Η Μπριζίτ Μπαρντό δεν υπήρξε απλώς μια ηθοποιός· υπήρξε ένα πολιτισμικό φαινόμενο. Μέσα σε μόλις 21 χρόνια καριέρας (1952-1973), κατάφερε να αλλάξει την ηθική της εποχής, να φέρει επανάσταση στον γαλλικό κινηματογράφο και να γίνει η πιο φωτογραφημένη γυναίκα στον κόσμο, δημιουργώντας το μύθο της «B.B.».

Το Ξεκίνημα: Από το Μπαλέτο στο Εξώφυλλο της ELLE

Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας, η Μπαρντό ξεκίνησε ως μπαλαρίνα. Η ομορφιά της, όμως, την οδήγησε γρήγορα στο μόντελινγκ. Το 1950, σε ηλικία 15 ετών, κόσμησε το εξώφυλλο του περιοδικού ELLE, τραβώντας την προσοχή του νεαρού τότε Ροζέ Βαντίμ. Το ντεμπούτο της στο σινεμά ήρθε το 1952 με την ταινία «Le Trou normand» (Τρελός για κλάματα).

Η Έκρηξη: «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα»

Το 1956 είναι η χρονιά που η παγκόσμια ιστορία του σινεμά αλλάζει. Ο Ροζέ Βαντίμ τη σκηνοθετεί στο «Et Dieu… créa la femme» (Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα).

Η σκηνή όπου η Μπαρντό χορεύει ξυπόλητη ένα άγριο mambo θεωρείται μέχρι σήμερα μία από τις πιο ερωτικές στιγμές της μεγάλης οθόνης. Η ταινία προκάλεσε σκάνδαλο, απαγορεύτηκε σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά μετέτρεψε την Μπαρντό σε παγκόσμιο είδωλο.

Η Καλλιτεχνική Καθιέρωση και το New Wave

Αν και το Χόλιγουντ την πολιορκούσε, εκείνη προτίμησε την Ευρώπη. Συνεργάστηκε με τους κορυφαίους δημιουργούς του γαλλικού «Νέου Κύματος» (Nouvelle Vague):

• «Le Mépris» (Η Περιφρόνηση, 1963): Υπό τις οδηγίες του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, η Μπαρντό παραδίδει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της, σε ένα αριστούργημα του παγκόσμιου σινεμά.

• «La Vérité» (Η Αλήθεια, 1960): Ο Ανρί-Ζορζ Κλουζό τη σκηνοθετεί σε ένα δικαστικό δράμα που της χαρίζει διεθνή αναγνώριση για τις υποκριτικές της ικανότητες.

• «Viva Maria!» (1965): Συμπρωταγωνιστεί με τη Ζαν Μορό σε μια περιπέτεια του Λουί Μαλ, αποδεικνύοντας το κωμικό της ταλέντο.

Φιλμογραφία: Οι Σημαντικότεροι Σταθμοί

Κατά τη διάρκεια της καριέρας της γύρισε 47 ταινίες. Μερικές από τις πιο εμβληματικές:

• 1954: La Lumière d’en face

• 1955: Les Grandes Manoeuvres (σε σκηνοθεσία Ρενέ Κλερ)

• 1957: Une Parisienne

• 1958: En cas de malheur (με τον Ζαν Γκαμπέν)

• 1959: Babette s’en va-t-en guerre

• 1961: Vie privée (Η Ιδιωτική Ζωή)

• 1962: Le Repos du guerrier (Η Ανάπαυση του Πολεμιστή)

• 1967: Histoires extraordinaires (του Φεντερίκο Φελίνι)

• 1968: Shalako (με τον Σον Κόνερι)

• 1971: Les Pétroleuses (με την Κλαούντια Καρντινάλε)

• 1973: Don Juan, or If Don Juan Were a Woman (Η τελευταία της ταινία)

Βραβεία, Μετάλλια και Διεθνής Αναγνώριση

Η επίδραση της Μπαρντό ξεπέρασε τα κινηματογραφικά βραβεία, καθώς έγινε το επίσημο πρόσωπο της Γαλλικής Δημοκρατίας.

• David di Donatello (1961): Βραβείο Καλύτερης Ξένης Ηθοποιού για την ταινία «Η Αλήθεια».

• BAFTA (1967): Υποψηφιότητα για Καλύτερη Ξένη Ηθοποιό (Viva Maria!).

• Cinéma d’Excellence (1957): Βραβείο Victoire.

• Το Πρόσωπο της “Marianne” (1970): Η Μπαρντό ήταν η πρώτη διάσημη γυναίκα που επιλέχθηκε από την κυβέρνηση του Σαρλ ντε Γκωλ για να δανείσει τη μορφή της στην Marianne, το επίσημο σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας (προτομή που κοσμεί όλα τα δημαρχεία της Γαλλίας).

• Λεγεώνα της Τιμής (Légion d’honneur, 1985): Αν και της προτάθηκε το ανώτατο παράσημο της Γαλλίας, η ίδια αρνήθηκε να το παραλάβει, δηλώνοντας ότι προτιμά να την τιμούν για το έργο της με τα ζώα και όχι για το παρελθόν της στο σινεμά.

• Βραβείο Ειρήνης (PETA): Για τη συνολική της προσφορά στον ακτιβισμό.

Η Μεγάλη Έξοδος

Το 1973, σε ηλικία μόλις 39 ετών, η Μπαρντό ανακοίνωσε: «Αφήνω το σινεμά για να σώσω την ψυχή μου». Δεν επέστρεψε ποτέ, παρά τις αμύθητες προτάσεις από το Χόλιγουντ. Παρέμεινε πιστή στην απόφασή της, αφήνοντας την εικόνα της να μείνει παγωμένη στον χρόνο, ως η απόλυτη θεά ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια.

💡 Η Μπαρντό ήταν εκείνη που έκανε διάσημο το Σεν Τροπέ, μετατρέποντας ένα μικρό ψαροχώρι στο πιο κοσμικό θέρετρο του πλανήτη.