.
Πάνω από 100 θεατές αποχώρησαν ενοχλημένοι από το φεστιβάλ Καννών του 2018, λόγω της επίσημης πρεμιέρας της ταινίας «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ». “Είναι αηδία” δήλωσε μια γυναίκα καθώς αποχωρούσε από την αίθουσα, σύμφωνα με το άρθρο του περιοδικού Variety. Εμετική, βασανιστική, άρρωστη ..τα λοιπά σχόλια των θεατών.
Ο λόγος για τον Δανό σκηνοθέτη Λαρς φον Τρίερ, που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 30 Απριλίου του 1956 και έμελλε να διχάσει τον κινηματογραφικό κόσμο.
Μεγαλωμένος σε μια οικογένεια που σύμφωνα με τα λεγόμενά του «στερούνταν συναισθημάτων, θρησκείας και της όποιας ευχαρίστησης». Οι γονείς του, θέλοντας να του δείξουν τον δρόμο της απόλυτης ελευθερίας, δεν έθεταν καθόλου κανόνες, κανείς δεν μπορούσε να πει τι ήταν σωστό και τι λάθος. Όσο δελεαστικός και να φαντάζει αυτός ο τρόπος ζωής, δημιουργούσε μια σύγχυση στο νεαρό Λαρς, προκαλώντας του ένα αίσθημα κενού. Το μόνο που ζητούσε ήταν μια απαγόρευση.
Τα πρώτα βήματα του Τρίερ στον κινηματογράφο, έγιναν σε ηλικία έντεκα ετών με μια Super-8 που του είχαν κάνει δώρο οι γονείς του. Μπορεί να τους κατηγορούσε για τον τρόπο διαπαιδαγώγησής του, όμως χάρη σ’ αυτούς, λίγα χρόνια μετά θέτει τους δικούς του περιορισμούς, μαζί με τον Τόμας Βίντερμπεργκ, στο μανιφέστο του Δόγματος ΄95. Το μανιφέστο συμπεριλάμβανε ένα σύνολο από κανόνες για μια κινηματογραφική ταινία που βασίζεται στις παραδοσιακές αξίες του κινηματογράφου, απαγορεύοντας τη χρήση ειδικών εφέ και επερχόμενων άλλων τεχνολογικών τεχνασμάτων. Οι δύο σκηνοθέτες επιδίωκαν ένα πιο ειλικρινές και ρεαλιστικό σινεμά, χωρίς τεχνητά μέσα. Δύο από τις κυριότερες αρχές του ήταν η χρήση του φυσικού φωτός και το κράτημα της κάμερας στο χέρι.
Ας δούμε πέντε από τις σημαντικότερες ταινίες του Δανού σκηνοθέτη, ξεκινώντας από την τελευταία του, «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ», του 2018. Με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντίλον, αφηγείται την ιστορία ενός κατά συρροή δολοφόνου, στην Αμερική τη δεκαετία του ΄70.
Σε μια πρώτη ανάλυση, η ταινία κάνει λόγο για τη βία στη σύγχρονη Αμερική και την ελεύθερη οπλοκατοχή, σε μια βαθύτερη ανάλυση όμως, ίσως πρόκειται για μια αλληγορία περί Τέχνης. Ο Τζακ, θεωρεί τον κάθε φόνο ένα ξεχωριστό έργο τέχνης, που θα οδηγήσουν στο ένα και μοναδικό του αριστούργημα. Στον βωμό του αριστουργήματος αυτού, θα θυσιάσει πολλές ζωές, αναφορά στην μοναχική ζωή του καλλιτέχνη.
Πέντε χρόνια πριν, το 2013, είχε αναστατώσει και πάλι τους θεατές, με το «Nymphomaniac» Vol. 1 & 2, το οποίο συζητιέται ακόμη και σήμερα, λόγω των προκλητικών, σεξουαλικών του σκηνών.
Περιγράφει την ιστορία της Τζο (Σαρλότ Γκένσμπουργκ), η οποία έχει αυτο – διαγνωστεί ως νυμφομανής από τη γέννησή της, μέχρι την ηλικία των 50 ετών. Πίσω από αυτό το αχαλίνωτο πάθος, τις ερωτικές περιπτύξεις και σεξουαλικές φαντασιώσεις, ο Τρίερ μιλά για αυτό που πάντα τον ερέθιζε, προβαίνοντας σε μια ανάλυση της ανθρώπινης φύσης.
Ακόμα μια μεγάλη του κινηματογραφική στιγμή, αποτελεί η ταινία «Μελαγχολία» (2011) για το γεγονός ότι ήταν η πιο συμβατική ταινία του μέχρι τότε.
