Δε μου αρέσει τόσο πολύ να ομιλώ αλλά να πράττω. Δε θέλω να γκρινιάζω ούτε να παραπονιέμαι, αλλά καμιά φορά αναγκάζομαι να εκφραστώ ακόμη και δημόσια τόσο ντεκλαρέ, με κίνδυνο να εκληφθεί αυτό ως παράπονο ή και γκρίνια.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Διότι οι ηθοποιοί γυναίκες και άνδρες της Θεσσαλονίκης και γενικά της Περιφέρειας θεωρούνται επαρχιώτες. Πολύ λάθος όμως. Διότι ως θεατής έχω δει εδώ παραστάσεις με εγχώριο υλικό πρωτοποριακές πρωτότυπες αυθεντικές.
Και στην Αθήνα πχ παραστάσεις με ονόματα και χρήματα που ήταν από βαρετές έως κάκιστες. Βέβαια τα λέω όλα αυτά υποκειμενικά, οπότε μπορεί και να αδικώ.
Θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν στερεότυπα και κλισέ εν τη γενέσει τους, αλλά επίκτητα. Επειδή εμείς τα φτιάξαμε και τα καθιερώσαμε.
Π.χ. στην ταινία με πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας που θα γυριστεί στα πέριξ οι Θεσσαλονικείς ηθοποιοί έχουν πρόσβαση μόνο σε βοηθητικούς ρόλους, καθώς οι μικροί ρόλοι που είναι ρόλοι ρόλοι όμως, και θα τους πάρουν Έλληνες ηθοποιοί, θα πάνε πιθανότατα σε ηθοποιούς από την Αθήνα. Ενώ τα γυρίσματα θα γίνουν στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή ο Θεσσαλονικιός ηθοποιός δε θα πάρει ρόλο, δεν ομιλώ για απλό πέρασμα, ούτε στην πόλη του. Κι επίσης ο Θεσσαλονικιός ηθοποιός ακόμη κι εάν κάνει για το ρόλο δε θα προτιμηθεί σε Αθηναϊκή παραγωγή εκτός κι εάν έχει σπίτι να μείνει εκεί, αλλιώς bye bye ρόλε. Ενώ οι Αθηναίοι, όχι σε καταγωγή, αλλά σε έδρα, πάνε παντού με έξοδα της παραγωγής.
Φυσικά εδώ ευθύνη έχουν οι Έλληνες casting directors που όταν συμμετέχουν σε διεθνείς παραγωγές κάνουν κατά κύριο λόγο παιχνίδι με την πελατεία τους. Τι εννοώ;
Οι casting directors ορθώς κάνουν workshops, αλλά εάν εσύ εγώ αυτός αυτή δεν τα πληρώσει και παρακολουθήσει και δε φωτογραφηθεί σε στούντιο που θα του υποδειχθεί από την τον casting director, τότε ακόμη και για το ρόλο να κάνει θεωρητικά δε θα προταθεί, εκτός και εάν έχει κάνει ήδη ένα κάποιο όνομα.
Θα αναφέρω μια προσωπική μου εμπειρία και ας θεωρηθώ γραφικός. Πριν από 4 χρόνια είχε γίνει ένα open call για Έλληνες ηθοποιούς για την ταινία Mamma Mia 2 που εν τέλει γυρίστηκε στην Κροατία, αλλά μυθοπλαστικά διαδραματιζόταν στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες ηθοποιοί που θα δοκιμάζονταν έπρεπε να ξέρουν Αγγλικά και να τα ομιλούν τουλάχιστον με Βαλκανική προφορά και να κολυμπούν. Που και τις δυο τις δεξιότητες τις είχα. Είχαν βάλει ένα ηλικιακό περιοριστικό όριο στα 35, ενώ εγώ ήμουν ήδη 47, αλλά θέλησα να το επιχειρήσω. Αποκλείστηκα πριν καν το casting λόγω ηλικίας, αλλά το ρόλο τον πήρε Κροάτης ηθοποιός που βέβαια ζει στο Λονδίνο, αλλά είναι μόλις δυο χρόνια μικρότερος μου.
