Καραντίνα #season 2 (?)
.
Μετράμε δυο εβδομάδες (και κάτι μέρες) όταν από τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου η Θεσσαλονίκη και οι πολίτες της τέθηκαν σε αυστηρούς περιορισμούς για την προστασία της δημόσιας υγείας έπειτα από τη ραγδαία αύξηση κρουσμάτων του νέου κορωνοϊού.
Από εκείνη τη μαύρη μέρα σε πανελλαδικό επίπεδο μετράμε δεκάδες νεκρούς καθημερινά, ενώ τα κρούσματα όλο και πολλαπλασιάζονται. Πλέον δεν ισχύει το «δεν ξέρω κανέναν δικό μου να νοσεί», γιατί οι περισσότεροι έχουν κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο που έχει κολλήσει τον ιό.
Παραλλήλως ένα άλλο δράμα «παίζεται» για άλλη μια φορά στον χώρο του πολιτισμού καθώς έχει παύσει κάθε είδους πολιτιστική δραστηριότητα μετρώντας και εκεί άλλου είδους θύματα. Τα θέατρα ίσα που ξεκίνησαν, έκλεισαν, τινάζοντας στον αέρα τον όποιο –επιφυλακτικό- προγραμματισμό είχαν προγραμματίσει. Ακόμη χειρότερα για τους κινηματογράφους. Τη μέρα που είχαν έναρξη χειμερινής σεζόν, έπαυσαν, αφήστε που καμιά σημαντική ταινία δεν διακινδύνευε να κάνει πρεμιέρα σε χώρους που θύμιζαν φαντάσματα. Στον κυκεώνα της πανδημίας δεν θα έλειπαν οι μουσικές σκηνές, το Βιβλίο ακόμη και οι αίθουσες Τέχνης που είδαν τους επισκέπτες τους να εξαφανίζονται. Δίπλα σε όλα αυτά και τα ΜΜΕ που ασχολούνται κυρίως με τον πολιτισμό. Τόσο οι συνθήκες μετάδοσης όσο και «δουλειάς», εγκλώβισαν και περιόρισαν προσαρμόζοντας σχεδόν όλη την υλη τους στην επικαιρότητα.
Σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση υπάρχουν και τα καλά νέα. Τα εμβόλια είναι σχεδόν έτοιμα και είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποτελεσματικά.
.
.
Η Κουλτουρόσουπα απευθύνθηκε σε 17 προσωπικότητες από τον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού να μας περιγράφουν συνοπτικά πως βλέπουν το δεύτερο κύμα της πανδημίας και πως βιώνουν την καραντίνα.
Τους ευχαριστούμε.
Τον λόγο έχει ο κ. Γιάννης Ζαφειρίου Θεατρικός Παραγωγός και Υπεύθυνος κινηματοθεάτρων Κολοσσαίον & Φαργκάνη Art
Το δεύτερο κύμα της πανδημίας φαίνεται να είναι πιο δύσκολο από το πρώτο.
.
Τις μέρες αυτές που μπήκα στο Κολοσσαίον και στο Φαργκάνη Art ένοιωσα παράξενα, οι χώροι είναι σαν ένα κουφάρι που του λείπει η ζωή, τα ζωτικά όργανα, οι άνθρωποι που εργάζονται και δημιουργούν μέσα στους χώρους αυτούς (ηθοποιοί, συντελεστές, τεχνικοί, ταμίες κ.α.) και η ψυχή των χώρων, αυτοί που δίνουν πνοή, οι θεατές,.
Η αισιοδοξία έχει αρχίσει να χάνεται δυστυχώς, λόγω της πολύμηνης αποχής από τον πολιτισμό και την δημιουργικότητα που διακατέχει τον κλάδο, με αποτέλεσμα να μας καταβάλει τόσο οικονομικά όσο και απ’ ότι φαίνεται, χειρότερα, ψυχολογικά. Υπήρξαν κάποιες λίγες φωτεινές στιγμές το καλοκαίρι, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στους μήνες που διανύουμε τώρα που σηματοδοτούσαν την έναρξη της νέας σαιζόν. Τέτοια περίοδο βρισκόμασταν σ΄ έναν οργασμό εργασίας σ΄ όλο τον πολιτισμό και ξεκινούσε η υλοποίηση των νέων project. Αυτό που με θλίβει όμως περισσότερο είναι η μεγάλη πιθανότητα που διαφαίνεται να κάνουμε φέτος Χριστούγεννα χωρίς θέατρο, κινηματογράφο, συναυλίες κ.α. πολιτιστικά θεάματα.