Αφηγείται την ιστορία δύο αδερφών, της νιόπαντρης Τζαστίν (Κίρστεν Ντανστ) που γιορτάζει τον γάμο της στο σπίτι της αδερφής της (Σαρλότ Γκένσμπουργκ). Κατά τη διάρκεια του εορτασμού, ο πλανήτης Μελαγχολία κατευθύνεται απειλητικά προς τη Γη. Ο Τρίερ καταφέρνει να μετατρέψει μια ταινία καταστροφής, σε οικογενειακό δράμα, θέτοντας καίρια φιλοσοφικά ερωτήματα.
Η Νικόλ Κίντμαν στον ρόλο της Γκρέις πρωταγωνιστεί στην ταινία «Dogville», το 2003. Στην Αμερική του ΄30, κυνηγημένη από γκάνγκστερς, η Γκρέις βρίσκει καταφύγιο στην πόλη Ντόγκβιλ, όπου οι κάτοικοι την υποδέχονται με καχυποψία.
Για να γίνει μέλος της κοινότητάς τους, τους πείθει να της αναθέτουν μικρές, καθημερινές εργασίες, όμως με την πάροδο του χρόνου οι απαιτήσεις αυξάνονται και γίνονται σκληρές και εξευτελιστικές. Οι κάτοικοι δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο, με αποτέλεσμα να φανερώνεται η προβληματική τους κοινωνία.
Τέλος, μία ταινία που καταξίωσε τον Λαρς φον Τρίερ στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη και του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι»,του 2000.
Η Σέλμα, την οποία ενσαρκώνει η Ισλανδή τραγουδίστρια Μπιόρκ, χάνει σταδιακά την όρασή της λόγω μιας κληρονομικής ασθένειας. Παρ’ όλα αυτά, δουλεύει σκληρά σε ένα εργοστάσιο και μαζεύει χρήματα, έτσι ώστε ο γιος της να έχει την ευκαιρία να χειρουργηθεί στο μέλλον και να μην ακολουθήσει τη μοίρα της.
Εκπληκτική η Μπιόρκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και η Κατρίν Ντενέβ σε ρόλο φτωχής εργάτριας, που παρόλο τον μικρό της ρόλο, κλέβει τις εντυπώσεις.
Φιλμογραφία
- 1967 Turen til Squashland (Ως Λαρς Τρίερ)
- 1968 Skat Nat (Ως Λαρς Τρίερ)
- 1969 Et Skakspil (Ως Λαρς Τρίερ)
- 1969 En Røvsyg oplevelse, En (Ως Λαρς Τρίερ)
- 1970 Hvorfor flygte fra det du ved du ikke kan flygte fra? Fordi du er en kujon (Ως Λαρς Τρίερ)
- 1971 En Blomst (Ως Λαρς Τρίερ)
- 1977 Orchidegartneren (ερασιτεχνική, μι. μ.)
- 1979 Menthe – La Bienheureuse, (ερασιτεχνική, μ. μ.)
- 1980 Nocturne (μ. μ.) Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας
- 1981 Den Sidste Detalje, (μ. μ.) Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας
- 1982 Befrielsesbilleder, Ταινία Αποφοίτησης, Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας
- 1984 Το στοιχείο της εγκλήματος
- 1987 Epidemic
- 1988 Μήδεια (τηλεόραση)
- 1991 Europa
- 1994 The Kingdom (σε σκηνοθεσία με τον Μόρτεν Αρνφρεντ), επεισόδια 1 – 4 (για την τηλεόραση, αλλά και κινηματογραφική διανομή)
- 1996 Δαμάζοντας τα κύματα
- 1997 The Kingdom II (σε σκηνοθεσία με τον Μόρτεν Αρνφρεντ), επεισόδια 5-8 (για την τηλεόραση, αλλά και κινηματογραφική διανομή)
- 1998 Οι Ηλίθιοι
- 2000 D-Dag (project του Δόγματος μαζί με τους σκηνοθέτες Τόμας Βίντερμπεργκ, Σόρεν Κραγκ-Γιάκομπσεν και Κρίστιαν Λέβρινγκ)
- 2000 Χορεύοντας στο Σκοτάδι
- 2003 Dogville
- 2005 Manderlay
- 2006 Το μεγάλο αφεντικό
- 2009 Αντίχριστος
- 2011 Melancholia
- 2013 Nymphomaniac
- 2018 The House That Jack Built
Φωτογραφικό υλικό