Αυτός θα έπαιρνε το ρόλο, καθώς και Κροάτης είναι και κάτοικος Λονδίνου, αλλά να αποκλειστώ πριν καν δοκιμαστώ, και να μη με δουν οι Βρετανοί, επειδή με έκοψαν πριν καν με δοκιμάσουν οι Έλληνες και χωρίς στην πράξη να ισχύει και το ηλικιακό όριο, αυτό με ξεπέρασε…
Μου συνέβη ξανά με την ταινία – εγκατάσταση για τη Θεσσαλονίκη από το δίδυμο Τζουμέρκα-Πασσιαλή.
Πέρασα την πρώτη φάση, αλλά όταν με είδαν οι σκηνοθέτες στη δεύτερη φάση μου είπαν ότι δεν υπήρχε καν ρόλος, αλλά εικαστικές ομαδικές σκηνές, καθώς μάλλον τους ρόλους ρόλους τους είχαν ήδη πάρει Αθηναίοι ή Θεσσαλονικείς ηθοποιοί μέσω κλειστού casting. Δε μπορώ να πω όμως, μου είπαν ότι εάν θέλω ρόλο το καταλαβαίνουν. Τότε τους είπα ότι αφού μπήκα στη διαδικασία θα το πάω μέχρι τέλους.
Κι ενώ με δοκίμαζαν για ομαδική εικαστική σκηνή με έβαζαν επί 20 λεπτά να κάνω πράγματα λες και διεκδικούσα έστω ένα μικρό ρόλο με χαρακτήρα και μυθοπλασία;
Μου ήρθε τότε να πω την ατάκα της χήρας Μήτση του Λαζόπουλου: “Παράλογο;”
Και μου συνέβη μια ακόμη φορά που έψαχναν ηθοποιούς στη “Σμύρνη μου αγαπημένη” της Μιμής Ντενίση που να μπορούν να κολυμπούν στη θάλασσα μέτρα με τα ρούχα. Κι ενώ είμαι και μαραθωνοκολυμβητής και ηθοποιός, δε μου απάντησαν καν αρνητικά, δηλαδή εάν περνάω στη φάση δοκιμής ή κόβομαι ήδη από το μέηλ που έστειλα.
Για να μην πω όταν έμαθα από φίλο συνάδελφο και καλό ηθοποιό ότι συμμετέχει στην καλοκαιρινή περιοδεία παράστασης που βασίζεται σε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία . Κι όταν του είπα πιο πολύ με χιούμορ και καλά γιατί δεν πρότεινες κι εμένα μου απάντησε ότι τον πήραν μέσω casting. Δεκτόν. Αλλά ποιο casting; Ποτέ, ποιος, τι; Μάλλον κλειστό και για τα μάτια του κόσμου.
Ε’ άντε γεια….!!!
Για αυτό λοιπόν δίνω βάρος σε δουλειές πιο περίεργες και ιδιαίτερες όπως στα πρότζεκτ που ξεκίνησα αλλά ακόμη δεν ολοκλήρωσα ελέω Covid συνθηκών με το Θεσσαλονικιό σκηνοθέτη- φωτογράφο, κάτοικο ΗΠΑ, Ανδρέα Βερνή. Διότι μάλλον του κάνω, διότι μάλλον δεν έχει την Ελληνική νοοτροπία.
Που εάν βέβαια τα ίδια περίεργα ήθελε να τα κάνει Έλληνας που ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα θα με έκοβε πριν καν με δοκιμάσει.
Κι επειδή πολλές φορές φίλοι και γνωστοί μου λένε μη μιλάς διότι η σιωπή είναι χρυσός, απαντώ ότι είναι μέχρι ενός σημείου, διότι από ένα σημείο κι έπειτα είναι “Άνθρακες ο θησαυρός“.
Υ. Γ. : Το φωτογραφικό υλικό είναι από το ανεπίσημο ζέσταμα του project υπό τον Ανδρέα Βερνή.
Φωτογραφικό υλικό
