Θετική αλλά με τον δικό της τρόπο είναι η κριτική υποδοχή της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου «Poor Τhings» από το ΒΒC, που κάνει λόγο για επιστροφή του Ελληνα σκηνοθέτη με την πιο «αλλόκοτη» ταινία του «ever».
Μεταξύ άλλων στην κριτική του βρετανικού δικτύου αναφέρεται:
«Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ο σκηνοθέτης του Κυνόδοντα, του Αστακού, του Θανάτου του Ιερού Ελαφιού και της Ευνοούμενης, οπότε δικαίως μπορούμε να πούμε ότι ήδη έχει κάνει μερικές παράξενες ταινίες στην καριέρα του.
Είναι επίσης δίκαιο να πούμε ότι με το Poor Things ο Λάνθιμος ξεπέρασε σε παράξενες ταινίες τον εαυτό του: Με αυτό το εξωφρενικά παράξενο παλιακό παραμύθι συνδέει έναν τρελό επιστήμονα της Βικτωριανής εποχής (μια εκδοχή του Φρανκεστάιν) με ένα κραυγαλέο κόμικ, πασπαλισμένο με λίγο παραμύθι.
Βασισμένο στο βραβευμένο σκωτσέζικο μυθιστόρημα του Alasdair Gray, [που κυκλοφόρησε το 1992 με τον τίτλο Poor Things] η ταινία αφηγείται την ιστορία της Bella Baxter (Emma Stone), μιας νεαρής γυναίκας που αυτοκτονεί πηδώντας από την Tower Bridge στο Λονδίνο.
Ενας εκκεντρικός αλλά ιδιοφυής επιστήμονας, ο Godwin Baxter (Γουίλεμ Νταφόε) την επαναφέρει στη ζωή δίνοντάς της ωστόσο το μυαλό ενός μωρού.
(…)
Μεγάλο μέρος της ιστορίας προέρχεται κατευθείαν από το μυθιστόρημα του Gray, αλλά ο Λάνθιμος και ο σεναριογράφος του, Τόνι ΜακΝαμάρα, έχουν κάνει τη δική τους ριζική, χειρουργική επέμβαση.
Εκτός από τη μεταφορά του σπιτιού του Godwin Baxter από τη Γλασκώβη στο Λονδίνο, έχουν μπολιάσει με διάφορες έξυπνες σκηνές τους χαρακτήρες που τους καθιστούν πιο συμπαθητικούς.
Έχουν προσθέσει πολλές βρισιές (αναξαρτήτως χαρακτήρα, όλοι αγαπούν τη λέξη που ξεκινά από «F») και έχουν επικεντρωθεί στη σεξουαλική ζωή της Bella, πράγμα που σημαίνει ότι η Emma Stone κυκλοφορεί ημίγυμνη στο μισό χρόνο της ταινίας.
Μια ακόμα πιο σημαντική προσθήκη είναι ότι ο τόνος είναι πολύ πιο φανταστικός από ό,τι στο μυθιστόρημα.
Ο Gray εξισορρόπησε την παραξενιά του γοτθικού ύφους με τις βαθιές αδικίες της κοινωνίας του 19ου αιώνα, και αυτό ήταν που έδινε στο βιβλίο του μεγάλο μέρος του σαρκασμού και της σατιρικής του δύναμης.
Ο Λάνθιμος, από την άλλη πλευρά, έχει μεταμοσχεύσει το Poor Things σε μια χώρα των θαυμάτων μιας steampunk αισθητικής [σσ: Υπεραπλουστεύοντας: ταινία φαντασίας αλλά εντεθειμένη στη βιομηχανική εποχή] με φανταχτερά χρώματα, κοστούμια με μασκοφόρους και τρελή μουσική
(…)
Στην πορεία, η αφήγηση χάνει λίγο από το συναίσθημά της. Όμως ίχνη των απόψεων του Gray για τον φεμινισμό και τον σοσιαλισμό (της εποχής) είναι ακόμα διακριτά.
Αν δεν είστε λάτρης του μυθιστορήματος, η άγρια ιδιοσυγκρασιακή προσέγγιση του Λάνθιμου δεν θα σας ενοχλήσει, αλλά μπορεί και πάλι να βρείτε το Poor Things απίστευτα υπερβολικό και τρυφηλό».
Το ΒΒC δεν χαρίζεται πάντως στο Μαρκ Ράφαλο βρίσκοντας την προσπάθειά του για μια αγγλική προφορά «τόσο καταστροφική που είναι σχεδόν αφόρητη».
Καταλήγει πάντως γράφοντας : «Γενικά, όμως, είναι εύκολο να συγχωρήσετε οποιαδήποτε ταινία είναι τόσο χαρούμενα υπερβολική όσο αυτή. Ο Λάνθιμος μπορεί να ξεστρατίζει, αλλά το αποτέλεσμα είναι τολμηρά εξωφρενικό και συχνά ξεκαρδιστικό. Τραβάει τα πειράματά του στα άκρα. Αλλά, όπως υποστηρίζουν αρκετοί από τους χαρακτήρες, αν θέλετε να δείτε τα καλύτερα και τα χειρότερα της ζωής, πρέπει να πάτε πολύ μακριά».
*Η βαθμολογία του ΒΒC είναι 4 στα 5 αστεράκια
.
Φωτογραφικό υλικό
