραία.
Ο κ. Κίτινγκ λοιπόν, μοιράζεται με τους μαθητές του ότι όταν ήταν στην ηλικία τους, δεν έστυβε την πέτρα, τις είχαν στύψει όλες μάλλον άλλοι… αλλά μαζί με συμμαθητές είχαν μια κρυφή ομάδα, την λέσχη των νεκρών ποιητών (που στην ελληνική και πιο ελπιδοφόρα μάλλον, μετάφραση, απλά χάθηκαν). Και τι ήταν να το πει στα βουτυρόπαιδα να τους βάλει ιδέες; Πήγαν και κάνανε το ίδιο. Κρυφές συναντήσεις, ανάλυση ποίησης, κουτσομπολιό, όρκοι κλπ κλπ.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν ο καθηγητής τους «ανοίξει τα μάτια». Τους κάνει να δουν ότι πίσω από τα πρέπει της οικογένειας και της κοινωνίας, υπάρχουν αυτοί και τα θέλω τους. Τους κάνει να ανακαλύψουν τις καλλιτεχνικές τους τάσεις και να ονειρεύονται προς τέτοια κατεύθυνση.
Τα πράγματα όμως δεν πάνε πάντα όπως τα θες, και στην συγκεκριμένη περίπτωση το βάρος της πίεσης από την οικογένεια έναντι στο όνειρο, ήταν πολύ για να το διαχειριστεί ένας μαθητής ο οποίος και δίνει το δραματικό στοιχείο στην ταινία, με την αυτοκτονία του.
Σαν άλλος Σωκράτης, ο καθηγητής εκδιώχνεται από το σχολείο καταδικασμένος για την διαφθορά των νέων, και η τελευταία σκηνή της ταινίας, θα μας κάνει πάντα να βουρκώνουμε. Ο Κίτινγκ αποχωρεί, και οι μαθητές του τον αποχαιρετούν, με έναν τρόπο που δείχνει πως δεν πήγε τελικά χαμένος ο κόπος του… ένας ένας ανεβαίνουν στα θρανία τους, γιατί όπως τους έμαθε, έτσι υπενθυμίζουν στον εαυτό τους ότι πρέπει συνεχώς να βλέπουν τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές. Και είναι πλέον αργά για επιστροφή… ο ορίζοντας και οι επιλογές τους είναι όλες ανοιχτές, γιατί δεν μπορεί κανένας να συγκρατήσει ένα ανοιχτό μυαλό.
«O CAPTAIN! my Captain! our fearful trip is done,
The ship has weather’d every rack, the prize we sought is won,
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring;
But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red,
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.»
Walt Whitman
. 11111111111111111
.
ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΓΕΝΙΑ, 1995
Η ταινία είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία ¨My Posse Don’t Do Homework¨ της πρώην πεζοναύτη ΛουΑν Τζόνσον, που νόμιζε ότι μια στρατιωτική εκπαίδευση θα ήταν αρκετή να της σώσει τον κ**ο όταν θα έρθει αντιμέτωπη με παιδιά στην εφηβεία. Χα! γατάκι…
H Michelle Pfeiffer λοιπόν είναι η Λου Αν, που γεμάτη αισιοδοξία, αναλαμβάνει ένα τμήμα μαθητών, που όπως της είπαν, είναι λίγο… ιδιαίτερο. Χαρισματικά παιδιά της είπαν, ξεχωριστά της είπαν… αλλά έπρεπε να μπει με το ταγεράκι και την τσαντούλα της μέσα στην γκετοποιημένη τάξη για να καταλάβει γιατί δεν στεριώνει δάσκαλος εκεί μέσα.
Περιθωριοποιημένα παιδιά, με χαμηλό υπόβαθρο και προβληματικό περιβάλλον. Με αυτό ήρθε αντιμέτωπη. Με εγκυμοσύνες, ναρκωτικά, συμμορίες, απειλές ζωής, και άλλα απλά, καθημερινά προβλήματα.
Μόλις καταλαβαίνει με τι έχει να κάνει, προσπαθεί να φύγει για να σώσει το τομάρι της. Αλλά την χτυπάνε στον εγωισμό. Εσύ δεν ήσουν που ήθελες να διδάξεις τόσο; Ε ορίστε! Δίδαξε!
Και αποφασίζει να το πάρει όλο αλλιώς. «έτσι σε θέλω, σκισμένο τζιν, με μπότες και καπέλο» και δερμάτινο τζάκετ ΦΥΣΙΚΑ, και να θυμηθεί λίγο την παλιά της τέχνη. Λίγο το καράτε που τους δείχνει, λίγο τα καλοπιάσματα με σοκολάτες που πιάνουν σε όλους, καταφέρνει να κερδίσει την προσοχή και την εμπιστοσύνη τους.
Τώρα το ότι αυτά τα παιδιά έχουν καταφέρει να φτάσουν στο λύκειο και να μην ξέρουν τι είναι το ρήμα, και ο διευθυντής απαιτεί από την καθηγήτρια να μείνει στην διδακτέα ύλη του λυκείου, μόνο ως αστείο μπορεί αν το δει κάποιος. (εκτός αν είσαι καθηγητής… οπότε είναι οκ και να κλάψεις λίγο).
Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως είναι να κρατήσεις τα παιδιά στο σχολείο, όταν το ίδιο το περιβάλλον τους τα κρατάει μακριά γιατί το θεωρεί κάτι άχρηστο.
Και μέσα σε όλα αυτά, μάθαμε πόσο θανατηφόρο μπορεί να αποδειχθεί, το να μην χτυπάς μια πόρτα πριν μπεις. Για αυτό να την χτυπάτε παιδιά, πάντα! Μπορεί ο φυλακισμένος, πρώην γκόμενος της κοπέλας σας, να βρει ευκαιρία να σας σκοτώσει.
Αυτό που θα μας μείνει όμως σίγουρα για πάντα από την ταινία, είναι χωρίς αμφιβολία το υπέροχο Gangsta’s Paradise του Coolio. Ένα τραγούδι που είναι στην λίστα των δημοφιλέστερων όλων των εποχών, και όχι άδικα.
,
111111111111111111111111 1111111111111111111111
,
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
