Ο έρωτας ήταν ακαριαίος: Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ήταν λίγο μετά την αρχή του πρώτου έτους όταν ανακάλυψα τι εστί Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πριν έξι περίπου χρόνια. Δεν θα ξεχάσω τη πρώτη προβολή που είχα δει μέσα στο κρύο χειμώνα, στο 48ο Φεστιβάλ, τότε, καθώς μπαίναμε στο Παύλο Ζαννα και παρατηρούσαμε με τις φίλες μου τον κουλτουριάρικο κόσμο στην αίθουσα. «Μα που κρύβονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι τον υπόλοιπο χρόνο», ήταν η πρώτη απορία που μου δημιουργήθηκε. Με παγωμένα χέρια, βγάλαμε τα παλτό μας και κάτσαμε στη πρώτη σειρά με τις μπλε άβολες βελούδινες καρέκλες, χωθήκαμε βαθιά μέσα στα καθίσματα με τα κεφάλια μας σχεδόν να χώνονται στην οθόνη για να παρακολουθήσουμε μια ταινία με τον τίτλο « Λευκό λουλούδι», αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Ο έρωτας ήταν ακαριαίος. Δεν υπήρχε περίπτωση. Έπρεπε κι εγώ να γίνω μέρος σε αυτή τη μεγάλη γιορτή του σινεμά. Και για δύο χρόνια έγινα κι εγώ κομμάτι του μέσα από τον εθελοντισμό. Μετά κουράστηκα και ήθελα περισσότερες ταινίες και έγινα κομμάτι του αγκαλιά με τη cineκάρτα μου. 7 χρόνια τώρα για 10 μέρες μέσα στο κρύο του χειμώνα, παρατάω ότι έχω να κάνω, δουλειές, φίλους και πανεπιστήμια για να χωθώ στις παγωμένες αίθουσες του λιμανιού και στο αγαπημένο Ολύμπιον και να ρουφήξω, να δω και να καταλάβω όλα τα θαύματα αυτού του κόσμου μέσα από το κινηματογραφικό πανί.
Οι μέρες του Φεστιβάλ είναι πάντα υπέροχες. Μέρες που περνάνε ενώ μετακινείσαι από τη μια σκοτεινή αίθουσα στην άλλη, σε ένα συνεχή αγώνα να προλάβεις την επόμενη προβολή. Μέρες με τσαλακωμένα σημειωμένα προγράμματα που χάνονται στις τσάντες, βιαστικά τσιγάρα στο κρύο με την ανάσα σου να κάνει άσπρα κυκλάκια, παλτό, κασκόλ και καυτούς γαλλικούς ανάμεσα στα παγωμένα σου δάχτυλα, υπέροχο κόσμο, βόλτες και σκοτεινές αίθουσες. Η μέρα κάνει τους κύκλους της στον ουρανό, κι εμείς μπαινοβγαίνουμε στις πάντα σκοτεινές αίθουσες ότι ώρα κι αν είναι, ενώ ο ήλιος αλλάζει θέσεις. Μόνο τότε απολαμβάνω πραγματικά τη μαγεία του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Δεν υπάρχει καλύτερη θέα της Θεσσαλονίκης, από εκείνη την στιγμή ,μετά την απογευματινή προβολή των 18:00, γύρω στις 19:30, ενώ τρέχεις από το λιμάνι στο Ολύμπιον και τούμπλαλιν και ο ουρανός παίρνει πορτοκαλοροδοκόκκινα χρώματα, το λιμάνι και ο Λευκός Πύργος στολίζονται με το φως της δύσης, κι εσύ ο κινηματογραφόφιλος ποτ τρέχει να προλάβει έχεις μια πραγματική στιγμή επίγνωσης. Εδώ είμαστε, λέω πάντα από μέσα μου.
.
Μια άλλη απερίγραπτη φεστιβαλική στιγμή είναι αυτή η πρώτη προβολή που παρακολουθείς στο Φεστιβάλ. Πριν το κοινό πάρει χαμπάρι πως ξεκίνησε, πριν καν γίνει η τελετή έναρξης, η προβολή στις 15:00 το μεσημέρι της πρώτης Παρασκευής του Φεστιβάλ είναι για μένα η επίσημη δική μου εσωτερική φεστιβαλική τελετή. Και δεν είναι μεγαλειώδης, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Εγώ και μια καλή ταινία και μερικοί άλλοι πιστοί ( αυτοί που ξέρουν), ποτέ πάνω από είκοσι άτομα βυθιζόμαστε μεσημεριάτικα στα καθίσματα κάποιας αίθουσας του λιμανιού, για να δούμε αυτή την πρώτη ταινία, που στη πραγματικότητα ανοίγει την αυλαία του φεστιβάλ. Η τελετή γεμάτη επισημότητες και φανφάρες, μπορεί να έχει ταινίες αξιόλογες , αλλά έχει και προλόγους και επισήμους και διαφημίσεις. Αλλά η πρώτη προβολή των 15:00, είναι για μένα η πραγματική αυλαία για τον σινεφίλ. Μια ποιοτική ταινία και ένας καφές μετά από μια δύσκολή μέρα σηματοδοτεί την καλύτερη εποχή του χρόνου. Και αύριο ξαναρχίζει.
Οι μέρες με δυσκολία περνάνε, αλλά ήρθε ξανά ο καιρός να χωθούμε στις σκοτεινές αίθουσες και να περιπλανηθούμε στις αποθήκες στο λιμάνι (που από πέρσι τιτλοφορούνται ως Village Cinemas και πέραν από τις Fischer θα πουλάνε και ποπ κόρν). Μπορεί οι κάρτες να ακρίβυναν και τα μπάτζετ να μειώθηκαν, μπορεί να ποδοπατηθούμε και να περιμένουμε σε ουρές και να θυμώσουμε και να χάσουμε μερικές, αλλά οι ταινίες θα είναι ακόμα εκεί. Και εμείς για άλλη μια χρόνια θα είμαστε εκεί, για να λουφάξουμε με τις ώρες στη μαγεία τους. Η αγαπημένη εποχή του χρόνου είναι ξανά εδώ. Μπορεί να μην είναι χίλιες και μια νύχτες όπως για τη Λένα Πλάτωνος, αλλά είναι σίγουρα δέκα μέρες και νύχτες σινεμά, μέσα στις αποθήκες με τα πάρτι και τις προβολές, μπροστά από το κινηματογραφικό πανί και ανάμεσα στον σινεφίλ λαό της πόλης.
Ναι, επιτέλους, το Φεστιβάλ ξεκίνησε.
Ξανά..
