.jpg){kind=small}
Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Πάει καιρός που ο Ντάρεν Αρονόφσκι σόκαρε κυριολεκτικά το κινηματογραφόφιλο κοινό όπου βγαίνοντας από την αίθουσα ένας κόμπος στο στομάχι έμενε για καιρό αναπολώντας το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο». Σύντομα συνειδητοποιήσαμε πως πρόκειται για έναν σημαντικό δημιουργό και βέβαια για έναν μεγάλο σκηνοθέτη. Κάποιες από τις επόμενες ταινίες μένουν ακόμη έντονα χαραγμένες στην μνήμη μας όπως ήταν ο ανατριχιαστικός «Μαύρος Κύκνος», ή «Η Πηγή της Ζωής» και βέβαια ο συνταρακτικός «Παλαιστής». Από εκεί και πέρα ο τύπος έχασε την μπάλα δημιουργικά επαναλαμβάνοντας μανιέρες και μανίες που είχε ο ίδιος μη αποδίδοντας τα πρέποντα στις ταινίες και στους θαυμαστές του με κορυφαίο το χαοτικό «Mother!».
Με τα πολλά άρχισε να αποδομείται τόσο η φήμη του όσο και ο ίδιος ως «μεγάλος». Ευτυχώς «Η Φάλαινα» που είναι η τελευταία του ταινία θεωρείται η καλύτερη του εδώ και πολλά χρόνια.
Όπου… παρακολουθούμε έναν τεραστίων διαστάσεων παχύσαρκο άνδρα 250 κιλών καθηλωμένο σ’ ένα καναπέ να τον έχει πάρει η κάτω βόλτα μετά τον απροσδόκητο θάνατο του συντρόφου του…
Στα πρώτα θετικά (+) ξεχωρίσουμε το θέμα της ταινίας που με ιδιαίτερη ευαισθησία προσεγγίζει τη μοναξιά και την απομόνωση μέσα από τα μάτια ενός άρρωστου εγκαταλελειμμένου ανθρώπου που προσδοκά το θάνατο καθώς οι πληγές του παρελθόντος ζυγίζουν τελικά πολλά περισσότερα κιλά από τον ίδιον. Πρόκειται για ένα καραμπινάτο δράμα (αγγίζοντας αρκετά και το μελόδραμα) που από την πρώτη ματιά «βαραίνει» η οθόνη με ένα ανθρωπόμορφο τέρας να περιφέρεται με δυσκολία στους χώρους του σπιτιού, να έχει ως μόνιμο ησυχαστήριο έναν καναπέ και όταν συνδιαλέγεται ον λαιν με μαθητές για να τους κάνει μάθημα κρύβει την κάμερα λέγοντας τους πως είναι χαλασμένη. Τα συναισθήματα που νιώθει είναι ντροπή για το χάλι που βρίσκεται, και έχοντας το γνώθι εαυτόν πιστεύει ακράδαντα πως είναι αηδιαστικός/αποκρουστικός, δεν δέχεται κανενός είδους επισκέψεις φίλων και γνωστών (δεν γνωρίζουμε και αν υπάρχουν), ενώ ο ντελιβεράς του αφήνει τις πίτσες έξω από την πόρτα. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος έχει μεγάλη ευαισθησία, πολύ πόνο και μεγάλη ανθρωπιά, σε βαθμό που να μην του αναγνωρίζεται. Νιώθει προδομένος, πικραμένος, απηυδισμένος που του τα’ φερε έτσι η ζωή και δεν ελπίζει τίποτα αφημένος μέχρι να ρθει το τέλος.
Η λέξη αγάπη είναι η μόνη που βγαίνει αβίαστα από το στόμα του και γι’ αυτό πληρώνει όταν μια φορά και ένα καιρό τίναξε στον αέρα έναν γάμο και μια κόρη ακούγοντας την καρδιά του για τα μάτια ενός φοιτητή του. Η μεγάλη όμως κατραπακιά και κατρακύλα ήταν όταν τον έχασε μη αποδεχόμενος τον χαμό του. Από τότε μοναδική συντροφιά έβρισκε στο φαγητό φτάνοντας να κινδυνεύει η ζωή του από σοβαρά καρδιακά προβλήματα. Βλέποντας το τέλος να πλησιάζει προσεγγίζει την έφηβη κόρη του η οποία του ζητά τα ρέστα που έχει να την δει 8 και πλέον χρόνια. Μόνο που δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα..
