Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που του έσφιξα θερμά το χέρι, λέγοντάς του πως τον θαυμάζω σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Εκείνος, χαμογέλασε δειλά, με ευχαρίστησε και με κοίταξε μ’ αυτό το διαπεραστικό, ειλικρινές του βλέμμα, όπως σε διαπερνούν και οι ταινίες του. Ο λόγος για τον Αμερικανό σκηνοθέτη, σεναριογράφο, ζωγράφο και μουσικό, Ντέιβιντ Λιντς, που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 20 Ιανουαρίου του 1946, σε ένα όμορφο περιβάλλον με καλαίσθητα σπίτια, ξύλινους φράχτες, πράσινο γρασίδι και κερασιές (βλ. αμερικανικό όνειρο), αλλά αυτός παρατήρησε το πηχτό υγρό των κερασιών, το οποίο προσελκύει μαύρα, κίτρινα και ορισμένα κόκκινα μυρμήγκια γύρω του. Έτσι ανακάλυψε ότι, αν κανείς κοιτάξει λίγο πιο προσεχτικά αυτόν τον όμορφο κόσμο, θα βρίσκει πάντα από κάτω κόκκινα μυρμήγκια.
Αυτή η προσέγγιση, γνωστή και ως Lynchian, συνάδει με το ανοίκειο του Φρόυντ, όπου αναφέρεται σε κάτι που είναι μέσα σου, το νιώθεις, αλλά δεν μπορείς να το περιγράψεις. Νιώθεις την οικειότητα για το καθημερινό, αλλά αυτό ταυτόχρονα μπορεί να γίνει τόσο άγνωστο και αβέβαιο, προκαλώντας σου φόβο. Με αφορμή τα γενέθλιά του, ας θυμηθούμε τις 5 πιο αλλόκοτες στιγμές του.
Στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, με τίτλο «Eraserhead» (1977), η σκηνή αποσύνθεσης του μωρού, καθώς ο πατέρας ξετυλίγει τις γάζες, είναι μία από τις πιο φρικιαστικές σκηνές, καθώς με τούτη τη βιαιότητα, ο Λιντς συμβολίζει την αποποίηση ευθυνών του πατέρα.
Μέσω της πρώτης του ταινίας, προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Μελ Μπρουκς, ο οποίος τον προσέλαβε για να κινηματογραφήσει το φιλμ «Ο Άνθρωπος Ελέφαντας» (1980), το οποίο και χάρισε στον Λιντς την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Σκηνοθέτη, καθώς και μία δεύτερη υποψηφιότητα για τη συμμετοχή του στο σενάριο – συνολικά η ταινία είχε οχτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ, χωρίς όμως να καταφέρει να αποσπάσει κάποιο χρυσό αγαλματίδιο. Μας χάρισε όμως τη δεύτερη από τις πιο αλλόκοτες στιγμές του, τη στιγμή που η μαμά του Μέρικ ποδοπατείται από ένα κοπάδι ελεφάντων, χωρίς όμως να βγαίνουν οι κραυγές της. Μόνο ένας σκηνοθέτης σαν τον Λιντς θα μπορούσε να κάνει τα πλάνα αθώων ελεφάντων να φαίνονται τόσο σκοτεινά και τρομακτικά.
‘Εξι χρόνια μετά επιστρέφει με το «Μπλε Βελούδο» (1986), ένα ανυπέρβλητο θρίλερ – στα όρια της φρίκης και του τρόμου – με υποβλητικότατη ατμόσφαιρα, έντονο μυστήριο και ακραίο αισθησιασμό. Η τρίτη αλλόκοτη σκηνή, διαδραματίζεται όταν εμφανίζεται ο χαρακτήρας του Φρανκ Μπουθ (Ντένις Χόπερ), όπου η παρουσία του ενοχλεί τον θεατή και επίσης τον νεαρό Κάιλ ΜακΛάχλαν που παρακολουθεί πίσω απ’ τις περσίδες της ντουλάπας. Μία παράξενα σεξουαλική και βίαιη σκηνή, όπου ο Μπουθ κάνει κατάχρηση ναρκωτικών και επιτίθεται σεξουαλικά στην Ντόροθι Βάλενς (Ιζαμπέλα Ροσελίνι). Μέσα σε λίγα λεπτά θίγονται σημαντικά ζητήματα, από εκείνο της ηδονοβλεψίας, μέχρι και του διεστραμμένου σεξουαλικού ινφαντιλισμού.
Το 1990, ο Ντέιβιντ Λιντς, τολμάει να εισέλθει στον χώρο της τηλεόρασης, όπου με τη σειρά «Twin Peaks», γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στην αμερικανική τηλεόραση – η οποία το 1992 έγινε και τηλεταινία: «Ο Ύποπτος Κόσμος του Τουίν Πικς». Μπορεί η ταινία να υστερούσε σε σύγκριση με τη σειρά, αλλά θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε κάποιες αξιοσημείωτες στιγμές τρόμου. Η πιο αλλόκοτη σκηνή είναι η στιγμή που η πρωταγωνίστρια Λόρα Πάλμερ (Σέριλ Λι), ανεβαίνει αργά τις σκάλες προς την κρεβατοκάμαρά της και ανοίγοντας την πόρτα ανακαλύπτει τον κρυμμένο Μπομπ (Φρανκ Σίλβα). Τα ουρλιαχτά τους είναι τόσο δυνατά, που η κάμερα χώνεται βαθιά μέσα στο λαρύγγι τους. Ο ανεμιστήρας οροφής γυρνάει αργά και βασανιστικά, χαρίζοντας έξτρα ατμοσφαιρικό τρόμο.
Η τελευταία αλλόκοτη σκηνή ανήκει στον μυστηριώδη άνδρα που εμφανίζεται στην ταινία «Η Χαμένη Λεωφόρος» (1997), καθώς ο πρωταγωνιστής Φρεντ Μάντισον (Μπιλ Πούλμαν) απολαμβάνει το ουίσκι του πλάι στο μπαρ. Ο άντρας αυτός, με το παράξενο παρουσιαστικό, προτρέπει τον Φρεντ να καλέσει τον αριθμό του σπιτιού του, δίνοντάς του το κινητό του τηλέφωνο. Η φωνή που ακούγεται απ’ την άλλη άκρη της γραμμής, είναι ακριβώς ίδια με τη δικιά του, ο Φρεντ σαστίζει, ενώ εκείνος τον κοιτάει με ικανοποίηση. Μέσω αυτής της πράξης, βλέπουμε το οικείο να μεταμορφώνεται σε παράλογο.
Αυτές ήταν οι πέντε πιο αλλόκοτες στιγμές του Ντέιβιντ Λιντς, ενός σκηνοθέτη ονειρικών εικόνων με σουρεαλιστική δομή που πηγάζουν από τον ποιητικό ρεαλισμό. Ανυπομονούμε για την νέα του σειρά, με τον τίτλο «Wisteria», όπου σημαίνει γλυσίνα και είναι ένα αναρριχώμενο φυτό που έχουμε πολύ κι εδώ με μοβ λουλούδια, συνδεδεμένο ως εικόνα με τα αμερικανικά εύπορα προάστια. Αναμένεται να κυκλοφορήσει από τη διαδικτυακή πλατφόρμα του Νέτφλιξ και τα γυρίσματα έχουν προγραμματιστεί να ξεκινήσουν τον Μάιο του 2021.
..
Ακολουθήστε μας στα social media
..