.
.
Ο πολιτισμός πραγματικά είναι ένα αισιόδοξο παράθυρο στον κόσμο και πραγματική ανάγκη για τον άνθρωπο να δραπετεύει, να βγαίνει από την μοναξιά του και την μελαγχολία του, να αναπτύσσει την κριτική του σκέψη, να ψυχαγωγείται και να καλύπτει την βασική ανάγκη που έχει ως κοινωνικό ον να έρθει σε επαφή.
Στις δύσκολες συνθήκες που δημιουργούνται κατά την διάρκεια της πανδημίας αλλά και δυστυχώς και μετά το τέλος της, θα πρέπει να είμαστε εκεί δίπλα στους συνανθρώπους μας και υποχρέωση μας είναι να ανακάμψουμε γρήγορα παρ’ όλες τις πληγές που θα μας αφήσει, γιατί είμαστε πραγματικά το φάρμακο για να ανακάμψει ψυχολογικά ο κόσμος και να μην τρέχεις τους ψυχίατρους.
Ευχή όλων μας, να συναντηθούμε σύντομα στις σκοτεινές αίθουσες του θεάτρου και κινηματογράφου.
Γιάννης Ζαφειρίου
Στο δια ταύτα της ζημιάς που προκάλεσε μέχρι στιγμής η δεύτερη καραντίνα…
Την περίοδο αυτή ξεκινούσα δύο θεατρικές παραγωγές μία στην Αθήνα και μία στην Θεσσαλονίκη. Δεν σταματώ, στην ζωή μου έχω μάθει να προχωράω, αλλά τώρα όλα είναι σε πιο αργούς ρυθμούς δυστυχώς. Έχουμε επίσης στα χέρια μας και διάφορα άλλα σχέδια και project που η πανδημία δεν μας επιτρέπει να υλοποιήσουμε άμεσα..
/
Δημοσιεύτηκαν:
–Βάσω Γουλιελμάκη: «Απαγορευτικό… Όταν το έχεις ξαναζήσει φοβάσαι περισσότερο!
–Γιάννης Ζαφειρίου : «Η αισιοδοξία έχει αρχίσει να χάνεται δυστυχώς».
–Γιώργος Λυκιαρδόπουλος : «Η δουλειά μας προϋποθέτει ψυχικές δεξιότητες και αντοχές τζόγου με τον ιό να κερδίζει μέχρι τώρα».
–Δέσποινα Σαρόγλου: «Νοέμβρης 2020. Δεύτερη καραντίνα. Λοβοτομή…»
–Έλενα Λεμονίδου: «Lockdown2 – the sequel – Ρόμπα γίναμε..»
–Ιφιγένεια Μανώλα: «Με υπομονή και αισιοδοξία… θα περάσει κι αυτό!»
–Καλλιόπη Ευαγγελίδου: «Απ’ τα μπουλούκια άντλησα δύναμη για την καραντίνα».
–Κωνσταντίνος Καβακιώτης: «Post Covid Theatre».
–Κώστας Κιμούλης: «Καραντίνα Νο2 – Φόβος ή επιβίωση;»
–Κώστας Παρχαρίδης-Chalkos Gallery: «Κοιτάζουμε το μέλλον με αισιοδοξία παρά και τη 2η καραντίνα».
–Λένα Πετροπούλου: «Στόχος δεν είναι η δημιουργία, αλλά η δημιουργική επιβίωση»
–Μαίρη Ανδρέου: Δεν είναι εδώ.. Αλλά ΕΙΝΑΙ… ΕΔΩ… Σ΄ αυτό το “join the meeting”…
–Μηνάς Βιντιάδης: «Οι «Αφανείς Ήρωες» της Καραντίνας»…
–Ναυσικά Γκράτζιου: «Ραδιοφωνικά χαμόγελα, το εννοώ και το μεταδίδω, θα περάσει κι αυτό»
–Νίκος Ψαρράς: «Aς γίνει ο εγκλεισμός ευκαιρία να αναλογιστούμε πως θέλουμε να είμαστε στη ζωή.
–Σταύρος Παρχαρίδης: «Δεν έμαθα τίποτα, γι’ αυτό μπορώ και επιβιώνω στους αιώνες».
–Τάσος Ρέτζιος: «Χαμένοι στη μετάφραση».
..
Ακολουθήστε μας στα social media
..