Tarantino-esque. Ο όρος αυτός εισήχθη, το 2018, στο λεξικό της Οξφόρδης για να περιγράψει το ύφος του μοναδικού Κουέντιν Ταραντίνο, που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 27 Μαρτίου του 1963. Στυλιζαρισμένη βία, με πιτσιλιές αίματος βγαλμένες από κόμικς, μη γραμμική αφήγηση, στοιχεία γουέστερν σπαγγέτι μαζί με ροκ εν ρολ μουσικές που ξεπετάγονται απ’ το τζουκ-μποξ, συνθέτουν το ταραντινικό στυλ.
Σαν ένας άλλος Τζον Κιούσακ απ’ το “High Fidelity”, η αγάπη του για τη μεγάλη οθόνη προέκυψε μέσα σ’ ένα συνοικιακό βίντεο κλαμπ, στο οποίο δούλευε πέντε χρόνια πριν κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το 1992, με την ταινία “Reservoir Dogs”. Τέσσερις… τύποι με γραβάτες και μία καλτ φιγούρα επιλέγονται από έναν μαφιόζο ονόματι Τζο, προκειμένου να πραγματοποιήσουν ληστεία σε κοσμηματοπωλείο. Ουδείς γνωρίζει στοιχεία για τον δίπλα του. Όλοι φέρουν… χρωματιστά παρατσούκλια. Υπάρχει ο Λευκός, ο Ροζ, ο Ξανθός, ο Πορτοκαλί και ο Καφέ. Η πιο χαρακτηριστική tarantino-esque σκηνή, τη στιγμή που ο κύριος Άσπρος (Μάικλ Μάντσεν) πλησιάζει το αυτί του αστυνομικού χορεύοντας το «Stuck in the middle with you», κρατώντας ένα ξυράφι και την κάμερα να απομακρύνεται την κατάλληλη στιγμή για να αποκρούσει το αποτρόπαιο θέαμα, όπως ακριβώς θα έκανε και ο θεατής.
Δύο χρόνια μετά, το 1994, επιστρέφει με την κορυφαία καλτ επιτυχία του “Pulp Fiction”. Δύο πληρωμένοι δολοφόνοι με φιλοσοφικές ανησυχίες, ένας αποτυχημένος μποξέρ, μία μυστηριώδη σύζυγος εθισμένη στην κοκαΐνη και ένα τρελά ερωτευμένο ζευγάρι ληστών είναι κάποιες από τις παράλληλες ιστορίες που διαδραματίζονται στο φιλμ. Χαρακτηριστικό της ταραντινικής σκηνοθεσίας είναι οι απότομοι διάλογοι, όπως αυτοί της Ούμα Θέρμαν με τον Τζον Τραβόλτα, αλλά και οι μακροσκελείς μονόλογοι, όπως αυτός του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, ο οποίος απαγγέλλει το εδάφιο του Ιεζεκιήλ 25:1 πριν σκοτώσει.
Πιστός στο καστ του, επανέρχεται με τη μούσα του, Ούμα Θέρμαν, στο “Kill Bill Vol.1 & 2”, το 2003 και 2004 αντίστοιχα. Μετά από τέσσερα χρόνια κωματώδης κατάστασης, η “Νύφη”, ξυπνάει και ζητάει εκδίκηση από τους συντρόφους, αλλά και τον εραστή της. Μία ταινία αφιέρωμα στις ασιατικές, πολεμικές τέχνες με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου η Ούμα Θέρμαν παλεύει με τους «Crazy 88» και ενώ υπάρχουν άπειρα μαχαιρώματα, ξεριζώματα ματιών και κοψίματα κεφαλιών, το πλάνο γίνεται ασπρόμαυρο, χωρίς να είναι πια σοκαριστικό για τους θεατές. Επιπλέον, εξυμνεί το ιαπωνικό μάνγκα, ενσωματώνοντας σκηνές ανιμέ στην ταινία.
Ακόμα ένα χαρακτηριστικό της σκηνοθετικής του μαεστρίας εμφανίζεται στην ταινία “Άδωξοι Μπάσταρδη”, του 2009. Αναφέρομαι σ’ αυτό της χιτσκοκικής κορύφωσης της αγωνίας. Στην εισαγωγική σκηνή, ενώ γνωρίζουμε για τους κρυμμένους Εβραίους στο υπόγειο, παρακολουθούμε τον ήρεμο διάλογο του Γερμανού Συνταγματάρχη με τον Γάλλο αγρότη με την αγωνία να κορυφώνεται σταδιακά. Ο Χίτσοκ με τη “Θεωρία της βόμβας” είχε εξηγήσει η διαφορά του σοκ με το σασπένς. Ας υποθέσουμε πως δυο τύποι κάθονται σε ένα τραπέζι και συζητούν για μπέιζμπολ. Ξαφνικά γίνεται μια μεγάλη έκρηξη. Ο θεατής είναι σε φοβερό σοκ για μερικά δευτερόλεπτα. Για να δούμε τώρα τη διαφορά με το σασπένς. Δείχνουμε στο κοινό από την αρχή ότι κάτω από το τραπέζι υπάρχει μια βόμβα η οποία θα εκραγεί σε πέντε λεπτά – τικ, τοκ… Οι δύο τύποι μπαίνουν και αρχίζουν να μιλάνε για μπέιζμπολ – τικ, τοκ… Τι κάνει τώρα το κοινό; Σκέφτεται “μη μιλάτε τώρα για μπέιζμπολ, υπάρχει μια βόμβα κάτω από το τραπέζι, ξεφορτωθείτε την!” Φυσικά, δεν μπορούν να πηδήξουν από τη θέση τους και να μπουν στην οθόνη, οπότε κάθονται και περιμένουν ενώ η αγωνία συσσωρεύεται. Δεν είναι πια παθητικοί θεατές της ιστορίας, αλλά συμμετέχουν συναισθηματικά, αναρωτιούνται αν θα επιβιώσουν οι πρωταγωνιστές.
Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τις εξήντα σινεφίλ αναφορές του στο “Κάποτε στο… Χόλιγουντ”, του 2019. Ξεκινάμε με τον σερτζιολεονικό τίτλο, ο οποίος αυτομάτως προδιαθέτει για την αίσθηση παραμυθιού που θα ακολουθήσει, με την φράση “Μια φορά και έναν καιρό” (Once upon a time). Μεταφερόμαστε πίσω, στο έτος του 1969 και ξαναθυμόμαστε την αιματοβαμμένη ιστορία της οικογένειας Μάνσον, του Πολάνσκι και της Τέιτ, μέσα από το δίδυμο του Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) και του κολλητού του Cliff Booth (Μπράντ Πιτ).
Αυτές ήταν πέντε απότις πιο ταραντινικές στιγμές ενός σκηνοθέτη που τα σενάριά του, μοιάζουν λίγο πολύ με τη ζωή του. Στο παρελθόν, εργάστηκε ως ταξιθέτης σε σινεμά με πορνό, υποδύθηκε έναν σωσία του Έλβις Πρίσλεϊ και κατέληξε στη φυλακή τέσσερις φορές, η οποία όπως υποστηρίζει, του άρεσε, επειδή τον ενέπνευσε με ατάκες για τις ταινίες του!
Φωτογραφικό υλικό