Η αυστηρή σκηνοθεσία περιορίζεται στο ευρύχωρο διαμέρισμα, στα κοντινά του ιδρωμένου προσώπου του, στις ελάχιστες καθημερινές ασχολίες και σε κάποιες ολόσωμες που σε κοινή θέα φαντάζουν ως και τρομακτικές. Μέσα από αυτά αναδεικνύεται μια πλήρης κοινωνική ασφυξία, σαν και αυτές που πνίγεται συχνά – πυκνά από το σάλιο ή την μπουκιά του, ή όταν η πίεση χτυπά ταβάνι. Σχετικώς αλλάζει μορφή και δράση όταν σε αυτές προστεθούν η τσαμπουκαλού κόρη, η φίλη νοσηλεύτρια, ένας πιτσιρικάς ιεραπόστολος και πολύ αργότερα η γυναίκα του.
Μόνες χαραμάδες ευτυχίες αλλοτινά πλάνα με την οικογένεια σε κάποια παραλία και η με πολλά νοήματα αμπαρωμένη κρεβατοκάμαρα που μένει ατσαλάκωτη με την προσμονή πως κάποια μέρα θα ρθεί… ο εραστής του. Σαφώς, το όλον κάνει φόκους σαν από θεατρική παράσταση, σαν από χορικό αρχαίας τραγωδίας, πιθανώς επηρεασμένος και ο σκηνοθέτης καθώς βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Σάμουελ Χάντερ.
Ερμηνευτικά ο παντελώς αγνώριστος γαλανομάτης Μπρένταν Φρέιζερ με όλα τα πρόσθετα πάνω του το υποστηρίζει με σχετική πειθώ χωρίς ωστόσο να συνταράσσει όπως θα περιμέναμε και θα θέλαμε.
Μια από τα ίδια η ασιάτισσα φιλενάδα του, η μοναδική που συνδέεται τακτικά μαζί του αλλά και λόγω …συγγένειας, ο νεαρός παπάς με το ένοχο παρελθόν, άλλο τόσο και η φωνακλού γυναίκα του στο τέλος...
Η κόρη του όμως, πέρα από μια όμορφη κοπέλα αποδίδει τα μέγιστα κλέβοντας την παράσταση με την δυναμική παρουσία της, τον πνιγμό στη φωνή της, την μεταφορά του όγκου του μέσα στα μάτια της και η φυσική αδυναμία που νιώθει ως αντίδραση.
Eνα πουλί στο παράθυρο, λίγη τροφή, ένα σπασμένο πιάτο, από τις πιο δυνατές με νόημα σκηνές...
Στα αρνητικά (-) σημειώνουμε το θρησκευτικό κήρυγμα που αποπνέει όλη την ταινία, με αναφορές στο καλό και το κακό, στο πόσο καλοί άνθρωποι είμαστε και ποια η αποστολή μας σε τούτο τον μάταιο κόσμο. Τα οποία μπορεί να έρχονται σε αντιδιαστολή με τα πιστεύω των χαρακτήρων που τελικά κανείς τους δεν πιστεύει σε αυτά, καπελώνεται άτεχνα από το ύφος και τον διδακτισμό.
:max_bytes(150000):strip_icc():focal(749x0:751x2)/brendan-fraser-sadie-sink-the-whale-121422-1-21bc6c7420514a3c9672bd1fc0aa65c7.jpg)
Ο παραλληλισμός με τον Μόμπι Ντικ, τη μεγάλη λευκή φάλαινα του ομώνυμου, εμβληματικού μυθιστορήματος του Χέρμαν Μέλβιλ, δεν μας έπεισε καθόλου και λανθασμένα τονίστηκε ως σανίδα σωτηρίας στις πιο καίριες σκηνές.
Τέλος, το φινάλε φάνηκε εντελώς συμβατικό, το λες και πρόχειρο, υπερθεματίζοντας τον θάνατο με την ανάσταση… έ ρε φιλε πάει πολύ.
Εν ολίγοις (=) Αξίζει την προσοχή σας «Η Φάλαινα» ωστόσο μην ενθουσιάζεστε…
Βαθμολογία:
6,7/10
.
Η Φάλαινα The Whale 2022 Έγχρ. Διάρκεια: 117' Δραματική Aμερικανική
Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφκσι.
Με τους: Τάι Σίμπκινς, Σάντι Σινκ, Χονγκ Τσάου, Μπρένταν Φρέιζερ, Σαμάνθα Μόρτον
.
Ολα τα τελευταία νέα της Σινεμανίας της "Κ" 
